əjdaha lazımdı
izlə
dostlar
mən
googlla
dünənin ən bəyənilənləri
-
yekəqarın kişi
-
seymur baycan
-
elif şafak
-
turbo saqqızı
-
uşaqlıqda allah zənn etdiyimiz şeylər
-
güldürən hadisələr
-
uşaqlıqda verilən mənasız suallar
-
futbol
başlıqdakı ən bəyənilən yazılar:
+242 əjdaha
36. xəstə bacımın olmasıdır. göz xərcəngi. doğulduğu günü indiki kimi xatırlayıram. böyüməyini unutmuşam. xəstəliyini kəşf eləməyimizi də xatırlayıram. indi deyəsən elektronikləşdirilib hamısı amma o vaxtlar uşaqlar üçün poliklinikalarda bir dəftərçə açılardı. uşaq bütün yoxlanışlardan keçməli, peyvəndlər vurulmalı və bilgilər, qeydlər bu dəftərçəyə yazılmalı idi. anam, mən və bacım üçümüz getmişdik xəstəxanaya. hər həkimdən keçirdik, amma göz həkimi biraz duruxdu. anam belə indiyə kimi bacımın gözündə problemi tutmamışdı deyəsən ya da elə məhz buna görə təkidlə göz həkiminin yanına getmişdik. dəqiq yadımda deyil. həkim bacımın gözünə baxdı, duruxdu. hansısa böyük xəstəxanaya ya da diaqnoz instituduna yönləndirmə kağızı yazdı. evə gələn yolda anam biraz şüphəli idi, qorxurdu. sonra atam gəldi, xəbəri öyrəndi. həmin gün ya da növbəti günlərin birində getdik o deyilən yerə. mən aşağıda gözlədim. bunlar üçü girdilər içəri. arada bir atam yanıma gəlib gedirdi. bir-iki saat sonra gördüm ki, atam qucağında bacım, yanında anam gəlir. dalaşıblar həkimlərlə. həkimlər xərçəng olduğunu başa düşüb, bizimkilərə soruşmadan narkoz vurmuşdular uşağa ki, gözünü götürməliyik. biz də kasıb ailə. əməliyyat barədə düşünmək, borca zada girmək üçün ən azı bir ay vaxt lazım idi. nəysə o dəhşətli gündən sonra vəziyyət nisbətən sakit oldu. əslində mən də doğulanda xəstə idim. mənimlə də eyni şey olmuşdu, həkimlər dayanmadan əməliyyat deyirdi amma yaşadım. atamgil buna güvənərək bacımı əməliyyat etməməyə qərar verdilər. heç sonradan həkimə getdiyimiz yadıma gəlmir.
bir səhnə yadımdadı. anam, mən və bacım balkondan həyətə baxırdıq. anam sakit, rahat və güclü bir qadına yaraşar bir şəkildə mənə aptekdən sarğı binti almağımı tapşırdı. bacımın gözünü örtmək üçün. mən hiss eləməmişdim amma artıq gözlə seçilirmiş. elə həmin gün üçümüzün bir yerdə oynaması yadımdadı. nəsə oldu mən bacımın üstünə qışqırdım. anam və bacım səbrlə, sevgi ilə məni yola verdilər. bu məni daha da qıcıqlandırdı, daha da səsimi atdım başıma. amma onlar yenə eyni cür reaksiya verdilər. anam sanki nə olacağını bilirdi, güclü olmağa çalışırdı. hirslənməməyə, içindəkiləri bizə hiss elətdirməməyə çalışırdı. üzündəki o qəmginliyi sözlə ifadə eləyə bilmirəm. hər şey romantizm cərəyanında yazılmış roman kimi idi. anam və bacım mütləq yaxşı qəhrəmanlar, mən isə mütləq pis qəhrəman idim. o oynayanda çıxardığım "oyundan" əvvəllər də çox eləmişdim. indi yadıma düşəndə özümə nifrət eləyirəm.
bacımın ölümünə bir ay qalmış ailəcə yığışdıq kəndə getdik ki, bəlkə uşağa yaxşı təsir eləyər. yaz idi deyəsən amma hələ yaz olduğu hiss olunmurdu, soyuq idi. mən yanlarında deyildim amma bibimin danışığından eşitmişdim ki, anamla bacımı həyətdə gəzdirəndə uşaq "yenə işıqları söndürüblər" deyibmiş. ordan anlıyıblar ki, artıq o biri gözü də fəaliyyətini dayandırıb. içim darmadağın oldu. elə bir neçə gün sonra da ağlaşma quruldu...
anam əvvəlcə həyəcanla bacımı ayıltmağa çalışdı. kövrələrək onu çağırırdı. hər çağırışından sonra daha çox həyəcanlanır, daha çox qorxuya düşürdü. sonra məni ayırdılar onlardan. başqa otaqda idim. anamın səsini eşidirdim. qucağında körpəsi ayaq üstə durub ağlıyırdı. ətrafındakılar da kişili qadınlı hamı ağlıyırdı. atam orda deyildi deyəsən. evdən çıxıb getmişdi. yəqin dözə bilməmişdi. dəhşətli gün idi. indiki kimi yadımdadı. amma ən dəhşətlisi o idi ki, mən uşaq idim. başa düşmürdüm. heç bacımın öldüyünü də anlamamışdım. bəlkə də tanıdığım insanlardan ilk öləni o idi ona görə. hələ ölümün nə olduğunu bilmirdim. amma anlamaq istiyərdim. o otağa girib "ağlama, anam!" "sən ağlama" qışqırıb, anamla bir yerdə ağlaya bilərdim. amma mən onda yan otaqda ağlaşma səsindən narahat olan götü poxlu gijdıllaq idim. yalnız növbəti gün anladım. bibim mənim paltarımı dəyişdirirdi deyəsən. soruşdum ki, bacım hardadı. kövrələrək "sən onu bir də görməyəcəksən" dedi. onda anladım. amma necə reaksiya verəcəyimi bilmirdim. dəfn mərasimində belə olmadım deyəsən. nə önəmi var ki onsuz da.
illər keçdikcə, biraz yaşa dolduqca, anamı gizlicə bacımın əşyalarına baxmasını, onları iyləməsini gördükcə söhbəti tutdum. atam, 20 ilin siqaret çəkəni o gündən sonra bir də dodağına siqaret qoymadı. günə iki paçka çəkirmiş. ondan sonra hər gün 1 kg alma alıb gəlməyə başladı. siqaretin puluna. bir müddət sonra bacıma aid hər bir şeyi evdən yox elədik. qəbrinə də getmədik. daha sonra başqa bacım doğuldu. ailəm yavaş-yavaş unutmağa başladı ya da unutmağa başladığını göstərməyə çalışdı. amma məncə bu hadisə anamda ciddi qorxu yaratdı. üstündən 10 ildən çox keçəndən sonra bu biri bacım bir gün bərk xəstələndi. əvvəlcə normal xəstəlik kimi görünürdü amma biraz kəskin idi. bir gecə bacım yuxudan duranda anam onu qucağında qonaq otağına gətirdi. evdə üçümüz idik. atam hardasa uzaq yerdə idi. artıq gəlməsi üçün zəng eləmişdik amma gəlməsi 1-2 saat çəkərdi. anam bacıma su içizdirmək üçün danışdırmağa başladı. bacım qətiyyən reaksiya vermədi. gözləri açıq idi, nəfəs alırdı amma deyilənlərə reaksiya vermirdi. sanki heç danışmırmışıq kimi. anamın səsindəki həminki qorxunu bir də hiss elədim. bacımı qucaqlıyıb mənə "(......), bir şey elə. oğlum yalvarıram bir şey elə. qonşuları çağır" mən də asosiallığımdan, utancaqlığımdan atamı gözləməyi təklif elədim. anam dediklərini yenə təkrar elədi. daha titrək, daha kövrəlmiş səslə. bəxtimdən bacım danışmağa başladı. anamı qucaqladı. yazıq qadının gözündən yaş gəlirdi artıq. nəysə ki, atlatdıq bunu. indi hər şey yaxşıdı. amma vəfat eləyən bacımın buraxdığı izi anamda yenidən gördüm.
yaxın 3-4 ilə qədər hər yatanda yaradandan bacımın ruhunu şad eləməsini istiyirdim. sonra o da yadımdan çıxdı. indi necə yadıma düşdü bilmirəm. bira.fmdə mahnıya qulaq asırdım. qızın üzü də yadımda deyil, çoxdan unutmuşam. 3-4 yaşlı qız uşağı həmişə çox gözəl olur. elə ən şirin, ən istəməli, oynatmalı vaxtında da öldü. ömrünün baharında. bir fidan idi o. elə adı da elə idi, fidan. adının mənasını da ölümünə az qalmış öyrənmişdik. bilmirəm bir körpənin göz xərçəngi ilə doğulması hansı məntiqə sığır? hanı ədalət? səbəb məqsəd nədi bunda?
son olaraq: sokayım sınavına
+116 əjdaha
97. yaddaş zəyifliyinə görə çox hissəsini xatırlamıram deyə sevinib, ya üzüləcəyimi bilmədiyim bir şey.
uşaqlığımdakı tam dövrləri xatırlamasamda, valideynlərimin irsi daşıdıqları problem bütün həyatıma iz qoyub.zibilin adı talassemiyadır.valideynlərim bu qan xəstəliyinin daşıyıcısıdırlar.talassemiya olmaqla, daşıyıcı olmaq çox fərqlidir.daşıyıcı olmaq heç bir məhdudiyyət vermir.nə qan azlığı, nə ürək qüsuru nə də sağlam insanda olmayan nəsə.iki daşıyıcı, iki xəstənin övladı ya daşıyıcı olur, ya xəstə.
böyük qardaşım talassemiyadı.o dövrdə yayğın xəstəlik olmadığından, həm də rayon yeri filan gec aşkarlanmışdı.hələ, qardaşımın xəstəliyi aşkarlanmayana qədər özlərinin daşıyıcı olduqlarından xəbərsiz idilər..
talassemiya olan biri mütəmadi qan köçürməlidir özünə.
xəstələrin görünüşü yaş artdıqca dəyişir.dəmir artıqlığından dəri qaralır.zənci kimi olmur, amma bildiyin solğun, qara bəniz olurlar.burunları ortadan batıq, dodaqları yuxarıya və aşağıya doğru yüngül meylli olur.başları böyük olur.daha dəqiq desəm, arxa hissəsi uzun olur.
nəysə.uşaq vaxtı qardaşımın hər şeyi olardı.nizamiyəydi nəyəydi balaca maşınlar olardı.qardaşımda ondan 10 larla var idi.amma məndə yox idi.əslində mən oynada bilərdim, amma hər şey qardaşımın idi.velosipedim olmayıb, heç vaxt.qardaşımın olub.təzə paltarları olub, mən onları sonradan geyinmişəm.uşaq vaxtı bu mənə xoş gəlmirdi şübhəsiz ki.bir az nifrət, bir az paxıllıq olardı.mənimlə maraqlanmazdı böyük qohumlar çox vaxt.onun nazı çəkilərdi.düzünə qalsa, deyirlər ki mən elə də baş ağrıdan olmamışam.yeməyin ver, altın təmizlə, yatızdır qalan vaxtı özünə bir iş tapacaq uşaq olmuşam.
yaşım artdıqca az-çox nələrisə anlamağa başlayırdım.talassemiya mərkəzinin qabağında(o vaxt deyəsən ora yox idi, respublikanskidə olurdu)atamla mən maşında oturardıq.atam yatardı, mən bilmirəm nə edərdim.maraqsız keçən zamanlar, yaddaşa yazılmır yəqin ki.bəlkə də ondandır uşaqlığımdan az şey xatırlamam.mamam qardaşımın yanında olardı, qardaşıma da qan vurulardı.xəstələri qorxaq və s. kimi bilirlər.amma bu adamlar o qədər iynə görür ki, heç nədən də qorxmur.indi təsəvvür edəndə dəli oluram.mənim qardaşımın həyatı maraqlı keçir dediyim zamanlarda, qardaşım həftədə 2-3 dəfə 2-3 saat qan köçürdürdü özünə.
