+6 əjdaha
13. yaşayan türk yazıçılardan ən önə çıxanlarından biri, mənim də ən sevdiyim yazıçıdır.almaniyanın "hermann hesse" və fransanın "médicis" mükafatlarına layiq görülüb.ilk kitabı "kinyas ve kayra"nı 23 yaşında üniversitetdən atıldığı üçün pul ehtiyacından yazmışdır.bu kitabdan öncə bir cümlə belə yazmadığı söyləyən yazıçı əsərini louis-ferdinand celine'in "gecenin sonuna yolculuk" kitabına oxşatmağa çalışdığını etiraf etmişdir.belə ki "gecenin sonuna yolculuk"dan bəzi hissələri kopyalamış bəzi cümlələri isə birəbir yazmışdır, bunu edərkən müəllif hüquqlarını pozduğunu bilən yazıçı yenə də özünə qarşı çıxa bilməmiş və celine'in müəllif hüququnu qoruyan şəxslərin bütün qazancını əlindən ala biləcəyini bilə bilə yenə də yazmışdır amma gözlənilən olmamış və celine'in müdafiəçiləri bunu problem etməmiş hətta hakan gündayı celine haqqında keçirilən tədbirlərə fəxri qonaq kimi dəvət etmişdir."kinyas ve kayra" çıxdıqdan sonra bəyənilmiş ve sevilərək oxunmuşdur.2 il sonra gələn "zargana" isə yazıçının öz deyimi ilə desək onu ən çox çətinliyə salan kitab olmuşdur.çünkü "kinyas ve kayra"da qeyri-peşakarcasına özündən geçmişcəsinə yazan yazıçı ilk dəfə "zargana" kitabında ədəbiyyatı ciddi bir iş kimi qəbul etmişdir.1 il sonra isə "piç" kitabı çıxır və yenə oxuyucular tərəfindən olduqca bəyənilir.kitablarını yazarkən "suallar"ı əsas götürdüyünü və bütün kitablarını suallarına cavab axtarmaq məqsədilə yazdığını deyən yazıçı ilk üç kitabının eyni suala cavab axtardığını və məhz bu səbəbdən trilogiya adlana biləcəyini söyləmişdir.2 il sonra isə "malafa" əsəri ilə qarşımıza çıxmışdır.belə ki "malafa" orjinalında dram əsəridir və türkiyədə bir çox dəfə səhnəyə qoyulmuşdur amma hakan günday bu əsəri kitablaşdıraraq oxuyucularının da bəyənisinə sunmuşdur."azil" kitabı 2007ci ildə çıxmış və yazıçı öz yolunu yenə dəvam etdirmişdir.2 il sonra çıxan "ziyan" kitabı məhkəməyə verilsə də hakimin qərarı ilə çapına qadağa qoyulmamışdır, qeyd edim ki yazıçı hermann hesse mükafatına məhz bu kitabla layiq görülmüşdür.2011də çıxan "az" romanı yazıçının ən bəyənilən kitablarından biri olmuşdur.həmçinin 2017ci ildə bu kitabın qısa bir parçasından "akide" adlanan qısa film çəkilmişdir.2 il sonra çıxan "daha" romanı bir çox dilə tərcümə olunmuş və "médicis" mükafatına layiq görülmüşdür.bu kitabdan sonra 8 il boyu roman çıxarmayan yazıçı bu illər ərzində boş dayanmamış "emmy" mükafatına layiq görülmüş "şahsiyet" serialı, "müslüm" və eyni adlı romanından çəkilmiş "daha" filmərinin senaristliyini etmişdir.nəhayət 2021ci ildə "zamir" adlı kitabı çıxmış, yenə maraqlı məsələlərə toxunsa da yazıçının digər əsərlərinin yanında sönük qalmışdır.son olaraq 2022ci ildə çıxan "uysallar" serialının senaristliyini etmişdir.hakan günday
əjdaha lazımdı
izlə
dostlar
mən
googlla
kinyas ve kayra - louis-ferdinand celine - voyage au bout de la nuit - şahsiyet - louis ferdinand celine - bir nəfəsə oxunan kitablar - bic - nida vətəndaş hərəkatı - tövsiyə olunan kitablar
başlıqdakı ən bəyənilən yazılar:
+4 əjdaha
12. daha kitabı haqqında yazılıb onsuz, amma, məncə, hakan gündayın ən yaxşı əsəri elə odu. süjetin ən təsirli səhnələri rastinlə bağlı olan hissələrdi. rastini niyəsə qiyas ibrahimova bənzədirəm.“Evet, ben hep halk için mücadele. Ama ne zaman ben hapis, halk yok! Çok arkadaş öldü. Hapis. Sordun, neden istanbul Üniversite olmadı. Çünkü ben hapis! Anladı? Hep halk için! Bunlar için! Ama ne zaman ihtiyaç var, halk yok! Üzülme, bu küçük ceza onlar için. Ben arkadaşlar öldü. Anladı?”
