+71 əjdaha
643. çox sevinciliyəm. 5 il öncə ölkədən çıxa bilməmə ehtimalım üçün üzülürdüm. sonra xəyalımdakı peşəyə yiyələnə bilmədim. universitetə qəbul olandan sonra məqsəd olaraq uşaq olanda etmək istədiyim işdə ən yaxşı olmağa çalışmaq idi. asan olmadı, amma çalışdım. birinci dəfə intern üçün müraciət etdiyim şirkətdə yeganə şəxs mən idim ki, nə hansısa kursu bitirmişdim, nə dil sertifikatım var idi, nə də sahə üzrə diplom. 6 ay pulsuz olaraq intern kimi işlədikdən sonra seçilənlər arasında mənim də adım var idi. növbəti iki ayı minimum əmək haqqının da altında işləyirdim. işləri çox dramatizə etmək istəmirəm, ancaq təxmin edəcəyiniz kimi işlərim asan deyildi. o sıralar da universitetdə kəsirlərim başladı. stipendiyam da getdiyindən dolayı bəzən olurdu ki, həftəni 5 manatla yola verirdim. ailədən də uzaq olanda bir az da çətin gəlirdi adama. sağ olsun @derek o vaxtı bacardığı qədər dəstək olurdu. daha sonra işlədiyim şirkətdə vəzifəm də, maaşım da artdı. azərbaycan ortalaması, sonra ortalama yuxarısından da yüksək maaş alırdım. sonra da texniki şöbənin rəhbəri vəzifəsinə yüksəldim. şirkətdən hissə və s. geriyə dönüb baxanda 3 günə 8 saat yuxu yatmağımla, həvəslə işləməyimlə qürur duyuram. bezmədən 12-13 saat kod yazmağımla qürur duyuram. ən əsası, bunları öz gücümə, öz bacarığıma, inadlaşıb eləyə bilərəm deyib eləməyimlə qürur duyuram. bayaq tanışımla danışanda səndəki şansın bir azı məndə olsaydı, dedi. qismətimdə var imiş deyib ötüşdürdüm. uşaq olanda həmişə məktəbdən qayıdanda 8-9 kilometr yuxarıdakı təyyarələrin cızdığı izi görüb bir gün mən də o təyyarənin içində olacam deyirdim özü-özümə. o təyyarədə oldum, uşaqlar. danimarkadayam. həmişə gəlmək istədiyim skandinaviya ölkəsindəyəm. bura gəldikdə iş tapmağa çalışırdım buradan. yarım-ştat işləyə biləcəyim üçün çətin idi tapmaq. ancaq tapdım axır ki. müsahibə 3 mərhələdən ibarət olacaqdı normalda. birinci müsahibə gözlənəndən çox-çox yaxşı keçdiyi üçün kontraktı atdılar, bu gün imzaladım və birinci gün başlayıram işləməyə. artıq burada yaşaya bilmə ehtimalım daha yüksəkdir. digər bir zaman çıxıb bura gəlmə ehtimalım da, həmçinin. görək işlərin axrı necə olacaq. gələcək üçün çox həyəcanlıyam. darıxdığım insanların yanına qayıdacam, yoxsa burada qalacam? zaman göstərəcək.sözaltı günlük
əjdaha lazımdı
izlə
dostlar
mən
googlla
keçən ayın ən bəyənilənləri - dünənin ən bəyənilənləri - bertrand zobrist - sözaltı sözlük - sözaltı etiraf - sözaltı sözlük üçün tövsiyələr - sözlükdə yazar olmaq üçün ediləcəklər - iyrənc zarafatlar - yazarların hazırda düşündükləri
başlıqdakı ən bəyənilən yazılar:
+64 əjdaha
183. neçə gündü ürəyim partlayır, yazmasam olmaz. fikirlərimi ifadə etmək üçün daha uyğun başlıq da tapmadım, bura yazıram.bir neçə gün əvvəl səngərdən olan videoda əsgərlərimiz arasında belə bir dialoq keçir:
+əziyyətiniz yerdə qalmasın.
-a.y.e jizn voram!
+zəhrimar, a.y.e-nin yeridi?
-şəhid olanda bu videonu paylaşacaqlar e mədəni olun.
+onsuz da mahnı qoyacaqlar da.
-hə, mahnı qoyacaqlar.
bir neçə gün əvvəl tanış qızlardan biri bu videonu whatsapp statusunda paylaşıb altdan o gülməkdən gözündən yaş gələn smileni qoymuşdu. mən isə videoya baxanda ürəyim ağrıdı. gör nə gündəyik ki, əsgərimiz deyir "onsuz da mahnı qoyacaqlar da". məncə gülməli deyil, əksinə çox ağır cümlədi. ölümü gözə alaraq cəhbədə vuruşursan və şəhid olsan ailəndən başqalarının sadəcə reyting xətrinə şəklini, videonu paylaşacağını bilirsən. vallah, çox acınacaqlı durumdur e. iyrənirəm artıq reyting xətrinə şəhidlərimizin, hərbçilərimizin, yaralılarımızın şəkil və videolarından istifadə edən bu cəmiyyətdən. sözün əsl mənasında ürəyim bulanır belə insanlardan. 2-3 dənə eyni mahnı, şəkillər, sonra da tiktokda, instada reyting güdmək.
uzaq tanışlarımızdan biri müharibə vaxtı itkin düşmüşdü, cəmi 19 yaşı var idi. ailəsi bütün xəstəxanalara, cəbhə bölgələrinə səs-soraq salmışdı təki sağ tapılsın deyə. 5 gün əvvəl nəşini gətirdilər, mühasirəyə düşüb şəhid olublar bir dəstə. səhərsi gün anamın telefonunda statuslara baxırdım. ambulansdan tabutu düşürəndə ətrafda 2 cürə insanlar var idi; göz yaşıyla ağlayan yaxınlar və əlində telefon, yaxşı çəkmək üçün bir-birini ayaqlayan iyrənc insanlar. hara gedir bu cəmiyyətin axırı?! dşünməkdən ağlımı itirəcəm. dərmanlar əsəblərimi sakirləşdirir amma kədərə heç nə etmir.
+47 əjdaha
40. sevgili günlük,bugun bir mesaj aldım ‘hey dear, i ll be there tomorrow, for 3 days. can u host me? (sabah 3 günlük istanbula gəlirəm, məni qonaq edə bilərsən?)
bir 5 dəqiqə mal kimi baxdım mesaja, sonra cavab yazdım. ‘of course, with great pleasure’ (məmnuniyyətlə). bu insan mən avropada olarkən birlikdə unudulmaz günlər keçirdiyim insandı. üzərindən 4 il keçib. arada-bir salam sağol tipli yazışmalarımız olurdu amma ən son 4 ay əvvəl yazmışdı mənə. ekrana mal kimi baxma səbəbim biraz qarışıqdı sözlük. mən yazım sən təsəvvür et sözlük. atasının böyük bir şirkəti də olsa öz pulu ilə yaşamağa qərar verən bir əndəlüslü, savadlı, dünyagörüşlü qız. otostopla şəhər-şəhər gəzmişik, qalmağa yer tapmayanda və ya couchsurfingdəki hostla son anda əlaqə yarada bilməyəndə vağzallarda yatmışıq, evsizlərlə birlikdə şərab içmişik səhərə kimi, son pulumuza aldığımız yemeyi paylaşmışıq, eyni şüşədən pivə vurmuşuq pulsuzluqdan, qatara biletsiz mindiyimiz və cərimə ödəmək istəmədiyimiz üçün çölün düzündə vaqondan düşməyə razı olmuşuq ən yaxın qəsəbəyə nəfəs kəsən istidə 3 saat piyada getmişik. sonda ayrılanda isə dramsız falan sadəcə ‘i ll never forget these days’ (bu günləri heç vaxt unutmayacam) deyərək vidalaşdıq. indi onun sevgilisi var. mən isə yenicə həyatımın götünü-başını güclə yığışdıra bilmişəm. nə olacağını bilmirəm amma birinci sinfə gedən uşaq kimi həyəcanlıyam günlük. sabahı iplə çəkirəm. yəqin ki ardını yazacam sabah.
+43 əjdaha
337. Meeeeeeeeooooow-* Həyatımın ən dinc günlərini yaşayıram, deyəsən. Qəribədir. Mən Həmişə ona çatım, buna yetişim, hər şey yolunda olsun qaçaqaçında olmuşam, indi-indi anlamışam ki, hər şey mənim əlimdə ola bilməzmiş, hər şeyi mən həll edə bilməzmişəm, hamıya çata bilməzmişəm, sevdiyim hər kəslə çevrələnə bilməzmişəm, o itkilər olmalıymış, o hadisələr yaşanmalıymış.Əslinə qalsa, 1 aydır heç işləmədiyim qədər Ağır rejimdə işləyirəm, gələcək planlarım üçün çabalamağı, ailəmlə, dostlarımla vaxt keçirməyi yadırğamamağı da işə qatarkən günüm uçub gedir, həqiqətən, uçur, bir də gözümü açıram ki, yerimdəyəm, gözümü ovuşdura-ovuşdura qalmışam, həddən ziyadə yoruluram, ancaq illərdir bu qədər rahat, fikirsiz, mum kimi yatdığımı xatırlamıram. Həmişə çox tənə etdiyim, qınadığım "robot insan" anlayışım, qərəzim vardı, artıq qınadığım o robot insana çevrildiyimi düşünürəm bəzi situasiyalarda yeni tanıdığım insanlara qarşı. Açığı, az-maz da qansızlaşmışam, heç nəyə təəccüb etməməyə başlamışam, Bir yandan Gözləntilərimi minimuma endirmişəm, ailəm, dostlarım daxil heç kimdən nəsə ummamağa səy göstərirəm.
Münasibətlərimi idarə etməyə çalışmaq əvəzinə, azad buraxmışam, dəyişdirə bilməyəcəyim şeyləri dəyişdirmək üçün çabalamıram, bəlkə də, bu səbəbdən ilk dəfədir həyatdan bu qədər zövq alıram, ala bilirəm, arxa fonda azərbaycanda daimi streslə yaşamaq, bərbad bir sistemlə başa çıxa bilmək cəhdləri, cəmiyyətlə "öz aləmində" mübarizə, boğaza qədər yığan ədalətsizlik və məişət problemləri olsa belə, anı yaşaya bilirəm, bəzi günlərdə gülməkdən ağzım ağrıyır, gözümdən yaş gəlir, hər şey gülümsədir, güldürür məni, dayanmadan danışıram. bəzi günlərdə ağzımı açmağa heyim olmur, elə əlimi çənəmə qoyub nəyisə, kimisə dinləyirəm, ancaq əvvəlki kimi paralamıram özümü, problemsiz keçirdiyim hər ana görə içim tərifsiz bir rahatlıq duyğusu ilə dolur.-*
Bir dəfə fizika müəllimim yaxın dostunun ölümü haqqında danışanda 58 yaşında ölən dostunun baş daşında sadəcə 2 il yaşadığını * məsələn- 1946-1948 yazmağını və dostunun yalnız o 2 ildə, həqiqətən, yaşadığını, nəfəs aldığını, həyatdan zövq aldığını hiss etdiyi üçün belə vəsiyyət etdiyini demişdi, çox təsirlənmişdim, hədsiz məntiqli gəlmişdi, "görəsən, mənim də elə günlərim olacaq?" Deyə elə hey düşünürdüm 7-8 ildir. indi isə Hardasa, hardasa o günləri yaşamağa başlamışam. -*
Bir az da danışsam, nil karaibrahimgilə dönəcəmdfggg. dingişləşmişəm, amma sözün poetik forması ilə desək, yaşamağı öyrənmişəm-*
+43 əjdaha
240. Bu başlığa yazacağım ilk entrydir, deyəsən, bu 6 ildə, Enerji alan, əsəb pozan, Pathetic.Sonsuz döngüdür bu, meow.
Bayaq mamamın analizlərinin cavabı gəldi. Pozitiv gəlmişdi. Dafuq? içimdən nəsə qopub, qırıq-qırıq olmuşdu, elə bil, ehtimal da daxilində deyildi axı. Keçən il ilk dəfə öyrənəndə daha möhkəm idim, çünki təcrübəsiz idim, onu həm psixoloji, həm fiziki nə dərəcədə incidə bilər anlamırdım.
həkimə bərabər getmişdik ilk dəfə ağrıları başlayanda, həkimləri bilirsən də, şübhələndiyi şeyi tak deyə vurur üzünə, gözləmir ki, məyus olarsan, xəstəyə pis təsir edər. Realistic. Onda demişdi, serviksdən şübhələnirəm deyə, analiz mütləqdir, başa düşməmişdim tam olaraq nə deyir, Sonra serviks xərçəngi dedi, dondum qaldım. Xalam bu xərçəng növündən ölmüşdü, o öləndə qıçım boyda uşaq olduğumdan zərrə xatırlamırdım prosesi, tək bildiyim genetik idi, anamın ana tərəfi xərçəngdən ölürdü, ata tərəfi ürək tutmasından. Ürək problemini mən yaşamışdım, xərçəng də mamada başlamışdı. sancısı təzə başlamışdı, ən azından biz elə bilirdik. Gec deyildi də ala. Sonra öyrəndik ki, serviks elə bir xərçəngdir ki, təzə-təzə başlayanda heç bir simptom görsənmir, yerini rahatladıb yayılmağa başladıqdan sonra simptomları özünü büruzə verir.
