+5 əjdaha
2. deməli son 4-5 ay ərzində başıma gələn qəziyyədir.saat 9-da işdə olmalı olduğum halda gözümü açanda saat 9-a 10 dəqiqə qaldığını gördüm. evdən işə ən tez müddətdə marşruta minə bilsən, ancaq 15 dəqiqəyə çata bilərsən. durub dişimi yuyub (dişlərimi fırçalamaqla başladığım gün qeyri-adi hadisə baş verməsə, sona qədər pozitiv olur, özümü sanki buna kökləmişəm, dişimi yumaq mənə pozitivlik verir), tez - tələsik paltarlarımı geyib saat 9 tamamda evdən çıxa bildim. aprel ayının son günləri olardı, martdan tam aprelə qədər davam edən o güclü küləklərin yenicə sakitləşdiyi vaxtlar idi. evdən avtobus dayanacağına getmək üçün iki həyət keçməliydim. ikinci həyəti keçəndə qarşıdan mənə doğru, mənim kimi tez-tələsik gələn bir qız gördüm. başını aşağı salıb gəlirdi, mən nədənsə dayandım, özümdən asılı olmadı. gəlib yanımdan keçib bayaq arxada qoyduğum həyətdə, yolun qırağındakı banka girdi (adını demirəm reklam olar *). xatırladım ki, mən hələ yerindəyəm, tərpənə bilmirəm. son münasibətin üstündən çox keçmişdi, həddindən çox, hərdən mənə elə gəlir ki, əvvəlki uşaqlıq, məktəb və universitet dövrü tamam başqa dünyanın, indi mən tamam ayrı dünyadayam. ya da ki, əksinə eyni dünyadır, sadəcə kimsə mənim beynimi, ürəyimi tamamilə dəyişdirib başqa insan edib. son münasibət bitdiyindən bəri kimsə mənə belə təsir etməmişdi ciddən deyirəm, başımı aşağı salıb yaşayırdım, sevgili görəndə sevgililərindən ayrılmışlar kimi həsəd aparmırdım, qəmli eşq filmlərinə və ya mahnılarına baxıb nakam məhəbbət havasında takılmırdım. sadəcə öz həyatımı yaşayırdım, hər şeylə barışaraq. və düzü, həmin gün olanları gözləmirdim, həyat surprizlərlə doludur deyənlər yanılmır həqiqətən. nəsə, işə getdim, təbii ki, gecikdim. gərgin atmosferdə işləyənlər bilir, iş istənilən halda insanın başını qatır, səhərki anları düşündüyüm oldu, amma ayılmışdım. öz dünyama qayıtmışdım, amma daxildə nələrinsə baş verdiyini, sanki hərəkətə gəldiyini hiss edirdim. nəsə elə bil onun barədə düşünməyə vadar edir insanı. sən müqavimət göstərmək istəyirsən, amma o gizli qüvvələr sənin ürəyinin və beyninin sahibi olmağa, səni idarə etməyə səy göstərir. nəsə orhan pamuk kimi çox uzatmaq istəmirəm. işdən çıxanda o daxili mənfur qüvvələrə təslim oldum, gedib bankın qarşısındakı skamyalardan birinə oturdum və gözləməyə başladım. əslində məqsədim başqaydı onu birdəfə də görüb üzünə baxmaq, gözlərini yaddaşıma salmaq idi. yəni əslində onun gündəlik gördüyüm adi qızlardan biri halına salmaq istəyirdim, məni öz dünyamdan ayıra bilməyən insanlardan birinə çevirmək istəyirdim, adiləşdirmək istəyirdim... bankdan çıxdı, arxasınca getdim, qaldığı həyəti, bloku filan öyrəndim. o gündən etibarən illərlə təslim olmayan mən, özünü eqoist sayan mən, heç kimi düşünməməyi özünə təlqin edən mən və bu cür yaşamağa da uzun müddət nail olan mən beynimə ikinci bir insanı düşünmə yükü verdim, o daim fikirlərimdə idi. qəribədir, sanki zəli yapışıb dərinə, həm atmaq istəyirsən, həm yox. özü də ki, çıxıb getmir - bax belə bir şey. səhərlər işdən elə çıxırdım ki, rastlaşam, axşamlar da qarşılayam. daim düşüncələrimdə idi, hansısa türk şairinin dediyi kimi, mən yazları mandarini özlerdim, kışı nəyisə, bir də sən hardan çıxdın? (dəqiq yadımda qalmayıb, sorry, təxmini belə bir şeydi).
və xəyallar qurma dövrü yenə başladı nə başladı. heç "xəyal qurmaq gözəldir" zərvalarına girmədən deyəcəm xəyallar qurmaq doğrudan gözəldir. əgər sevdiyin, ya da nə bilim, sevməyə başladığın biri o ilə o xəyallardasızsa, bu lap gözəldir. necə yaxınlaşacağm ona, ilk dəfə nə deyəcəm, sözümə necə başlayacağam, "yox alınmaz" cavabını necə udacağam, sonra "biz yalnız dost ola bilərik" cümləsini duymaq ehtimalına qarşı nə cavab verəcəm, sonra əgər "hə" deyərsə, nə reaksiya verəcəm, həmin gecəni necə yatacam, sonraları necə olacaq filan filan uzanıb gedirdi xəyallar. bu xəyalları zeki demirkubuza danışsam, usta əla filmlər çəkərdi, "məsumiyyət" "kader" filan yanında yalan olardı, buna əmindim. qardaşları qabağıma çıxıb qızı narahat etmə desələr, onlarla necə söybet xırdalayacam buna kimi düşünmüşdüm.
artıq o da mənim fərqimdə idi. uzun müddət başını aşağı salıb gedən qız indi üzümə baxırdı. bir dəfə gülümsədiyini görmüşdüm, həmin gün keçirdiyim hisslər haqda çox yaza bilərəm, amma marcel proust qədər səbrli deyiləm. nəysə, elə bil öyrəşmişdi mənə. bunu hiss edirdim. amma baxışlarında diqqətimi cəlb edən bir şey vardı - narahatlıq. artıq yaxınlaşmağı düşünürdüm, hətta qərarlaşdırdığım gün də vardı. amma alınmadı. xəyallar suya düşdü. təsadüfdür nədir, yaxınlaşmağı planlaşdırdığım gün oğlanla gördüm. necə deyərlər, tanrını güldürmək istəyirsənsə, ona planlarından bəhs et. işdən çıxıb bankın qarşısında gözləyən oğlanla bir yerdə getdi. mən də evə döndüm. ilk dəfə onu gördüyüm günkü vəziyyətdə idim, tam o vəziyyətdə - ağır dərəcəli sərxoşluq vəziyyətində. həm də heç nə içməyərək. səhəri gün bankda mühafizəçi işləyən oğlandan soruşdum məsələni müvafiq dillə. dedi, oğlanla o yerlidirlər və sevgilidirlər.
qəribəsi ondadır ki, bu qədər müddətdə oğlanı niyə görməmişəm?! həmin gündən sonra yolum ordan düşmür, qəribədir amma buna özüm qərar vermirəm, beynim diktə edir, yolu uzadıb başqa yerdən gedirəm. sanki beynim məni saldığı bu haldan çıxarmağa çalışır, günahını yumaq istəyir. bir də suya düşmüş xəyalları, sudan çıxarıb yandırıb məhv edə bilsə...