ay yapım tərəfindən filmi də çəkilib və türkiyədə kinoteatrlarda verilir. film saytlara düşsə, izləyəcəyik inşalla.
(youtube: 
)
)“Onun için yaşlıların gözleri bozulur, anlıyor musun? Aynı yerden tekrar geçtiklerini anlamasınlar diye. Kısırdöngüye karşı doğal bir savunmadır aslında, körleşme. Mekanik bir tepkidir yani! Hayatın kendisi gibi... Hatta bu yüzden hayat da bu kadar sıkıcı! Çünkü hayat da sadece bir tepki. Şimdi, bak şu çevrene! Her şey hayatın düşmanı! Yediğin, içtiğin, ne bileyim, aldığın her nefes, her şey! Hayat da işte, buna karşı bir tepkiden ibaret! Tabii en başta da ölüme karşı! Okulda öğretmişlerdir. Nedir bilimin temeli? Etki ve tepki, değil mi? Ne demek, biliyor musun? Doğadaki inatlaşma demek! Her şey bir inat meselesi. Özellikle de yaşamak. işte bu yüzden de hayat, maçın kendisini şeref golü sayan, inatçı bir asalaklar takımını izlemek kadar sıkıcı. Dolayısıyla bir umut ya da bir amaca gerek yok, hayatta kalmak için. Öleceğini bilmek yeter. Hayattasın çünkü tehlikedesin. Hayattasın çünkü her saniye ölüyorsun. O kadar. Hayatının anlamı işte bu: Ölüm korkusu! Anlıyor musun beni?”
sonrasında obraz belə deyir:
“Hayat ölüme dahil, Gazâ. Bir işe başlamak, bitirmenin yarısı, derler ya. Doğmak da öyle işte. Ölmenin yarısı. Bunu kabul et, yeter. inan, demiyorum. Çünkü inanacak bir şey yok bunda. Bildiğin, doğa! Gör, yeter... Zaten bir ölü olduğunu gör ve kabul et. Gerisi gelir.”