Böyümüşdüm. insan 4 aya necə böyüyə bilərmiş bunu görmüşdüm prosesi atladandan sonra. Ya da atlatdığımı düşünəndən sonra. Anama ana olmağa başlamışdım, sevgilimdən ayrılmış, dostlarımı ətrafımdan uzaqlaşdırmış, bütün həyatımı anamın üzərində qurmuşdum. Qardaşım və atam məndən qatbaqat həssas idilər, atam dayanmadan o olmasa nə edərik deyə şikayətlənirdi, Qardaşımın da bir küncdə ancaq siqaret çəkməsini görürdüm. Arada gəlib bala pişik kimi başını çiynimə qoyub, güclü olaq deyirdi, mən də çabalayacıq deyib söhbəti dəyişdirirdim. ilk dəfə dəqiq nə olduğunu 16 iyulda öyrənmişdim, bircə dəfə o gün ağlamışdım ətimi kəsirlərmiş kimi, sonra özüm özümə də möhlət vermirdim pis düşünəm deyə. "Nemes", "qansız" adlandırılan tipə çevrilirəm belə məsələlərdə. Bütün evi idarə edirdim, gecə-gündüz anamla idim, 3 saata endirmişdim yuxumu səhərə yaxın çox pis olurdu deyə, ağrıdan rəngi yaşıllaşırdı, qarnını tutub zarıyırdı, gözümün önündə anam əriyirdi.
bilirdim ki, bir dəfə özümü salsam, bir də özümə gələ bilməyəcəm, eqoistlik edə bilmirdim, daha da sırtıqlaşırdım, enerjim heç bitmirmiş kimi davranırdım, güldürməyə, başını qatmağa çalışırdım, 20-li yaşlara gəlib, hər cür yemək bişirməyi onda öyrənmişdim. O gündən bu yana 6 ay keçib, hələ də bir dəfə olsun şikayət etməmişəm o yük Qarşılığında, etmərəm də. Şikayətlənməyi xoşlamıram. Nəyisə dəyişdirmir. Prosesi bu qədər çılpaqlığı ilə danışdığımı belə xatırlamıram kiməsə, indi-indi. Əşi e.
Xalam və xalamqızı həkim olduğundan həkim barədə böyük bir problemlə rastlaşmamışdıq, soraq edirdilər, tapırdılar, bir-iki rüşvətxor azik həkimlərlə qarşılaşdıq, nəhayət, sonra türkiyədən həkimlə müalicə almağa başladı anam. Ağrılı idi. Sözün əsl mənasında. Dəfələrlə smear testləri, analizlər verirdi, canından can alırdılar. Ərimişdi, yorulmuşdu, səbirsiz idi, o can ağrısıyla dözə bilmirdi bəzən. Qəribəsi o idi ki, mən necə ona qıymayıb hiss etdiklərimi gizlədirdimsə, o da mənim yanımda eynisini edirdi. Nahaq yerə bu qədər çabaladığımı, həyatımda biri olarsa, prosesi daha yaxşı yola verəcəyimi düşünürdü, ancaq öz həyatını qur deyə məsləhət verirdi. Hamısını zarafata salırdım, gah yaxşı, onda səni belə qoyub kəndə gəlin qaçacam zarafatları eləyirdim, gah sən sağal, nə vaxt desən evlənəcəm deyirdim, deyirdim də deyirdim.
Həmin dönəm Ayaqüstə ölürdüm, xroniki yorğunluq, 2-3 aya 7-8 kilo arıqlamaqdan savayı kiminləsə danışanda hiss etməzdi ağır şeylər yaşadığımı, oturub yaşadıqlarımı danışmırdım, harasa ya kiməsə yazmırdım, kiməsə yanaşmağa icazə verməmişdim, zəif görünməklə bağlı komplekslərim var idi. Haillucifer xaricində. Məsafəsi uzaq, ürəyi mənə yaxın idi.
Sonda sentyabr gəldi. sentyabrın ortası anam əməliyyat olundu, əməliyyat uzun keçmişdi, şişi də götürmüşdülər, bitmişdi illət. Daha ağrı krizləri qalmamışdı, əməliyyat sonrası dərmanlar, bəzi sistemlər, qısaca, dərmanlı müalicə qalmışdı. Əminliklə bitmişdi deyirdilər. Əminliklə.
Mən uçurdum da, Uçurdum. dişisini sahiblənmiş erkək pişik özgüvəni var idi üzərimdə. Simurq quşu romantikasına enmişdim yenə. Görürsünüz ala, xərçəngi də bitirmək olarmış, anamın xərçəng olduğunu bilən bütün qohum-əqrəba ilə ürək dolusu ilə danışırdım, gülüşürdüm. Bu gülüşə də sıçdı sonra ölkə, 2 həftə sonra Qardaşım getdi müharibəyə, birtəhər onun da öhdəsindən gəldik, sağ və salamat qayıtmışdı. Sonra virusa yoluxduq. Drama eləmək istəmirəm, yaşayanlar bilər, psixoloji çöküntüsü dəhşət idi hər şeyindən savayı, mən sırtıq kimi yenə özümə imkan vermədim düşməyə.
Hamısını dalbadal yaşamışdım deyə əslində çox yorulmuşdum, fəqət imkanım, vaxtım yox idi göt çevirib yatmağa, hər şeydən əlimi üzməyə, rahat-rahat yaşadığım şeyləri götür-qoy etməyə, qəbullanmağa ya üsyan etməyə, şikayətlənməyə. Dözə bilmədiyimi görəndə elə girib Sözlüyə per aspera ad astra başlığını yazıb özümə təsəlli vermişdim elə boş-boşuna. Fevral da belə getdi.
Mart ayı tamam fərqli idi, ay boyunca tələsirdim harasa, axır təhsilin əlin-ayağın yığmış, işə girmişdim, pişiyim sağalmışdı, türkiyədəki və əsgərdəki ən yaxınlarım qayıtmışdı, bərabər qəşəng vaxt keçirirdik, boş vaxtımı kitab evlərində ya bukinistlərdə keçirirdim, qardaşımla məhləmizdəki evsiz pişiklər üçün ev düzəltmişdik, görəndə xumarlanırdım, heç kəsin sağlıqdan yana problemi yox idi. Axarında idi həyatım, qəşəng idi -*
Bu həftənin əvvəli həkim dedi analiz verməlisiniz, qorxulu deyil, fərah tutun içinizi, pap testi hər qadına bir ildən bir edilməli gərəkən testlərdəndir, mən də unamırdım, açığı, test anormal çıxar deyə. Heç kim unamırdı onsuz. Surprise, motherfuckeeeeeeeeeeer.
Uzun sözün qısası, yenə sınanıram. Dram, dəyər, həyat anlayışım da münasibət anlayışım kimi göt-baş olmağa başlayıb. Bu səfər heç bir romantikaya enə bilmirəm, mənən ucalacıq, ulduzlara çıxacıq deyə bilmirəm, Girən Girir elə-*
+39 əjdaha
629. bu gün doğum günümdür, sözlük. sabah ölkəni bəlkə də bir dəfəlik tərk edəcəyəm. bir söz deməliyəmsə, "rədd olsun istibdad, yaşasın hürriyət!"+38 əjdaha
285. bir neçə həftə bundan əvvəl riskli bir qərar vermişəm. indiyə qədər sadəcə "junior" səviyyədə işlədiyim peşədə "lead" səviyyədə işləməyimlə bağlı təklif gəlib. mən də qəbul eləmişəm. açığı belə bir təklif necə gəlib bilmirəm. cv belə göndərmədiyim şirkətdi. kimsə cv-mi yönləndirib bura. iki intervyuya da ciddi yanaşmadan getmişəm. tutar qatıq tutmaz ayran söhbəti. belə bir iş üçün təcrübəmin az olduğunu düşünürdüm. amma hər ikisi uğurlu alınıb.öz komfort zonamdan kənara çıxmışam. indiyə qədər heç vaxt tək başıma işləməmişəm. həmişə kiminsə tabeliyində olmuşam. onlar tapşırıblar mən də eləmişəm. hətta dünənə qədər belə idi. indi isə tək başımayam. nə varsa mənim məsuliyyətimdədi. bilmədiyim şeylər deyil amma məsuliyyəti biraz qorxudur. əgər alınsa, məndən razı qalsalar özüm üçün böyük bir addım atmış olacam. gələcəkdə rahatlıqla "lead" səviyyədə işlədiyimi deyə biləcəm. amma tam əksi olsa nə bok yeyəcəm bilmirəm.
bu gün ilk iş günümdü. kompüterin qabağında qurcalanıram səhərdən. güman eliyirəm əlimə-üzümə bulaşdırmaram. bir ay sonra update entry-si girəcəm.
+37 əjdaha
277. Konnichiwaaaa! Sözlüyün ən absurd, ən əttökən entrysin yazmağa gəlmişəm, günlük, bu isti yay gecəsində...* ahahahah soyuq qış gecəsi romantikası olur, isti yay gecəsi romantikası olmur bəyəm?(#322835):
Mamam sağdır, bir neçə gün əvvəl əməliyyat da olunub, y a ş a y ı r ı q, günlük. -*
Bizim məstan yazarlar arasında kiçik bir anlaşılmazlıq olub, Ya da mən hansısa qatıq ruh halımla yazdığım entrydə qatıqcasına izah eləmişəm hər şeyi. Açığı, bilmirəm, yaman huşsuzlaşmışam, pişiyimin neçə dəfə yemək yediyini saymağı unuduram, kaktuslarıma su verməyi, saçlarıma baxım eləməyim deyə saçlarımı da kəsmişəm.. artistlik eləməyim, çox da uzun deyildilər haha. Unutqanlaşmışam bir az. Amma 3 ay əvvəl ağır doza drama kasdığım xatirimdədir. Nə deyim, gülmə qarışıq utancaqlıq bürüdü içimi ki, meowlar mamamın öldüyün düşünüb kiçik, anlıq çorta gediblər. Sağıq, əziz pişik xalqım!
Tribunada gic-gic danışan müəllim kimi hiss eləyirəm özümü, şitləşməyim..
Yesterday is gone.
+44 əjdaha
510. Dəhşət səvincliyəm (bunda təhlükədə səzirəm sözün düzü). Bu gün Affa-dan məşqçi lisenziyası aldığım xəbəri gəldi. Qısa,Professional futbol karyeramda yarışlara çıxdığım vaxt özümü belə qarışıq,döyüşkən, eynən bu hisslər içində olduğumu xatırlayıram. Ara bir özümü danlayıram da ki,niyə bu günə qədər bu istəyimi təxirə salırdım. basa bas bir vaxtımı gözləyirdim elə bil, dərslərə qatılmaq, şansımı yoxlamaq üçün. Amma Özüm ölüm maddi/mənəvi yorğunluğuma,Əziyyətimə dəydi. Balaca futbolçu lar yetişdirmək üçün indidən yerimdə dura bilmirəm. Uşaq yaşlarımda yerli və əcnəbi məşqçilərim olub, bunların arasında müsbət və mənfi təsirli məşqçilər də var idi.təbii ki,bu təcrübələrimdən də faydalanıb Uşaqlarla necə münasibət quracağımı, onların dilini yaxşı bildiyimi düşünürəm. Sözün düzü öz futbol məktəbimi qurmaq imkanım olsaydı daha yaxşı olardı. Amma yenə də olsun,əsas məsələni həll etdim,indi qaldı bir klubla razılaşmaq. Bəlkə də şəhərdən uzaq bir yerlərə gedib, hansısa rayon, kənddə darmadağın bir topla oynayan balaca küçə futbolçuları kəşf edərəm. Hələki bunlara qərar verməyimə, qarşıma çıxacaq seçimləri götür qoy etməyə vaxtım var. Sadəcə səbrsizəm. Bir müddət sonra sözlük əhli ilə pro məşqçi lisenziyası almağımı bölüşmək arzusu ilə. Hər kəsə bol şans.Edit- təbrik mesajları yazan və maraqlanan hər bir kəsə təşəkkür edirəm.