hələ vəziyyəti bəzən kəskinləşəndə bir iki həftə xəstəxanada yatdığı da olurdu.söhbəti tamamilə anladığım vaxt çox sevinirdim xəstə olmadığıma.adi birinin xəstə olmamağına sevinməsi, buna tay ola bilməz, bəylər.
indi keçirəm uşaqlıq xatirələrimin sentimental hissələrinə.
qardaşımı öldürmək istədiyim dövrlər.
elə olurdu qardaşıma qan vacib lazım olurdu.qan bankda normalda qan olur, amma müəyyən intervalla.yəni hər gün durub deyə bilmərsən ki, mənə qan verin.elə vacib olanda, mama zəng edirdi qan banka.o cındır işçilərə yalvarırdı..danışıb qurtarandan sonra qışqırardım üstünə, hədsiz əsəbləşərdim.xəstə valideynləri güclü olurlar.bu onların xarakterlərindən asılı olmur, onlar güclü olmağa məcbur olurlar.ona görə mən valideynlərimin kiməsə yalvarışını, yaltaqlığını, ağız açmasını görməmişəm.bu daha da ağırlaşdırırdı məsələni.o anlar qardaşıma nifrət yaranırdı.çün ki, qardaşım elə olanda qan vurmağa getmirdi.imtina edirdi, getmirəm deyirdi.öz-özümə deyirdim, ay oğraş səninçün mama yalvarır, sən getmək istəmirsən.indi oxumuşam, görmüşəm, öyrənmişəm.ki, hərə bir cür etiraz edərmiş.sən demə qardaşım da mamanın yalvarmağın istəmirmiş..
böyük qardaşın üçün sənin dalaşmağın.
qardaşım zahiri fərqliliyinə görə asosial olmuşdu.əlbət, mən o vaxt nə bilirdim asosiallıq nədi.mənsə həmişə sinifdə, hazırlıqda, məşqdə, olduğum hər yerdə aktiv olmuşam.ətrafıma yığılıblar.dostlarım, xətrimi istəyənlər çox olub.ona görə hər gün harasa çağırılmışam, ad günü, adi çay içməyə filan.qardaşım heç vaxt gəlməzdi.bir dəfə nəsə oldu, gəldi.qarayevə çağırmışdı dostlarım.getdik, oturduq, tanımadığım uşaqlar da gəldi.dostlarımın dostları filan.biri qardaşıma baxıb dedi ki, qaqaş kitaydı diyəsən.dostlarım uşağın ağzının poxunu tez bazar yığışdırdılar.mən heç vaxt qorxağ filan olmamışam.amma niyəsə o vaxt heç nə deməmişdim.15 li yaşlarım olardı.
qardaşıma köçürdükləri qanı bir dəfəsində yoxlamamışdılar.hepatit imiş..tez bilindi, xərc tökdü atam tez müddətdə təmizləndi.hepatit də başqa bəladı.bir evdə yaşaya yaşaya, hər kəsdən ayrı yaşamalısan.oyunçunu diskalivikasiya edilməsi kimi.sən bu komandadansan, amma qırağda dayan, girmə oyuna, həyata..a kişi, sənin səhər yediyin yağın ayrı boşqabda olmasından kiçik olub da, bundan böyük olan dərd var?hamam ləvazimatların hamamın ümumi stendində olmur, ayrıca çantada olur..nə bilim, çətindi..
sonra dalağı şişmişdi.o da qan bazasıdı deyə, nəsə talassemyalılarda filan yaşa çatanda şişməyə başlayır.sonra onu əməliyyat elədilər götürdülər.
arada otururuq tək olanda qardaşımla, söhbət edirik.çox arıqdı.mənə idmana getmək istədiyini deyir.bir az kökəlmək, əzələ filan yığmaq istəyir.plastik əməliyyat etmək istəyir burnun.bax o anlarda, mən dünya xaraba qalmışın ədalət tərəzisin sikmək istəyirəm.tərəzivi sikim dünya..
11 yaşımda bacım olmuşdu.az yaşlarda talassemiya görünüş də bilinmir.hələ çoxu qəşəy olur.toppuş filan.bacımın talassemiya olmamasını istədiyim qədər, qardaş, heç, nəyi o qədər könüldən istəməmişəm, arzulamamışam.hələ nəticlər öyrəniləndəki həyəcanı demirəm.bacım talassemiya olmadı..
bu yazdıqlarım samanlıq da bir otdu sadəcə.indi bunları başa düşdüyüm dövrdə, seyrək saçlı qardaşım mənə baxanda, saçlarımı daramağımdan belə utanıram.abilər, bilirəm siz dölbeyin deyilsiz ki, belə edəsiniz..amma edənlərə deyin, icazə verməyin onlara xəstələri, zəyifləri, qüsurluları, zahiri görünüşü fərqli olanları diskriminasiya etsinlər.onları sevin, yaxın buraxın özünüzə, mənə təklif bir dəfə edəndə, onlara israr edin.kömək edin, amma qüsurludu deyə etdiyinizi bildirməyin.onların düşünməyə vaxtları çox olur, onlar üçün yaşadıqları bu həyat türmədi.xəstəlikləriylə məhdutlanan sərədlərdi həyatları.ona görə daha həssas olurlar, çox sentimental olurlar.demək istəmədiyiniz, etmək istəmədiyiniz şeyləri onlar başqa cür alqılayırlar.həssas olun onlarla, ehtiyatlı davranın.ədalətin heç vaxt bərqərar olmayacağı, xəstə doğulan uşaqlara görə günahlandırılacaq kiminsə olmadığı bu dünyada, səbəbkar axtarmayın.artıq baş vermiş bir şeyi, həll etməyə çalışın.niyə xəstədi deməyin, xəstədisə mən ona nə edə bilərəm deyə düşünün.
p.s. qardaşım gününün yarısını kompyuter qarşısında keçirdin.online oyunlar oynayır.əclaf hansı oyuna başlayırsa, gəlir söküb dağıdır.böyük klanlara, qruplara başçılıq eləmək filan.babat potensialı var.dedim axırda bir azca da xoşhal edim sizi.adam arada ürəyini boşaltmalıymış.)
edit: qardaşım 31:05:2017 tarixinde, 22 yaşında, ebedi olaraq ayrıldı bizden..
+46 əjdaha
27. uşaq vaxtı məhəllədə özümdən böyükləri pokemon fişkalarında udmuşdum. pokemonları geri istəmişdilər, verməmişdim, bunlar da məni döymüşdülər. sonra bunlar çıxıb gedəndən sonra məhləmizdəki böyük oğlana bu barədə demişdim. o da "get onları tap çağır gətir bura mən onların dərsini verərəm" demişdi. sevincək gedib onları tapmışdım (ayrı məhlədə qalırdılar) çağırmışdım ki, bəs gəlin, eldar sizi döyəcək. onlar da mənlə birlikdə məhləyə gələndə eldarın burda olmadığını gördük. əsəbləşib məni yenə döydülər, sonra çıxıb getdilər.
belə.
+37 əjdaha
129. bunu bu başlığa entry olaraq yazırdım keçən gün, uzandı biraz, saxladım bugün bitirdim. uzun olduğu üçün sözlüyə atmayım dedim (25 dəqiqəlik oxuma), keçid verim:
https://xancano.wordpress.com/2016/06/19/aci-usaqliq-xatirələri
Fon Musiqisi:
https://www.youtube.com/watch?v=HKFDYdaSyng
+37 əjdaha
166. təxminən 5-6 yaşım olan olan vaxtlar imkanımız çox zəif idi. atam hələ təzə-təzə banka işə girmişdi. 2 yaş böyük bacım mənə öyrətmişdi ki, atamdan heç nə istəmə alması üçün, pulu çatmır deyə pis olur atam. maaşını alanda özü alacaq*
həqiqətən də alırdı
.
bir dəfə həyətdə oynayanda atam soruşdu ki, nə alım sənə? mən də bacımın sözlərini xatırladım, "heç nə istəmirəm" dedim. amma ağlım kəsmirdi deyə yoqurt sevdamdan keçə bilmədim, "amma maaşını alanda mənə yoqurt alarsan, indi pulunu xərcləmə" dedim.
atamın gözləri dolmuşdu, heç nə demədi, gülümsədi. o baxışı unuda bilmirəm əsla... çarəsizlik, kədər və sevgi dolu idi. axşam işdən gələndə çoxlu yoqurt almışdı.
elə bilirdim maaşını alıb, sevinirdim...
+41 əjdaha
2. mekteb bufetinde hamı biskivit yeyende senin evden getirdiyin yumurtanı yemeyin.
+35 əjdaha
87. mən uşaq olanda ailəmiz çox kasıb idi. bir otaqlı evdə yaşayırdıq, 4 nəfər içinə sığmırdı deyə anam mətbəxi balkona köçürüb mətbəx yerini otağa çevirmişdi. bu darlığın içində evimizdən qohum əksik olmurdu. yadıma gəlir, gecə anam işığı söndürənə kimi yatağımda kitab oxuyurdum, hətta o yatağı sevmirdim, mənə ancaq kabuslar gördürürdü. heç vaxt yadımdan çıxmaz, 1-ci sinifə gedirdim, bir gün müəllimə test kitabını hamıya paylayıb sabah pulunu gətirin demişdi. onda o kitabı evə apararkən atamdan necə pul istəyəcəyimi düşünürdüm. uşaq olsam da vəziyyəti görüb başa düşə bilirdim və atamdan pul istəmək qədər utandığım başqa şey yox idi. həmin gün axşam atamın evə gəlməsini gözlədim, gələndə də kitabı uzadıb müəllim almalısınız dedi, 1 şirvandı. dedim. atam güldü, test kitabını açıb 1-ci səhifəsindəki testlərə baxdı, mənə uzadıb bu səhifədəki bütün testləri həll eləsən, pulunu verəcəm dedi. oturub hamısını həll etdim, sonra atam yoxladı və səhər işə gedəndə mənə 1 şirvanı verdi. o vaxtdan bu vaxta çox şey dəyişib, maddi imkanlarımız yaxşılaşıb, ancaq mənim xasiyyətim dəyişməyib. hələ də atamdan pul istəyəndə utanıram, ona yük olduğumu düşünürəm. çünki normal azərbaycanlı qızlar mənim yaşımda ərə gedir, mənsə hələ də oxumaq deyə yapışmışam və bu qürurumdan da vazkeçmirəm. ancaq atamla bağlı xatirələrim, mənə riyaziyyat öyrətməsi, oxumağım üçün çalışması mənə onu daha da qürurlandırmaq istəyi verir.
+32 əjdaha
47. futbol oynayarkən
- bes men??
+ ııı..sen hakim ol da ala.
- eeee!
+ (yerden qırmızı karton kağız tapıb getirerek) bu qırmızı kart etağa, dayan sarı da tapım.. aha bu da sarı kart, ştraf zad gördün şey ele. etağa zordu, gele
oyun zamanı: penal olur.
- qırmızı kart?! çıx çöle ferid
+ e yer sihdir e gijdıllaxdıye bu
- e hakimem e men, çıxmalısan da ala!
+ he yaxşı, qozmakı
-...
-..
sonradan ortada boşuna ora bura qaçdığımı anlayaraq, sakitce eve gederdim. *
beni siz delirttimiz amınakoduklarım
+31 əjdaha
126. 1997-ci ildi. ölkə müharibədən təzə çıxıb, qıtlıqdı. zatən ata da müharibənin tamam axırlarında yaralanıb deyə qayıtmışdı bakıya. işsizlik və kasbçılıq xirtdəyə kimi çatıb. biz də yataqxanada qalırıq. evdə yeməyə heç nə qalmamışdı deyə anam bizi tez yatırtdı ki, ata gəlib bizim ac olduğumuzu görsə lap pis olacaq. təbii ki, aclıqdan heç birimiz yata bilməmişdik. səhərə kimi üçümüz də yatmasaq da, bir kəlimə kəsməmişdik. həyatımdakı ən ağır günlərim uşaqlığımın ən yaxşı dövrlərini beləcə məhv etmişdi.