+3 əjdaha
2. oxumağa deyer türk yazarlarının başında gelir mene göre hakan günday. ziyan adlı kitabının reklamını görüb kitabın üstündeki şekilden etkilendiyim sora gedib aldığım, oxuduğum kimi kişiye 'işte budur' dediyim yazar. sonradan bütün kitablarını aldım. ve çevremdeki hamı oxudu. aldığım kitabların bezileri ise ölkeleri gezdi. dubaya gedib gelen kitablar bele oldu. yeni nece deyerler budeyqe kitablığımda duran hakan günday kitablarının çoxu dünya görmüş kitablardı. her bekar olduğum vaxtlarda açıb kitabdan altını cızdığım yerleri oxumaq da hemişe zövqlü olur.+2 əjdaha
10. yazarın ot dergisinin fevral sayısında yazdığı yazı.Uykuda Büyümek
Sevgili Dostum,
Bu mektubu sana uykumda yazıyorum. Umarım sağlığın yerinde ve işlerin yolundadır. Beni sorarsan, durumum pek iyi değil. Sen beni salak mı sandın, hayvan herif! Üç ay oldu, hala borcunu ödemedin. Sana üç gün mühlet! O parayı bulup getireceksin bana. Param yok, deme! Git, karını sat! Değerli eşine selam eder, gözlerinden öperim. - Kedi
Sevgili Çocuklarım,
Bu mektubu size uykumda yazıyorum. Biliyorum, henüz daha küçüksünüz. Biriniz 8, diğeriniz 12 yaşında. Ama babanız aptal bir adam değil, çocuklar. Bazı şeyleri anlayabiliyor. Sizden bir bok olmayacağı o kadar belli ki! Hayatınızın beni sömürmekle geçeceğinden adım gibi eminim. Daha dün doğdunuz ama şimdiden tiksindirdiniz kendinizden. Size üç gün mühlet! Siktir olup gideceksiniz evimden! Mendil mi satarsınız, sokakta mı yatarsınız, orası beni ilgilendirmez. Annenize selam eder, yanaklarınızdan öperim. - iskelet
Sevgili Karıcığım,
Bu mektubu sana uykumda yazıyorum. Seni hiç sevmedim ve hiçbir zaman sevmeyeceğim. Boş bulunup evlendim, başıma bela oldun. Sana üç gün mühlet! Topla eşyanı, git annenin evine! Muhterem ailene selam eder, dudaklarından öperim. - Ördek
Sevgili Ben,
Bu mektubu sana uykumda yazıyorum. Doğruyu söylemek gerekirse, iğrenç bir adamsın. Varlığına artık dayanamıyorum. Sana üç gün mühlet! Ya değiş ya da intihar et! Her şey gönlünce olsun. - Kravat
Sevgili Bilinçaltım,
Bu mektubu uykumda kim yazıyor, bilmiyorum ama senden şüpheleniyorum. Provakatör müsün lan sen! Ne meraklıymışsın herkesle aramı bozmaya! Sana üç gün mühlet! Bul bir yolunu, çık git beynimden! Sağlıcakla kal. - Duman
Sevgili Uyku,
Bu mektubu senin kollarında yazıyorum. Yeni bir şey değil tabii. Ne zaman uyusam, böyle abuk sabuk mektuplar yazıyorum. Bence hep senin yüzünden! Ne bir adam gibi rüya gördürüyorsun ne dinlendiriyorsun. Sana üç gün mühlet! Ya deliksiz ol ya da bir daha uyumam! Kardeşin Ölüm'ü hasretle kucaklarım. - Saat
Sevgili Mektuplar,
Şu an sizi uykuda yazıyorum. Benden ve nefret dolu satırlarımdan bıktığınızın farkındayım. Ama göreceksiniz, hepsi bitecek. Yakında bütün dertlerim sona eriyor. Bana sadece üç gün mühlet verin. Sonra sizi bir daha hiç yazmayacağım.
En derin saygılarımla. - Dolmakalem
Sevgili Uyanış,
Bu mektubu sana uykumd... Lan!
http://bit.ly/1hgwHlB
+2 əjdaha
8. Dünyanın En Kuvvetli Doğuştan Şairi width="24" height="24" viewBox="0 0 24 24" fill="none" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg">“Ben yeni bir hayatın peygamberiyim ve o hayatı yaşayan tek kişiyim.”
Tek ve eşsiz… Demek ki bu hayatta, bazı insanlar, yalnız kaldıklarında bazı hayaller kurar. Demek ki bu bazı hayaller, pala bıyığa ve siyah bir takım elbiseye dönüşüp sokaklara çıkar. Demek ki bu bazı sokaklar, içlerinden bir şehir dolu insan da geçse, aslında boştur. Demek ki bu boşluğu bazı insanlar kurdukları bazı hayallerle doldurur. Ve kimsenin umurunda olmasa bile, bu hayal… Gösteri devam eder. Çünkü eser, sanatçının kendisiyse, en önde oturup izleyen de yine odur. Bazen bir aynada, bazen de bir resimli romanda.