+34 əjdaha
274. Məhləyə hər dəfə girəndə uşaqlar arxamca "geeey!!" qışqırırdı. Nəhayət dözə bilmədim və yaxınlaşıb dedim ki, "uşaqlar, gey yox, panseksual. Gələn dəfə panseksual qışqırın".Əslində günah məndədir, təzə evə köçəndə gərək qonşulara özünü təqdim edəsən.
+37 əjdaha
197. gəlmişəm sənlə sevincimi bölməyə, əziz sözlük.bu gün qardaşım cəbhədən evə qayıdıb. özü də sağ-salamatdı!
gördüyüm hər adamı öpüb qucaqlayasım, şirinlik paylayasım var. bu nə həsrət imiş mən çəkirmişəm və bu nə xoşbəxtlikdir mən yaşayıram, ilahi?!
səndən arzum budur ki, illər sonra yaşadığımız bu ağrı-acı, qürur dolu sevincimizə dəymə, bunu bizə çox görmə. və mümkünsə bizə bir də müharibə yaşatma. bizi keçdim, bizdən sonrakı nəsillər qəlblərində vətən, torpaq, ata, qardaş həsrəti ilə böyüməsin. yaşamasınlar bu hissi..
və əgər həqiqətən varsansa, bu dəqiqə içində olduğum, içində olduğumuz xoşbəxtliyin memarı olan 2877 şəhidin* 2783 hərbçi, 94 mülki şəxs yerini rahat et, torpağını nurla doldur, 5000-ə yaxın yaralının dünyasını ən rifahlı hala gətir. yaşayacağım nə xoşbəxtlik, nə sevinc varsa, hamısını al, onlara ver. itkin və əsir düşmüş əsgərlərin isə ailələrinə səbr ver, onları tez bir zamanda qovuşdur...
hə, günlük, müharibə bitibmiş, torpaqlarımız alınıbmış və mən bunu qardaşımın gəlişi sayəsində indi görürəm, eyforiyadan indi ayılıram sanki.
qələbəmiz mübarək!
+35 əjdaha
499. bir ilə yaxındır ki, bütün sosial varlığımın dünyadan çəkilməsinə səbəb olan, müəyyən fasilələrlə davam edən iş axtarma prosesimdən danışmaq istəyirəm. çünki yaxınlarıma danışmaq mənə bəs etmir.bu dəqiqə rahat-rahat yerində uzanıb dərslərin açılmasını gözləyən bütün tələbələrə demək istəyirəm ki, ürəyiniz istəyən kimi yaxşı iş tapacağınız xülyasına qapılmayın. mən də sizin kimi xam idim. özümə, bilik və bacarıqlarıma (istər ixtisas, istər qeyri-ixtisas) o qədər güvənirdim ki, birinci kursda yekə-yekə deyirdim, mən heç üçüncü kursda təcrübəçiliyə baxan deyiləm, iş tapacam. təbii ki, qurban olduğum kainat pandemiyanın qədəmləri ilə mənim ağzımdan elə vurub yerimə oturtdu ki, hələ də özümə gələ bilməmişəm. bütün arxasınca qaçdığım tədbirlər, iş və təcrübə imkanları, tələbəlik illərim, hamısı puç oldu, getdi.
yenə də pandemiya yoxmuş kimi fikrimizdə tutsaq, sizin güvəndiyiniz o kitabları da oxuduq, ortalamamızı yüksək də tutduq, həm yerli, həm beynəlxalq müsabiqələrə də getdik, yerimizdə durarıq? yoo, online kurslardan sertifikatlar da aldıq, təcrübəçi də olduq (yerli və xarici şirkətlərdə, ödənişsiz və ödənişli). bəs axırda nə oldu deyim? universitet bitib hələ də iş axtarırıq. sizcə, niyə?
cavabı bəsitdir. indi nəinki azərbaycanda, bütün dünyada day-day institutu networking deyə bir bəla ilə əvəz olunub. o bəla ki, sırtıq, öz xeyrini güdən, heç nədən başı çıxmayan extrovertlər həmişə sizdən bir addım qabaqda olacaq. çünki sizin etik hesab etmədiyiniz, özünüzə yaraşdırmadığınız hər cür girişmələri onlar edəcək. hətta deyək ki, heç sırtıq deyillər, normal amma extrovert insandırlar. heç nə etməsələr belə siz saytları ələk-vələk edəndə onlar heç ictimai şəkildə paylaşılmamış bir vakansiyanın qalibi olacaqlar.
networking sizə şirin və saf bir sistem kimi gəlməsin. məsələn, bu gün köhnə iş yerimdəki əməkdaşdan öyrənmişəm ki, mırta cv atıb adını belə unutduğum yer onunla əlaqə saxlayıb recommendation istəyib. biz bilmədən qapılar arxasında nələr dönür, nələr.
nəysə, dünən bir intervyudan çıxmışam, bu gün də yenə bir intervyum var, qabaqda yenə intervyularım olacaq. artıq intervyulara girməkdən bezara gəlmişəm. o həddə çatmışam ki, hazırlaşmağa da həvəsim yoxdur. niyə olsun ki? hər dəfə eyni stressi yaşamaqdan yorulmuşam. hər şirkətin də işə götürmə prosesi ən yaxşı halda üç intervyu ehtiva edir. bu da o deməkdir ki, üç dəfə eyni qurumun fərqli işçilərinə özünüzü satmağa çalışacaqsınız.
qısası, mənim kimi lox olmayın, ağlınız olsun, gedin sizdən böyük tələbələrlə, müəllimlərinizlə, universitetinizdəki təşkilatların üzvləri ilə aranızı yaxşı saxlayın. sizin gələcəyinizə gedən yolun ən azı üçdə biri onların əlinin altından keçəcək. heç vaxt qürurlu davranmayın və utanmayın. mən keçən yaz göydə tutacağım işi sırf magistr təhsilini təcrübə yığandan sonra xaricdə düşünürəm dediyimə görə itirdim. dilimi qarnıma soxsaydım, indi həyatımdakı problemlərdən ən azı üçü həll olacaqdı. başımın üstündə duran biri əvvəldən mənə "ay gic, o cür şeyləri müsahibədə deməzlər, ay qanmaz" desəydi, sözsüz, elə boşboğazlıq etməzdim.
ailəmdən başqa hamı elə bilir ki, hələ də işləyirəm. hamıya deyirəm ki, intern-əm deyə mənə evdən işləməyi tapşırıblar. artıq insanların boş-boş suallarına cavab vermək istəmirəm və müsahibələrdə kifayət qədər alçaldıldığım üçün tanışlarımın da mənə yuxarıdan aşağı baxmasına şahid olmaq istəmirəm.
edit: iş tapdım.
+31 əjdaha
331. dünən yenə göt günündəydim. indi də dünənin tüstüsündəyəm.hər dəfə dibə vuranda ayıldığım yerlər sahibinin kim olduğu naməlum evlər və otaqlar olur yaxından eşidilən dəxlisiz gurultulu dialoqlarıyıla. ətrafımda heç kimi görmürəm mənə doğma gələn. gördüyüm sadəcə illərcə onlar mənim dostum deyil deyə özümə inkar etdiyim avaralar olur. ama orda olurlar. mən nə qədər inkar etsəm də əslində onlardan başqa heç kimim yoxdur və onlar elə mənim dostlarımdır. bütün pis vərdişləri, aludəçilikləri, narkotikləri, uzun monoloqları, intriqaları, intizarları, səmimiyyətləri və bütün yalnızlıqlarıyla. bizi birləşdirən də elə yalnızlıqlarımız və qaçdığımız keçmişimdizdir yəqin. ən pisiysə gələcəyindən qaçmaqdır. sabahın olmaması üçün hər şeyi edirsən. ki, mən son illər gələcəyimdən qaçmaqdansa gələcəyimə doğru qaçmağa çalışıram. və yenə həmişə etdiyim sədaqətsizliyi edərək mənə qoşulmaq istəməyən köhnə dostları unutmağa çalışıram. ama sonra göt günündə eyni otaqda ayılanda anlayırsan, sahib olduğun tək ailən olduqlarını. səni bütün əksik və artıqlamalarınla qəbul etdiklərini.
həmişə qaçmağa çalışıb sonda uzaqlaşdığım keçmişimə qayıdıb geri qalan az saylı illərdə mənə doğma olmuş köhnə insanları tapmaq istəyirəm. son illərində onların yanında olmaq istəyirəm. onun üçün belə çox gecdir kimi hiss edirəm. atamla heç vaxt normal iki insan kimi vaxt keçirə bilməmişik. keçən il bacımın yazdığı mesajda atamın anasının vəfat ediyini oxuyanda nə hiss etməli olduğumu bilmirdim. qəzəb və kədər. o qədər uzaqdayam ki bəzən hisslərimin belə süni olub olmadığından əmin olmuram. bir gün o mesaj ya zəngin "atanı itirdik" deməsindən çox qorxuram.
bütün illərcə getdiyin o uzun yollar, keçdiyin əngəllər və dözdüyün ağrıları bir kənara atıb gerimi dönmək, yoxsa daha çoxuna da qatlanacağını bilərək yola davam edərək gələcəyinimi seçmək. bəlkə də hər şey yolunda getsə gələcəyin bitdiyi yolda keçmişinlə üzləşəcək ya barışacaqsan.
mənə elə gəlir ki qırıla-qırıla gedirik. ama yaralarımıza basdıqlarımız duzlar bizi daşa çevirir.
ata fiquru həmişə dağ adam olaraq adlandırılır. dağlar isə balaca daşlardan ibarət olur. minlərcəsi. bəlkə də ata olacaq yaşa gələndə o qədər daşlaşmış olursan ki artıq sənə heçnə təsir etmir. qəhrəmanların hissləri olmur, məqsədləri olur. həyatda qalmaq - ya da həyatda saxlamaq.
mən həyatda qalmağı və həyatda saxlamağı seçmək istəyirəm. ya da artıq seçmişəm illər əvvəl. iniharın beşiyindəykən neçə payız əvvəl, indi həyatımı nə vaxtsa sonlandıracağımı heç düşünmür ya da istəmirəm belə. görüləsi çox işim var.
bəlkə acgözəm, ya da qəhrəman.