+31 əjdaha
25. neçə gündü fikirləşirəm, başımı qaşıyıram, dalımı qaşıyıram ki, bu başlığa bir(!) entry yazım yaza bilmirəm. sonra da başladım niyə yaza bilmədiyimi fikirləşməyə. insan bu qədərmi acınacaqlı uşaqlıq keçirdər? doğulannan başım bəlalı olub. düz 4 ay dayanmadam ağlamışam heçcürə sakitləşdirə bilməyiblər. dilim də yox deyim ki, başına döndüyüm ana filan yerim ağrıyır. yazıq anam iki gözü bir çeşmə çarəsiz qalıbmış. sonra xəbər salıblar qohum əqrabaya ki, hansı həkimə göstərək, hansısa götvərənin verdiyi məsləhətnən gedib davud adında oğraşı tapıblar. indi şərifzadə küçəsində böyük tibb mərkəzi var alçağın. adam anama deyib ki, 1 yaşına çatmaz ölər bu, barışın vəziyyətnən. anamın gecəsi gündüzünə qatışıb. neçə il beləcə hər an itirmək qorxusuynan yaşayıb. illər ötdü və şüuraltı kin sayəsində oxuyub o götvərənə təqribi kolleqa oldum və ötən illərin qəddar bir günündə ağzına sıçdım qəhbənin. belə qəhbələr pula-pul demirlər. daha nə qədər anaların gözü yaşlı qalıb kim bilir. belə savadsız əclaflar ucbatından nə qədər körpələr yanlış müalicə olunub kim bilir? qəhbə səhiyyə nazirliyi bilir. hamısına cərrahiyə əməliyyatı eləyib am tikəsən sonra aparıb misirdə amlarını dağıtdırasan götvərənlərin.
ps: xroniki ardıcıllıqnan bütün bədbəxtçiliklərimi yazardım amma yeri yoxdu qardaş. əlim ayağım əsir ətağa.
+36 əjdaha
85. 1-ci sinifə həvəslə, təptəzə məktəbli forması, hörüklü saçlarım ilə getmişdim, məktəb üçün o qədər həvəsli idim ki. elə məktəbin ilk günü də qarnım ağrıdı, getdim tualetə. sən demə, tualetin sifonu xarab imiş, sifonu çəkəndə başdan ayağa kanalizasiya suyu olursanmış. uzun sözün qısası mən o sifonu çəkdim və məktəbin ilk günü poxlu forma ilə gəzdim, məktəb münasibətlərimin bu qədər uğursuz olmasının səbəbi bu imiş yəqin, ilk gündən ağzıma sıçıblar.
+34 əjdaha
119. uşaqlıqdan bəri qalan bir travmadı. tısbağaları görəndə kövrəlirəm.
8-9 yaşım olanda məhlədəki böyük uşaqlar binanın qabağına çaydan tutduqları tısbağanı gətirmişdilər. mühitini dəyişən tısbağa çanağından çıxmırdı qorxudan. başına gəlməyən qalmamışdı. sonda bir gün qabığını yoxlamaq üçün üstüne kubik atmaq istədilər. qışqırıb ağladım səsimə binadakı hamı yığılmışdı. məni evə apardı anam balkondan baxdım ki bir səydıllax əlində kubik tısbağanın yanında dayanıb. nə qədər qışqırdımsa da kar eləmədi çanağın səsi və qan içindəki tısbağa görüntüsü bir ömür getməyəcək ağlımdan. 2 gün ağladım, məktəbə getmədim, evdəkiləri danışdırmadım. sonra uşaq ağlıynan intiqam alacam deyib daşla başını yarmışdım qonşudakı o xiyarın. hardasa 15 il keçib hadisədən hələ də tısbağa görəndə qəribə oluram.
+42 əjdaha
10. birdəfə kənddə dedilər get mağazadan araq al gəl. gecə idi, bir cığır var idi. qaranlıq, həm də, it hürürdü. cığırın yarısına qədər getdim, sonra götüm çatmadı. qayıtdım gəldim evə. bibim oğlu babat məzələndi, hərəsi 50 yaşında olan ancaq ərgənlik dövrlərini atlaya bilməmiş qohumlar da at kimi kişnədilər. halbuki mənim 7 yaşım var idi.
+34 əjdaha
77. kəndə hər yay gedirdim. bir dəfə gedəndə kənd ətrafına qoyun otarmağa getdim. 6-7 yaşım olardı. bekarçılıqdan yoldan qır qoparıb adımı yolun kənarındakı turbanın üzərinə yazdım. bir neçə il sonra ordan keçəndə adımın orda olduğunu gördüm. babama da dedim ki ora adı özüm yazmışam. nə isə, sonrakı illər məktəb və ya başqa problemlərə görə kəndə tez tez gedə bilmirdim. sən demə bu illərdə babam mənimçün darıxanda gedib o qırla yazdığım adımı sığallayıb evə qayıdırmış. bunu eşidəndə gözlərim doldu, ilk fürsətdə babamı görməyə getdim. çox qocalıb, ama məni hələ də əvvəlki qədər sevir
+29 əjdaha
12. biz 1999-cu ildə əhmədlidə obşiteldə qalırdıq, qabağında çinar ağacları var idi. onların altında bir bomj rus arvad yatırdı həmişə, ona görə çinarə deyirdim, əsl adını bilmirdim. çox qəşəng də bir qızı var idi, diləndirirdi. elə qəşəng idi lap dəhşət də. sonra biz köçməyə az qalmış öyrəndik ki, anası axşam şaxtada donub ölüb. kəndə gedəndə o qədər dedim katyanı da aparaq özümüznən, aparmadılar. dedilər başqasının uşağıdı. polislər harasa apardılar sonra. nə vaxt yadıma düşsə bir balaca əsəb və heyf hissi yaradır məndə.
(bax: valideynlərə nifrət yaradan səbəblər)
+31 əjdaha
20. bir dəfə 3cu sinifdə oxuyanda dərsdən evə gəldim 5 almışdım, evdən soruşdular neçə almısan? mən də dedim ki, 2 almışam yalandan, elə onu demişdim ki, bir dənə şillə yedim, sonra dedim ki, bəs yalan deyirəm 5 almışam, onda daha bir şillə yedim, yalan danışdığıma görə, elə o gündən bəridir ki, həmişə qapazaltı olmuşam :(
+27 əjdaha
167. Varyoxuna lənət mənim bidənə səfil uşaqlığım olub, danışılası deyil də oğraşdı. Rəhmətdiy qardaşımnan məktəbə gedəndə mənnən 4 sinif balaca idi. Məlum məsələ kasıbçılığın içinə tıxıyım, avtobusnan gedirdiy məktəbə o da ki qaçırdığ avtobusdan həmişə. Onda indiki kimi 2 qapılı avtobuslar nə sikdirirdi. Zay mersedeslər idi, pasatkaya salıb cırırdığ aradan ki, 20 qəpiy artığ qalsın. Hərəmizə də 40 qəpiy abedə pul verirdilər evdən ki, məktəbin yanında qəşəm dayıdan qoğal çöplü sok alıb yeyək ya da içəy nəbilim bunlar yan yana nətər yazılır aq. dərsən çıxanda 2 kilometr piyada yol gedib nefçilərdə peraşki yeyirdiy. O vaxtlar elə dadlı gəlirdiki peraşki. indi heçnəyin dadı duzu qalmıyıb. Söhbətim onda deyil, peraşkini acikaya batırıb yeyirdiy, bidənə dayday, göt oğlu göt gəldi blinçiki soxdu acikanın içinə, bləəə əti düyüsü zadı töküldü qaldı acikanın içində, onnan sora ora getmədiy, istiqamət dəyişdi xalqlar tərəfə.
+26 əjdaha
154. Məktəb vaxtı sinifimizdə iki bacı var idi, çox imkanlı idilər, dəhşətli dərəcədə. Hələ o vaxtı dərsə maşınla gedib gəlmək, bahalı paltarlar, qızlarla harasa gedəndə hesabı bunlar verirdilər. Deməli bu iki bacıdan böyüyün məndən xoşu gəlirmiş, bilmirdim. Üzümə desəydi, bəlkə də inanmazdım, elə də yaraşığım yoxdu, belə də beş ballıq sistemdən 3, o da tanışlıqla )) Son zəngdə köynəklərimizi yazanda bu gəl köynəyimin arxa hissəsinə ürəyindən keçənləri yaz doldur, bəs sinifin ən ağıllı uşağı falan, hələ mənə danq eləməyib. Nəysə, məktəb bitdi, eyni uniyə daxil olduq. eyni fakültə amma başqa ixtisaslar. Sən demə fakültədə qızlar arasında şayə gəzirmiş ki, o qız filankəsi istəyir, oğlan da bunu. Mənim hələ də xəbərim yox. Saf uşağam, düz gedib, düz gəlirəm. Unini bitirəndən tam 6 il sonra, xaricdə tədbirdə birində patok yoldaşım, onunla eyni qrupdan olan qızla rastlaşdım, tam təsadüf. Aaa, bəs filankəs sən hara bura hara, xeyli söz-söhbətdən sonra, mövzu fırlandı istər-istəməz uni həyatına. qayıtdı bəs sən o qızla sevgili idin? Mən şok, mən iptal. Dedim yo, niyə ki? Dedi ki, bəs bütün fakültə deyirdi ki, siz sevgilisiz axı. Daha nə deyəcəyimi bilmədim, olan olub, keçən keçib (baxma: ağadadaş ağayev gecdi daha). Sonra dedi ki, bəs qız türkiyəyə getdi ərə, bir uşağı da var. Dedim, heçnə Allah xoşbəxt eləsin. Bunu indi deyərlər mənə?! Təsadüfən facebookda da ötənlərdə rastıma çıxdı, tanıyaca biləcəyim adamlar sırasında. Təsadüfə bax. Həyatdı da Zaur...
+26 əjdaha
104. atamın anama xəyanətlərinə şahid olmaq. bir neçəsini anlatım cənablar.
1. yolda atamı kəndin məşhur qəhbəsi ilə görürəm, hər şeyi anlayıram. atamsa uşaq olduğuma görə tez unudacağımı zənn edib mənə 3 məmməd rüşvət verib anama deməyəcəyim haqda söz alır.
2. atam və iş yoldaşları balaca bir dükkan açıb elektronik əşyaları təmir edirlər, mən də atamın iş yoldaşının oğlu ilə dostam, tez-tez bir-birimizin evinə gəlib gedirik, şahmat oynayırıq, balaca, hər yerə qaçan o şarik toplarla oynayırıq. nəysə, bir gün yenə onlara getdim, çağırdım-çağırdım, heç kim yox idi həyətdə. həyətə girib evə qalxdım, qapını açmaq istəyəndə məndən öncə atam açdı qapını, yarıçılpaq idi, arxa fonda iş yoldaşının arvadı görünürdü.
3. bir dostum mənə dovşan hədiyə etmişdi, hər səhər həyacanla durub ona yonca biçir, kələm yarpağı verirdim. heç bir həftə keçmədi ki, anam israrla dovşanı qaytarmağa məcbur etdi məni. anlamamışdım, çox ağlamışdım. sən demə atam bu dostumun da anasını sikib, anamın da xəbəri olub.
və s. əziz sözlük. bunların üstünə anamın ağlamağı, dava-dalaşları da gəl. bu travmalara görə asexual olmuşam, cır-cındırda gəzib, bacardıqca yaraşığımı gizləməyə çalışıram. həyatım atam olmamaq üzərində formalaşıb.
(bax: uşaqlıq travmaları)
(baxma: ataya demək istədiklərimiz)
+23 əjdaha
94.
+31 əjdaha
9. getmək istəmədiyin yerə döyülərək qonaq aparılmaq.