+1 əjdaha
9. rəisin `daha` adlı yeni kitabı çıxıbmış. satışdadı yəni. bizə haçan qismət olar görəsən almaq ala.http://on.fb.me/HgBA0p
kitabdan babam bir katil olmasaydı... başlığı altında bir bölüm.
--spoiler--
“Sen doğmadan iki sene önce... Bir tekne vardı, hiç unutmam, adı Swing Köpo... Rahim diye bir itin teknesi... Neyse, yükledik malı... En az 40 kelle var. Biri de hasta. Nasıl öksürüyor, bir görsen! Bitmiş herif! Kim bilir kaç yaşında, belki yetmiş, belki seksen...”
Babam bir katil olmasaydı, ben de olmayacaktım...
“Neyine gerek lan senin, dedim hatta... Kaçmak, göçmek? Gideceğin yere gitsen ne olur? Ölmeye mi çekiyorsun bu kadar eziyeti? Neyse... Sonra Rahim dedi, sen de gel, dönüşte iki laf ederiz. Benim de işim yok o zamanlar, daha kamyonu almamışım...”
Babam bir katil olmasaydı, annem beni doğururken ölmeyecekti...
“Arada, kaçağa gidenlere bir el atıyorum... Hem işi öğreniyorum hem de üç beş yolumu buluyorum... iyi lan, dedim. Bindik, açıldık işte... Sakız’a varmaya az kala bir fırtına çıktı! Zaten Swing Köpo’nun kendini götürecek hali yok! Daha ne olduğunu anlamadan, göçtük suya...”
Babam bir katil olmasaydı, asla dokuz yaşıma basmayacak ve onunla o sofraya oturmayacaktım...
“Bir baktım, herkes bir tarafta, bağıran bağırana... Adam gelmiş çölden, ne bilsin yüzmeyi! Böyle bir görünüyorlar, sonra yok! Taş gibi batıyor hepsi! Boğulup gidiyorlar... Bir ara Rahim’i gördüm, alnı kan içinde... Vurmuş kafayı teknede bir yere... Dalgaları bir gör, duvar gibi! Üstüne üstüne geliyor insanın! Sonra bir baktım, Rahim de yok...”
Babam bir katil olmasaydı, ne o bana bu hikâyeyi anlatacaktı, ne de ben onu dinleyecektim...
“Yüzeceğim de, ne tarafa gideyim, diyorum... Gecenin bir körü! Bayağı bir uğraştım... Ama yok, kafayı suyun üstünde tutmak bile mesele... Bir dalıp bir çıkıyorum... Dedim, oğlum Ahad, hayat buraya kadar! Gittin, gidiyorsun... Sonra birden, böyle, iki dalga arasında, beyaz bir şey gördüm... Üstünde de bir karaltı var...”
Babam bir katil olmasaydı, onun bir katil olduğunu hiç öğrenmeyecektim...
“Bir baktım, o hasta herif... Hani o bitik herif vardı ya... Bulmuş bir cansimidi, tutunmuş gidiyor... Nasıl yüzdüm, bilmiyorum... Ama sonunda vardım adamın yanına... Tuttum simidi, çektim elinden... Baktı bana... Uzandı böyle... ittim ben de... Boğazından tutup... Sonra da bir dalga geldi götürdü zaten...”
Ama babam bir katildi ve hepsi oldu...
O gece babam öyle ağır ağır anlattı ki hikâyesini, dudaklarının arasından kesik kesik çıkan o sessizlikler gibi karıştı aramıza kelimeleri. Hatta bu yüzden hafızama çivilenmeyip de vidalandılar. Döne döne saplandılar aklıma. Ya da aklımdan geriye ne kaldıysa ona... Şimdi düşünüyorum da, babam bir katil olmasaydı eğer, babam da olamayacaktı belki. Çünkü bana sadece bir katil babalık edebilirdi. Onu da zaman gösterdi...