+39 əjdaha
89. sözә hardan başlayım bilmirәm. bayaq mama zәng edib ağlayaraq "sәnә inanıram" dedi. qәribәdi, heç nә hiss etmәdim. kupalnikdә şәklimi görüb, deyir başımızl aşağı edәcәk şey etmәzsәn bilirәm ama qoyma. kәnddәn getmisәn, camaatın ağzına söz vermә filan. camaatın ağzına soxsunlar deyә bilmәdim. niyә kimsә nәsә deyәr deyә yaşayıb özümüzü çәrçivәyә salırıq anlamıram. (( niyә valideynlәrim mәnim hәyatıma, etdiklәrimә, qәrarlarıma dәstәk olmaqdansa, başqası nә deyәr deyә düşünür?! sәnin yaxşılığın üçün deyib öz dediklәrini etmәmi istәyir, axı niyә?! bu mәni sizdәn uzaqlaşdırır, әziz anam. kimsә soruşanda ki, evә darlxırsanmı? - hә deyә bilmirәm. amma adam dәyәr verdiklәrinә darıxmalı deyilmi?! mәn darıxmıram. çünki gәlәndә sıxırsız mәni. başa düşürәm, ayrı ayrı zamanların düşüncәlәrinә sahibik ama mәn sırf siz pis olmayın deyә mentalitet adı ilә hәyatımızı sikәn qanunlarınıza indiyәdәk riayәt etmişәmsә, siz dә әn azından mәnә hörmәt edin. qәrarlarıma, istәklәrimә vә yaşantıma. onu etmәz, bunu etmәz deyib boynuma qoyduğunuz boyunduruqlar әzir artıq mәni. bacarmıram anlayırsız?! sizi üzmәk istәmirәm, qarşılığında isә mәnәvi cәhәtdәn çökürәm. düşüncә tәrzinizi dәyişә bilmәrәm, bilirәm. ama mәn dә özümdәn, türklәr demiş, ödün vermiyәcәm.o etmәz dediklәrini etmişәm, ay mama. nәsә inad olsun deyә yox. bilmirәm niyә, ama mәn sәnin arzularındakı qızın deyilәm artıq(( hәmişә despot tәrzdә nәsә bәyәnmәdiyin şeyi deyәndә gәrәk mәnim tәrәfimdәn dә baxaraq mәslәhәt kimi deyәrdin. heç xatırlayırsan nә vaxtsa dәrdlәşdiyimizi?! mәn xatırlamıram. sәnә sirrimi dediyimi?! bunu da xatırlamıram. kitablarda oxuyuram ailә daxili münasibәtlәri, uşağınıza necә dәyәr vermәli, ona hörmәt etmәli, fәrd kimi böyüdüb öz qәrarını vermәsi üçün seçim etmә şansı yaratmalı olduğunuzu. demirәm sevmirsiz. üstümdә әsirsiz anlayıram. sadәcә o dövrün uşaq yetişdirmә dәyәrlәri fәrqli olub. biz isә 90-ların hәr şeyin keçid dövrünә düşәn "natamam gәnclәrik". nә sovet tәrzi konservantıq, nә dә avropa tәrzi tam müasir. hәr bir halda mәn uşaqlarımı sizin bizi böyütdüyünüz kimi böyütmәyәcәm amma..
son olaraq, mama, nә qәdәr dә özüm bilәrәm, öz hәyatımdı desәm dә özlüyümdә, gәlәndә üzünә hәr baxdığımda ümidlәrinin doğrulmayacağını bilәcәm, sәn isә hәr şeydәn xәbәrsiz olacaqsan. bu yәqin ki, sizә qarşı son mәnәvi yüküm olacam, hәm dә әn ağırı...
+32 əjdaha
263. "Analar günü". Bu gün Elə də ciddi hansısa xatirə oyandırmır. 3 ilə yaxındır anamla mübahisə etmədən keçirdiyimiz tək-tük günlər istisna heç bir günü xatırlamıram. Bir çoxunuzun yetkinlik dövründə başına gəlir, yəqin - saysız, hesabsız və səbəbsiz mübahisələr. Bizdə isə mübahisələrin həmişə bir səbəbi olub. Hər zaman bir səbəb üstündə evdəki sükutumuzu pozmuşuq. Əslində mənim üçün elə də mübahisəli səbəb deyil, lakin anam üçün bunun ağırlığını anlaya bilirəm. 11-12 yaşlarında balaca bir bədən oturub kompyuterin qarşısında, yenicə qulaqdan dolma söhbətlərlə "duduş", "amcıq" sözlərini eşidib... maraqlıdırsa biraz sizə ilk dəfə sekslə tanışlığımdan danışım;Həyətimizdə oğlan (?) uşaqları ilə oturub söhbət edirdik, hardasa 9-10-11 yaşımız olardı. Məhlənin böyük idarəçi erkəkləri bizə yaxınlaşdı və bizi insanlardan kənar yerə toplayaraq ilk dəfə seksuallığımızla tanış olmamız üçün qeyri-peşəkar bir addım atdılar. "Siz bilirsiz sekis nədi?" deyərək başlayan o cümlənin davamını "sikinizi soxursuz qızın götünə" deyərək davam etdirdilər. Ətrafı gülüş sədaları bürümüşdü, heç nəyə güldüyümüzü də bilmirdik, sadəcə ilk dəfə açıq şəkildə "sik-göt" sözləri eşitmişdik deyə hamımızı gülmək tutmuşdu. Klassik olaraq bu sözləri ailələrimiz bizə "dal, qabaq" olaraq senzuralayıb verirdi. Onlar isə bizi sakitləşdirərək "əə, biraz yavaş, eşidəcəklər" deyərək allaq-bullaq fikirlərini yeritdikləri bəs deyilmiş kimi bir də bizə bunun necə "əhəmiyyətli sirr" olduğunu göstərdilər. Onların reaksiyası elə idi ki, elə bil qeyri-qanuni iş görmüşük, amma bu işin elə də kiməsə ziyanı yoxdur. Lakin kimsə eşitsə bizi poxa sala bilər. Davamında bir homosapiens olaraq araşdırma marağım oyandı və əlimə indi ekranı yanmış olan kompyuterimizi alaraq "duduş", "amcıq" yazaraq axtarış etdim. Belə-belə artıq məşhur porno saytları və pornoqrafiya ilə tanış oldum. Beləcə videoları izlədikdə əllər yavaşca ben10 loqolu şortikdən içəri daxil olur, daha sonra narin əllər başlayır bədənini kəşf etməyə - hər nöqtəsinə qədər incələyirsən. Bəzən günlərlə, bəzən də illərlə vaxtın gedir. Evdəki insanların ardından qapını kilidləməyi gözləyirsən. Elə ki, qapı kilidlənir, içindəki kəpənəklər uçuşaraq səni kompyuterə tərəf sürükləyir - hansımız yaşamamışıq ki? Daha sonra masturbasiyaların əslində nəyi istədiyini ortaya çıxarır. Məndə də belə idi. Bir müddət sonra əslində elə də "qafqazlı kişi" olmadığını öyrənirsən. Seksuallığının "ənənəvi" olmadığını öyrənirsən. Nəyi yaxud kimi istədiyini bilirsən. Bunu bilmək sənə xoş təsir edir, amma sirrin sadəcə sənə və sənin kimi petuxlara məlum olduqda. Kiməsə "petux" demirəm və başa düşürəm ki, insanların bu sözlə çox ciddi travmatik xatirələri var, lakin bu məni incitmir. Vaxtı ikən çox təsir etmiş ola bilər, amma indi etməsinə mən icazə vermirəm (və ya verə bilmərəm). Hər gün məktəbin 3-cü mərtəsinə doğru addımladığım pilləkənlərdə arxamca çığırılan o sözdən bəlkə mən də iyrənməliyəm, hər çiynimə vurulan zərbədə, üstümə olunan hücumlarda, hər tinə çağırılanda ya da bıçaq çəkiləndə səsləndirilən həmin ifadələrdən nifrət etməliyəm. Təsəvvür et, 13-14 yaşlı uşağın üstünə bıçaq çəkilməsi nədir? Düşün, qapalı sosial mediya hesablarından şəkillərinin yayılıb üstünə oxuduğu məktəbin, qaldığı yerin yazılaraq paylaşılması nədir? Və sən bunu gizlətməyə çalışırsan. Onların üstümə getmək yerinə tək qalmağa çalışırsan. Çünki ailən bilsə artıq onların da gözündə patentləşdirilmiş "qoluboy" olacaqsan. Kimə şikayət edəcəksən ki? Polisin səni qoruyacaq? Ya ailən çıxıb "uşağım zor edib" deyəcək? Əlbəttə heç biri. Sadəcə ailən onların qarşısına keçib öz metodları ilə səni qoruyacaq - səni gizlədəcək, onların gözündə əsil pəhləvan kimi göstərməyə çalışacaq, bəlkə də həmin o "sirri" təkrarlasalar onları fərqli üsullarla təhdid edəcək. Sən isə artıq həm ailənin, həm də qaqaşların gözündə petux olaraq qalacaqsan. Belə ki, mən bu sözə nifrət etmirəm. Guya etsəm nəyi dəyişdirə biləcəm? Ancaq özümü daha çox incidəcəm, ən salamatı sözün iqtidarını öldürmək, onları silahsız qoymaqdır, əziz və əhəmiyyətli "petux" olaraq damğalanan şəxslər. Mən də sadəcə bunu edirəm. Anam isə hər zaman bununla üzləşir - oğlunun hər gün bu ifadələrə məruz qaldığını bəlkə də bilir, amma nə etsin? Qohumlar hər gün qaxınc olaraq istifadə edir, bəlkə də iş yoldaşları ona övladı haqda hansısa səfsəfələri sayıqlayır. O isə məğrurcasına "Yox! Mənim mənim oğlum əsl kişidir!" deməyə davam edir. Mən valideynimlə çox dirəşməyin tərəfdarı deyiləm, onun təbiəti tamam başqadır. Anam hər şeyi idarə etməyə çalışan, ömür boyu işləmiş, həyatının tək məqsədini ailəsinə baxmağa fokuslamış və həyat oldaşının söz-söhbətləri bəs deyilmiş kimi bir də xəstəliyindən sonra bu yükü iki qat artmış olan biridir. Ona gender-mender, nə bilim, hansısa petuxun keçib qabağına oturub terminlər toplusu ilə danışması maraqlı deyil. Heç buna vaxtı da yoxdur, çünki oturub Əlinin "səfsəfəsini" dinləsə işə getməyə nə vaxtı qalacaq, nə də psixologiyası imkan verəcək. Psixiatra gedirdim, bilirsiniz nə oldu? Gedib həkimdən soruşur ki, "içəridə nə danışdınız?" Həkim isə söhbəti deməyin etik çərçivəyə uyğun olmadığını dedikdə mənə deyir, "pulu mən vermişəm, niyə mənə demirsiniz?" Ahahaha. Hələ ailə terapiyasına-zada gedirik guya. Əşşi terapiya hərləyəndi? Yaşlı-başlı qadındır, imkan ver nə istəyir desin də. Söysün, qışqırsın - istədiyi kimi. Onsuz bu yaşdan sonra nə isə dəyişəsi deyil. Mən isə yaşamağa davam etməliyəm. Necə ki, bəzən dostlarım, sinif yoldaşlarım, ya da sevdiyim insanlar məndən uzaqlaşdı, həmin pilləyə çatdıqda zaman ailə məsələlərinə də təsir edəcək. Bəlkə də hər şey xəyal etmədiyim kimi gözəl olacaq? Demirəm, anam çıxıb əlində LGBTiQA bayrağı ilə düşük, sjw övladını müdafiə etsin, bu leveli hədəfləmək maraq dairəmdə də deyil. Amma bir gün anlamasına, içindəki hegemon hissləri qoyub danışmağa çalışmasına içimdə zərrə də olsa ümid var. Hər nə qədər dünən getdiyimiz qonaqlıqda hamının içində "Oğlumun Bayram Nurlu kimi olmasını istəmirəm" deyib ortaya qavno salsa da onu çox istəyirəm ahahah. Bu gün özü ilə danışmırıq, yəqin, axşam işdən gələndə də üstümə qışqırıb yeməyə çağıracaq. Sonra da dərmanlarımı içməmişəm deyə əsəbləşəcək, mən həftələrdir bizdə olan qonaqlara verdiyim otağıma set tutmur deyə çıxmaq yerinə, yan otağa -internetin tutduğu yerə keçib, əlimdə telefon, twitterdə yenə pox çuxurunda nələr baş verdiyinə baxacam, bəlkə də realda tanımasam da sevdiyim insanların iqtidar tərəfindən sıxışdırıldığını görüb bədənim titrəyəcək, Bayram Məmmədovun ölümünə baxıb təəssüflənəcəm, içim parçalanacaq. Anam da votsapdan bacıma səs ataraq ağlayacaq. "Artıq evdən gedəcəm", "o məni utandırır", "mənim oğlum yoxdur" deyərək ağlayacaq. Söhbəti nə qədər fırlatmağa çalışsan da hər şeyin mənim orientasiyamla bağlı olduğunu bilirəm. Bunu görməyəcək qədər gic deyiləm. Səni sevirəm, mənə olan basğını da sevirəm. Hər getdiyim yeri, dostlarımı birdən mənə nəsə olar deyə sorğu-sual etməyini də sevirəm. Söyməyini də sevirəm deyərdim, amma bu qədər osduraqçılıq etməyəcəm. Nə yaxşı ki, mənim anamsan. Biraz yola gəlimli olsan lap yaxşı olardı, amma eybi yox da, sənin şablon bəhanəndən istifadə edəcəm: mən səni doğmamışam ki, sən məni doğmusan! Buna görə də sakit otursam yaxşısıdır. Səni hər nə olursa sevdiyimi bilməni elə istəyərdim ki. "Ailə" anlayışım ənənəvi deyil, amma mənim anlayışım da sən də varsan. Özümdən asılı deyil də, çox istəyirəm axı səni. Nəysə, ala, düşüm aşağı yemək yeyim, yoxsa ölkədəki gey-paradı görmədən öləcəm. Analar günün mübarək, ana! Bəlkə də cis-heteropatriarxal iqtidar, monoseksist, fobik kütlə səni... ee bu paylaşımda terminlər olmayacaqdı. Yaxşı, ixtisar edirəm: Bu petux səni həmişə sevir!
