14. həmişə dediyim kimi, dadını bilməyənlərin arzuladığı şeydir yalnızlıq. nə olduğunu bilənlər həmişə ondan qaçarlar. məndə nə olduğunu bilmədiyim vaxtlarda arxasınca qaçardım, manyetik bir qüvvə kimi məni özünə çəkərdi, təki o lənətə gələsi ağırlığını dadana qədər. ondan sonra qaçmağa başladım yalnızlıqdan. ama əgər bir dəfə yalnızlıq sizi tanıyıbsa ondan sonra heç vaxt qaça bilmərsiniz. artıq yalnızlığın dayanılmaz ağırlığını həmişə çiyinlərinizdə hiss edəcəksiniz ətraflnızda zibilyon nəfər insan olsa da.
on gün bundan əvvəl bir dostu ziyarətə getmişdim. bir həftə qaldım. yaxın dost idi. hansı ki ömür boyu hərşeydən qaçıb yalnız yaşamaq istəyən bir dost. avropanın ucqar bir kəndində yaşayır indi, azərbaycanı, hər şeyi arxasınca qoyaraq bir daha dönməmək adına tərk etmiş bir dost. yalnızlığı seçmiş bir dost. ama yalnızlığın dadını bilmədən seçmiş bir dost. ilk görüşdə tanıya bilmədim hardasa 20kq arıqlamışdı. stressdən əlbətdəki. görən kimi anladım əlbətdə səbəbini. o illərdi tanıdığım dost tamam başqa biri olmuşdu. susqun biri, hansı ki yanında heç vaxt susduğuna şahid olmamışdım. həmişə şikayətlənirdi, ama ən azından bir şeylər danışırdı. indiysə o qədər susqunlaşmışdı ki bir həftə ərzində evdə sanki iki bir birini tanımayan iki insan kimi qaldıq. ara sıra birşeyləri yola vermək adına bir iki kəlmə edirdik "yağış yağacaq deyəsən" ya da bunun kimi şeylər. arada qızğın söhbətimiz olurdu, o deyirdi mən deyirdim razılaşmırdıq yenidən mübahisə edirdik, ama birdən susurduq, eləcə söhbətin orta yerində. ağır sükut basırdı ortalığı, yalnızlıq xatırladırdı özünü. özümüzə uzaqdan baxırdım o anlarda, mən cəmiyyətin istədiyi saxta adama nisbətən daha yaxın bir tipəm, o isə saxtalıqlardan tamamilə uzaqlaşmışdı və cəmiyyət onun kimi insanları istəmir. nəticədə siz beyni şizofreniyaya bağlayıb psixolojik bir xəstə olursunuz. hə, onun cəmiyyətdəki adı psixolojik bir xəstə idi. ama sadəcə cəmiyyətin gözündə yox, mənimdə gözümdə o psixolojik xəstəliyə doğru gedirdi. çünkü zəif idi. yalnızlıqla baş edəcək qədər güclü deyildi. yalnızlıq güclü adamların işidir. hər yalnızlığı arzulayana bunu vermək olmaz, yalnızlıq sizi heç olmadığınız qədər güclü biri edə bilər. ama eyni zamanda heç olmadığınız qədər zəifdə edə bilər. sizi məhv edə bilər. qazana bilər. mən qorxuram yalnızlıqdan, hər nə qədər onla olan savaşımdan üzü ağ çıxsamda yenədə qorxuram. hansı ki mən özümü yalnızlığa qarşı yetəri qədər donanımlı hiss edirəm. hazır hiss edirəm. ama yenədə qorxuram. yenə gəlsə yenə yenərəm onu, ama özümdə yorulacam. o isə, dostum, zəif idi, üstəlik qız idi, hansı ki bu savaşda onlar daha zəifdirlər. yalnızlığa qarşı özünə ən güclü silah olaraq marixuananı seçmişdi. hansı ki marixuananın əslində elə yalnızlığın bir oyunu olduğunu bilməyərək. bunun nəticəsində dahada mücərrədləşirdi. yox olurdu. özümü onun yerinə qoydum, mən olsam nə edərdim deyə. necə olardım deyə. bu şərtlər altında yenə də yalnızlığa qalib gələ bilərmiydim? bir kənddə, şəhər mərkəzinə bir saatlıq məsafədə olan. hansı ki kiçik bir şəhər oda. ətrafda dilini bilmədiyim bir neçə qonşum olan. necə biri olardım? əvvəllər arzuladığım bir kənara çəkilib kitab yazmaq istəyimi burda reallaşdıra bilərdim onun yerində olsam ya yox? cavab tapa bilmədim. yada yox cavabını aldım ama özümdən gizlətdim. bəhanəm isə bir yazar həmişə insanların içində olmalıdı oldu.
son gün, qayıdacağım gün, anlaya bilmirdim o sevinir ya üzülür? mən gedirəm deyə. hissləri belə ölmüşdü. öyrəşdiyi yalnızlığı ilə tək qalacaq deyə sevinirdi kimi bir ifadəsi var idi, bir tərəfdən də gözlərinin demək istədiyi başqa bir şeylər var idi. qapıdan çıxmağa az qalmış alışqanımı axtarırdım, kömək etdi, tapdıq, sonra birdən mənə "olar mənim alışqanımla bunu dəyişək?" dedi, ikisidə eyni alışqan idi, ama rəngləri fərqli idi, yəni arzulanacaq bir tərəfi yox idi alışqanın. başa düşürsən bu nə deməkd? yox? onda bilmirsən yalnızlıq nədir. bilmirsən ki yalnızlıq hətda sizi hər gün görməyə öyrəşdiyiniz əşyalardan belə iyrəndirir, buna görə istəyirdi o. fərqli bişey olsun, bir yenilik olsun. olar dedim, dəyişdik. onu qucaqladım, bağrıma basdım, birdaha görüşmək ümidiylə deyib çıxdım. susdum və getdim.
bir dostum həmişə küçədə it görəndə onları əsəbləşdirib üstümüzə cummaqları üçün şərait yaradırdı, həmişə etmə deyirdim ama edirdi. niyə? çünkü onu heçvaxt it dişləməmişdi, bilmirdi bu qorxunu və ağrını. məni isə düz səkiiz dəfə dişləyiblər o lənətə gələsi dişləri ilə. bilirdim və qorxurdum. əgər sizi heç vaxt bir it dişləməyibsə, bunun necə birşey olduğunu hardan bilə bilərsiniz?
siz siz olun dadını bilmədiyiniz yalnızlıqdan qorxun.
axşama qədər "mən yalnızam" deyib əzişib büzüşən ərgənlərədə baş qoşmayın. onlar yalnızlığı marjinallıq göstərgəsi kimi görürler. nə olduğunu belə bilmədən.
10. çay töküb kompüter başında oturmaq, facebooku açıb daima f5 eləmək, onlaynda eyni adamları görmək, heç kimin heç nə yazmaması. bakcellin hər ay kontur yükləyəndə bonus kimi verdiyi 25 dəqiqəni öldürmək üçün heç kimi tapa bilməmək. telefona zəng gələndə sevinmək, onun da işi düşən birindən gəldiyini görüb depressiyaya girmək. evdə divarları yazmaq, lomka mahnılara qulaq asmaq, hər gün qab yumaq, ev təmizləmək, sabah yenilik olacağına ümid etməyərək gecə yatağa girmək. iki üç saat yataqda fırlanmaq, yata bilməmək.
172. bir insanın hiss edə biləcəyi ən pis şeylərdən biridi. iki cür yalnızlıq olar. biri, həqiqətən dostunun yoldaşının arxadaşının ananın atanın olmamasıdı. dünyada heç kimin yoxmuş kimi hiss etdirir adama özünü, onsuz da heç kimin yoxdur. darıxanda danışa biləcəyin, dərdini ya sevincini bölüşəcəyin biri yoxdur. gördüyün qəşəng bir çiçəyi belə göstərəcəyin, başına gələn gəribə hadisəyi danışacağın bir dostun yoxdur və adama özünü yətim kimi hiss etdirir.
amma bundan daha pisi isə dostun, arxadaşın, anan, atan, bacın, qardaşın varkən hələ də yalnız hiss etməkdi. bir dərdini danışmaq istəsən dərhal vaz keçirsən çünki bilirsən ki o adamın qozuna deyil. bilirsən ki o insan divar kimi dinləyir səni, sən danışsan da danışmasan da fərqi yoxdu özün üçün. yanında onca insan var ama yenə də heç kim yox kimidi. camaat içində yalnız olduğunu görürsən. əvvəl qəbul etmirsən bunu, mənim dostlarım var valideynlərim var axı deyirsən özünə. sonra bu gerçəyi yavaş yavaş başa düşürsən. əsas problem də burdan sonra başlayır. sən yalnızlığı qəbul etdikcə daha da yalnız olursan. hətta, zaman keçdikcə insanları görmək, onlarla danışmaq istəmirsən. gördüyün eşitdiyin bildiyin hər şeyi içində saxlayırsan. və bilirsən ki bu həmişə belə davam edir, edəcək.
246. 5 il filan əvvəl bu başlığa yazmışdım amma sonralıqca sildim o yazdığımı. O vaxtlar yalnızlığın nə olduğu artıq anlamağa başlamışdım amma heç cürə içindən çıxa bilmirdim. Əksinə bataqlıq kimi daha batırdım, kömək etməyə çalışanlara qarşı da aqressivləşirdim. indi isə illər sonra daha fərqli bir bucaqdan fikirlərimi yazmaq istəyirəm. Bəlkə kimsə oxuyar və az da olsa ayılmasına səbəb olar. Ən azından gec olmaz və daha tez bir müddətdə çıxar içində olduğu burulğandan. Çünki, həyatda insanı mental olaraq ən məhv edən ən axmaq şeylərdən biridi yalnızlıq. içində olanda ayrı, ondan çıxdıqdan sonra belə ayrıca əzir insanı. Əslində təkcə yalnızlıq yox, depressiya filan da içinə daxildir bunun amma yazdıqca görəcəm görüm hara qədər gedə bilirəm. Uzun müddətdir də yazmıram sözlüyə amma bunu yazmaq istədim ki, bəlkə bir insana kömək göstərər.