+22 əjdaha
158. indiki son zəngləri bilmirəm, mənim ibtidai sinifdə oxuduğum zamanlarda son zəngdə 11-ci siniflər 1-ci siniflərdən uşaq seçib onlara hədiyyə alırdılar. nəysə məni də həmin il məzun olacaq bir qız seçmişdi. mən də çox həvəslənmişdim ki, pultlu maşın deyəcəm ona, o da alacaq da mənim üçün. home alone 3-dəki uşaq pultlu maşınla hoqqalar çıxardığına görə mənim də ona baxa-baxa, pultlu maşınlara xüsusi həvəsim yaranmışdı. evdə də almışdılar amma mən yenə başqalarını istəyirdim. indi fikirləşirəm ki, həm də yəqin ki həyatımın sosial dövründə ilk dəfə şəxsi olaraq kənar adamdan hədiyyə alacaqdım, ona görə elə həvəslə gözlüyürdüm o hədiyyəni. yəni bu dəfə mənə ad günüm olduğuna görə ya da kimsə bizə qonaq gəldiyi üçün yox, 1-ci sinifdə oxuyurdum deyə hədiyyə verəcəkdilər. şəxsi uğuruma görə. uşaq ağlıdı da -* nəysə təkcə o yadımda qalıb ki, məktəbin həyətində qız əyilib qulağıma pıçıldamışdı ki: "nə alım sənə?" mən də utana-utana: "göy rəngdə pultdu maşın" demişdim. üstündən bir neçə gün keçdikdən sonra həvəslə gözlədiyim anda qız gətirib mənə adi maşın vermişdi. özü də sarı rəngdə.
+24 əjdaha
137. heç bilmirəm hansından başlayım.acı xatirələrimin 90% anamla əlaqədardır. bu başlığa 3-4 il əvvəl də yazmışdım.yenə dərdim açılıb..
uşaq bağçasına getməyən 80cı illər nəsli nümayəndəsi yəqin ki yoxdur.3 yaşım da daxil tozlu dumanlı xatirələrimdən biri də məhz burda baş verir.
atam 2yaşım olanda rusiyaya işləməyə getmişdi. anam da məni işə getməmişdən bağçaya qoyub axşam götürürdü. 5 yaşımda saat 4 də bitən rutin soyuq qış axşamlarından birində düz 6 ya kimi anamı gözləmişdim besedkada. avtobuslar basabas keçibmiş axşama kimi. bütün uşaqları gözlərimlə yola sala sala besedkanın dəmir barmaqlıqlarını sıxıb o qədər ağlamışdım ki , anam yorğun arğın işdən qayıdıb məni görən kimi ˙allah məni öldürsün bala˙ deyib qucağına alıb hönkür hönkür ağlamışdı. gözlərimin şişliyindən heç nə görmürdüm və evə qayıdana kimi də ağlaşmağa davam etmişdik. var yox bircə anamı da itirəcəm qorxusu məni yaman bürümüşdü o axşam. bağçanın yanından hər yolum düşəndə o axşamın soyuğu yayın ortasında belə içimi dondurur..
+22 əjdaha
3. qetiyyen futbolla maraqlanmasamda niyese konlume deli bir futbol topu hevesi düşmüşdü. aydın meseledi ki, kasıbçılıq olduğundan heç ona da imkan yox idi. amma yene de bu arzumuza çatmaq üçün yalandan ataya, "ata, ya top alacan ya da velosipet." dedim. ele bu da aydındır ki, atada velosipet alacaq pul hardandı. netice etibari ile bir hefte sonra futbol topu alındı. ele ertesi gün qohum uşaqları tikan koluna vurub partlatdı. bu hadise mende derin yaralar buraxdı (?). hele de travması silinmeyib.
+21 əjdaha
38. bir gənc qızın dilindən:
"5-6 yaşım olardı. məktəbə yeni başlamışdım. həmyaşıdım bir qardaşım var. bir gün səhər yuxudan duranda qardaşıma gördüyüm yuxumu danışdım. parta yoldaşımla toyumu görmüşdüm. 11 ildə yanımda kim oturubsa ona həmişə simpatiya duymuşam. indi baxıram necə eybəcər oğlanlar idi..(gülür). indi də yuxum aydın yadımdadır.ağ gəlinlikdə idim əlimdə də gül var idi. eynilə anamgilin şəkillərində gördüyüm kimi. təkcə fərq portretdə iki balaca uşaqların olmağı idi. yuxumu qardaşıma danışan kimi qaçıb atama xəbərlədi. bacım yuxusunda filankəsnən toyu olduğunu görür. atam otağımıza girib məni belindən kəmərini çıxararaq möhkəmcə döydü. şokda idim. anlamırdım. ağlaya bilmirdim. amma sonra anladım ki, çox ayıb bir iş tutmuşam. əxlaqsızlıqdır bu. bir oğlanla toyunu görmək, yuxuda. deməli mən nələr düşünübmüşəm ki, o da yuxuma giribmiş. mən, 6 yaşındakı qızcığaz. illərdir heç bir oğlanla münasibətdə ola bilmirəm. uşaqlıqda alınan travma belə yazırmış insanın gələcək həyatını. deməli belə tənha olacağammış 6 yaşımdan sonra. heçkəsə güvənməyən, hamıdan qaçan bir qızcığaz. atamın o gün ilk və son dəfə deyildi məni, bizi (anamı) döyməyi. bunlar bir çox səbəbdən təkrarlanacaqdı. və mənim bir çox xəyallarım baltalanacaqdı. uzaqlaşacaqdım arzulardan, diləklərdən. anam kimi..."
+21 əjdaha
45. hele taa mehlemizdeki skameka boyda olandan, siklenmeyen adam olmağım
( isteyenler erol ile ibrahim-soundtrackını açsınlar). bütün uşaqların yığışdığı 3 binanın ortaq bir dene mehlesi vardı *
hele dr var
. hemen hamı orda oynayardı. mehlede uşaqlarla yanaşı keçmiş uşaqlar da vardı, yəni böyükler. men o 3 binadan en az uşaq yaşıyanda qalırdım. amma yene de, hamıynan aram elaydı. biz oyunlar oynarken, qıraqdan böyükler bize baxırdı avtomatik olaraq, çünki yanımızda oturardılar. demeli uşaqlar arasında reqabet var idi ki, özlerinden xebersiz de olsa var idi. hansı ki, böyüklere yaxın olmaq. böyükler terefinden tanınmaq, keşf olunmaq. böyüklerin favorisi olmaq. bildiniz de nece. böyükler de hereye uşaqlara leqebler qoyardı *
kliçka
. meselen, kele, güleşçi, bığır, vorzakon, taydaşşağ zad. bezileri hele de o leqeblernen tanınır. nese bunlar hemişe böyüklerin yanında otururdular, tanınırdılar. meselen böyükler arada bir -burda kenanı döyen var e ble, buna bax kelediyee kele zad deyib qızışdırırdılar bizi. men heç kese paxıllıq elemirdim. heyatda en çox qorxduğum şeye öyreşdim men o günlerde. menim leqebim yox idi, men tanınmırdım, her defe adım soruşulurdu. herenin bir şirinliyi var idi, men menasız sifet, arıq uzunboy, yekebaş sevimsiz bir şey idim. indi görsem yaxın durmaram. men neçe il orda böyüdüm hamıynan biryerde amma yene kiminse dostu olaraq tanındım, öz mehlemde. futbol olardı men oynamazdım, heç kesin yadına da düşmezdim. 7 nefer olanda "şille yumruq durmaq" deyirler e men ondan olardım. kapitanlar "simenşevo" eliyib seçende. nese mübahise düşen kimi, "ala da ble, majidi götür";"majid keç qapıya, idmançı";"götünü niye çevirirsen topa";"e korsan?!" ;"eyri ayaq ble";"hara ötürürsen";" e topdan qorxursan?" ; " e gözünü yumma cum üstüne" ; " e oyblaaa "; " ae kamran yavaş da ala uşağdıye" ; " majid noldu, ala heçne olmaz, keç qıraqda otur" kimi sesler eşitmek çetin deyil. halbuki men o hücumdakınnan yaxşı oynayırdım, bele bele futbolu yadırğadım az qala. böyükler keşf elemedi meni. menim leqebim olmadı.
bugünlerde yene o mehleme gettim, balaca uşaqlar yene oynayırlar. böyüklerden gördüyüm hereketi yoxlamağın tam zamanı idi, belke de illerin intiqamını. aldım elime topu, dedim ki " aeee, yobana dılğırlar, gedin başqa yerde oynuyun, ya da men de oynuram ble " ters ters baxdım hamısına. " e pasdıbaş eşitmirsen?" *
intiqamım
. dedim birine, neyse, hemen arxasınnan matkaya bölmeye heves elirdim ki, dedim indi qorxdular ela, paslanmış ayağım topa deyecek. biri eline daşı aldı mene teref atırdı, qorxmaq bir qırağa hamısı üstüme gelmeye başladı, cumdum daşı elinnen aldım zornan, biri ayağıma ilişdi, biri belime yumruqluyur, daşı aldığım o qeder qışqırdı ki, hiss eledim klassik "atanın oğlunu döyenin üstüne gelmesi" sehnesi yaşanmadan qaçım dedim, birsine şille qoydum zad, birden, arxamdan bi dene şille deydi ki, dedim yox ee nese bu ayrı şeydi. nazik bir el. bildim ki, bayaq hansısa ananın uşağına qoydum şilleni. o da gördü yegim. çöndüm, başladım "oğlunuz daş aldı, mene atırdı" bu da bir terefden "e utanmırsan da yeke eşşey qıçın boyda uşağdan ne isdirsen, ölmürsen de" gördüm yox e alınmır, üzr istedim,zad dedim amma "oğlunuz yaman söyüş söyür" deyen kimi, anası çimdiyinnen uşağı eve teref apardı. bunu vaxtında böyüklerden çox görmüşdüm. neyse indiki uşaqlar evvelkiler deyil e yollayasan mektebin heyetinde oynasınlar. "atan mehle tikib??" deyirler.leqeb yoxdu android var, subway surfer var
(baxma: nerde o eski bayramlar)
(baxma: zemane uşaqları)
+22 əjdaha
120. 16-17 yaşım vardı. bədənimdə yad şeylər çıxmağa başladı. qorxurdum, anamlara dedim ana belə belə şeylər var deyə. valideynlərim həkimə apardı. həkim müayinə etdi, sonra əməliyyat etdi o yad şeylərdən birini çıxarmaq üçün. sonra bədxassəli şişmi deyə tətqiqat apardılar və 1 ay sonra gəlin dedilər. o 1 ay həyatımın ən çətin 1 ayıydı deyəsən. evdə heç kimin üzü gülmürdü. hamı kədərli idilər. 1 ay keçti, biz yenə getdik həkimə. təkcə anam girdi həkimin otaqına. 5 dəqiqə sonra çıxdı, ağlayırdı. bizə heç nə danışmadı amma başa düşürdük pis bir şey olduğunu.
həmin gecə mən yatdıkdan sonra anamla atamın danışdığını eşitdim. həkim, 'övladınız xərçəng xəstəsi amma çox kədərlənməyin, uzaqbaşı qızınız ölə bilər amma onsuz da oğlan övladınız var' deyib. sanki qız övladın xərçəng olub ölməsi mühüm deyilmiş kimi, ancaq oğlan övladımız öləndə kədərlənməliyik kimi.
ondan sonraki günlər də pisdi, bir dəfə daha əməliyyat etdi həkim, yenə bədənimdən parça alıb tətqiqat aparmaq üçün. çox dəhşətli günlərdi. ama məni kədərləndirən bir digər şey, bir əməliyyatın qardaşımın ad günündə olmağıydı. 9 yaşlı uşaqın mutlu olacağı tək gündə də üzü gülməmişdi.
axırda, bir neçə ay sonra, bir başqa həkim müayinəsində öyrəndik ki səhv diaqnoz qoyublar. o gün anam, atam, qardaşım, mən hamımız çox sevindik amma aylarca boş yerə kədərləndik. boş yerə anam gecələrcə yuxusuz qaldı. atam gizli gizli boş yerə ağladı. qardaşım ad günündə hədiyyə alacağı halda boş yerə əməliyyat otağının qapısında məni gözlədi.