+31 əjdaha
563. Uşaq vaxtı evdəkilər ilə dalaşıb küsəndə diqqət çəkmək üçün balaca şkafa girirdim. Məni axtarmalarını və təlaşlanmalarını istəyirdim. O şkafa hər girdiyimdə əsas məqsədim məni axtarıb peşman olmalarını hiss etmək idi, ancaq heç vaxt məqsədimə çatmırdım. Belə ki, şkafda qaldığım hər saniyə hava azalır içərisi daha da isinirdi. O vaxt müdhiş bir şeyin fərqinə varmışdım nəfəs almağım mənim əsas məqsədimin qarşısını alırdı dahası nəfəs almağın fərqinə varmaq onu çətinləşdirirdi. hər nəfəs aldıqca şkafın içi daha da isinir oksigen daha da azalırdı. uşaqlıq ağlımla nəfəsimi tutub bu problemi həll edə biləcəyimi düşünürdüm, ancaq nəfəsimi buraxdığımda təngənəfəs olub vəziyyəti daha da ağırlaşdırırdım. Nəticədə uzun müddət qalıb heç kimin məni axtarmadağını anlayıb tərli və nəfəs-nəfəsə bir şəkildə şkafdan çıxırdım.illər sonra sanki eyni döngünü yenidən yaşayıram. o şkafa yenidən girmişəm. Bu dəfə cəmiyyətin diqqətini çəkmək üçün yox o cəmiyyətdən uzaqlaşıb özüm olmaq üçün edirəm bunu. Amma bacarmıram özümlə baş-başa qalanda nəfəs almağın ağırlığı üzümə vurur. Tək qalanda boşa solduğum nəfəsin fərqinə varıram. Nəfəsimi yenə tuturam bu dəfə şkafda daha uzun qalmaq üçün yox mənasızlığa son vermək üçün, amma yenə uğursuz oluram. Ağlımı itirirəm idealist və ali hədəfləri olan kimliyim yerini absurdist, dəli olmağa doğru gedən birinə buraxıb. Böyük ehtimal o şkafdan yenə nəfəs-nəfəsə çıxacam və bir rola bürünüb hər gün mənə daha da yadlaşan cəmiyyətdə ki rolumu oynayacam. Hər nə qədər bu cəmiyyətin bir parçası olmanın məsuliyyətini qaldıramayacaq qədər zəif olsam da öz nəfəsimdə boğulmamaq üçün bu cəmiyyətdən yapışmalı olacam.
+28 əjdaha
321. biraz dərindən düşündükcə özümü çox aciz və çarəsiz hiss edirəm.əslində, yaxşıyam. amma həqiqətən yaxşıyammı, bilmirəm. özümü yaxşı hiss etməyimi içdiyim dərmanlara borcluyam. çünki, dərman içdiyim müddətcə daim havada oluram, overthinking etmirəm, düşünmə qabiliyyətim zəifləyir. dərman içdiyim müddət bütün gün yuxulu oluram, fikrim havada uçuşur, taqətim olmur heç nəyə. çox fikirləşib üzülmürəm deyə yaxşı olduğumu düşünürəm. deyiləm əslində. ayıq başla çox kreativ, daim nəsə axtarışında olan, hər şeyin içinə yetən məntiqli insan oluram. o gün dərman içməmişdim, cin kimi idim bütün gün, vaxtımı çox verimli keçirdim. saat 12-də yatmaq məcburiyyətində deyildim. hə, amma və lakin, düşüncələr yedi gəmirdi beynimi. ayıq başla daha depressiv oluram, çünki hər şeyə hərtərəfli baxıram, dərin düşünürəm. dərman içib başımı yastığa qoyanda 10 dəq keçməmiş yatıram. amma içməsəm yerin içində azı yarım saat eşələnirəm aq. gözlər yorğunluqdan yumulur, amma beyin oyaqdır, dəxlisiz fikirlər düşünür. keçmiş səhvlərim, gələcək qayğım, indinin çarəsizliyi yorur məni.
bilmirəm, dumanlı, ayıq düşünə bilməyən beyinlə özümü yaxşı hiss edim, ya hər şeyi ətraflı, məntiqli, ağıllı düşünən beyinlə depressiyada boğulum? çünki, dərmanı kəssəm yenə intihara meyillənəcəyimi bilirəm. yenə də arabir durduq yerə ağlımdan keçir. hər şey qaydasındadır oysa ki. sadəcə, bezginəm, qurtulmaq istəyirəm. həyatımdakı yaxşı şeylərə rəğmən. amma, yaşayıb yaxınlarıma, dostlarıma dəstək olmaq istəyirəm. dözə bilmirəm onların çöküşünə, heç nə edə bilməmək boğur məni. hamı əllərimdən süzülüb gedir, əlimdən heç nə gəlmir. onlara dəstək olmaq üçün özüm toparlanmalıyam. bəs özüm? bilmirəm. onsuz indi ölən deyiləm, elə haqqım yoxdur.
verdiyim ani qərarlara görə özümən qorxuram. bir an içində tamam gözlənilməz qərarlar verə bilirəm. elə bu gün oyandım, anidən düşündüm və çox önəmli qərar verdim özüm üçün. başlasam geri durmayım gərək, bütün gücümü ortaya qoyum. eybi yox, edərəm. belə önəmli, böyük addım qərarını bir neçə dəqiqə ərzində, yox yerdən verməyim, wtf da.
və fərqinə varmışam, etiraf edim. bacarıqsız olmağı, kimdənsə zəif qalmağı qəbul edə bilmirəm. özümə əsəbiləşirəm. başqasının uğurlarına paxıllıq etmirəm, əsla və əsla. paxıl insan olmamışam heç vaxt. sadəcə, "niyə bacarmırsan, nell?" Deyə özümə əsəbiləşirəm. özümü özümə sübut etmək üçün hər şeyə əl atıb dözərəm. qorxudur bunlar məni.
yorğunam. rahat yata bilmək istəyirəm sadəcə. heç nəyin qayğısını çəkmədən, heç olmasa bircə gecə yata bilsəm kaş. eybi yoxdur amma. öyrəşərəm, öhdəsindən gələrəm. çox şeyin altından qalxmışam, keçər bu da. heç kimdən kömək istəmirəm, kiminsə yazıb "buradayam" deməsini də istəmirəm. çünki hamısı mənasızdır, özüm həll etməliyəm, başqa yolu yoxdur.
hə, daha bir iç tökmə entrisinin sonuna gəldik. ehtiyacım var idi yazmağa.
*leprous* - the price
(youtube: 
)
)+26 əjdaha
631. əziz günlük, yalnızlıq çəkirəm. hər kəsdən uzaq yeni şəhərə getmək yaxşı fikir deyilmiş. bir gəlməyi planladığımız insanların sözünün üstündə durmasına da üzülürəm burda 0dan yeni insanlarla tanış olub ünsiyyət qura bilməməyimə də. Bugün ağlayacaq həddə çatdım. 1 aya imtahanım var, oxuya bilmədim nəsə, durdum çıxdım. Parka gedəcəkdim onu da google map düzəmməli göstərmədi. Mindim metroya qayıtdım evə. yolüstü 7 faizlik pivə alıb, çəkdim başıma. bir az kefim yerinə gəldi, olmayan səsimlə sevimli mahnılarımı oxudum, boş-boş güldüm. ehtiyacım vardı. yalnızlığı unutmaq üçün hər gün içə bilmərəm. ona görə heç vaxt bağlımlı olan insanları qınamamışam. əksinə həmişə üzülmüşəm onlara, bir səbəb var ki, sırf yaxşı hiss etmək üçün o qədər pullarını qurban edirlər. mən də yaxşı hiss etmək istəyirəm sözlük, taxi driverin female versiyası olmaq istəmirəm. bu aralar həyatım üzü aşağı gedir, çox stresli, tək və düşüncəliyəm.qürurumdan bunu kiməsə deyə bilmərəm amma yaxşı ki, burda yazıb az da olsa rahatlaya bilirəm. darıxdığım insanlara darıxdım yaza bilmirəm, gəlsən yaxşı olardı bura yaza bilmirəm. amma çox istəyirəm sözlük. hər yerdə həmişə yalnız hiss etməkdən bezmişəm+32 əjdaha
103. 2 gündü öyrənmişəm. valideyn olacam fevralda. şokdayam günlük... nə hiss edim bilmirəm. sevinc, həyəcan və qorxu. çox qarışıq hisslərdi. fevrala da nə qaldı bu arada...+32 əjdaha
123. Mən gəldim yenə.Bilmirəm, anlamaq çətindir bu insanları. illərdir ki avropada yaşayıram, amma sosial şəbəkələr vasitəsilə həmişə izləyirəm dost - tanışlarımı. Bir çox qrupa da üzv olmuşam, səyahət qrupları olsun, ixtisasımla bağlı olsun. Qruplarda suallar olanda bilgim daxilində cavab verməyə çalışıram, bu sırada bir çox insanla tanış oluruq, səmimiyyət yaranır ya da mən elə düşünürəm. Həmişə deyirəm yaxınlıqlara gəlsəniz bizə də gəlib qonaq olun, istəyirsiz qalın, ya hardasa görüşək gəzdirərəm buraları, nə lazımdır deyin.. Sonradan görürəm ki, bu insanlar burnumun ucuna kimi gəlib çıxıblar amma mənə deməyiblər. çox pis oluram. ya səmimi qəbul etmirlər, ya manyak filan hesab edirlər.. bilmirəm. halbuki məqsədim yaxşıdır. burda özümü tək hiss etdiyimdən həm mənim üçün xoş olardı, həm onlar pulsuz bələdçi tapmış olar. Düşünürəm ki, mənə belə bir təklif edən olsa çox sevinərək qəbul edərdim.
Getdikcə həssas olmağa başlamışam. Heç dəxli olmasa da, hər şeyi özümə qarşı edilmiş haqsızlıq yaxud hörmətsizlik hesab edirəm son vaxtlar. Düzdü elə əvvəldən məni heç kim sevmirdi məktəb vaxtından, amma onda maraqsız idim axı. Bəs indi niyə belədir. Nə bilim.
Getdikcə dibə vurmağa başlayıram yenə. ayağa qalxmaq da istəmirəm. heç kefim yoxdu sözlük.
+29 əjdaha
317. Ey qurbanolduğum * ? Bu başlığa heç vaxt yazmayacağımı yəqin edirdim. Səbəb və Ancağını başa salmağa ərindiyimdən direkt mövzuya bodoslama atlayıram. Bayaq Telefonumun iki metrdən kafelin üstünə atladığı kimi. Hal-hazırda bu entryni yazdığım telefonun ha.Qadasını mən aldığım bu daşdəmir saat 5 sularında iki hissəyə ayrıldı. Ekran və telefon. adətən, insan əlindən nəsə önəmli bir şey düşürəndə ya həyəcanlanar, ya söyüb batırar. ən azından "offf" nidası işlədər. içində bütün private məlumatlarımı saxladığım )başqa heç bir yerə yazmamışam. Bir gün belə bir şeyin başıma gələcəyini bildiyim halda( mən vecimə almadan sadəcə lentasını birləşdirməyi yoxladım. mənim üçün gözlənilməz olsa da açıldı ekran. Ancaq Əslində açılmağını istəmədiyimi başa düşdüm o an.
Qulaqlığımın 1 saat cibimdə yuyulmasından sonra təzəsindən yaxşı işləməsi yadıma düşdü. * "Şans"a, "şanssızlıq"a inandığım deyil. ifadə etmək üçün Üstümdə nə qədər şanssızlıq və eyni zamanda da nə qədər şans olduğunu hiss etdim.