Düz 6 il boyunca, yalnızlıqla boğuşdum və bəlkə 10 ildən də çox bir zaman ərzində də depressiyadan əziyyətdən çəkdim*
hələ də böyük ehtimalla izləri var üstümdə
. Hamısı da yığıla-yığıla oldu böyük bir dağ. Demək olar ki, məhv elədim həyatımı öz əllərimlə. Bəlkə də ola biləcək ən maraqlı 6 ilimi puç elədim getdi. Bilə-bilə içinə girdim amma necə bir bəlaya özümü saldığımı çox gec anladım. 6 il ərzində hər kəsdən uzaqlaşdım. Heç nə etmirdim, sanki həyatımı dondurmuşdum. Yaxınıma gəlib, əlini uzadanlara da az qala peşman elədim kömək etmək istədikləri üçün. Əslində qətiyyən tək qalmaq istəmirdim amma necə içinə işləyirsə bir yerdən sonra olur sənin komfort zonan. Nə qədər mızıldansan da rahat olur sənə tək qalıb, heç nə etməmək. Yenidən insan içinə çıxmaq, yenidən cəhd eləmək, yenidən yıxılmaq qorxuları filan ilk baxışdan çox ciddi görünməsə də əzilmiş, dəfələrlə yıxılmış və artıq yorulmuş biri üçün çox qorxulu hisslərdir. Mənim üçün də elə oldu. Guya nəyisə "sübut" etməyə görə edirdim bunu amma içdən-içə bilirdim səbəbini. Sadəcə üzləşə bilmirdim. Ancaq, bir gün üzləşdim. Bir gün içində oldu özü də hamısı. Bakıya gəldim, 11 illik, ən yaxın dostlarımdan biriylə görüşəcəkdim, səhərisi gün də konsertə gedəcəkdik amma o qaranlıq fikirlər yenidən dolmuşdu beynimə. Qayıdıb, gedirdim yenə Bakıdan. Daha doğrusu qaçırdım həmişə etdiyim kimi. Yol boyunca da ağlamaq tutmuşdu. Sahildən içərişəhərə qədər oradan da bayıla qədər iti addımlarla gedirdim. Çünki, hiss edirdim ki, qalmaq istəyirəm Bakıda, yenidən normal insan olmaq istəyirəm amma bunları etmək üçün keçməli olduğum yoldan qorxurdum. Rayona gedən taksilərin qarşısında dayandım. O taksiyə minsəm bu səfər həqiqətən də hər şeyin bitəcəkdi. Son şansımın olub, olmadığını deyə bilmərəm, münəccim deyiləm nəticədə amma ən azından növbəti bir neçə il ərzindəki son şansım olduğunu anlayırdım. Edə bildiyim tək şey güc bəla dostuma zəng edib, kömək istəmək oldu. Sonra isə taksi tərəfə baxmadan içərişəhərə doğru qaçmağa başladım ki, yenə fikrim dəyişməmiş gedim dostumla görüşüm və növbəti gün də həyatımda getdiyim ən bomba konsertlərdən birinə getdim. O gündən sonra cəmi 6 ay ərzində həyatımdakı hər şeyi dəyişdim. Dəhşət çətin oldu. Stressdən öldüyüm, başımı divarlara(məcazi mənada yox, ciddi-ciddi) vurduğum, özümü dünyanın ən aciz insanlarından biri kimi hiss etdiyim günlər oldu amma bacardım bunu. Normal bir iş tapıb, yenidən Bakıya qayıtdım. ilk dəfədi yalnızlıqdan, depressiyadan tamamilə uzaqlaşdığımı düşünürdüm amma Bakıya geri qayıdandan sonra yalnızlığın, depressiyanın verdiyi fəsadları daha yaxşı görməyə başladım. Çünki, artıq dostum qalmamışdı. Bəziləriylə ümumiyyətlə əlaqəm kəsilmişdi, bəziləri ölkədən çıxıb, getmişdi, bəziləri evlənmişdi və s. Tək ortaq nöqtələri o idi ki, hamısı həyatında bir səviyyəyə gəlmişdi. Mən isə çox geridəydim hamıdan. 6 il sonra komadan ayılmış bir insan idim. Bir neçə gün əvvəl bunu dibinə qədər hiss etdim. O 6 il ərzində nələr itirdiyim daha da aydın görə bildim. Dediyim kimi yalnızlıq içində olanda ayrı əziyyət çəkirsən amma içindən çıxanda da verdiyi fəsadları görüb, yenidən ayrı cür əziyyət çəkirsən. 6 il ərzində düşünürdüm ki, mənim hər şeyim Bakıdadı. Ora qayıtdığım an hər şey düzələcək. Halbuki, artıq bu şəhərdə belə demək olar ki, heç kimim qalmayıb, ilk dəfədir Bakıda belə yalnızam. itirdim hamını. Nəinki insanları, bir insan üçün ən dəyərli mövhumatlardan biri olan "zaman"ımı itirdim. Özü də nə az nə çox düz 6 ilini. Bir dəqiqəsi belə geri qayıtmayacaq artıq. Geriyə dönüb, baxmağın da bir mənası yoxdur amma insanıq nəticədə. istər-istəməz baxırsan və geridə qoyduqlarımın verdiyi yükün ağırlığını indi çox daha yaxşı hiss edirəm. Təmir oluna bilməz bir şeydimi? Məncə yox amma təmiri üçün ediləsi şeylər çoxdur, özü də həddindən artıq çox və bu yolda təmir olunmayacaq nüanslar da olacaq. Bunun hamısına özünü hazırlamaq da heç asan deyil. Həyat bitməyib nəticədə amma yaşanmamış bir çox şeyi itirdiyini bilmək insanı yeyir içdən. indi düşünürsən ki, "mən axı niyə 6 ilimi belə asanlıqla tulladım çölə?". Hal-hazırda isə az-çox bilirəm nələr etməliyəm amma bunları etmək üçün artq dayanacaq bir saniyəm belə qalmayıb. Bir anı belə itirə bilmərəm və itirmək də istəmirəm. Növbəti 6 il də başıma nə gələcəyini bilmirəm amma tək sevindiyim nöqtə orasıdır ki, artıq nələrisə yaşayacam. Bu pis də ola bilər, yaxşı da amma əsas odur ki, yaşayacam. O 6 il ərzindəki kimi yaşamadan itirməyəcəm bunları.
Həyatınızın hər anının, hər hissəsinin, içində hər bir parçasının, hər bir nüansının qədrini bilin. Nələrisə edin, nəticəsi pis də ola bilər, yaxşı da amma əsas odur ki, dayanmayın. Çünki, dayandığınız an yenidən hərəkət etmək göründüyü qədər asan deyil.
219. özüm üçün çıxıb gəzirəm bəzən stadionda futbol oynayan uşaqlara baxıram, telefonumu da qeydiyyat etmədiyim üçün blok olunub deyə zəng də gəlmir. yəni axtaranım yoxdur. bu situasiya son 1 ildir belədir. fərdi olaraq isə yalnızlığım illərdir var. bunu özüm istəmişəm. çünki ruhum buna vərdiş edib. bəzən tanıdığım bir neçə adam deyir gəl görüşək. təbii olaraq çox görüşmürəm çünki görüşdükdən bir saat sonra bezirəm. evə getməyə də utanıram ki, ayıb olar indi. acığına gedər ki, buna görə görüşürdün?
yalnızlıq çox göt şeydi. ilk başlar həzz alırsan. çünki vaxtını ancaq özünə həsr edirsən. daha sonra bu yalnızlıq ruhuna işləyir. qayğıya ehtiyacın olur amma qoyanın olmur. çünki nəinki ruhun bütün bədənin buna öyrəşib. yalnızlıq mükəmməl bir şeydir əgər uğurlu bir insansansa.
mən isə uzun təhsil dönəmindən sonra boşluğa düşmüş və gənclik illərinin ortasında gəncliyini yaşaya bilməyən bir insanam. hələlik özümü gənc hiss etsəm də düşdüyüm cəmiyyət çox cansıxıcıdır. bu vəziyyətə özümü əvvəlcədən hazırlamadığım üçün ətrafımda artıq var olmayan həyatımın qalıntıları var.
bir çox insana görə bu normaldır. həyatın bir döngüsüdür və bunu hər kəs yaşayır. sən də yaşamalısan. deyirlər insanı daha da olgunlaşdırır. demək olgunlaşmaq belə bir şeymiş. mənsə universitet pulunu ödəmək üçün qab yuyarkən olgunlaşdığımı düşünürdüm.
bunu oxuyan hər hansı bir insan olacaqsa (ki olacaq) məndən özünə bir nəsihət götürsün. həyatda hər zaman risk alın və məğlubiyyətləri düşünməyin. ala bilmədiyini hər riskə görə daha çox peşman olacaqsınız. həyatdan öyrəndiyim bir neçə şeydən biridir. həyat - sənə nə təklif edirsə qəbul etməlisən.
yalnızlıq həyatında bir döngü (milestone) yaşayırsansa bu çox ağır bir hissdir. nə qədər soyuqlaşsan da hərdən sən də ara-ara istəyirsən ki, kimsə axtarsın səni. tanımadığın və yaxud əvvəllər tanıyıb da çox əhəmiyyət vermədiyin insanla belə danışmaq xoş olur bəzən. əvvəllər heç vaxt keçirmədiyin insanlarla yaşın üzərinə yaş gəldikdə vaxt keçirmək ağır olur. amma sizlər yalnızlığı seçməyin. gördünüz bu hisslər gəlir, çıxın gedin psixoloq yanına.birdə görəcəksiniz ki, gəlmisiniz müəyyən yaşa yanınızda ailənizdən başqa heç kəs qalmayıb və yaxud heç onlar da qalmayıb.