Bir daha hiç bahsetmedi cinayetinden. Gerek de yoktu zaten. Kaç kez itiraf edilir ki aynı günah aynı insana? Bir kez duysan, yeter. Sofradan yavaşça kalkıp yatağa gitmek ve uzansan bile gözlerinin dimdik ayakta kalması için...
Neden şimdi, diye düşündüğümü hatırlıyorum o gece. Neden şimdi anlattı? Kendine mi yoksa bana mı anlattı? Belki de dokuz yaşındaki oğluna verip verebileceği tek hayat dersi buydu. Elindeki tek hayati bilgi. Tek gerçek hayat dersi: Hayatta kal! O dersten çıkardığım dersi de hatırlıyorum: Ama hayatta nasıl kaldığını kimseye anlatma... Kimse anlatmasın nereden geldiğini, diye ağladığımı hatırlıyorum. Kimse anlatmasın aldığı nefesleri kimlerden çaldığını. Dokuz yaşındaydım. Bilemezdim... Nasıl hayatta kalındığını anlatmak için hayatta kalındığını... Sonra bir ara, babamın o yaşlı adamı boğazından tutup ittiği anı hayal ettiğimi hatırlıyorum. Babamdaki âdemelmasından o adamda da vardır, diye düşündüğümü... Ve o yumru babamın eline gelmiş midir, diye sessizce kendime sorduğumu... Babamın avucunda bir iz bırakmış mıdır o yaşlı adamın âdemelması? Yanağımı okşadığında bana da bulaşır mı? Sonra da uyuduğumu hatırlıyorum. Sonra da uyandığımı... Sonra da, bana hazırladığı o kahvaltıyı ve o tokadı ve o emri.
Bir dilim ekmek...
“Ne anladın dün anlattıklarımdan?”
“Ya sen ölecekmişsin ya da o adam...”
iki dilim peynir...
“Aferin... Söyle bakalım... Sen olsan ne yapardın?”
“Belki o cansimidi ikinize de yeterdi...”
Bir tokat...
“Ye hadi, bakma suratıma öyle! Sil o gözlerini de...”
“Peki baba.”
Bir yumurta...
“Ben olmasam sen de yoktun, anlıyor musun?”
“Evet baba.”
Üç zeytin...
“iyi... Bunu hiç unutma! Şimdi söyle, sen olsan ne yapardın?”
“Ben de senin gibi yapardım baba.”
Biraz tereyağı...
“Ben bu hayatta ne yaptıysam, hepsi senin için.”
“Sağ ol baba.”
Bir emir...
“Madem artık bu işin nasıl bir hayat kavgası olduğunu öğrendin, bugün sen de benimle geleceksin!”
“Olur baba.”
Meğer babam bir çırak arıyormuş kendine. Eti de, kemiği de, iliği de ona ait bir çırak. Kazancını bir yabancıyla paylaşmamak için, suç ortağı olmak istiyormuş oğluyla.
“Geleceksin!” dedi, gittim. Ben o yaz, karnemi alır almaz, bir insan kaçakçısı oldum. Dokuz yaşında... Pek farkı yoktu aslında. Bir insan kaçakçısının oğlu olmaktan...