+23 əjdaha
46. Yaddaşımın dərin,qaranlıq quyularında eşələnərkən bu başlığa yazılası üstü toz bağlamış bir xatirə tapdım.təfərrüatsız yazsam əslində çox qısa bir xatirədir.ancaq bu təfərrüatlar mənə çox doğma gəldiyinə və özündə uşaqlığını bakıda keçirən uşaqların xatirələrini daşıyabiləcəyinə görə qıymadım oları da yazdım.həyatdı,heç kim beyninin hard diskinin nə vaxtsa formatlanmayacağına zəmanət verə bilməz.
mənimlə eyni məktəbdə paralel oxuyan biri var idi. bizim çox ama çox uzaqdan qohumumuz idi.o qədər uzaq ki,evlərində olmamışdım.çox vaxt məktəbə bununla bərabər gedib-gəlirdik..təbii ki,bu qaqaşın nənəsinin müşayiəti ilə. (baxma: Cangüdən nənə.)məktəb ilə evimiz arasında `maşın yolu` unun olması,bu qaqaşgilin məhləsinə çerez bizim məhəllə gedildiyinə görə bu qaqaşın nənəsi evdəkilərə `onsuzda bu yolu gedirik,uşağınızı mən aparıb-gətirərəm`deyərək ,indiki məktəb servisi avtobuslarının üzərinə götürdüyü ,`məktəbə uşaq aparıb gətirmək` kimi müqəddəs vəzifəni öz üzərinə götürmüşdü.deməli bu qaqaşnan bizim qəhramanımız atalarımızdan başqa heç kimin döyə bilməyəcəyi "bursile" *
bruce lee
idi. (baxma: Mənim atam bursileni döyər.)
Bu qaqaşın o vaxtki ağlımla məndən `üstün` cəhəti şpaqat aça bilməsi,yaxşı qaçması,bizdən 10 yaş böyük idmançı qardaşınınn olması,bursile kinolarına məndən çox baxması və bu `üstünlüklər`inə əsaslanıb, (indiki ağlımla dediyim)osdurağa basa bilmə qabiliyyətinə sahib olması idi.deməli bu qaqaşımız (şərti olaraq adı bursile olsun) özündən böyük olan on nəfərin içinə girib on nəfərin onunu da çilədiyini,siniflərində (eyni sinifdə olmadığımıza görə siniflərində heç kimi tanımırdım) hamını döydüyünü, bu texnikanı bizdən böyük `karateist` qardaşından öyrəndiyini,qardaşına da bu texnikanı atasının öyrətdiyini,evlərində atasının yaponiyadan gətirdiyi xəncər,`ninçyanqa`(baxma: nunçaku,)ninca paltarının olduğunu iddia edərək məni bu söhbətlərə inandırmışdı.məndə belə təsəvvür yaranmışdı ki,bunlarda evdə hamı ninçyanqa ilə gəzir.hətta bu bizi aparıb gətirən nənəsi evdə bir əlində ninçyanqa fırladaraq digər əlində peraşki bişirir deyə xəyal da qurmuşdum.qardaş ,uşaq ağlı gədə məni həqiqi inandırmışdı.bir yandan da özümə ləzət eliyirdi ki,belə güclü dostum var.*
mağdurum
2-ci sinifdə oxuyuram.dərs ilinin təzə başladığını hələ çıxıb getməmiş ancaq getmək ərəfəsində olan yayın istisini,əynimə geyindiyim ağ köynəyi, bir də təzə dərs ili əhval ruhiyəsini xatırlamağımdan anlayıram.dərs qutarandan sonra həmişəki kimi məktəbin birinci mərtəbəsində bu qaqaş və nənəsi məni gözləyirdilər ki evə gedək.bu dəfə fərqli olan bir şey var idi.qaqaşın nənəsinin yanında padruqası olan bir başqa nənə var idi ki,o da bizdən balaca olan nəvəsini məktəbdən götürməyə gəlmişdi.maşın yolunu nənələrin əlindən tutaraq keçəndən sonra sumkalarımızı *
sumkam keçən ilin sumkası idi amq
bizim burslienin nənəsinə verib,yanımızdaki nənəsinin əlindən tutan bizdən balaca uşağa `sən hələ uşaqsan bizim kimi nənəndən ayrı gedə bilməzsən`kimi cümlə quraraq, bunlardan ayrılıb qabaqda getməyə başladıq.yenə bizim bursile davalarından danışırdı.arada bir necə vurduğunu göstərmək üçün dayanıb zərbələri göstərirdi.nənələrin başı əngə vurmağa qarışdığı vaxt biz artıq xeyli onlardan aralanmışdıq.nə başınızı ağrıdım,gəldik çatdıq keçmiş cəfər cabbarlı kinoteatrının (indiki space`in binasının yerində yerləşirdi) yanındaki,keçmiş şüşəli bazarnan üzbəüz olan parka.məqsəd 225 nömrəli məktəb ilə spacein arxasındaki bina arasındaki dar yolla,dağlı məhlələrinin arasından nərimanov heykəli tərəfə düşmək idi.parkın sahəsinə girdik.bizim bursile isə uzaq şərq döyüş növlərinin incəliklərindən danışmağa davam edirdi.
Deməli, birdən parkda biziynən tay-tuş 6-7 nəfər uşağa gözüm sataşdı.yanlarında velosiped *
veesiped
var idi.bilirsiz hansı tipdə uşaqlardan idi bular?o ki valideynlərin `o uşaq tərbiyəsizdi,onuynan oynama,ona qoşulma,görmüyüm səni onun yanında`dediyi bax o uşaqdan 6-7 dənə.siqaret çəkmək zad.
Nəsə,velodipedə ,uşaq marağıynan nəsə velosipednən bağlı sual verdim bunlara.sual tam yadımda deyil amma təxminən `qaqaş bunu hardan almısan,neçyə almısan` kimi gijdıllağski sual.sualı verən kimi aralarında lider olan,digərlərindən və bizdən yaşca bəlkə də bir il böyük olan mənə həyatımda ilk dəfə eşidəcəyim cümləni dedi.`sikiiir səni?`(baxma: velisoped oğrusu).məhlədə sikdir,sikim kimi sözlər eşitmişdim ancaq bu sikməklə bağlı bu cür söyüşü birinci dəfə idi eşidirdim.qaqaşın sifəti tam yadımda olmasa da sarışın olduğu,əynində göy rəngli sovet stili sportivni kostyum ayağında isə yenə sovet stili (baxma: keta )olduğu yadımdadı.buna oxşar bir şey. http://img-fotki.yandex.ru/get/4206/serezha-mackarov2020.4/0_362e4_eba46e27_L.jpg
Normal vaxtda bu tip uşağa nəinki cavab vermək,beləsinin heç həndəvərindən keçməyə cəsarət etməzdim o vaxtı.ancaq bu dəfə vəziyyət fərqli idi.yanımda dağ kimi bursile var idi.
Göt baş atsalar bizim bursile o velsopedi bunların götünə soxar deyə fikirləşərək o vaxtki söyüş ehtiyatımnan bu qaqaşa cavab verdim.bizim bursile də nəsə dedi bunlara.nə isə qardaş, təxmin etdiyiniz kimi bu gədələr cumdular bizim üstümüzə.zərbələr dəyənə qədər mən hələ də ümidliyəm ki bunları göt eliyəcəyik.birinci yumruğu düz sifətimə bu gədə vurdu,sonra da digərləri başladılar məni vurmağa.saniyədə 5-6 təpik yumruq bədənimə dəyməyə başladı.ən bərk vuran bu sarışın dediyim qaqaş idi.ala mən bir vururam*
o da vura bilsəm
bular 10 vurur.nəisə bilmirəm,nə hikmət idi bu qaqaş məni az vurdu və aralandı.başqaları isə hələ də məni vurmağa davam edirdi.zərbələrin müşayəti ilə baxdım ki bu qaqaş bizim bursileyə tərəf döndü.`dava` başlayandan sonra birinci dəfə idi ki bizim bursileni görürdüm.gördüm ki bu bursiledən əsər əlamət yoxdu.məni palaz kimi çırpıllarsa,onu top kimi çiləyirlər.ala,bəs nooldu sənin priyomların osdurarağçı!` deyə içimdə deyindim.
Qardaş, bu sarışın bursileni vurmağa başlıyan kimi bizimkinin vapşe müqaviməti qırıldı.təsəvvür elə bunu itələyib otuzdurdular skameykaya bu sarışın başdadı bu bursilenin bayaqdan mənə göstərdiyi təpik zərbələrinin hamısını real olaraq buna vurmağa.sifətinə,qarnına.bir söznən çox rəhmsiz uşaq idi.uşaq da olsan,böyük də olsan keçirdiyin həyacanın keyfiyyəti eynidi.o an özümü ən çox göt günündə hiss elədiyim an idi.ala heç nə eliyə bilmirəm.məni də vururlar amma məndən beşbətər bu bursileni vururlar.nə pox yedim bulara baş qoşdum deyirdim içimdə.belə yazanda proses çox uzun gələ bilər amma həqiqətdə dava bir neçə dəqiqə idi davam edirdi.uje vurmaqdan,məzələnməyə keçmişdilər.
Bursileyə uje bir bir şapalaq vururdular.sadəcə mırta.mənim isə gözüm səmaya `yoxmu bir xilaskar?` deyirmiş kimi zillənmişdi.ala bilmirəm nə momentə düşmüşdük ətrafda o dəqiqələrdə bizi aralayan böyük də yox idi.
Ümidsizlik,biabırçılıq davam etdiyi bir vaxtda birdən düz arxamdan,amma uzaqdan birinin qışqıraraq “ala it-kopoy uşaqları bıra gəlün,göt kopoy uşağı!` dediyini eşitdim.sonra bu səs mənim adımı qışqırdı.bir baxdım bu bizi vuranlar aradan çıxmağa başladılar.deməli parkdan üzü şüşəli bazar tərəfə qaçmağa başladılar.bu anki keçirtdiyim sevinc hissini heç bir söznən ifadə edə bilmərəm.sən demə qışqıran da məhləmizin ağsaqqal, nərd taxta ustalarından biri idi. o vaxtdan öyrəndimki bu nurani əmi elə sən demə buralarda fırlanır həmişə.qışqıra- qışqıra bu uşaqların üstünə cummağa başladı.ən axırıncı bu sarışın,lider olan qaçmağa başladı.elə bu an bizim 45 saniyə əvvəl məzlum sifəti almış,ölüyə çevrilmiş bursile dirildi.özüdə bu sarışının dalınca qaçmağa başladı.yenə gözüm səmaya yönəldi.`vallah,üzüm gəlmir sənə deyəm.zatən xilaskar göndərdin,məni bu vəziyyətdən qurtardın.üzdülüy olsa da yenə də deyim.nooolar bursile o qaqaşı tuta bilsin.`mealində baxışla səmaya baxdım.
Qardaş bizim bursile bunu tutdu desəm inanarsız?tutan kimi qaça qaça cumdum bunun üstünə. bir tərəfindən mən,digər tərəfindən də bursile bunu tutmuşuq.bir tərəfdən də qonşumuz biz tərəfə gəlir.qaqaş əlimizdədi.təkcə bu gədənin üzündəki ifadə mənə bəs eliyərdi əslində.ay bləəə,birinci sevinc hissini izah edə bilməyən bu ikinci sevinc hissini xuy izah edər.vopşim səmaya baxıb mütəşəkkir baxışlardan sonra əlimizdəki qurbana baxdıq.bu `dava`dan 5-6 dəqiqə əvvəlki canavar,bursile geri dönmüşdü.bundan sonra nələrin olduğunu artıq təxmin edirsiz.sadəcə bunu deyim ki həmən o bizi rəhmsizcə döyən qaqaş indi ağlayırdı.nəisə,qonşu gəldi bizi araladı.adət-ənənəyə uyğun şablon sözləri deyərək bizi danladı.az sonra nənələr bizə gəlib çatdı.`lyə,lyə baleyməə` *
dağlı dili
deyərək 3-müzün də üstü başına baxıb qışqırmağa başladılar.nəisə nənələr başdadılar bu qaqaşı sorğu sual eləməyə.kimsən,kimlərdənsən axırda qaqaş da bu bursile kimi uzaqdan uzaqa qohum çıxdı.