yalnızlıqdan xilas olmaq üçün çoxlu işlərə müraciət etmişəm. çoxu da imtahana çağırıb. amma hər imtahan uğursuz olub və bu uğursuzluqlar ailəmin mənə olan güvənini də sarsıb. sözün düzü bu uğursuzluqlar bir yerdən sonra mənim də özümə qarşı güvənimi azaldıb. əfsuslar olsun ki, gəldiyim nəticəyə görə kimsə mənə sahib olduğu üçün xoşbəxt deyil və bunun fərqinə varmaq insanı daha da üzür.
o qədər çox şey haqqında düşürsən ki, düşüncələr içində yox olursan və ilk olaraq depressiv vaxtlar başlayır. facebook, instagram və bu kimi yerlər səni incidir. daxil olmaq istəmirsən. daxil olarkən belə kimsənin mesaj qutusunu dığırlatmadığını görürsən. həm də artıq hər kəs həyatda tutunmağa çalışır hər kəs birini və yaxud öz xoşbəxtliyi uğruna bir şeylər etməyə çalışır. onları izləmək və bunun fərqinə varmaqdır yalnızlıq. bundan sonra nə qədər çalışsan da düşdüyün mühütdən çıxmaq çox çətindir özü də düşündüyündən qat-qat çətin. çünki ətrafında səni bu mühitdən çıxaracaq insan qalmaya bilər. digər nüans isə içində qopan hayqırışdır. gözlə o addımı atıb yalnızlığını tərk etmə.
yəni ki, yalnızlıq sizlər üçün hər hansı bir serialda və yaxud kinoda göründüyü kimi deyil. yalnızlığın nə qədər qancığ bir şey olduğunu ən yaxşı yaşayanlar bilər. həyatımızı doğru yaşaya bilsək yaşadığımız həyat bir sənət əsəri olar və kənardan keçən hər kəs o infrasturuktura heyrətlə baxar əks halda sartr-ın dediyi kimi cəhənnəmi özümüz yaratmış olarıq.
edit: mesaj atıb dəstək verən yazarlara təşəkkür edirəm. amma bu yazını dəstək görmək məqsədilə deyil sadəcə bu son aylarda hiss etdiklərimi bir yerə toplayaraq qeyd etdim.
edit 2: yalnızlıqdan çıxmaq istəyirsənsə sevgili falan düz-qoş elə deyən yazarlarımıza da demək istəyirəm ki, mən major depressiya yaşamış və hələ də yaşamaq da olan biriyəm. yeni insanlarla görüşmək, yeni insan tanımaq, sevgili edinmək mənim üçün çox çətindir. bunu sizə izah edəcək cümlələri tapanda edit edərəm.
3. heçde meslehet görülesi hal deyil.
qanım deli vaxtlarında, yeni türkler demiş deliqanlı vaxtlarımda hamıdan uzaqlaşıb tek olmaq isteyirdim. ergen mode on. hetda bir defe uçuq salxaq bir ev axtarırdım qalmağa, elektirik bağlantısı olmayan, tapmışdımda 75 manata. yaşlı bir qadın verirdi öz heyetinde bir otaq. kend kimi bir yer idi, adanada. qalmadım orda, ama başqa yerde qaldım. ve o müddetde sessizlik üstüme ele çökdü ki peşman oldum, ağır keçid dövrü idi.
yaxşı deyil yalnızlıq, her ne qeder insan qaçıb sakit biryere getmek istesede bir nöqteden sonra beyniniz dayana biler. heç kimin olmadığı, evden sadece çörek almaq üçün çıxdığınız, evde internet bele olmasa, divanda uzanıb gözlerinizin tavanla sevişmesine şahid olarsınız ancaq. evdeki tek ses işlemeyen su krantından damlayan su damcıların sesi olar.
bir insan yalnız olmaq tek yaşamaq isteyirse, heç vaxt yalnızlığın ne olduğunu tam anlamıyla bütün ruhuyla hiss etmeyib demekdir. yalnızlığın dadına baxmış insanlar yalnızlıqdan qorxarlar.
hamıda olan yeniyetme vaxtlarında gelen yazarlıq, nelerse yazmaq, qaralamaq menede gelmişdi, ve her yere bu cümleni yazırdım : "yalnız qaldığım anlar menim üçün en tehlükeli anlardır, çünkü özümü fikirlerimden qorumaqda acizem"
yalnızlıq sizi olmadığınız biri edecek.
ama hamının keçmesi gereken bir etabdır mence. beynindeki deyişikliklere sebeb olması üçün. beyninizin gebe olduğu düşünceleri doğması üçün.
nece deyib şair;
bir gün herkes ölümü dadacaq.
yeni, bir gün herkes yalnızlığı dadacaq.
243. Məni az qala havalanmaq səviyyəsinə çatdırmış vəziyyət.
Adam nə qədər öz-özünə danışar, nə qədər şey fikirləşib öz-özüylə bölüşər axı. O qədər olur fikirdən özümü boş-boş divara, ya havaya baxan yerdə tuturam. Ayıldığımda da nə fikirləşdiyim yadıma düşmür. Kimsə nəyin var soruşsa, nə danışacağımı da bilməyib "heç nə" deyərəm. O qədər mürəkkəb bir haldayam ki, izah etmək üçün gərək birinci oturub qarışmış yumağı özüm açmağa çalışam. O qədər bölüşməmişəm, o qədər tək qalmışam ki, hamısı üst-üstə gəlib məni heç vaxt çıxa bilməyəcəyim bataqlığa salıb sanki. Ağlında heç bir sual olmadan, nəyin olub-olmayacağını fikirləşmədən, başa düşülməmə "qorxu"sunun 0% ehtimalla olacağından əmin olduğun bir söhbətə girmək, daha doğrusu, söhbətə girə biləcəyin insan/ların olması necə də böyük xoşbəxtlikdir.
Halımı çoxdan qəbullanıb, canımdan söküb ata bilməyəcəyimi çox yaxşı bilirəm. Danışmaqla yükümü və mənfi enerjimi kiməsə yükləməyi də planlamıram. Bunların qarşısında sərgilənəcək ən ideal davranış, olana çox da fikir vermədən, narahatlıq çəkməyin daşın atmağa çalışıb eləcə davam etməkdir. Bəzən çəkilməz olsa da.
210. google-a doğrudan da hər şeyi soruşmağın mümkün olduğunu təcrübi olaraq təsdiqləmiş olmaqdır. sözün əsl mənasında, hər şeyi. azərbaycan dilində çox şey yoxdu onsuz, amma türk, hələ ingilis dilini də bilirsinizsə, google sizi forumlara yönləndirir, siz də oxuyursunuz kim nə yazıbsa. elmi maraqlarınız varsa lap yaxşı, google qabağınıza tonlarla elmi məqalələr, tədqiqatlar, sorğular, araşdırmalar, əlaqəli youtube kanalları çıxarır.
(baxma: mən necə intellektual oldum)
ya da (bax: mən necə idiot oldum)
*
qeşəng kitabdı
insanlarla bölüşüləsi şeyləri dəftərə yazanda yalnız olduğun faktını rədd edib, "yox e qaqa, mən yazar ruhluyam" deyib soxuş gəlməklə deyil ee -* danışa biləcəyin, suallarını verə biləcəyin kimsənin olmamasından, soruşmalı olduğun hər şeyi google-dan soruşmaq; hansısa filmə baxandan sonra müzakirə etməyə, haqqında danışmağa adam tapmayıb forumlarda, sözlük(lər)də haqqında yazılanları oxumaq; sevilən mahnıların youtube videosunun altındakı rəyləri əzbərləməkdi. adamdan çox nə var e? hər yer adamdı. amma bilirsən ki, danışsan vecinə də olmayacaq qabaqdakının*
qoz qoymayacaq
, uzağı yola verəcək. ya da bilirsən ki, danışsan danışdığın adamı özün belə ciddiyə almayacaqsan. ümumiyyətlə, bir şeyin doğrusunun, düzünün necə olduğunu bilmək çox oğraş şeydi. ondan sonra həmin şeyin səhvinə dözümlülük qalmır adamda. bir dəfə day o dadı almısansa, sonrakı yalançı dadları istəmirsən. (baxma: ərköyünlük). iş orasındadır ki, bu əvvəl də beləydi, indi də eynidi. onda deyirdim ki, əşi yeniyetməlikdəndi. bəs indi nəyin tribidi?
google --> mən nə vaxt böyüyəcəm? --> enter
3+ ildən sonra gələn 2022 editi: yalnıq olmadığım dövrlərdə də bunu etdiyimin fərqinə vardım. tanımadığım bilmədiyim insanlarla da müəyyən mənada bağlı olduğumuzu (to connect) hiss edə bilmək, onların fikir və hislərini oxumaq və tanımadığın insanlara yaxın hiss etmək çox xoşuma gəlirmiş. deyəsən heç vaxt böyüməyəcəm
236. özünü kiməsə tam ifadə edə bilməməkdir.
hər səhər budilnikə oyanıb düm-düz hamama, oradan mətbəxə keçməkdir.
avtobusda başını pəncərəyə söykəyib yatmağa çalışmaqdır.
universitetdə də yatmaqdır.
dərsdən çıxıb universitetin arxasında parkda başını əllərin arasına alıb mahnı dinləməkdir.
evə gəlib çıxana qədər interneti açmamaq, birindən mesaj gözləməmək, mesaj almamaqdır.
gecə gec saatlara qədər mahnıya qulaq asmaqdır.
gecə də telefonun internetini açmamaqdır.