Arada yadıma düşəndə fikirləşirəm hansı ara, necə, nəydən sonra bu qədər vecsizləşdim. Niyə başım da qopsa "əşş başdı da, uzağı unicorn alaram, namım yürüsün" şeyindəyəm. )?(
+28 əjdaha
51. dünən gecə küçələrdə dolaşırdım yenə boş-boş. dedim gedim unkapanına plov yeyim. aksarayda – insanların yaşamaq uğrunda apardığı mübarizəni izləyə-izləyə döndüm unkapanı yolu, reşat nuri səhnəsinə tərəf. aldım plovu plastik çəngəli götürüb plovun üstündəki noxud dənələrinə tutturmağa çalışaraq oyalanırdım. o plovçuda kiçik plastik oturacaqlar var, yay-qış demədən gecələr səhərə kimi növbə olur və çox adam yer olmadığından hündür səki tipli yerdə oturaraq yeyir plovu. mən də eyni qayda ilə oturmuşdum ki, 2 xanım da oturdu yanımda, elə ilk dəqiqədən qəribə aksent ilə türkçə danışan xanım diqqətimi cəlb elədi. fiziki görünüşü qəribə idi, ərəblərə oxşasa da sarışın idi və çox da gözəl idi. danışığından içkili olduğu anlaşılırdı. əlindəki ayranı oturduğumuz səkinin üstünə qoymaq istəyəndə aşdı ayran amma vaxtında durdum deyə şalvarıma gəlmədi. qırıq türk aksenti ilə gülə-gülə üzr istədi və dedi ki, gəl keç bu yanımızda otur. əyləşdim sonra tanış olduq-mən odi.
+ismim khayla esmadı.
- necə?
- 2 adım var, khayla və esma. atam amerikalı idi və iraqda anamla tanış olub evlənmişdilər. mən doğulanda 2 ad qoyublar hər iki tərəf üçün də rahat olsun deyə. türkçəsini rahat anlamadığm üçün ingiliscə davam etməyi təklif elədim. sonra yanındakı qızı göstərib dedə ki,
+bu klarisdi, mənim sevgilim.
-necə?
+sevgiliyik, mən lezbiyanam.
dedim belə cəsarətlə açıq aydın deyə bilməyin... klaris içkinin verdiyi cəsarətdir deyib güldü. qoşuldum bunlara tarlabaşında enib ara küçədən istiqlalın paralel küçəsinə gəldik. fabrika var yaxşı və ucuz pivələri olur. biraz içdik ama khyla artıq ayağüstə dura bilmirdi. hesabı ödədikdən sonra klaris yaxında qaldıqlarını dedi və xahiş elədi ki, kömək edim kyhaylanı evə aparmağa. qoşuldum taksim meydandan sağa tərəf alman səfirliyinin yanındakı yoxuşdan enib çatdıq evə. klaris dedi gəl kofe içək həm ayılarıq biraz həm də endiyimiz yoxuşu qalxmaq yoracaq səni, biraz dincələrsən.
khaylanı otağına aparanan sonra 2 kofe ilə gəldi, bodrum katın arxasnda ümumi bınanın istifadə etdiyi kiçik baxçaya çıxdıq. siqaret yandırdı və heç bir səbəb olmadan başladı khayladan danışmağa.
iraqda müharibə ərəfəsində atasını amerikalı olduğu üçün öz qonşusu öldürüb. anası o qarışıqlıqda hər kəsin gözünə girəcək olan sarışın 11 yaşlı qızı alıb qaçır. türkiyə ilə iraq sərhəddində qaçqın düşərgəsində qalırlar qısa müddət. sonra müharibənin acısı-ağrısı bu qızcığazdan da yan keçmir. anası düşərgədə də amerikalı olduğü üçün qızını qorumaqda çətinlik çəkir. sonunda məcbur olur sərhəd türkiyə kəndindən bir ailəyə verir qızı (yaşlı bir kişiyə ərə verir, bəli 11 yaşında)
bir siqaret də yandırırıq, kofeni təzələyir klaris, khaylanın otağına baş çəkib qayıtdı masaya. mən də gerisini elə düşünürdüm amma düşündüyümnən də pis olub hadisələr. bu əslən ərəb olan türk ağsaqqal (54 yaşında) ilk 2 il yaxşı davranır qıza, yaxşı dediyim təcavüz etsə də döymür. 2 ildən sonra artıq döymək, ac saxlamaq, ağlagəlməz fantaziyalar başlayır. iş o yerə gəlib çatır ki, kişi qızı başqalarına pulnan satmağa başdıyır. düşünün ərəblərin yaşadığı cinsi olaraq afrika aclığını yaşayan topluluğa sarışın 14 yaşlarında bir qız verirsən. 1 il də belə davam edir. sonunda artıq uşaq bədəni o qədər təcavüzü qaldırmadığı üçün xəstəliklər başlayır. elə həyatı da orda qurtulur demək olar. kənddəki arvadlardan biri həkimə xəbər edir. həkim yaşadığı şokdan sonra polis çağırır və qızı təcili konyaya xəstəxanaya gətirilər. bir neçə ay davam edən müalicə sonra bir neçə il də psixoloq yardımı ilə toparlanmağa doğru gedir. amma khayla yaşadığı travmalardan dolayı kişilərdən qorxur və tez-tez panik ataklar keçirir. xəbər televizya və qəzetlərdə yayımlandığı üçün böyük səs-küyə səbəb olur. istanbuldakı amerika səfirliyi məsələyə əl atdıqdan sonra qıza sahib çıxırlar. bir neçə il de keçdikdən sonra khayla normal həyata dönür amma təbii ki, uşaqlıq travmaları da onunla bərabər yaşayır. kişilərə qarşı olan nifrətdən dolayı sevgi münasibətləri də fərqli şəkildə formalaşır. khayla və ya esma indi istanbulda yaşayır, ögey anası diplomat fəaliyətini bitirib geri qayıtsa da khayla istanbulda qalır. hazırda bir şirkətin maliyyə şöbəsində işləyir klarislə də orda tanış olub sevgili olublar. belə həyata siqaret, kofemi dayanar sikərlər kofenı klaris susanda baxdım ki, əlimizdə pivə butulkası var. gecəni də elə orda qaldım, səhər 6 da oyanıb çıxdım ki, işə çata bilim. mesaj göndərib mənə khayla “dünən üçün bağışla, heçnəyi xatırlamıram. amma gəl həftəsonu bunun əvəzini çıxarıq”
hər kəsin bir hekayəsi var günlük. həyatda ən yaxşı bacardığım şey də deyəsən elə hekayə dinləməkdi.
02.06.2016
+23 əjdaha
42. o gəldi!dünən tezdən hava limanına getdim. bir saat sonra təyyarə endi və mən gözləmə qapısının önündə dikilib qaldım. təxminən 40 dəqiqə sonra uzaqdan gördüm onu. filmlərdə eşitdiyim adamin mədəsində kəpənəklər uçması hadisəsini yaşadım. yaxınlaşdıqca ikimizdə gülümsəməyə başladıq. sonra möhkəm qucaqladıq bir-birimizi.
evə gəldik. normalda bir götlük yer olan mətbəximə ikimiz də yerləşdik. kofe içdik, ümumi həyat necə gedir suallarından sonra günün planını qurduq. standart turistik məkanlardan sonra beşiktaşa getdik, çarşıda esnaf lokantasında yemek yedik. sonra ortaköyü turladıq. sahildə göyərçinlərə yem atdıq. qayıtdıq taksimə çayın 2 lira olduğu ara pasajların birində çay içdik. söhbət etdik o köhnə günlərdən danışdıq, güldük.
ikimizin də ortaq fikirlərindən biri minimum pulla ən yaxşısını etməkdi. musiqiçilər üçün 20 lira xırdaladıq və istiklal caddesindəki küçə musiqilərinə qulaq asa-asa eminönünə gəldik. yavaş yavaş yağış yağmağa başlamişdı ama heç vecimizə deyildi çünki planda bir şey qalmışdı hələ. unkapanına səyyar plovcuya getmək. metrodan çıxanda artıq yağış güclənmişdi. nəfəsimizin buğlandığı bir soyuq hava var idi. plastik qab və qaşıqla yeyilsə də o səyyar plovçunun toyuqlu plovu ən yaxşısıdır istanbulda. metroya dönən yolda görmə əngəlli kürd bir musiqiçi var idi. yağışdan qorunmaq üçün bir çətir altında bağlama çalıb oğuyurdu. onsuz da islanmışdıq dayanıb qulaq asdıq. birdə musiqi bitəndə ayıldım ki, qucaqlamışıq bir-birimizi. musiqi dayanan kimi biz də normal vəziyyətə qayıtdıq. cibimdəki son 2 liranı da o musiqiçiyə verdim. evə döndük. 2-3 saat ordan –burdan danışdıq. amma əvvəlki kimi deyildi heçnə, ikimizin də bilmədiyi bir məsafə var idi aramızda. beləcə bu günü bitirdik. sabah qar yağış olmasa luna parka gedəcəyik. dünən gecə söhbət arası artıq sanki gənc deyilik demişdi. uşaq kimi əylənmək üçün luna parkı seçmişik.
bəlkə yenə yazdım günlük. 29.12.2015
bunu bu səhər yazdım, hələki hava soyugdu və yüngül yağış yağır. hazırlaşırıq luna parka getməyə.
+26 əjdaha
77. #216104dünən axşam yuxarıda yazdığım hadisə zamanı tanış olduğum iki xanımla görüşdük. istanbula tutunma səbəblərdindən olan yaxşı dostlara çevrilmişdi onlar da son 8-9 ayda. goodbye party edirdik. hə onlar da gedir. türkiyədə yaşananlar hamı kimi onları da qaçmağa məcbur edir.
həftə içi və xüsusən bazar ertəsi olduğu üçün getdiyimiz məkan dolu deyildi, bir küncə çəkilib içib söhbətləşdik. 1 saat sonra artıq 12 nəfər gəlmişdi. pivələr bir-birini əvəz edirdi ama hamımızın içində bir buruqluq var idi çünki artıq hamımız getmək istəyirdik bu ölkədən. 1 saat da keçdi təxminən və artıq 6 nəfər qalmışdıq. 3müz və bir misirli, bir rus bir də yarı türk yarı alman qaqaş. pubdan çıxanda artıq saat 12ni keçmişdi. dedim gedək elə tanış olduğumuz yerə - unkapanına plov yeyək sonra sağollaşarıq. getdik hərşeyin başladığı yerə plovlardan sonra onları boza içməyə türkiyənin ən qədim bozacısına apardım. osmanlı zamanınan (səhv etmirəmsə 1870 ) qalan bozacıya. hər nə qədər bəyənməsələrdə yedik (içməli deyildi, qatı idi digərlərinən fərqli olaraq)
əslində vaxtı uzadırdım istəmirdim belə sağollaşıb ayrılaq. bu zaman ərzində xeyli hadisə yaşayıb əylənmişdik, səyahət etmişdik. vaxt çatanda sağollaşdıq və khyla dedi ki:
- nə vaxt plov yesəm yadıma sən düşəcəksən
axşam saat 2də evə çatdım. içki baha olduğu üçün yaxşı çaxır olanda qurtum qurtum içirəm ki tez bitməsin. amma bu dəfə qalan 2 fincan çaxırı da içdim yatdım. təxminən 2 saat sonra khyla və klaris isveçrədə olacaq və yeni həyata başlayacaqlar. mən isə 2 saat sonra metroya minib insanları müşahidə etməyə davam edəcəm.
amma onu bilirəm ki, artıq qərarım qətidir və qarşıdakı 2 ay ərzində istanbulu tərk edəcəm həm də çox uzun müddət dönməyəcəm. növbəti ölkə cənubi amerikada olacaq. könüllü də olsa, ancaq yatmağa yer də versə gedəcəm. həm ispanca öyrənməyə həm də bütün bu neqativ insanlardan qurtulmağa. indilərdə sevgilisi əsgərlikdə olan qızların sms gözlədiyi kimi e-mail gözləyirəm perudan. ondan da cavab gəlməsə çiliyə müraciət edəcəm.
arada adam darıxır, yazmaq istəyir mən də döşədim bura.
14.03.2017
+29 əjdaha
19. bu gün səni öldürdüm tanrı blət!keçən 25 payız boyunca səninlə əlaqədar verdiyim savaşlarda, sənin bir hissiyatdan ibarət olduğunu bilsəm belə, sənin üçün savaşdım.həm də inandığım hər şeyi susduraraq blət!
verdiyim konfranslarda kilsən üçün savaşan bir xaçlı,bəzi söhbətlərdə bir ravvin, bəzən isə california street 66 oldum sənə.və sənin üçün hər şeyi etdim bu illər ərzində
səninlə ilk söhbətim garden of eden'də olmuşdu.və sənin məni inandırma səbəbin sadəcə bəsit bir cümlə idi:
məni görmədən, sorğusuz-sualsız mənə inanan tanrıdır blət!(bunun mənası başqadır, söhbət yaradan olmaqdan getmir).
tanrı olmaq mənə görə deyildi bilirsən.və bu gün sən öz istəyinlə mənim hisslərimdən çıxmış 45'lik magnum mərmisi ilə özünü öldürməyi seçdin.