Şimdi düşünüyorum da, belki de sarhoştu o hikâyeyi anlattığında. Sonra da anlata anlata ayılınca, anlamıştı artık çok geç olduğunu... Belki de kötülüğü ağır basan bir vicdan topalıydı babam, hepsi bu. Belki de kendi babası yüzünden böyle olmuştu. O da kendi babası yüzünden... O da kendi babası yüzünden... O da kendi babası yüzünden... Sonuçta hepimiz hayatta kalanların çocukları değil miydik? Savaşlar, depremler, kuraklıklar, katliamlar, salgınlar, işgaller, kavgalar ve felaketlerden sağ çıkanların çocukları... Dolandırıcıların, hırsızların, katillerin, yalancıların, muhbirlerin, hainlerin, batan bir gemiden ilk kaçanların ve de başkalarının ellerindeki cansimitlerini söküp alanların çocukları... Sağ kalmayı bilmiş olanların... Sağ kalmak için her şeyi, ama her şeyi göze almış olanların... Bugün hayattaysak eğer, soyağacımızdan birileri “Ya o ya ben!” dediği için değil miydi? Belki de kötülüğün ağır basması bile değildi bu. Doğal olandı... Sadece bize çirkin geliyordu, o kadar... Ama doğada çirkinlik diye bir şey yoktu... Güzellik de... Gökkuşağı sadece gökkuşağıydı ve hiçbir doğa bilimleri kitabında altından geçilebileceğine ilişkin bir bilgi yoktu.
Sonuçta, beni de bu hayata iki ceset taşıdı: Biri yaşama, diğeri yaşatma isteği... Birini babam, diğerini annem istedi... Ve yaşadım ben de... Başka çarem var mıydı? Mutlaka... Ama kim bilir, belki de hayat fiziği böyle işliyor ve bir yerlerde şöyle yazıyordur:
Hayat Fiziğine Giriş:
Her doğum, en az iki ölüm eder. Biri yaşamak, diğeri yaşatmak isteğine bağlı iki ölüm.
Ancak hayata gelenin, hayatta kalması için, o ölümler sayesinde nefes aldığından habersiz olarak yaşaması gerekir.
Aksi takdirde, söz konusu kişi bir savaştan ibaret olur ve her gün içinden ölü çıkar.
Evet, belki benim adım Gazâ...
Ama hiçbir zaman intihar etmeyi düşünmedim.
Sadece bir ara... Hissettim.
Not: Başlık Radikal Kitap tarafından konmuştur.
--spoiler--
http://bit.ly/18chay6
+1 əjdaha
3. türk edebiyyatı ile daşşağ keçdiyim bir zamanda tanış olmuşdum hakan günday desti-xetti ile.2009'da basqıya vermiş az kitabını elime aldığımda,"çox satılanlar" bölmesinde idi.ki,çox satılan bir kitabı oxumağa qarşı alergiyam mövcuddu.amma,kitabın arxa qapağında yazılmış bir cümle kitabı kassaya aparmağıma bes etdi. "az bir kelime.ama aralarında koca bir alfabe var" daha sonra,baş qehremanlar derda(ların) sergüzeştleri lezzet etmişdi.menim üçün danılmaz bir gerçektir ki oğuz atay'ı bu kitab vaistesiyle bir daha sevib saymışam.ve bu kitabdan sonra oğuz atay edebiyyatını bitirmişem. daha sonra ise,piç,malafa,zargana,azil,kinyas ve kayra,ziyan kitablarını oxuyaraq zövq almışam.hakan gündayın sözleri buz tenekesidir.üstünde sürüşdürür cümleleri.+1 əjdaha
1. piç kurusu demey keçdi içimnen. menim üçün önemli yazardı, kitablarını yalarcasına oxumuşdum zamaniyle, belke de cavan olduğum üçün ele güclü tesir elemişdi, amma her halda tesir elemişdi. bezen düşünende görülür ki, bu adamın hemişe pulu olub ve siki daşşağında gezib, kafasına göre universitet deyişib falan, ne qanır yeraltı nedi, edebiyyatı nedi. düşüb qalxmıyıb neticede. amma bir de bele baxıram ki, önemli olan yeraltı edebiyyatı olub olmaması deyil, gözel, maraxlı, felsefi düşünceleri var ve çox da gözel ifade eliyir, sözlerin anasını ağladır nece deyerler. malafa nın teatrda sehneleyib, piç e de film çekilir deye duyum almışdım.hamısını göstər