(youtube: )
dinləyərək dəli olmaqdır. He deals the cards to find the answer cümləsindəki cavabları təkrarlamaqdır.
başın əllərin arasında dişlərini sıxmaqdır.
bəzən dizlərini qucaqlamaqdır.
bəzən titrəyərək dırnaqlarını yeməkdir.
öz saçını tutub dartmaqdır.
külqabına bəzən dəqiqələrlə baxmaqdır.
hər siqaretin əvvəlkindən daha ağır olmasıdır.
bunu sənə xatırlatmasıdır.
aynada özünə əsəbləşməkdir.
özü-özünlə məzələnməkdir.
ayna ilə dava etməkdir.
qarşına çıxan yaxşı şeyləri görməməkdir.
buna alışıb, fürsətləri əlinlə itələməkdir.
bir tapançan olsa beyninə sıxmaq üçün özünə söz verməkdir.
gəlib bunları yazmaqdır.
sabahkı günün də belə olacağını düşünməkdir,
və bunların hamısını eyni anda yaşamaqdır...
163. bir qaratikan kolundan fərqli olmayan həyat tərzinə gətirib-çıxaran, sosioloq və psixoloqlar barəsində danışanda acı-acı güldürən, haqqında düşünərkən gözlərinin kənarlarının aşağı dartılmağını hiss etdirməklə öz simasını yaradan vəziyyətdir, yaşam tərzidir, zaddır.
qəribə psixoloji vəziyyətləri bərabərində gətirir. yalnız adama hər şey məlumdur. yalnız adam istənilən musiqidən halidir, bədii obrazdan xəbərdardır, art-xaus filmindən agahdır. yalnız adama həyat lakonikdir: "hər şey mənasızdır".
məsələn, evəd oturursan. bir saat sonra yenə oturursan. arada intervalı dəyişirsən - bir dəqiqə sonra yenə oturursan. zatən yalnız adamçün vaxt anlayışı yoxdur ki. gecə 4-də oyanırsan, bir filmə baxırsan, "hə, nə olsun?" deyib, təzədən yatırsan. yox, bu eqonun sınması deyil, eqonun ikrah oyatmasıdır. bölüşəcək kimsə olmadıqdan sonra...
işin qəribəsi, zamanla bölüşəcək kimsə axtarmırsan. nəinki axtarmırsan, o səni tapsa rədd edərsən, hətta.
əlbəttə, arada olur ki, gözlərini qıyıb, başını azca yana əyərək gülən bir qadında həyat, nəfəs duyursan. sənə gülməmişdir, lakin səninçün gülmüşdür, sanki. amma yanına gedib hər şeyi qarışıq şəkildə danışmağa cəhd eləsən dəli hesab edər, yəqin.
bir az da vaxt keçdikdən sonra mövcud olmadığına inanmağa başlayırsan. telefona gələn zəngləri açmırsan. elə bil kiminsə səsini eşitsən səni barmağın boyda dəlikdən çəkib, başqa yerə atacaqlar. özün barədə düşünmürsən. daha elementar şeylərə ilişirsən. məsələn, soyuducunun neçə dəqiqə fasiləylə işləməyini ölçürsən. təkrar-təkrar... təkrar-təkrar... axırda bezirsən və səni bir neçə dəqiqəlik həyata bağlayan bu oyunun bitməsiylə boşluğa düşürsən. qəribədi. daha soyuducunu dinləmədiyinçün kədərlənirsən.
sonra nə olur? yaşayarıq, görərik.
22. illər əvvəl, oxuduğum kitablardakı, seyr etdiyim filmlərdəki yalnız insanlara özənərdim həmişə. yalnızlara. danışacaq kimsəsi olmayanlara. sonra həyat məni buralara gətirdi. təbii ayaqlarımın az hesab edilə bilməyəcək köməyi ilə. və artıq o roman xarakterlərindən biri oldum. o kitablardakı təkliyi çox dəbdəbəli görərdim. eyni zamanda da qorxuducu. özümə ''bu qədər tək qalına bilərmi?'' deyə soruşardım. ''sosial heyvan insan, dayana bilərmi kimsəsizliyə?'' amma artıq bilirəm təkliyin qorxulacaq bir tərəfi olmadığını. təbii bunu ruh sağlamlığı yerində və içlərində tək bir şəxsiyyət daşıyanlar üçün söyləmirəm. sözüm mənim kimi içində minlərlə ruh daşıyanlara, uzaq şərq əfsanələrindəki canavarlar kimi yeddi başlı tək bədənli insanlara. mən həmişə geniş oldum. şəhərin uzağındaki bir səmtə gedən, günün tək avtobusu qədər sıx. tıkış tıkış! hər kəsin üst-üstə olduğu bir avtobus qədər. bu səbəbdən yaxşı gəldi mənə yalnızlıq. özümə kifayət qədər zərər verirdim. və bir də dünyanın verəcəyi zərərləri ortadan qaldırmanın imkanı olmadığına görə, yoxlarmış kimi davranaraq yalnızlığı seçmək ən doğrusuydu. təklik güllə keçirməz. dostluq, eşq, ailə keçirməz. heç bir şey keçirməz. xaricdən soxmadığı kimi içəridən də çıxartmaz. irin edər. antibiotikni də özündə saxlayar. yetər ki harada olduğu bilinsin.
"insanın tək gerçək azadlığı təkliyidir.. və təkliyi hörmətdən salansa asılılıqlardır. eşqlər, spirt, nikotin, əxlaqi dəyərlər, narkotiklər. hamısı da bir qandal ola bilər hər an, insanın ayağına. zövq verən qandallar. ortaq xüsusiyyətləri, varlıqlarının verdikləri zövqün uzun bir müddət sonra hiss edilə bilməməsi, yoxluqlarının isə dərhal ürəkdə bir ağrı yaratmasıdır."
118. sözlüyə yeni gələndə başlıq azlığından tez-tez qabağıma çıxırdı bu başlıq. hər dəfə də yola verirdim oxumurdum. bir gün dərs oxumamaq üçün alternativ axtararkən sözlüyə girdim elə birinci bu başlıq çıxdı qabağıma. başladım oxumağa entryləri. çox sıxıcı çox mənasız gəldi. timidus yazmışdı ki, heç də məsləhətli şey deyil. dedim ə bu xiyardı nədi. yanlızlıq kimisi var? başıvın ətini yeyən valideyn yox, iki dəqiqədən bir "dur mən oturacam kompyuterin qabağında"deyən qardaş yox oh bə rahatçılıq ləzzət. hələ ayrı evin də oldumu tamdır. istədiyin yerdə ye istədiyin yerə sıç ev sənin deyilmi kefini çək. elə deyilmiş lələ...
yanlızlığın amına qoyum mən. gəz-gəz bitməyəcək şəhərdə tək gəzməyin heç kayfı yox imiş. tək qalmıram hələ ancaq əminəm ki, həm yanlız həm ayrı evdə tək qalmaq.. təsəvvür belə eləmək istəmirəm. sıxıntıdan insan intihar eliyər. sevgilini keçdim bir yaxın dost tapmaq istəyir insan ancaq olmur. yanlız olanda lap qəribə olur e tanıdığın 5-6 nəfər var, ancaq onlardan da uzaq olmağa çalışırsan. seçici davranırsan, bir pis xarakterni ya hərəkətini görəndə bundan dost zad olmaz deyib uzaqlaşırsan. bir də baxırsan ki, 2-3 çaqqal qalıb və onlarla dostluq eliyirsən. vay amına qoyum nə vaxt belə oldu, bunlar kimdi suallarını verə-verə də depressiyaya ilk addımlarıvı atmağa başlıyırsan. addımlar çoxalır və sən artıq istəsən belə yanlızlıqdan qopa bilmirsən. təzə-təzə yanlız qalanda azərbaycana qayıtmaq hissi tavan səviyyəsində idi indi isə yanlızlığa alışmış kimi heçnə eləmək istəmirəm. səhər tezdən dərsə get, dərsdə başqa fikirlərə dal, dərs bitsin yemək ye evə get. imtahanlarda da 20dən yuxarıya qalxma. indi başa düşürəm ki, ərtafımda yüzlərcə sevdiyim insanlar olanda "ərtafımda milyonlarca insan var amma mən yanlızam" ərgənliyini eliyəndə özümü aldadırmışam. heyif deyildi o ətrafımda olanlar? indi onlar olsa həyat bayram olsa hərkəs mutlu olsaa. *
yanlızam sözlük dayandığım yerdə mahnı oxuyuram gijdıllaq olmuşam sözlüyüm
böyüyürəm sözlük, böyüdükcə həyat çox iyrəncləşir. heç də gözəl deyilmiş...
244. Bəzən cəhənnəmdir, bəzən isə qurtuluşdur.
Cəhənnəmdir, hər kəs az-çox bilir. Çəkilməzdir. Yazdırandır. Ya da nə bilim, bəlkə də ən böyük motivasiyadır. Ondan qurtulmaq üçün təbii ki. Qurtuluş olduğu yer də elə cəhənnəm olmasında yatır. Hansı ki, cəhənnəmi özünə yurd seçənlər bundan bəlkə də zövq alar. Amma zövq alınası bir şey deyil. Acınılası da deyil. Onlar bəlkə də qorxmazlar yalnızlıqdan.
Hamı öz içində üsyan edir əslində buna, mən yalnız qalmaq istəyirəm deyən adam belə, məlum məsələdir ki, özü ilə baş başa qalmaq istəyir. Ən böyük partlayışların, sıçrayışların, dəyişikliklərin baş verə bilməsi üçün ən ideal zamandır yalnızlıq. Yalnızlığı gərək 3-5 gün yaşamayasan. Onun bütün acısını içinə çəkəndən sonra, siqareti külqabıya basanda bir daha belə olmamasına söz verirsən.