Nəysə evdəkilər bilməsin deyə üstü başımı təmizdəmək üçün başqa yolla bursile gilə getdik.
Evin həyətində üst başımızı təmizlədikdən sonra evə girdik.və yaponiyadan gələn ninçyanqaların,ninca paltarlarının da yalan olduğunu öyrənmiş oldum.həyat mənə bəlkə də ilk dəfə idi ki dərs verirdi.birinci dərs o idi ki,özüvə güvən hərəkət elə,ikincisi hər osdurağ söhbətə inanma,üçüncüsü möcüzə mümkündür,dördüncüsü isə uzaq qohumdan elə uzaq olsan yaxşıdı!
+20 əjdaha
108. həmişə bu başlığı görüb yan keçirdim, axır bugün, necə deyərlər özümdə qüvvə tapıb bu haqda yazmağı qərarlaşdırdım. əslində, bir xeyli belə xatirələr var, amma bu nədənsə ağlıma ilişib qalıb və məhz, bunu danışmaq istəyirəm. elə isə getdik.
balacayam, hardasa 10-11 yaşım olar, ya yox. soyuq qış günlərindən biridi, ayın tarixi 31 dekabrı göstərir. evdə atam yoxdu. yemək bişirmək lazımdı, amma qaz gəlmir. lənət sənə kor şeytan, tərslikdən propan balonda da qaz qutarıb və bunu doldurmağa aparmaq lazımdı. əlbəttə, məndən başqa kimsə gedə bilməyəcəyinə görə mən getməliyəm. propan doldurmaq üçün məntəqə uzaqdadı, avtobusla getmək lazımdı. propan dolu olanda güclə daşıyıram, yüngül olanda isə elə zənn edirəm ki, məndən daha güclüsü yoxdu. nəysə, evdən çıxdım, getdim düşdüm qazdoldurma məntəqəsinin qabağında. yağış da yağıb, bakını da özünüz bilirsiniz də, hər tərəf palçıqdı. güclə-bəlayla 4 cərgəlik yolu qorxa-qorxa keçmişəm. görürəm xeyli adam durub, mən də keçdim dayandım sırada. gözlə ki gözləyəsən, yağış da gah yağır, gah dayanır. yer bütün sudur, ayaqlarım islanmağa başlayıb, soyuq yavaş-yavaş iliyimə işləyir. insanların sırası isə azalmır, elə bil təkcə qazdoldurma məntəqəsində həmrəylik günü keçirdirik. yarım saat qırx dəqiqədən sonra 10 nəfər qalmışdı qabağımda, reski bir ortayaşlı kişi başladı mənimlə danışmağa. mən də başa düşmürəm bu nə danışır, qulaq asmıram. sonra üzümü çevirdim, sən demə kişi mənə deyirmiş ki, sən nə vaxtdan burdasan? sırasız gəlib girmisən. mən də gözlərimi zilləmişəm, heçnə başa düşmürəm. kişi deyir ki, gəlib dayananda demək lazımdır ki, axırıncı kimdirsə ondan sonra mənəm. mən indi bilmirəm nə edim, bu qədər vaxt gözləmişəm. axırda başqa bir kişi bu birinə dedi ki, uşaqdı da, bilməyib, bayaqdan gözləyir. yaxşı sıyrıldım, biraz daha gözlədikdən sonra doldurub ordan uzaqlaşdım. yolda gələn avtobuslar da balacayam, pul vermirəm deyə saxlamır. oturub dua edirəm ki, kimsə də gəlib məniynən dayansın, o əl eləsin, mən minim. yenə 30-40 dəqiqədən avtobusun biri saxladı. nəyi var islanmışdım, ayaqlarım yaş idi, lakin avtobusdan düşüb evə gedəndə özümü böyük bir qələbə qazanmış sərkərdə kimi hiss edirdim. o vaxtdan bəri həmişə hardasa gözləyirəmsə, kişinin dediyi sözləri deyirəm. tanımadığım digər kişi olmasaydı mən nə vaxta qədər gözləməli olardım bir allah bilir. həmin yeni il axşamı mənim yaşadığım ən kədərli və stressli axşamlardan biri oldu. amma nəhayət evdə yemək bişəndə özümü yaxşı hiss etdim və duyduğum kədər, əzginlik bir balaca da olsa azaldı.
+20 əjdaha
16. təxminən 11-12 yaşım olardı, rayonda yaşayırdıq. murka adında pişiyimiz var idi cox dələduzluq edirdi. birgündə qapı bir qonşunun cücələrini yemişdi. qonşu mene dediki bəs pişiyin bizim cücələri yeyib. həyətdə oturub pişiyi gözlədim. gələndə pişiyi cox pis döydüm,qaçıb getdi. 10 ildən cox müddət keçib ama o pişik hələdə gəlməyib....
+20 əjdaha
17. nənəmgildəydim ağacda göyərçin yuvası var idi içində təzə çıxmış balalar.nəsə biri təsadüfən yerə düşmüdü maşın yoluna qədər yerimişdi mən də maşın vurmasn deyə tutmaq istədim arxasıyca yeriyib tutmağa çalışdım sonra bu qəfil dayandı və ayağımın altında qaldı.sikim özümü.
+19 əjdaha
24. sakit uşaq deyildim deyə bütün qohumların mənnən zəhləsi gedirdi.bi də küsəndə stolun altına girirdim kimsə də məni çıxartmayınca çıxmırdım.sağolsunlar olar da bunnan istifadə eliyirdi.qonaq geden kimi ilk işləri məni küsdürüb ortalıqdan yığışdırmaq idi.bir dəfə də qonaq gedəndə belə elədilər yadlarınnan çıxıb saatlarnan stolun altında qalmışdım bütün qonaqlığı orda yataraq keçirtdim.elə o gündən heç kim məni çox istəmir havasına girmişəm.
+19 əjdaha
37. bir gün məktəbdən qayıdanda atanın xərçəng xəstəsi olmasını eşitməyin.sonraki 3 ay ərzində gözünün qabağında yox olması,əriməsi,get gedə kiçilməsi və yox olması.üzünə baxa bilməmək,olduğu otağa girə bilməmək.yanına gələnlərə nifret etmek,ölümünnən sora ediləcəkləri planlayanlara nifrət etmək,hamıya nifrət etmək.bir gün dərsdən gəlib götürülməyin və blokun ağzındaca hər seyi anlamağın.illər keçsə də o günləri hər saniyəsinə kimi yadda saxlamaq,hər anını hər gün təkrar təkrar yaşamaq.
+18 əjdaha
31. çox acınacaqlıdı bu hekayə əvvəlcədən deyim, ən azından mənə görə. hardasa 8-9 yaşım olardı. rayona getmişdik. dayımgildə qalırdıq. mənim də yaşıdım olan dayım qızından xoşum gəlirdi. yayın cırhacırıydı həm də ki onsuz da balaca uşağıydım deyə çox qısa şortik geyindirirdilər hamımıza. nəysə bir gün də dayım qızı və mən yan yana oturub televizora baxırdıq. bir də gördüm dayım qızıbaxdı və şortikimi göstərib utana utana mənə filankəs onu bağla dedi. və mən başımı aşağı salıb nə görsəm yaxşıdı, mənim namı dəyər "balaca kişi" nətər olubsa şortikdən çıxıb çölə. blin təsəvvür eliyin nətər utandım. qız da məndən beşbetər utandı. özü də bir qız ki mənim ondan xoşum gəlirdi (təbii ki uşaq hissləri). tez bağladım və sonra yavaş yavaş aradan çıxdım. uşaqlıqda olub ama hələ də çox utanıram o hadisəyə görə. ən acı xatirələrimdən biridi. *
biyavırçılıxx
+16 əjdaha
44. uşaq vaxtı baxçadan zəhləm gedirdi. yeməklərindən sonra ən zəhləm gedən şey günorta saatlarında məcburi yatızdırılmağımız idi. sözsüz ki bizim gözümüzə yuxu getmirdi.kravatların üstündə tullanıb məzələnirdik. 1 itsifət "tərbiyəçi" də var idi vaxtaşırı gəlib nəzarət edirdi.kiminsə yatmayıb nadincliy elədiyini görən kimi şapalağı qoyurdu.o gələn kimi qorxumuzdan özümüzü elə göstərirdik ki, guya yatırıq. elə günlərdən birində yenə nəzarətçi gəldi, ama yanındakı səs mamamın səsi idi.gəlmişdi ki, bizi *
bacımı və məni
tez aparsın evə. bizsə cəsarətsizliydən gözümüzü açmağa qorxduq. yatmışıq deyə mama bizi oyatmağa qıymadı. -* qapını örtüb gedən kimi başladıq ağlamağa. axşama qədər orda qalmalı olduq.indi yadıma düşəndə gülməyim gəlsə o vaxtı yaman pis təsir eləmişdi mənə. ən pis təsir eləyən odu ki cəsarətsizlik hələ də tam canımdan çıxmayıb.
+17 əjdaha
103. atamın günahsız günahkar olduğu dövr. 11-12 yaşlarım olardı. atam pul qazanmaq məqsədi ilə russiyanın kazan şəhərinə getdi. bir müddət tez tez zəng edər bizimlə danışar,pul göndərərdi. hər şey çox yaxşı görünürdü taki atamdan heç bir xəbər olmayanadək. ondan heç cür xəbər ala bilmədik. zəng etmir, pul göndərmir bizdən xəbər bilmirdi. bizim çətin dövrümüzdə bu vaxtdan etibarən başladı. hər keçən gün dahada ağırlaşır, vəziyyət pisləşirdi. biz hər gün meyvə və s. uşağa xas olan yeməylər yeyirdik. artıq yemirdik. anam evdar qadın idi işləmir gəlir mənbəyimiz yox idi. biz 4 nəfərlik ailəyik- atam , anam , qardaşım və mən. qardaşım məndən 5 yaş kiçikdir. yəni onun ehtiyacları daha cox idi. nə var nə yox bilmir ürəyi nə isdəyir alınmasını idəyirdi. anam bu vəzyətə çox pis olub hər gün gecələr ağlayırdı. beləcə 1 il keçdi hələdə atamdan xəbər yoxdur. mən də heç yaxşı oşaq olmamışam həmi dövrlər. hər gün anama qışqırar onu al bunu al atama de gəlsin darıxmışam kimi sözlər deyərdim. anamın daha çox qəlbin qırıb hər gün 1 ağlayırdısa 5 ağlamasına səbəb olardım. ancaq anam heç kimə(nənəm,dayım, xalam, əmim) heç nə deməzdi . vəziyyət daha da pis hala gəldi. belə ki, evdə çörək belə yox idi. 3 ovuc qədər un var idi. anam o undan yumurtasız duzssuz və s. ləvazimatlar olmadan çörəyə oxşar birşey düzəltmişdi. dadı çox pis idi. 2-3 günü də o çörəklə birtəhər yola verdik . anam o çörəkdən bir dişdəy belə almamışdı. nə bilim yaddaşımda az olsada o gəlirdiki ona belə qışqırırdım ki sən niyə yemirsən bu nədi bizə verirsən özün dadlı nəsə yeyib bizə bunu verirsən. məni həmin günü çox pis döydü. həmin vaxta kimi mənimlə yüksək səslə belə danışmayan anam məni döydü. qəlbimin necə qırıldıqını təsəvvür edin. evdən qaçmaq istəyirdim.nəysə həmin günün axşamı barışdıq ama yenə evdə heç nə yox idi. çay, çörəy ümumiyyətlə heç nə. həmin dövrdə qeyri qanuni qaz və işıq işlədirdik.