əslində sən çoxdan ölməli idin blət! səni var edən mən idim.səninlə aramızda bir pactum var idi:
sən mənə toxunmayacaqdın, məndə sənə atəş etməyəckdim tanrı parçası blət!
çünki yalnız sən və mən bilirdik kim olduğumuzu, nələrə qadir olduğumuzu(kimliyini açıqlamayacam tanrı blət! don't panic, i'm ruhanist).
amma bu gün sən o pactum'u pozdun.və mən də sənə qarşı verdiyim söz olaraq, 33-cü dərəcədən olan itaətimi və susqunluğumu pozuram blət!
nə voltaire kimi sənə nifrət edəcəm, nə də kant kimi öz toruma düşəcəm.səni öz silahınla hack'ləmənin zamanıdır.php'lərin və sql'larını qoru blət! çünki zəif bir ddos hücumuna tabb gətirə bilməyəssən.
məni john wick olaraq sən seçdin.ya da bu genimdə var idi.seçilmə səbəbim bu idi bəlkə də.sonra bu wick'ə sus və sev hər şeyi dedin.sənin rəngin qırmızı idi tanrı blət!
amma bu gün o wick geri qayıdır.və sən bunun sonunu yaxşı bilirsən.
bu gün sənin son qalan 2 doz ümidimi, 1%'lik həyat nisbiliyimi öldürməyindən sonra,sinaqoq'a gedib yandırdığım şamları söndürdüm, kilsə də rahibinlə bərabər kəsdim ümidin biləyini və son olaraq məscidində yıxdım kəbəni.çünki həyatda hər şey nisbi idi.buna inamışdım daima.məni ayaqda tutan, vəhşiləşdirməyən 1% nisbilik və 2 doz ümid idi.sən bunu da öldürməyi bacardın.
artıq sənlə mən düşman belə deyilik tanrı blət!
sən yaxşı bilirdin ki, mən səni gizləndiyin 40-cı otaqda, bardağın dibində, bir sevgilinin ürəyində daima tapmağı bacarırdım.sənə sayısız inanc bəxş etdim.amma sən bilə-bilə bu gün məni qurd'laşmağa, əvvəlki mən olmağa vadar etdin.vəhşi olan məni qaytardın.
əhilləşmir! vəhşilər blət!
bu gün burda son entry'ni yazıram.çünki sənlə birgə entry'lərimi də öldürürəm.onlar sənə olan bir ibadət idi.sən də anlamadın bunu tanrı parçası!
sən artıq ruhan'ı qaytardın.sən yaxşı bilirsən o kimdir blət!
və istərdim ki, entry'lərin hamısını delete ilə öldürəm.amma sözlüyə və burdakı insanlara haqsızlıq olar bu.mənim müharibəm sənlədir.və bu artıq başladı.gecə bunu sən və mən yaxşıca aydınlaşdıracağıq blət!
bu son entry'dir sözlük əhli.çoxunuzla ünsiyyətdə olmasam da, dadlı insanlarsınız!
preisner:yəqin ki, anlarsan bunu.
inandığınız dəyərlərin və ümidinizin qırılmaması istəyi ilə
adios amigos təbii ki, əbədiyyətdə!
+22 əjdaha
653. bu entry high və tam dərrakəli halda yazılmışdır.bəli, günlük. bu dəfə də mən, amma xoş xəbərlə.
2 il öncə şiddətli, pik halda bpd diaqnozu qoyulmuşdu mənə. sözlükdə məni yaxından tanıyanların, günlüklərimi oxuyanların müşayiəti ilə epizodlar keçirirdim. dərman qəbulları, extreme davranışlarım, səhv qərarlarım və s. oldu çox.
özümə və kənarımdakılara davranışlarımdan dolayı əziyyət verdikcə də üzərimdə işlədim. araşdırdım, çıxmağa çalışdım durumdan.
ötən gün psixoloq qəbulunda oldum. ilk dəfə idi oradan çıxanda ağlamırdım. o qədər müsbət dəyişmişəm ki, simotomlar artıq itir. çox müsbət qarşıladı doktor. dedi üzüb üzüb quyruğuna çatmısan. fərqindəlik yüksəkdir. belə getsən çox sağlam psixologiyan olacaq.
bunda səmimi idi, təsəlli yox. dedi daimi seansa gərək də yox.
özümlə qürur duyuram, xəstəliyimə qalib gəlib idarə edə bildiyim üçün. xərçəng bədəni əldən aldığı kimi mental xəstəlik də emosional sabitliyi, zehni, davranışları elə çürüdür.
özümü mental durum olaraq düzəldə bilirəm. həyatımı da qaydasına salım, rahatlaşacağam.
qurur duyuram özümlə.
7 yanvar 2024 editi: bu entry mania dönəmində yazıldığı üçün keçərliliyini itirmişdir. bpd sağalmır, uşaqlar. sadəcə yaxşı və pis dönəmləri olur. sadəcə fərqindəliyi artırırsan. yenidən dərmanlara qayıtmağı düşünəcək qədər həyatın aşağı nöqtəsindəyəm.
+23 əjdaha
251. Getdikcə daha yaxşı hiss eləyirəm, sözlük Bir həftə olacaq, idmana başlamışam. Yoqamı sınasam, zumbayamı başlasam yenidən deyə düşünürəm. Ya da hansı sərbəst işi daha əvvəl yazmalı olduğumu. Bunlar o qədər gözəl şeylərdi ki. Sıradan şeylərə baş yormaq, gündəlik işlərlə məşğul olmaq, digərləri kimi dərs oxuya bilmək. Bəlkə nə vaxtsa bunlardan sıxılıb həyəcan axtarmışam da, amma indidən sonra inanmıram ki belə bir şey istəyim.-*Bu arada, yuxu rejimim də düzəlir, bir az arıqlamışam amma bu dəfə fikirdən, yuxusuzluqdan yox-*, sağlam bir şəkildə. Artıq gecələr ağlamıram və yemək yemirəm.-*
Bura yaza-yaza yeni ildə aldığım dəftər-gündəlik yadıma düşdü, ora da yazmıram neçə müddətdi. Onu yazmağa başlayaram bəlkə yenidən, etmək istədiyim o qədər şey var ki.
+22 əjdaha
303. indiyə qədər bu başlıq altında ağlaşma qurmuşam ancaq, ya da nəyəsə üsyan eləmişəm. azacıq da pozitiv yazım deyirəm.yaxşıyam, günlük. gülümsəyə bilirəm, gülümsəyəndə yanaqlarım ağrımır daha. günüm yaxşı keçir, gün sonunda "hər şey yaxşıdır, görəsən zibili çıxmaz ki?" deyə düşünmürəm. çünki, yaxşı olmaq da ən az depressiya qədər normallaşdı mənim üçün. son 2-3 ayda 2018-ci il dekabrdan bəri içində olduğum depressiya batağından uzağam. o gün yuxuda gördüm ki, qışqırıb ağlayırdım, "tək qalmaq istəyirəm, hamınız əl çəkin məndən" deyib hamının üstünə düşmüşdüm. yuxudan ayılanda nə qədər yol qət etdiyimin fərqinə çox yaxşı vardım. o dəhşətli yuxu depressiv vaxtlarımın eynisi idi, oyanıb gözümü açdıqda isə 180° fərqli nellie idim. çünki depressiyadan çıxmağı bacardım. təbii ki, tək deyildim, dəstəkçilərim çox oldu. yekun olaraq, ayaqdayam və savaşıram.
*antidepressant*lar sayəsində sakit və soyuqqanlı olmuşam. hər şeyə sakitcə reaksiya bildirirəm. valideynlərim də görür artıq ağıllı qərarlar veridyimi. 2 ay bundan əvvəl iş müraciətimə "bizdə deyibmi müraciət etdin?" deyən anam, bu yaxınlarda o iş alınmayanda "pozma kefini, canın sağ olsun. taparsan yenisini, daha yaxşısını" dedi. fərqinə varıram, valideynin insana dəstək olması gözəl duyğudur. həmçinin, övladın da valideynin gözləntilərini doğrultması onlar üçün gözəl duyğudur.
əvvəlkindən çox daha dik, soyuqqanlı, sakit, məntiqyönümlü insan olmuşam. konkret olaraq savaşıram blət. yenə də, içimdə emosionallıq qalıb. xarakterimdə olan kövrəklik var hələ də. balaca uşaq kimi incik oluram hərdən. amma məntiqim ortaya düşür və ayağa qalxıram.
daha səbrli və məntiqliyəm, məsafələri dərk edirəm, zamanın keçdiyini də dərk edirəm. zaman keçir, uzaqlar yaxınlaşır. nə olacaq bu gedişatın axırı, heç bilmirəm. düşünmürəm də. vecimə də deyil, olmalı olan olacaq çünki. əsas odur ki, indi ayaqdayam, yaşayıram və xoşbəxtəm. bəli, bu qədər.
*cage the elephant* - come a little closer
(youtube: )
)+21 əjdaha
276. 16 yaşıma kimi dünyaya it balası kimi işləmək üçün gəldiyimi zənn edirdim. pulun dəyərin o vaxtdan başa düşmüşdüm. o qədər cındır idim ki, sırf cibimdə ayın sonuna kimi bir az pul olacaq, donuzu qoysan qalınmayacaq yerlərdə işləyirdim. itin sözün götürürdüm. iki şirvan 5 məmməd 1 nizami bu idi mottom. ustanın yanında fəhlə işlə, palatka toyunda ofisiant. həftə sonuna qədər topla o pulu. ərzaq üçün, balaca qardaş bacın. ahah içini sikim bir dəfə dərman oğurlamışdım ala aptekdən. ata xəstədir a, pul da çatmır bacı qardaşa ac qalmamalıdırlar. ay blə ahhaha gijdıllağ kimiye ala gijdıllağ kimi 5-6 manat üçün, sırf dincəlim bir az, bir-iki gün dincəlim deyə cındır kimi oğurlamışdım, qəhbə kimi. siqaretə verdiyim pulu toplasaydım məsələn elə alçaltmazdım özümü. amma nə qədər qəhbəyəm ki, həm ailəmi alçaltdım, həm özümü. pasyaksan omnia pasyak. elə bilmə ki, sonradan düzəldim, yox.#300624
20-li yaşlarda pul elə də qozuma deyildi. çünki atam işləyirdi özüm də qozuma almırdım çox şeyi. qardaşım da işləyirdi dolanırdıq bir təhər. 20-li yaşlarımda nə pox yeyirdim xatırlamıram ətağa sonraları iş-zad zor gedirdi deyə yəqin. qumardan başqa hər yerə xərcləyirdim pulu. pub, içki siqaret, qız bu minvalda fırlanırdım özüm üçün. sonralar işlə əlaqədar xaricə getmişdim, orada fırlandım bir ara bir az da orda sıçdım batırdım, amma toplayırdım, vurmurdum altın * :d
ölkəyə qayıdandan bir il sonra sərhəddə işlədiyimm yerdən çıxmışdım, unecə imtahan vermişdim. qəbul oldum, iş adamı olacaqdıq * xd xd ahah . uni vaxtında proyektlərə girirdik. hamısı short-term idi çünki maliyyə qismi alınan deyildi. aldığımız pulu da yatırmaq əvəzinə yeyib-içməyə verirdik ancaq. ayrılmışdım kruqdan, özüm kurs işinə girmək istəyirdim o dönəm, dil kursu maliyyə qismi alınmadı qaldı, sonradan bir neçə işlə * buralar anonim qalsın daha xd tutuzdurdum. 180 dərəcə olmasa da bir az həyatım dəyişmişdi çəki-düzən vermişdim həyatıma. zato maşınım var idi. indi maşın sadə şey kimi gələ bilər, amma o dönəm üçün maşınlı olmaq ayrı tema idi. * az tərifləyim özümü, gəlin tutmağa girməmişəm onsuz
sonrada gəlirlərlə long-term işlərə yatırdım:
(baxma: sədərəkdə dükan açmaq) * ahaha
qazanırdım özüm üçün, pis də qazanmırdım. sonradan orta yaşmı nə qoyunluq aldı getdi. gəlirlər gedərlərdən çox az üstün idi, qozuma almırdım. saçırdım ora-bura debil kimi. onsuz həssas ekonomiyanı bir dəfə yanlış yatırımla sıçırtdım, covid girəndən sonra da dükanlar bağlandı, yavaş-yavaş iflas başladı. ilk açdığım dükan ayaqda qalsın deyə digərlərinin batmasına göz yumdum, ilk göz ağrısı idi, ekmek teknemiz idi a dəyərlidir də. obşim, alınmadı, o ərəfə də karantinə görə işçilərə də pul verirdik hələ, qəhbəlik çıxmasın da, müdirimiz pis idi bizim. dekabrda bu entryni yazıb, sonra silmişdim, inanırdım ki, boş şeydir ahah:
koronavirus
pulsuzluqdan öz evimi kirayə verib, ordan gələn pulla kirayəyə çıxıb, üstünə də aylığımı keçirtməyimə vəsilə olan virus.