Yalnızlıq da göreceli anlayışdır. Hər kəsin içərisində də yalnız qala bilirsən. Hərdən elə olur ki, yalnızsan, amma elə birini düşünürsən. Əsl yalnızlığı yaşamaq üçün bundan da əl çəkmək lazımdır. Ətrafında az insanın olması deyil yalnızlıq. Səni heç kimin yormamasıdır, səni heç kimin yadına salmamasıdır. Söhbət ailə münasibətlərindən getmir. Ümumiyyətlə insan ilişkiləri elə bir şeydir ki, ailəyə gələndə hər şey tamam dəyişir. Ailəsinin üz qarası olan adam, əslində çox gözəl bir insan da ola bilər, ailəsi ilə yaxşı keçinən, amma hər gecə təklikdən ağlayan bir adam da ola bilər. Yalnızlıq bilirsən nədi, durduq yerdə bir sözdən, bir hadisədən çıxardığın mənanı gedib kiməsə danışa bilmirsən. Anlaşılmaq söhbəti deyil e, onsuz da heç kəs bir birini tam anlamı ilə anlamış deyil. Sadəcə danışıb deyə bilmirsən. O sənə o qədər yaxın deyil, o səninlə bunu danışılacaq qədər yaxın deyil. Burda görecelilik yoxdur, kiminsə kiməsə nəzərən yaxınlığından söhbət getmir. Sənin ətrafının sənə çəkdiyi sərhəddin içərisində deyil onlar. Yalnızlıq yəqin ki bu da olmazdı. Müqəddəs bir şeydir, gərək elə yaşayasan ki, bir daha o günlərə qayıtmayasan. Necə ki, hazırda çoxumuz o yolda addımlayırıq. Bir də yalnızlıqdan qurtulmaq tam anlamı ilə öz əlimizdədir. Nejat işler demişkən,
-bu kadar insan yalnızsa neden bu kadar insan yalnız, düzü o bir az başqa cür demişdi, hər nəysə. Yalnızlıqdan qaçmaq lazımdır, amma o duruma düşdükdə ondan tamam istifadə edilməsi şərtdir. Yoxsa yalnızlıq dalınca ölümə belə aparar səni
92. səhər oyananda bir dostun yazdigi mesaj:
"icin sikim puluynan da qehbe tapmaq olmur e"
mesajdakı ağırlığı hiss etdiniz? adamı qəhpəyə möhtac edən yalnızlıq. sən öl istədim gedim özüm verim qaqaşa.
(baxma: möhtac elədi qəhpəyə oğraşa bizi)
167. çox pis bir dərddir, heç kimə arzulamadığım bir şeydir, boşluqdasan və heç nə etməyə nə həvəsin olur nə də taqətin. axşamlar yata bilmemekdir, yastığı qucaqlamaqdır, gözlər önündə çürüməkdir, həyatının ən gözəl dövrlərinin psixoloji sarsıntıyla keçməsidir. yeniyetməlikdə ki yalnızlıq istəməklə yalnız qalmaqla mən dediyim bir deyil. yeni yetmə vaxtında evdəkilər bir yerə getəndə tək qaldığın üçün sevinərdin, tez arxadan qapını bağlayıb porno zad izləyib 31 çəkərdin, atan qapını niyə bağlayıbsan bala? soruşanda mal mal baxardın və qızla zad danışardın, osturaq xəyallar qurardın nə bilim axı belə şeylər. amma mən dediyim yalnızlıq bu deyil, mən dediyim yalnızlıq ətrafında heç kimin olmamasıdır, uzun gecə bir sən, bir siqaret, xəyalların, birdə notbukunun olmasıdır, cəmiyyətin sənə qəribə gəlməsidir, onların zarafatlarına gülə bilmirsən , sevinclərinə şərik ola bilmirsən, bilmirəm bu asosyallıq madiyyatdan mı irəli gəlir, yada başqa şeylərdən mi irəli gəlir. hər halda heç də xoşbəxt insan deyilsən, rejimin gecələri oyaq olub gündüzləri yatmaqdan ibarətdir, nə düzgün qidalanırsan nə də xarici görünüşünə fikir verirsən, çünki heç kimdə müsbət fikrin yoxdur, dibə batıb gedirsən, hərdən xoşbəxt cütlük və ailə görürəm elə paxıllığım tutur ki, təsəvvür edə bilməzsiniz, paxıl insan deyiləm xoşbəxt insanlara da pis şey olsun istəmərəm sadəcə, onlarda olan xoşbəxtçiliyi özümdə də istəyirəm, mən də onlar kimi normal olmaq istəyirəm, axmaq şeylərə gülüm amma xoşbəxt olub, rahat olum,youtubedən videolara axşam saat 4-5 də gic gic baxıb 3-5 saniyəlik hırıldamaq istəmirəm vəya özüm də bilmədən hansısa lazımsız məlumatı oxumaq istəmirəm. siqaret çəkib xəyal qurub sonradan siqareti necə çekdiyinin yadından çıxarıb üstündən birini də yandırmaq istəmirəm. marşrutda ən arxada oturub insanları maşınları seyr edərək xəyal qurmaq istəmirəm, elə acız bir vəziyyətdəyəm ki boş xəyallar məni sevindirir, heç vaxt heyata keçməyi mümkün olmayacaq şeylər məni sevindirir. belə vəziyyət istəmirəm, burda anonimliyə sığınaraq içimdəkiləri demək istəmirəm, biri olsun ona deyim iş orasıdır ki hansı tükəzban məni başa düşər, vəya hansı qaqa məni başa düşər? hərdən elə bir vəziyyətim olub ki, divarın küncünə qısılıb ağlamışam, bildiyin hönkür hönkür ağlamışam, hər şey mənasız gəlib elə buna görə də içki, siqaret və başqa şeylərə alüdəçi olmuşam. ad günümü belə 1 gün qalmış xəbərim olub ki, mənim ad günüm sabahdır. 3-5 dostum olmasa idi nə edərdim bilmirəm onlar da əvvəlki azerufa hörmətlə məni qırmırlar ən azından bir yerə gedəndə məni də aparırlar ki, adam içinə çıx..halbuki mən belə deyildim orta məktəbdə ən aktiv uşaqlardan biri idim. çox şey istəmirəm, sevdiyim bir qadın, normal münasibətlərim olduğu ata ana bacı qardaş istəyirəm mənə elə gəlir bunlar xoşbəxtlikdir.
224. çoooox bomba şeydi. hər şeyin dadını çıxarda bilirsən. saxta xoşbəxtlikdənsə gerçək yalnızlıq daha nə bilimə anladız siz.
dünən bütün günü sözlüyün qazandırdığı yalnızlarla yeyib-içib-deyib-gülüb-oynayıb sağollaşdıqdan sonra özümü uşaq kimi xoşbəxt hiss edirdim. bugünsə tamamilə yalnızam,yüksək səslə göyün 17ci qatında bir otel otağında yüksək səslə
пусть же горит, как никогда,
в небе погибшем ночная звезда.
дай же мне знать, как рассказать
или не помнить..
oxuyuram. və adsizinsani yenidən yazarlığa qaytarıram! tam olaraq budur yalnızlıq!
onlara daha çox bunu demək istəyirəm ki daha çox təklikdə qalmağı bacarsınlar
öz-özüylə tez-tez tək qalmağı sevsinlər
özünü tək hiss etməməkçün cəmləşmək xoşagəlməz bir əlamətdir mənim fikrimcə
mənə görə insan uşaqlıqdan tək qalmağı, varolmağı öyrənməlidir.
bu tənha olmaq demək deyil bu özünlə darıxmamaq deməkdi
təklikdən darıxan insan mənəvə cəhətdən təhlükədə olan insan kimidir.
212. hal-hazırdakı vəziyyətim. evdə tək oturmuşam. heç kim yoxdu. nə bir görüşəcəy dostum, nə bir yazışacaq sevgilim var. dostlarımın yarısı əsgərdi, yarısı da işində gücündədi. kursa falan gedib birtəhər başımı qatıram. artıq 2-ci siqaret paçkasını da bitirdim. həqiqətən bəzi insanların görüşərik deyib, sonra bunu etmədən heç bir şey olmamış kimi çıxıb getməsi də adama qoyur. digərləri ilə görüşüb sağollaşanda mən heç kimin yadına da düşmürəm. çox qəliz məsələdir sözlük. içim sıxılır. adam nə qədər siqaret çəkər, nə qədər kinoya baxar, nə qədər video oyun oynayar axı. sosiallaşmaq üçün əlimdən gələni edirəm. amma heç cür alınmır. dəyər verdiyim insanlar tərəfindən adam yerinə qoyulmuram yavaş-yavaş. o adamları yox, onlara verdiyim dəyərləri sikim.
126. qisqirmaqdir, ulamaqdir yalnizliq. qacib terlemekdir ki, evine gelib aglamayasan. bir defe evimdeki esyalarima baxmisdim, hamisi susmusdu,baslarini asagi salmisdi, danismirdilar, depressivlesmisdiler. zibillerin donub buz bagladigi yerde bele ola bilmesi cox qeribedir. evin su basaraq desmallarla bir yerde aglamasidir. metaforaya baxin, metafora dil acib danismaq isteyir burda. kafka yazirdi, milena, cox xahis edirem yazdiqlarimdan daha artigini basa dus. men ise deyirem, bir defe yan-yana gezirdik, yadindadir? yan-yana gezmisdik. aylar sonra belke gozlerim bir ise yarayacaq, seni gorecem cunki. delilikdi bu, sevgi deliliyi, modiglianin hekayesi kimidir, bir mezarda iki gun icinde olen modigliani ve hebuternenin basdirilmasidir. munchun tablolarindaki qadin qarsisinda acizlikdir, bunlari basa dusmelisen, cunki son vaxtlarimiz ola biler.