belə günü günə satırdıq. artıq 2 gün idiki qardaşım və mən acam. anamdan heç xəbərim yoxdu ki neçə gündü acdı. qapı döyüldü. mən sevincək atam gəldi, atam gəldi deyə qapıya tərəf qaçdım və qapını açdım çox məyus oldum ancaq yenədə sevindim. atam yox amma nənəm gəlmişdi. yəqin bilirsizda hər evə nənə gələndə uşaqlara oyuncaq kənd nemətləri olan sumkalar əlində gələr. bu dəfədə elə oldu. biraz bizimlə oynadı sonra soyuducuya rəflərə baxdı ki heç nə yoxdu. getdi anamın yanına anam da elə mətbəxin qarşısında həm hamam həm tualet olan yerdə əlləri ilə paltar yuyurdu. onunla biraz danışdı mən gələndə gördüm nənəm gözün silir çox ehtimal ki ağlayırdı. sonra məni sözə tutaraq gəl bu sumkalardakıları yerləşdirək. nəysə belədə 2-3 ay keçdi. nənəm dayıma xəbər verdi. əvvəlki kimi olmasada arxada qalan 1 il bir neçə aydan yaxşı yaşayırdıq artıq . beləcə atamın son zəngindən artıq 3 il keçmişi. birdən mənim anamın telefonuna zəng gəldi. mən açdım, səs gəlmirdi. alo,alo dedim, hə balam, salam necəsən, mənəm atan deyə səs gəldi. çox əsəbləşdim üstünə qışqırdım pis sözlər dedim. telefonu anama verməsini isdədi yenə qışqırdım- neynirsən anamı rədd ol birdə zəng eləmə dedim və adboy verdim. birdə zəng elədi atamın səsindəki kövrəkliyi hiss etdim. dözməyib verdim, bir neçə dəqiqə danışdıqdan sonra anam dayımla danışdı. dayım atamın arxasınca kazana getdi bir neçə aydan sonra dayımdan zəng gəldi... atamı tapdığını dedi. ancaq onu asanca bakıya gətirmək mümkün deyil çünki atam insan alverçilərinin əlində idi. deyərsiz ki necə belə rahat tapdı? əlbətdə rahat deyildi. atamı kazana aparan şəxsin əvvəlcə rayonda evin tapdı ailəsindən harda olduğun öyrəndi. kazanda imiş. dayım kazana getdi onu tapdı varyoxun sikəndən sonra atamın yanına apartdırdı . atamı ordan çıxarmaq üçün insan alverçiləri pul isdədi. o pulu dayım ona ödətdirdi. təbii ki bu da az vaxt aparmammışdı. ancaq o adamı sağ buraxmağı və heç polisə belə verməməsi başqa bir dərd idi mənim üçün . atam nəhayət gəldi. az qırışları saçının yüngül ağarmasını nəzərə almasaq heç dəyişməmişdi. mənim atam elə də yaşlı deyildi həmin dövrdə belə ki indi 44 yaşı var mənim 21 . özunə baxan kişilərdəndi. nəysə artıq yaddaşımda nəsə qalmıyıb yada indi yadıma gəlmir . indiki vəziyyətimiz isə normaldı. mən ali təhsil alıram qardaşım avaradı. 16 yaşı var. atam bakıda işləyir. hər şey əladı .
+16 əjdaha
42. 2ci sinifde oxuyanda qarnim pis tutmusdu. o gune geder hemise gastroenterite garin getmek deyirdim, necese oldu 8 yasli aglimla guya medeni olsun deye getdim sinif rehberinin yanina gulagina picildadimki mellime ayagim gedir (necede iyrenc bir sozdu), olar tualete gedim. o da kainat tarixinin en seytandan gelme muellimesi oldugu ucun icaze vermedi ve men hemin gun altima sictim desek yanilmariq. o mellimeni indiye qeder xos sozlerle yad edirem, belke de rehmetlik olub.
+15 əjdaha
43. 2ci sinifdə sinif rəhbərinə yaxınlaşıb 15-20 günlük icazə istədim.səbəb soruşanda sünnət olacam dedim
+21 əjdaha
19. itimi maşın vurduğunu öyrənməyim.
yenicə, üz qabığının o tərəf, bu tərəfini yamadığım topumun ilk vuruşda kolluğa düşüb partlaması.
evdən xərclik verilmədiyi üçün *
imkanımız yoxydu
uşaqlar gedəkfilan şey alaq dedikləridə yalandan mənim ondan xoşum gəlmir dediyim anlar
atamı itirdiyim gün
+18 əjdaha
130. uşaqlıqda yadımdadı qohum-əqraba yığışıb yay tətili üçün nabrana getmişdik. atam onsuz da heç bakıda deyildi, anamı da bir yerə qoymurdu deyə nənəmlə getmişdim. normal ailə problemləri, yəni.
orada da mən yaşda qohum uşaqları çox idi. yaşım da olardı 6, yaxud 7-8 belə bir şey. axşam oldu getdik bir restorana. hamı yığışıb, deyib-gülürlər. ofisiantı çağırdılar ki, bəs gəl şəklimizi çək. mən yaşda olan bütün uşaqlar da analarıyla atalarının yanında diyandı-elədi. mən şəkil çəkdirmək istəmədim, qaçdım onların yanından. getdim ağacların altında bir yerə gizləndim. qaranlıq idi deyə dedim yəqin heç kim tapmaz məni, 10-15 dəqiqəyə özüm çıxaram. elə olmadı, təəssüf. həmin mən yaşda olan qohum uşaqları gəldilər-elədilər. onları da anaları göndərib ki, baxın görün adelchist hanı. nəysə, getdim yenə bunların yanına. pullu bir qohumumuz var idi, keçib başda oturub, bunun sözü keçir-filan, nəysə. yanına çağırdı məni. soruşdu ki, bəs hara qaçdın, niyə şəkil çəkdirmədin. mən də susuram ki, bezdirməsin. yoxe nə bezdirməsin, kişi dirəşib ki, suallarıma cavab ver. nənəmə baxıram ki, qurtarsın məni, gülür sifətimə. ümumiyyətlə, fikir verəndə masa ətrafındaki hamı gülürdü. (baxma: komik mi)
birdən o faciəvi sual gəldi: "anan üçün darıxdın?"
sonra mənim ağlıma atam gəldi, atamın bizdən uzaq olduğu gəldi, anam gəldi, ağlamağa başladım. kişi də təsəlli verir guya öz ağlınca:
"burda sənin yaşda uşaqlar var."
"sənin atanın da xasiyyəti elədir də, nə olsun."
"darıxma, nənən buradadır."
"filankəs xala da sənin bir anan."
çox qıcıq olmuşdum o adama və sözlərinə. dünən kimi yadımdadır, mən qaçmağa çalışıram, bu tutub məni hamı da bizə baxır. arada qadınlardan bir-ikisi də sözə qoşulur ki, bəs ağlama-zad zud.
bununla da bitmədi.
kişi götürdü atama zəng elədi, zarafatyana danışmağa başladı ki, "ə, niyə qoymursan adelchistin maması gəlsin, uşaq anası üçün darıxıb."
baxın, tam bu vaxt. bu vaxt hiss etdiyim təəssüf unudulacaq tipdə deyil. bunu atama başqa birinin deməsi və nəbilim hələ 6-7 yaşındaykən o qədər insanın içində ağlamağım, özü də anam üçün darıxdığıma görə, bu qədər bütöv ailə fərdlərinin içində tək qaldığıma görə hiss etdiyim yalnızlıq dəhşət idi. uşağıydım mən.
+15 əjdaha
13. evə qatıq gətirəndə gücüm çatmırdı. gücnən daşımışdım. birinci mərtəbədə qalırdıq. blokun qabağına çatdığıma sevinib güldüyüm anda düşdü əlimnən banka. sındı. oturdum yanında ağladım. ilk dəfə onda soyumuşdum həyatdan.
+16 əjdaha
78. pultlu maşın almağa pulum yox idi. o vaxtlar da (baxma: müharibə illəri) aclıq illəri idi deyə çətinlik vardı. işləməyən moqintofon vardı. evdə tək idim və başladım sökməyə. içindəki motoru tapıb çıxardım. lazımlı 1-2 çarx da çıxarıb geri yığdım. oyuncaq maşınımı da dağıdıb tökdüm, motoru plastik oyuncağa yerləşdirdim. üstünə düymə də əlavə etdim, yandırıb söndürmək üçün. pultlu olmasa da öz-özünə gedirdi. geriyə lazım olan təkcə batareka idi. sakitcə oturub atamın gəlməsini gözlədim. atam gəldi və yeni icadımı göstərib batareka pulu aldım. yaxınlıqda olan marketdən batareka alıb sabahı gözlədim. və gözlənilən an gəlib çatdı. düzəltdiyim maşını götürüb düşdüm həyətə. uşaqlar simli təkər sürürdülər, maşını görüb dərhal yaxınlaşdılar mənə. mən də yüksəklərdə olan özgüvən ilə düyməni basdım. maşının təkərləri fırlandı və yerə qoyanda hərəkət etdi. hətta bəzi uşaqlar "gəl oyuncaqlarımızı dəyişək" dedilər, dəyişmədim. ama bu xoşbəxtlik çox uzun çəkmədi. cəmi 10 dəqiqə olardı. batareka tükəndi və maşın dayandı. uşaqlar ətrafımdan uzaqlaşdılar. və uşaq vaxtı yaşadığım ən acı xatirələrimdən biri də bu oldu
(baxma: bir batarekalıq xoşbəxtlik)
+16 əjdaha
11. babamın öldüyü gün idi. mən də dünya-aləm qozuna olmayan bir uşaq kimi, dəmir-dümürün arasında oynayırdım. birdən ayağımın baş barmağına elə özü boyda bir mismar batdı, qan götürdü aləmi. mən də həmin ayağım yuxarıda hoppana-hoppana gəlirəm ki, evdəkilər bir çarə qılsın, görürəm arxamca mənə qəmiş olmaqdan əl çəkməyən yaşıdım olan bir qız da mənim kimi hoppanır. necə əsəbləşmişdim orda. mən burda qan ağlıyıram bu qız elə bilir oyun oynuyuruq mq!
(bax: qızlara nifrət yaradıb sonra sakitləşdirən səbəblər)
+14 əjdaha
6. topa pul tapmayanda butulka satmağa məcbur olmaq,qabağıma çıxan butulkaların hamsının da plastik olması.
+16 əjdaha
169. 7-ci sinifdə oxuyanda facebooku zadı təzə-təzə kəşf eləmişdim, ingiliscəm də əla idi deyə, gedib ingilis/xarici qızlara "girişməyə çalışırdım". Nəsə neçəsi ilə danışırdım, sonra bir gün atam facebookumu açıq gördü, ordan da mesajlar çıxdı qabağına, ekrandan oxuduğu ilk söz;
"how r u 2day(kimi bir cümlə)"
-həə, derek, bu kimdi? Nə yazmısan bura, gözdə deyim də, "harda qalırsan?"
+bilmirəm ki, ata, səhvən düşüb(?)
-ə küçüy, bizim qızlardan pramoy keçmisən xaricə, adamın sifətində su olar da
+ee, ataaaa
-qadağa qoyuram facebooka girməyə
+(sikim içini)
Bir də facebooku 11-ci sinfi bitirəndə aça bildim, o da gizlin
Bu hekayənin Üstündən 10 il keçib, 11-ci sinfi bitirməyimdən 4 il keçir, hələ də atam facebook hesabımı, facebooka girdiyimi bilmir...sad
Sigaramı verin la
O qızın da adı mariya idi, fransız idi, mənə yazmışdı "not englich", ah mariya, üzümlü kekim...