38. bəzən sevişməyə adam tapmayaraq 31 çəkməkdir. bəzən ata-anasız böyüməkdir. bəzən də dərdləşəcək bir adamın olmamasıdır. heç vaxt qalib gələ bilməyəcəyimiz bir zaddır. bütün insanların yalnız olduğunu düşünürəm. insanın ətrafında onlarla dostu, sevgilisi *
bir dənə təbii ki
ola bilər, amma o düşüncələrində həmişə yalnızdır. ən yaxın insanlar onu motivasiya eləsə də, məsləhət versə də o qərarları tək verir, beynində yalnız fikirləşir. danışdığı lətifəyə gülən olmuyanda, hərəkətləri səhv başa düşüləndə, başqa tərəfə yozulanda, ətrafındakılar onu istədiyi kimi anlamayanda bunu daha yaxşı başa düşür. sizi bilmirəm, sözlük, amma mən çox vaxt arzulayıram ki, ətrafımdakılar beynimin içinə girsin, nə düşündüyümü, fikirlərimi oxuya bilsin. nə qədər ki, bu mümkün deyil mən yalnızam. dostumla gecə pivəliyib, qızlar haqqında danışanda da yalnız idim, məzuniyyət gecəsində 20 nəfər dost şəhərdə sülənəndə də yalnız idim, indi təkcə otağımda oturmaqla da yalnızam. ola bilər fikirlərimi yaxşı ifadə eliyə bilmirəm deyə belədi. bəlkə də kifayət qədər səmimi deyiləm. amma nədənsə bunu belə qəbul eliyirəm. bir oyunu singleplayer kimi oynamağa bənzəyir həyat. komanda yoldaşların yoxdu olsa da hadisələrə standart, əvvəlcədən programlaşdırılmış reaksiyalar verirlər. qalibiyyət ancaq sənin edəcəyin həmlələrdən asılıdır.
bir də bu yazdıqlarımın içindən "insanın azad seçim haqqı var hər şeyə o qərar verir" fikri çıxarılmasın zəhmət olmasa. bununla razı deyiləm. bir videoda görmüşdüm deyir: kainatdakı hər xırda zərrəciyi düşüncəmizlə yerindən tərpətmək haqqına sahib olmadıqca azad iradəmiz də olmayacaq. nə isə mövzudan kənara çıxmayım.
4. dincelmek,düşünmek ve qerar vermek üçün en ideal veziyyetdi.ama bir müdetden sonra asılılıq ve bedbinlik yaradır.1 heftelik mütleq yalnızlıqdan sonra lig tv'nin teze çıxan reklamına kövreldiyim olmuşdu.
mütleq yalnızlıq dediyim de,şeher kenarında,ses küyden uzaq bir evde tek yaşamaqdı ki,1 hefteden çox tab getirmedim.ev deniz qırağında,balaca 1 kendde idi.ancaq dükana çörek,kalbasa,pive kimi şeyler almağa gedende birileriynen danışmalı olurdum.biraz gec gedende de mağazada çörek qurtarırdı ki,bu da onsuz da qısa olan dialoqu biraz da qısaldırdı.sonra gördüm ki,orda biraz da qalsam ta mennen adam olmuyacaq,çıxdım geldim.
mütleq yalnızlıqdan başqa bide nisbi yalnızlıq olur ki,bu daha beterdi.etrafında daima birileri var.çenen düşene kimi danışdığın günler olur.ama özünü heç kime,heçneye bağlı hiss elemirsen.daha beterdi çünki,artıq besdi,ta döze bilmirem deyib,çıxıb gelmek olmur.
194. yazacaqlarım öz emosiyanallığına görə bir müddətdən sonra təsirini itirə bilər, ama həqiqətən danışmaq istəyirəm artıq. heç nə ciddi və real deyil. elə mənim özüm də.
həmişə susmağı bacarmışam kiməsə nəsə deməmişəm çalışmışam öz yalnızlığımı öz içimdə saxlayım. bunu heç kəs heç kim bilməsin. qarşımda məni anlayan ən mükəmməl insan olsa belə danışmaqdan qorxmuşam çəkinmişəm, istəməmişəm heç vaxt kiməsə nəsə danışım. içimdəki hissləri ifadə edə bilməmişəm deyə həmişə əzab çəkmişəm bir növ özümü insanlara isbat edə biləməmək bacarığına sahib olmuşam. ama bəzi şeylər var ki səni sən edir, oturursan bir küncdə, bir varlığı yoxluğu olmayan yerdə başlayırsan e nə başlayırsan. problemin həllini axtararıram niyə belə olduğumun səbəbini axtarıram hər şeyim var, əlimdə istəyəcəyim hər şey var, bütün maddi, mənəvi, fiziki ehtiyaclarım da yerindədi ama çatışmayan bir şey var, xoşbəxtlik. məni uşağlığdan bu günə kimi anlayan olmayıb deyə həmişə yalnız qalmışam. durub sizə necə izah edim ki daxili dünyamı? daxili dünya yaşana bilər təsvir oluna bilməz. gör nə gündəyəm ki nə edəcəyimi də bilmirəm quşlar da bilir hara uçmaq lazımdı ama mənim heç bir məqsədim yoxdu, sadəcə həyatı yaşayıram.
yadda qalan günlərim yetəri qədərdi amma içində ən xoşbəxt olanı yoxdu
hal hazırda otağımda oturub bu entryni yazıram musiqi ilə
melanxoliyaya gəlməmişdən əvvəl hər şey mükəmməl idi həyatımda heç nəyi ciddi almırdım çox xoşbəxtcəsinə yaşayırdım. belə bir fikir keçirdi ki ağlımdan camaat bu qədər düşüncəyə görə özlərini zülmə salırlar. bax görürsüz bura kimi yazı yazmışam ama arasında marağlı və emosiyonal da olsa heç bir cümlə yoxdu. o qədər xəstəyəm ki overthinker olmuşam başa düşürsüz bu nə demədki? overthing adlanır. düşündükcə düşünürsən düşünürsən içində batırsan hər şeyin. bir söz, bir fikir haqqında o qədər düşünürsən ki beynin yanır o sözün hansı mənaya çıxdığını soruşursan axırda. bu zibildən də qurtula bilmirəm. özüm özümə intihar edirəm hər gün özüm öz içimdə öldürürəm hər şeyi hər kəsi. hərdən ağlıma elə fikirlər gəlir ki qayıdıb hardansa demək istəyirəm ki uşaq vaxtı heç nəyi bilmirdim elə bilirdim xoşbəxtəm indi böyüdüm bəzi şeyləri öyrəndim düşündüm ki öyrənəcəyim çox şey var buna görə də bədbəxtəm
bir insan mənə çox dərin bir söz demişdi hətta qızıl kimi qoruyub saxladığım notlarıma qeyd etmişdim bu sözü ümid edirem sende hemişe indi oldugun kimi qalacaqsan
heç vaxt düşünməzdim ki bu qədər dəyişərəm mən, belə bu formaya bu hala gəlib çatacağımı düşünməmişdim
melanxoliya
mən uşaqlıqdan bu günə qədər hallüsinasiyadan əziyyət çəkirəm buna görə də məni anlayan olmayıb deyə tək olmuşam neçə illər
inandığlarıma hamı gülürdü elə bilirdilər ki yalan danışıram ama gözlə görüləcək şeylərdir, mənim gözümdə görüləcək şeylər.
mənası yoxdu ürəyimdən keçdi girdim cızma qara elədim yazdım, istiyirsiz 50 umbay verin vecimə deyil, yazmağımda da məna yoxdu, ürəyimdən gəldi yazdım, necə ki ürəyimdən ən sevdiyim insanları öz əllərimlə öldürmək keçir, nifrətdən filan yox, sırf qəlbim bunu istəyir.
101. həyatımı elə bir düzənə soxmuşdum ki, ikinci bir adama ehtiyacım yox idi. normal idi hər şey. hər şey axarında gedirdi və o ikincinin yoxluğunu hiss edəcək hissiyat orqanlarımdan hələ bir hiss xəbəri yox idi. ta ki, may ayında ilk sevgimin mənə zəng edib, mənimlə görüşmək istəməsinə qədər.
nə edəcəyimi bilmirdim, getmək ya getməmək ikisi də əlimdə idi amma zatən qız mənim onu sevdiyimi bilmir, özüm özümə "sadəcə neçə illik dostu ilə görüşmək istəyən bir qızdı, burda həyəcanlanacaq bir şey yoxdu, qorxma" deyib onunla görüşdüm.
ilk görüş axşamında "niyə indiyə kimi səni görə bilməmişəm, kaş ki, daha öncədən görüşsəydik səninlə" deməsiylə yenidən havalara girdim.
belə bir neçə görüşdən sonra aqa, tamamən bir birimizdən xoşlandığımızı bir birimizə bəlli etməyə başlamışdıq, sadəcə münasibətin adını qoymaq qalmışdı və mən bunu etmək istəmirdim. ümumiyyətlə sevgili olmaq, məsuliyətdir və mənə görə deyil, belə daha rahat idi, ayrılma uzaqlaşma təhlükəsi daha az idi və bir dostun bir dostdan incimə ehtimalı, bir sevgilidən daha az olur. özünə də demişdim bunu, razılaşmışdı. heç kəs bilmədən yaşayacaqdıq sevgimizi guya.
bir müddət sonra soyuqluq hiss eləməyə başladım. görüşlərin ardı kəsildi, gündəlik danışmalar yox dərəcəsinə endi, "canım, cicimlər" yerini "hə, yoxlar" ilə dəyişdi və mən itirəcəyimdən qorxaraq ilk görüş günümdə "mənə sevgililik təklifin hələ də qüvvədədirsə, qəbul edirəm" dedim.belə baya sevincək olmuşdu.
çox demirəm 1 ay içində dediyim oldu, davalar, qısqanclıqlar falan filan deyərkən, bir də baxdıq ki, biz comolunqmadayıq, sevgimiz əsabi kəf dağında.
nə isə, ilk önünə çıxan xiyarla sevgili oldu və məni tərk etdi.
ondan ayrı qaldığım 5 ay, yaşadım mı, yaşamadım mı bəlli deyil. düşünsənizə 5 il birini sevəsən və bu sevdiyin ən yaxınında olan adamalardan biri ola və bunu ona demiyəsən. hər sevgilisi olanda gəlib sənə danışsın, hər sevgilisindən ayrılanda gəlib sənin çiynində ağlasın və sən o hisslərini yavaş yavaş əzə əzə püre elə mına qoyum.
ağrısına, yalnızlığına alışmağa başlamışdım, o qədər gözəl hiss idi ki, heç nəyə dəyişmək istəməzdim. geyim tərzimə, yaşamıma hər şeyimə təsir eləmişdi. şeirlərim daha bir olğunlaşmışdı, hətta məni adam yerinə qoymayanlar, sosial şəbəkələrdə dostluq atıb şeirlərimi oxumaq üçün link istəyirdilər. egomun partlama yaşadığı dövrlər idi də deyə bilərik.
tam 6 aydan sonra o sevgilisindən ayrıldı. mənə yazdı, görüşmək istədiyini dedi və görüşdük. mənə emrah serbes in erken kaybedenler kitabını hədiyyə etdi. içində bir not yazıb qoymuşdu.
"bu kitabı iki dəfə oxudum. bəzi şeyləri insan bir dəfə yaşamaqla anlamır. bəzən dadı damağında qalır. bəzən də yenə yaşamaq istəyirsən amma olmur. olmamasında deyil də, birinci dəfə axmaqlıq edib itirdiyinə peşman olursan. bu vərəqin rəngi yaşıldı, yəqinki sən bunu qırmızı görürsən. mən səni bir dəfə yaşamadım, çox yaşadım amma yanındaykən bir başqa yaşadım. öpdüm qəlbindən"
yenə də həmişə olduğu kimi göt etməyi bacarmışdı. onun verdiyi ağrı, yalnızlıq elə ilahi bir şey idi ki, gəlib məndən elədiklərinə görə üzr istəməsi, onun ağrısını, həsrətini gözümdə heçə salmışdı. nə bilim çaşqınlıq içindəydim. hətta bu dəqiqə də eyni vəziyyətdəyəm. abi həyatımı adadığım bir şeyi əlimdən aldı, ayrılarkən dedikləri, mənə xəyanətindən sonra yenidən qürurumu ayağımın altına alıb sevgilimi olsam? yoxsa əlində ovcunda bir dərdi olmayan, yaza bilməyən şair kimi mi qalsam? deyə düşünürdüm. onun ağrısı həyatım idi, elə bir ağrı idi ki, onun özü belə gəlsə o ağrını dindirməyə bəs eləməzdi amma gəlib belə üzr istəməsi, o ağrını da məni də zəif qıldı.
bunu niyə yazdığımı bilmirəm amma ümumiyyətlə itirmək istəmədiyim halldır. daha dolğun olduğum, yazmağa doyabilmədiyim, yazdıqca yazmaq istəyimin gəldiyi, başımın rahat olduğu, canımın istədiyini edə bildiyim andır.
242. iki il əvvəl bu hissi bir gün yaşayacağımı eşitsəm, hər halda yaxşıca gülərdim. amma budur: biz artıq birlikdəyik -*.
əvvəllər yalnızlıq haqqında nə isə eşidəndə, oxuyanda çox qəribə gəlirdi mənə. "yəni həqiqətənmi? tək dərdin budurmu?" filan deyəsim gəlirdi. anlamırdım qarşımdakı insanı, hisslərini filan. bu hiss mənə nə qədər mənasız gəlsə də, içdən-içə yalnızlığı yaşamağı, anlamağı istəyirdim. istisnasız bu günə qədər özümün belə fərqində olmağımı istəməyərək gizlidən arzuladığım hər şey gerçəkləşib. və, əlbəttə, bu da onlardan biridir.
bilmirəm, bəlkə də, hələ də tam anlamamışam bu hissi, bəlkə də, bu heç yalnızlıq deyil, bəlkə də, həqiqətən, yalnız hiss edənlərə haqsızlıq edəcəyəm burda, amma içimdə hiss etdiyim bu duyğuya yalnızlıq demək istəyirəm.
karantinin həyatıma girməyi ilə, gərəksiz olduğunu düşündüyüm insanları həyatımdan çıxarmağım üst-üstə düşdü. ardından isə yalnızlıq başladı. ilk başlarda çox da tınn deyildi, rahatdı filan, amma zamanla vəziyyət dəyişdi.
qısa bir vaxtda təcrübə etsəm də, mənə görə çox ağır bir hissdir. günlərlə söhbət sırasının, son mesajların dəyişməməsi, tətildə evdə olmaq, tək tətil deyil, normal günlərdə də təkrarlanmış rutinin dəyişməməsi, yenilik yox, insanlar yox, söhbət yox. püf, sıxıcıdır e.
bəzən kimləsə söhbət uzananda o qədər xoşbəxt oluram ki, söhbət heç bitməsin istəyirəm. amma, əksərən, söhbətlər də qısa olur. bəzən də çox qəribə şəkildə söhbətin uzanmağını istəyirəm, amma nə danışım, nə danışaq bilmirəm. bu da çox sıxıcı gəlir.
bir rutin qursam və ona uyğunlaşsam, yalnız hiss etməyə vaxt olmaz hər halda deyirəm. amma ona da uyğunlaşa bilmirəm. vaxtımı yaxşı keçimək üçün bir işə başlamaq istəyirəm, hərr şeyi hazırlamışam, çalışmaq üçün səliqəli masa filan. amma yox, masaya gəlirəm və budur: başladıq. boşluqdayammış kimi hiss edirəm və heç cür heç nəyə başlaya bilmirəm.
gecələr isə daha yalnız hiss edir insan. ürəyi sıxılır, ağlamaq gəlir, amma ağlaya bilmir. yatmaq istəyir, yata bilmir. yazmaq istəyir, yaza bilmir filan. pəəh
bəlkə də, çox şişirdirəm, böyütməli bir şey yoxdur, amma ən yaxşısı lazımsız olduğunu düşündüyümüz insanlar həyatımızın bir küncündə qalsınlar. çünki əylənmək lazımdır-*.
227. təklik deyildir. çoxunuz qarışdırırsız, yoldaşlar.
bir dəfə 6 ay evdən çıxmamış, bir kəlmə belə danışmamış, internet istifadə etməmiş biri kimi deyirəm bunu. yalnızlıq daha köklü, hətta instinktiv olan məfhumdur. sadəcə bəzilərimiz sosial illüziyalara çox qapılırıq bəzilərimiz yox.
yüksəklik qorxusu olanlar bilər bunu: evdə tavandan asılan lampanı dəyişmək üçün bir nəsnənin üstünə çıxırsan. həmin vaxt yanında kimsə varsa; bu adam sənə zərər verə biləcək son adam belə olsa, ən yaxının belə olsa daha çox qorxursan. nəinki tək olanda... bildiyiniz kimi beynimiz hərəkətlərimizə və reflekslərimizə şablonlar əsasında qərar verir. bu şablonlarda isə həmişə yalnızsız. bunu sizə nə vaxtsa valideynləriniz də edib, sevdiyiniz, sevgiliniz olan insan da. gələcəkdə övladlarınız da edəcək.
təklik dediyimiz şey sosial anlayışdır, yalnızlıq instinktiv. təklik yalnızlığın növ daxilindəki təzahürüdür. növlər arasında zatən ən yalnızı insandır. çünki qalan digərlərini dərk edir, öyrənib araşdıra bilir.
təklik (bundan sonra sosial yalnızlıq) sıxıcıdır, çünki yalnızlığı andırır. sosial yalnızlıq uzun müddət davam etdikdə isə öz kökü ilə əlaqəsini adekvatlaşdırır. getdikcə əslində bütün dünyada tək olduğunu dərk etməyə başlayırsan. heç kim səni tam ifadə etmək istədiyin kimi başa düşməyəcək. sən başqalarının bilmədiyi dildə danışırsan. sən ancaq şablonları kopyalamaqla sosial əlaqələrini qoruya bilərsən. yoxsa səni anlamayacaq, kənarlaşdıracaqlar.
sən çox yaxşı kopyaçı ola bilərsən, hamının səni anladığı, hamıyla dil tapdığın, çevrəsi tərəfindən sevilən, sağlam əlaqələri olan bir adam olduğun təəssüratına qapıla bilərsən. bu istiqamətdə uğurlu olan adamlar hamısı yaxşı kopyaçıdırlar. amma içindən həmişə səni yeyəcək yalnızlığın. özün də problemini başa düşə bilməyəcəksən.
bütün gözəl qadınlar, bütün yaxşı dostlar, bütün dahi yazıçı və rejissorlar... heç biri səninki deyil. heç biri sənin kimi deyil. "elə bil mənim üçün yazılıb" dediyin mahnı da sadəcə başqa növ şablondur.
tez-tez üstünə yalnızlığın ağırlığı çökür. yalvarmaq hissiyatı yaşayırsan. "kimsə" gəlsin istəyirsən. amma heç vaxt gəlməyəcək, dost. qucaqlayanda yalnızlığının yox olduğunu hiss etdiyin sevgilinlə də tezliklə qucaqlaşanda içinizdəki yalnızlıq eyniyüklü qütblər kimi bir-birini itələyəcək.
şablonlarımıza yaxın bir mahnıda da deyildiyi kimi: ömür boyu bağlansakta, sevinsekte, üzülsekte...