+13 əjdaha
107. 5 yaşında idim. bircə onu xatırlayıram ki, bir gün 2ci dəfə əsgərlikdə olan dayım icazə alıb bir günlük bizə gəlmişdi. bacısının (anamın) yanına. belinin ağrımasından, böyrəklərinin soyuqlamasından gileylənirdi. anam onu yaxşıca oxaladı, çay verdi, danışıb yola saldı. bu onu son görüşümüz oldu. 1 yaşlı qızını, təzəcə qurduğu ailə həyatını, bu həyatdakı ən yaxşı dostu anamı gözüyaşlı qoyub, getdi.
bir gün xəbər gəldi ki, o özünü cəbhədə vurub. özünə qıyıb. belə iyrənc bir yalanla torpağa verildi. belə qara ləkə yaxmağa çalışıldı adına. necə olur ki bir adam özünə 4 dəfə atəş açsın özdə biri gicgahına, biri gözünə digər ikisi sinə nahiyəsinə? necə olur ki bu adam özünə qəsd edərkən həm də döyülmüşcəsinə qabırğalarını sındırabilir? cinyətkar məlumdur ama xarabada hər şey pul ilə həll olunur, hakim susdurulur. ədalətsizlik üstün gəlir. şərəfsizlik daha da üstün.
mənim anam çox emosianal qadındır. dayımla o bir qardaş bacıdan daha fərqli böyüyüb. ət ilə dırnaq kimi. onun ölüm xəbərini alan anamı xatırlayanda uşaqlığımın ən acı xatirəsinin bu olduğuna qənaət gətirirəm. anam öz hisslərini yazaraq ifadə etməyi sevəndir. yardım edəbiləcəyini fikirləşdiyi insana yazdığı məktubunu bir neçə il qabaq tapmışam, hərdən açıb oxuyuram. anam məktubda dayımın ağ kəfəninə intihar etmişdir kimi yalanla ağır ləkə sürülməsinə, ailəyə ikinci bir ağır zərbə vurulmasına toxunur.
anam xəbəri alanda qardaşım 6 aylıq olardı. qardaşım psixolojik narahatçılığın olduğu, gözyaşının olduğu bir evdə böyüdü. nə vaxt anam dayımla bağlı bir xatirəni bizlə bölüşsə həmişə gözü yol çəkir. onu incitməmək üçün, ağlar görməmək üçün dayımın ölümü ilə bağlı ağlımdaki tonlarla sualı verəbilməmişəm. dayım barəsində danışmaq bir növ qadağa olub bizim evdə.
anam ikinci zərbəni qardaşının yoldaşının onu(anamı) dayımın ölümü ilə bağlı təqsirkar sayması ilə və dayımın bu dünyadakı yeganə parçası qızını bizə göstərməkdən qaçınması ilə alır. uzun illərdi ki, dayım qızını görəbilmirəm, görməyimizə imkan verilmir. yəqin ki, o da bilmir bibisi qızının olduğunu.
illər keçib bu acı günlərin üstündən ancaq suallar cavabsız, ədalət yerini tapmayıb. dayımın qatili əlini qolunu sallaya-sallaya gəzir, ailəsi ilə vaxt keçirir. dayımı gəncliyinin baharında qətlə yetirərək ailəsinin gözünü yaşlı qoyduğunu isə yəqin ki, heç ağlına da gətirmir.
+16 əjdaha
162. Heç nə məni Məktəb də ailəm haqqındaki inşanı xəyalımdaki ailəyə görə yazmağım qədər kədərləndirə bilmədi.
+15 əjdaha
109. hazır sol tərəfdə görmüşkən yazım.5 ci sinifdə oxuyurdum, deyəsən , kəndə təzə gəlmişdim . babat at minmək isdəyən yaşdaydım . hər at görəndə deyirdim bunun üstündə küləyi hiss eləmək lazımdı . kənd uşaqlarıda maşşallah atı sürmürlər , uçurdurlar. bir gün bir qohum adam var gettim bulara dedimki : ağasaqqal ver atını sürüm biraz. bu da atı yəhərlədi verdi mənə . həmişə at sürəndə kimsə kömək edirdi , ama , bu səfər kişi tək mindi.
artıq atın üstündəyəm. oyana - buyana atını qantarğasını çəkirəm at məni saymır , üzünü sikdiyim . güc - bəla bunu birtəhər kəndin o biri başına gətirdim . at ağzını diriyib , ot yiyir üstündə elə bil mən yoxam . öz kayfındadı at.məni sikinədə almır.
bu ərəfələrdə başqa bir , atlı kecirdi yanımdan gördükü nəyi var umbaylıyıram atın belində.əlində incə bir çubuq var idi . yaxınlaşdı : ''ala bu çubuğu götür " dedi. məndə , sevinə - sevinə çubuğu aldım.
at başladı getməyə. çubuğu görüb axı məni artıq sikliyir hara isdyrəm at gedir. ağzı aşağı atlar yorğasız yavaş - yavaş qaçır. məndə ki , masum - masum , sevinə- sevinə gedirəm . birdən at qızışmağa başladı . agzı biraz yuxarı yolda at vəhşi kimi qaçır . mən də , sevinirəm ki atı qaçırdıram bir də baxdım külək üzümü dağıdır. artıq bu üzünü sikdiyimin üstündə dura bilmirəm . tarazalıq deyilən şey elə bil yoxdu. ətalət qanunu 5 ci sinif uşağı at belində örgənir. atın başını çəkirəm at , dayanmır indi üstündə dura bilmrəm atın. daşşaqlarımı hiss etmiyəcək səviyyədə atın üstündə durmağa çalışıram.
hadisəni görənlər danışır ki bir də baxdıq yoxuşa atla düşdün ,at sənsiz yoxuşdan çıxdı arxasında da nəsə sürünür . ayağım üzəngiyə keçib at məni elə sürüyür ki yerdən isqira çıxır desəm bəli , osturağa basmış olaram. elə bir cəldlik mi deyim, göt qorxusumu deyim bilmirəm, ayağımı üzəngidən çxardım güc - bəla ilə bəlkə bir 3 metr fırlandım . əlim zədələndi başaq heçnə olmadı biraz da kürəyimdə cızıqlar var idi. o gün müqəddəs məryəm başımın üstünü kəsdirmişdi hərhalda .
o gün , içimdə qaldı. nəyi var mal - mal gəzdim. kəndin dilində götə döndüm. hardasa 10 ildi kəndin gündəmindəyəm. hələdə , at sürəndə hamı mırtlaşır. ama o məni yıxan götvərənə birdə minsəm ağzımı siksinlər. nə vaxt görürəm tipini sikdiyim mənə yaxşı sikdim səni baxışı atır .
+15 əjdaha
114. uşaqlığımla bağlı her an her saniye acı xatiredir zaten. yetimler evinde böyüdüyüm üçün heyat mene uşaqlığın qayğısız sergüzeştlerini sunmuyub malesef.neynek her kesin bir rolu var heyatda, her kes üçün bir ssenari yazılıb biz ise oynamağa mecburuq...yadımdadı ki bir ifrite baxıcımız var idi. bir defe yemekxanada qezayla podnosumu düşürdüm yemeyim yerle yeksan oldu, o anda herkes dayanıb mene baxır ve maraqla ne olacağını izleyirdi ve ele bu anda hemin o ifrite gelib mene möhkem bir sille yapışdırdı. hemin gün yemeksiz qaldım.çox pis olmuşdum, ölmek istedim.ne qeder lazımsız, heçkim ve heçne olduğumu hiss etdim. her şeye ve her kese nifret etdim.bunu men istemedim onlar istediler. men sevgimi paylaşmaq istediyimde, onlar mende yalnız kin axtardılar. men normal idim onlar ise zorla mende anormallıqlar axtarırdılar ve mende o cür oldum. sakit idim, hiyleger zenn etdiler, kövrek idim artist zenn etdiler. sonuc. men oların tehminlerini doğrultdum, onların zenn etdiklerine çevrildim. sağ ol sözlük yarama duz sepdin.
(bax: həyatdan bir anda soyudan şeylər)
+14 əjdaha
144. ikinci sinifdə kənd məktəbində oxuyurdum. bir qızdan xoşum gəlirdi, o ki məktəbə gedən kimi hamının ilk xoşu gələn biri olur haa, bax ondan mən də istisna deyildim. qonşunun uşağı ilə bir sinifdə oxuyurduq, mən yaxşı oxuyurdum, o da sadəcə nəğmə dərsində yaxşı oxuyurdu. bir gün dərsə gedəndə buna dedim ki, bəs mənim bənövşədən xoşum gəlir. bunu dedim, necəsə oldu dərs qutarmamış xəbər gedib küçəyə çatmışdı. küçədə məni görən kimi başladılar deyib-gülməyə, utandığımdan getdim gizləndim, yeməyə zada gəlmədim. sanki kimdənsə xoşun gəlməkdə utanılası bir şey varmış kimi. amma o vaxt uşaq idim deyə, belə cümlələr qura bilmirdim. başladım dərsə getməməyə, xəstələnmişdim. gəl ki buna heç kim inanmırdı, elə bilirdilər ki, bu söhbətdən sonra dərsə getməmək üçün bəhanə edirəm. xəstə-xəstə göndərdilər məktəbə, getdim 10 dəqiqə filan oturub qayıtdım, yadımda 10 dəqiqə qalıb, çox da ola bilər. gördüm evdəkilər inanmır, getdim əmimin yanına ki, bəs mən xəstəyəm. dedi gözlə həkim gəlsin gedərik yanına, həkim dediyim də ətrafdakı 5 kəndlə birgə bir dənə 60+ yaşı olan həkimimiz vardı. həkimi evdə tapanda, uje fikirləşirdin ki bunun evdə olduğu vaxtı tutuzdura bildimsə deməli heç nə olan deyil də mənə. mən amma o bəxtin yiyəsi deyiləm, səhər getdik, dedilər günorta gəlin, günorta getdik, dedilər axşamtərəfi gəlin. nəysə axşamüstü getdik, həkim dedi ki yarım saata xəstəxanaya çatdırın. korbağırsağı yarım saata partlayacaq. xəstəxana dediyi də, kənddən 17 km uzaqlıqdadı, o vaxt yollar eləydi ki, kənddə maşın tapıb yarım saata xəstəxanaya getmək korbağırsağımın partlamasından daha çətin prosesə oxşayırdı. elə oldu ki, əməliyyat oldum. bir həftə xəstəxanada yatdım, tibb bacısının adı nə olsa yaxşıdı. bənövşə. dedim budur da, həyat mənə işarə verir. 2-3 həftə sonra yeriməyə, özümə gəlməyə başladım. dərsə getməyə başlamamışdan bir gün qabaq liderdən hansısa kino gedirdi, hamı, hamı dediyim bütün küçə bir yerdə baxırdıq. bu kinoda bir personaj özün yalandan xəstəliyə vurur, getdiyi yerdə yıxılır. qız bunu görür, kömək edir sonrası da happy end. o vaxt ki, uşaq ağlımla dedim ki elə bunu edim də mən. həm də, qaqaş özün yalandan xəstəliyə vurub alındırdısa, mənim heç yalana da ehtiyacım yoxdu ki. nəysə dərsə getdim, qayıdanda gözlədim qız çıxsın. mən ondan 4-5 addım qabaqda gedirəm. dərsə gedəndə planlamışdım ki, harda yıxılacam filan ki az adam görsün. həmin yerə çatanda mən özümü atdım yerə. dua edirəm ki, bircə qız qışqırmasın da. səsinə adamlar zad yığılar, qonşulardan kimsə görər filan. mənim ağlımdakı düşüncələr bunlardı. bilirsiz noldu? qız heç nə olmamış kimi, gəlib yanımdan keçib getdi. o yolu dönəndən sonra qalxdım mən də getməyə, yolboyu ağlımda ancaq bir şey vardı ki, deyəsən o dünənki kinoya bunlar da baxıb.
hamısını göstər