238. yalnız insanlara tövsiyyəmdir. əgər sizin həyatınız yoxdursa və həyatınızda sizi narahat edəcək biriləri də yoxdursa , o zaman developer olun. ciddiyəm, mütləq uğur qazanacaqsız bu sahədə. çünki çölə çıxmırsan, narahat edilmirsən və ən əsası düşünəcəyin bir dərdin olmur. al proyekti müştəridən, koduvu yaz, al puluvu ye,iç, kef elə. nəyivə lazımdır ala sevgili. hər gün başıvı xarab eləsin. ya da əndrabadi xarakterli dostlar. biraz uğur qazandıqdan sonra onsuzda ortam səni içinə çəkəcək. ona görə bunu oxuyan dostum, sən, bəli sən. dərdə düşüncə get, gir programming tutoriallara. sonra mənə sağol deyərsən. düzdür, kodlarda bug çıxanda məni pis şəkildə xatırlayacaqsan amma sən yenə də məsləhətimə qulaq as.
106. gecə yatağa girərkən öz-özünə danışmaqdır yalnızlıq. günlərdir içində birikdirdiyin sualları öz-özüvə verib təhlil etməkdir. bəzən də cavabını tapmadığın həmin o sualın içini gəmirməyidir yalnızlıq. bəzən də özünü kəfv etməkdir yalnızlıq. amma hər halükarda insanın içini yeyən, gəmirən bir hissdir yalnızlıq
21. tək variant olan bir seçimdir. mükəmməli axtara-axtara, hər mükəmməldə yanılmaqdır. uşaq vaxtı oxu kitablarında öyrədilən dostluq, əliaçıqlıq, alicənablıq, dürüstlük kimi yaxşı sayılan xüsusiyyətlərin qarşılığıdır. sən mükəmməl dostluq axtararsan, görərsən hamı başqa şeylərin dalındadı. qarşılıqsız yaxşılıq, sevgi, qayğı yoxdu. qarşılıqsız heç nə yoxdu. üzüvə qarşı dostların hər şeyin çıxar üstündə qurulduğunu deyər. elə bilərsən bu digərləri haqqında deyilən sözdü. hər münasibətində eqoistliklərini dadarsan. düşünəndə ki, sən maddi mənəvi istifadə olunursan özündən utanarsan ki, mən nə cındır adamam ki dostum haqqında belə düşünürəm. cındır kimliyin düz çıxar. sən maddi mənəvi hərtərəfli verə-verə gedirsəndir. bir-iki dəfədən olmaz bu, bir neçə dəfə evrilə çevrilə istifadə olunarsan, istehlak olunarsan, bitirilərsən. yorularsan. ya sən də sadəcə yola verərsən, sən də özüvü mərkəzə qoyub ancaq özüvü düşünüb yola davam edərsən. yalnızlıq qorxuludu çünki. tək qalmıyasan da kim olur olsun aq fikri vardır beynində sosial bir heyvanlıqdan gələn. ya da yalnızlığı seçib qapılarıvı bağlıyarsan riyakarlığa. kinoteatra tək gedərsən, kafedə tək oturarsan. bunları yalnızam, güclüyəm, bombayam ədasıyla eliyərsən. bir müddət sonra kafedəki digər insanların söhbətlərinə qulaq verərsən, qatılmaq istiyərsən, adi bir söhbət üstündə mağazadakı satıcını dəqiqələrcə tutarsan. ümid vardır içində. bu boyda dünyada yalnız olammazsan. mümkün deyildir bu bəzən. amma elədir. tez tez buna dönərsən. yolaverdi münasibətlərə dözəcək adam deyilsəndir sən. öz özündə əylənərsən, tək içərsən, əhvalın bir az pozulduğunda ruhuva payız gəldiyində də kinoya kitaba oyuna qaçarsan. özün özündən qaçarsan sadəcə. bu belə davam etdikcə bundan sonra da yalnızlığa məhkumsandır. sənin qatarın gedib sadəcə. acı həqiqət budur deyib razılaşarsan və yoluva davam edərsən. subyektlər önəmli deyildir, önəmli olan tək şey sənsən. əbədi olan da yalnızlıqdır. yalanı, xəyanəti, riyakarlığı yoxdur ən azından. ha bunları dilə gətirəndə də ergen olarsan, looser olarsan da siktiret. yalnız olduğuvu qəbul etdikdən sonra ergen olmaq qoyarki sənə?
86. bilməzlər yalnız yaşamayanlar,
necə qorxu verər səssizlik insana
insan necə danışar özüylə
necə qaçar aynalara
bir cana həsrət
bilməzlər
(baxma: orhan veli)
6. bekarçılığın en böyük dermanı olan çay qoymaq, çay içmek bele yalnızlıqda sizi tek buraxır. yalnız olanda çay bele qoymaq istemirsiniz. yarım saat elleşib bir çay qoyassınız onuda birtek siz içessiniz qalanı hayıf olacaq. ikinci defe de demleyende keyfiyeti azalır. atma çaylarda dadlı olmur. bir sözle çay da qoyub içmirsiniz. ele quru siqaret.
yoxsa hayıf deyil evde 4 nefer domino atırsan kim çay qoyacaq qırğın müsibet.
44. adamı debil vəziyyətinə gətirə bilir. asossiallıq o dərəcədə mənliyini bürüyür ki, nə mənə olduğunu unudursan. təsadüfən biri bir kəlimə soruşdusa oturub uzun uzadı gic-gic cavablarnan izahatlar verirsən. nəyin var nəyin yox tökürsən ortalığa hansıki, qarşıdakının səndən maraqlandığı və ya almaq istədiyi cavab tamam başqadı. yalnızlıq adamı gülünc eləyir.
yanında biriləri varikən özünü yalnız hiss eləməyin özünün iradi olaraq etdiyin səhvlərdir. hansıki mən bunu illərdir edirəm. ətrafımdakıların heçbiri mənə uyğun deyil. sırf tək qalmayım deyəmi onlarla oturub durmuşam ya əvvəl maraqlı gəliblər sonra uyğun olmadığınımı anlamışam, bilmirəm. bəlkə də heç özümün hansı növə, türə aid olduğumu bilmirəm. amma yeganə anladığım şey var ki, bir çoxlarının anlatdığı həmin daimi dostluq hekayələri, kankalıqlar, qan dostluqları filan məndə kədər doğurur. çünki, o anları yaşamamışam və bunun əksikliyini bütün mənliyimdə hiss edirəm. soruşsanız mənim haqqımda "əsil dostdu", "uzun illərdi dostluq edirəm", "yaxşı sirdaşdı" kimi sözlər deyənlər vardır. onlar məni bağışlasınlar ki, barələrində bu sözləri deyə bilməyəcəyəm. bağışlasınlar ki, heç vaxt onlara tam içdən güvənə bilməmişəm, səmimi ola bilməmişəm. sadəcə danışıblar və mən də dinləmişəm. hansıki çoxlarınız bunu əsil dostluq bilirsiz. nəisə, bax belə ikiüzlüdü sizin shrink. özünə bu həyatda hələ də yer tapa bilməyən, durmadan qaçan ikiüzlü.
191. etməyə heçnə olmyanda ağlına gələn aktual mövzulardan birini googllayıb çıxan forumlardakı postları oxumaqdır yalnızlıq.çünki söhbət etməyə heçkim olmadığından camaatın söhbətinə qulağ asıram arabir.hələ üstəlik öz-özlüyümdə fikir də bildirirəm postlara.
hərdəfəsində bir ştuçnu siqaret alıb mərkəzdən uzağ yolqırağı, tənha bir yerdə oturub şütüyən maşınları seyr etməkdir bəzən.bir skamyam varidi elə tənha biryerdə dediyim kimi elə yolun qırağında,oturub siqaretlərimi çəkib yola baxırdım,paçka almağa pulum olsada ştuçnu siqaret alırdımki vaxtımı bölüm baxım yola,nəsə elə maraqlı olurdu.keçən həftə yenə getdim o skamyada oturmağa.söküblər... səmimi deyirəm nənəm rəhmətə gedəndə keçirdiyim hissə yaxın bir hiss keçirdim.
amma indi təzə yer tapmışam,nəsə ilk təəssüratlardan elə görünür ki,skamyamı unutdura biləcəy mənə
173. yalnızlıq tək yatıb durmaqdan otağı da,yatağı da bezdirməkdir.
yalnızlıq səhər dəmlədiyin çayı axşam da içməkdir.
yalnızlıq öz-özünə lətifə danışıb gülməkdir
yalnızlıq öz-özünə şeir oxuyub hüzünlənməkdir
yalnızlıq səhv basılan zildəki ümiddir
yalnızlıq köhnə sevgilidi
yalnızlıq xatirələrdir
yalnızlıq son pulunu heç fikirləşmədən siqaretə verməkdir
yalnızlıq şeir yazmaqdır
yalnızlıq luis aragonun ''xoşbəxt sevgi yox ki, dünyada'' misrasındakı təsəllidir
yalnızlıq sezen aksu,ahmet kayadır
yalnızlıq yalnızlıq bu saatda söz6da bunları yazmaqdır
25. yalnızlıq həyatının bu günə kimi olan hissəsinin ən böyük acısını yaşarken heçkimlə paylaşmıyıb gecənin bir yarısı çıxıb bomboş küçədə itlərlə pişiklərlə aşağı yuxarı yürüməkdi
175. bəzən insanın həyatında çox darıxdığı biri olur əlbət.mənimdə həyatımda ən çox dəyər verdiyim,çox darıxdığım biri var,babam,necə deyim onun üçün çox darıxıram,utanmıram bunuda deyəcəm-elə gecə olubki oturub saatlarca keçirdiyimiz xoş günləri fikirləşib ağlamışam,2009 dan bu yana itirmişik yəni görmürəm,məni anlasaz necə pis hissdi bu,necə darıxıram onun üçün,necə istəyərəm yenə əlimdən tutsun elgiz və məni aparsın parka maşınlara falan mindirsin,mənimsə tək təsəllim isə ölmək və babamın yanında olmağdı.
6 il onsuzam,6 il bir ömür kimi keçib və bu vaxt uzandığca uzanır.
)