i̇t kimi vergi alan dövlət isə bu ərəfələrdə bizim kimi orta biznes müəssisələrə nəinki yardım, heç allahın salamın da ünvanlamadı.
banklara gedirdik, dostdan borc, ordan borc, onu sat, maşını sat, onun borcun ödə sikimin borcun ödə. sikilməyən qulağımın dibi qaldı, inanırdım amma, inanırdım ki, alınacaq, çünki bir dəfə eləmişəm.
postlarda yazmışdım deyəsən, riskə gedəcəm deyə. əlimdə olan bütün pulu yatırmışdım etheriuma. borcdan az da olsa, çıxa bilmişdim, balaca bir dənə də yer açmışdım, iş də gedirdi orada. geriyə 200 min borcum qalıb. ay sonuna kimi 25 % də olsa, ödəməliyəm. ödəyə biləcəmmi? xuy. nə yalan deyim, intihar edəcəm deyə düşünürəm artıq borcu necə ödəcyəm deyə yox. Həkim üçün pul, ev, mebel, digər lazımi şeylər, yoldaşın, verilən sözlər, tutulmayan vəədlər və digər sikilmiş məsələlər. ümidim tək onadır ki, ayın sonu bir möcüzə olacaq, mən də borcumu ödəyəcəm, ilin sonu da itirdiklərimin bir hissəsin götürəcəm. mənə əvvəldən nəsə demək heç düşmür daha nəsə, nə sikim ola bilər ki bundan artıq?
uzun yazı yazmaq üçün də it kimi darıxmışam ala. neçə aydır artıq itmişəm. sözlükdən tanış yoxdur yaxşı ki allahın xoşvaxt bəndəsiyəm.
edit: sözlüyü də ağlaşma üçün istifadə etdim, üzrlü sayın da daha * xd
+23 əjdaha
34. bu gün mənim üçün olduqca ağır bir gündür. çünki bu gün yenidən qarşılaşdıq.facebookda bir profil açmısan dünəndən, və 90 nəfərlə dost olmusan. hal-hazırda müdiri olduğun idarənin adı ilə.
içlərində mənim də bir çox dostlarım olduğundan facebookda tanıyabileceğiniz kişiler listinə mənə də gəlib düşmüsən. bu gün səhər gördüm və bütün əhvalım xarab oldu. sənin olduğundan tamamilə əmin idim və divarına baxdığımda heç bir şübhə yeri qalmadı. bu sən idin.
divar şəklini bəyənənlər içində n----ə də var idi.
n----ə, illər əvvəl ofisində görmüşdüm, mənə demişdin:
- change, bax bu mənim təzə müavinimdir. olduqca varlı bir adamın qızıdır və həm də varlı bir adamın gəlinidir. vallah nazirlikdən təyin olunub.. yoxsa bilirsən də mən səni gətirmək istəyirdim..
heç nə etmədim. kofemi içə-içə baxdım. əynimdəki paltarlara baxdım, sənə baxdım, n----əyə baxdım. heç vaxt bu dünyanın bir parçası olmayacaqdım əzizim. istəsəm də ola bilməyəcəkdim çünki bunlar anadangəlmə olur. varlı atan olur, sonra varlı qaynatan.
həyat bəzən acımır. vurur ee elə vurur. deyir özünə gəl change! hazırda oturduğun ofisdə, gözünün işığı qədər çox sevdiyin bu insanın yanında əslində sənin yerin yoxdur. n----ədir burada yeri olan insan.
istəmirəm həyat daha da vursun! sizin hamınızı geridə qoyub getdim mən. öz pisliyinizdə boğulun, mən rahat nəfəs almaq istəyirəm deyə getdim. amma yaşadıqlarım sağalmayan bir yara kimi qalır. mənə əziyyət verir. nifrət edirəm hamınıza.
nə qədər yaxşı bir insan olmağa çalışıramsa da, yenə də bir tərəfim qaranlıqdır, bir tərəfim şeytandır, iblisdir, paxıldır.. və bunu sizlərə borcluyam.
özümü sağaldacağam sizlərin acığına! bu dünyadan sizin kimi getməyəcəyəm.
+24 əjdaha
1. sevgili sözaltı günlük,bu gün pasxa bayramıdır. nə olduğu barəsində heç bir fikrim olmamaqla bərabər, uşaqlıqda evdə bayram zamanı etdiyim hər şeyi təkrar etdim. evi silib-süpürüb paltarları yudum, yemək və stoliçniyə bənzər bir salat düzəldib bayram etdim, heyf unutduğum üçün içki almamışdım. yemək yeyə-yeyə the great gatsby filmini izlədim.
əslində olduqca bərbad başlayan bu gün elə də gözəl keçəcəyi barəsində ümid vermirdi. səhər yuxudan telefonumun ekranı üstə yerə çırpılma səsi ilə dik atıldım, şükür ki bu sınaqdan da alnı açıq üzü ağ çıxmışdı. (baxma: sony xperia z3). interneti açdığımda ilk öncə 8 illik bir dostumun mənə vaxtilə böyük bir yalan danışdığını isbatlayan bir facebook statusu, ardınca da başqa bir məyusedici xəbər, və nəhayət kayahanın ölüm xəbəri ilə qarşılaşmış, yetərincə pis hala düşmüşdüm. uzun müddətdir evimi yığışdırmadığım üçün artıq çöp evə dönmüş evimi bu gün süpürməkdən ötrü öz-özümə bir xeyli yalvarmalı, dil tökməli oldum. amma sonunda başardım.
indi isə bayram gününün sonuncu seremoniyasını, yəni çimmək mərasimini həyata keçirməyə hazırlaşır, özümü motivə etməyə çalışıram, bir yandan da pişiyə baxıram. stəkanımın üstündəki pişik şəkli o qədər canlıdır ki arada ona gözüm sataşanda diksinirəm. sarı pişik, sarı lipton etiketini ağzında tutub elə bil.
bu gün də belə getdi.
+24 əjdaha
465. "bir də bu qədər ruhdan düşmə, özünü bu qədər incitmə, əslində sənin həyatda 1 artın var" nədir deyə soruşanda, həqiqətən çox absurd bir cavab almışdım."özündə əksiltməyə çalışdığın şeylər, əslində sənin içində dolub daşandır. sən özünə nifrət edirsən, həyatını bitirmək istəyirsən, getmək istəyirsən. bunların hamısı alternativlərdir. amma bunların olduğu kimi, bundan daha çox alternativ daha var, sadəcə baxmaq lazımdır."
bilirsən necədi, elə bir sən bir nəfərə deyirsən ki, mənim əllərim qollarım bağlıdır, amma o deyir, yox, o iplər əslində sənin qurtuluşundur. iplə bağlanan adam nə edər maksimum? ipləri kəsib, ipdən özünü asa da bilər, iplərlə marionet də düzəldə bilər. sonsuz bir döngü var bu cümlədə.
(youtube: )
)mənə elə bil ki, durduğum yerdə gözaydınlığı verir. elə bil motivasiya verir, amma dost bilirsən mənə ən axrıncı deyiləcək şeydiye bu. bu gün köhnə dostlarla görüşdüm, mən evə qayıdanda, həmişə dəmir yolunun kənarında bir dükan olur, arada məhlədəki dükan bağlı olanda ora gedirəm. uzun sözün qısası, absurd şəkildə bu gecə də içkiliyəm. sabah, hər dəfəsində canımı qurtardığımı düşünüb, amma çox dəxlisiz bir bəhanə ilə hər dəfə məni özünə çəkib qaytaran bir lənət şəhərə gedəcəm. düzü gedib də qayıdacam, di gəl ki, görüntüsü belə insanı özündən iyrəndirir. o yer naxçıvandır, bəli. mən o şəhərə gedəndə, ilk aldığım uşaqlıq travmamı da görürəm yuxarıdan, ilk sevgimi də görürəm, ilk dəfə ürəyim sevinclə çırpına çırpına görüşə qaçdığım, ilk dəfə qapının ağzında qalıb evdən qovulduğum, birinci sinifimi görürəm sözlük. mənim tanrıya inancımın bitdiyi şəhər buradır, amma bəzən özü mənə sarı gəlir, hansı ki, bəzi gecələr absurd şəkildə oturub söhbət edərdik onunla. mənim stolun altında oyandığım gecələr, qışın soyuğunda sırf üşüməmək üçün içdiyim, amma tanrını gözümün qabağında gördüyüm yalnız gecələr var idi. mən bura bir özkeçmiş yazmaq istəmirəm, zaten mənim danışdığım, ya da haqqında danışdığım hər şey, hər kəs, özünün bu həyatda mənə toxunduğu nöqtədən az ya da çox xəbərdardır, çünki hamısından bir şey mütləqdir ki, ya qoparmışam, ya götürmüşəm, oğurlamışam, ya da əksi, eynisini onlar mənə edib.
sözlük, mən hərdən yadımdan çıxardıram nəyisə kiməsə danışıb da həll edə biləcəyimi, ya da dərdimi yüngülləşdirə biləcəyimi. mənim hər şeyimi ən pis şəkildə həmişə əllərimdən alırdılar. mənim xəyallarımdan tutmuş istəklərimə qədər, hər şey, ya əlimdən alındı, ya da oğurlandı. amma heç bir şəkildə özümə buraxılmadı, imkan tanınmadı. bəli, xəyallarla istəklər ayrı-ayrı şeylərdir. necə? gəl sənə izah edim
xəyal etdiyin şey nə ola bilər, bəlkə nə vaxtsa hansısa bir işdə uğurlu bir mövqeyə yüksələrsən, bir insanın xəyalını qura bilərsən, bir evin, bir maşının xəyalını qurarsan, şəhərin xəyalını qurarsan. amma istək elə bir şeydir ki, məsələn durduq yerdə bir siqaret istəyə bilərsən. sən heç siqaret çəkməyi xəyal edən birini görmüsən? içib küçənin ortasında sürünməyi xəyal edən biri ilə qarşılaşmısan?
mənim xətam həmişə onda olur ki, özümə bir mövzuda həddən artıq güvənməyə başlayıram. bu dəyişmir e, istər hansısa sənətdə olsun, istər insan münasibətlərində. 4 ilə yaxındır tanıdığım bir dostum vardı, hansı ki, özümə vaxtilə belə hamıdan yaxın bilmişəm. bilirsən də, hər kəsin hər kəslə müəyyən bir dövr ərzində yaxınlaşdığı an olur. hansı ki, məsələn, həmin anlarda aranızdan su sızmaz. sözümü nəyə gətirirəm, dostum qayıdıb mənə deyəsən ki, bir az da ağayana tərzdə,
"ə, derek, mən filan yerə düşmüşəm, atana deyərsən həll eləsin", dedim ala, "dur sikdir burdan". bloka atdım, zırladım bir kənara. nəysə bu söhbət niyə açıldı, bura kimi niyə gəldim, hə bildim. güvən söhbəti. bəzən bəzi insanlara qarşı tutumum, bir ip kimi nazik, tez qırıla bilən olur. insanın ən adi bir yanlışında, istəyirsən ipi başına keçirəsən, boğub öldürəsən. bir az da deyəsən sadist ruhlu xiyaram mən.
ilk məktəb illərimdə bir dostum vardı, xətrini hələ də çox istəyirəm, amma hər zaman evdəkilər mənə onu primer çəkdikləri üçün, həmişə də istər istəməz içimdə ona qarşı bir paxıllıq yaranıb. təkcə ona qarşı da deyil. ətrafımdakı çox insanın paxıllıqlarını çəkirəm. çünki, demək olar mənim tanıdığım bütün dostlarımı ailəm həmişə mənə "camaatın uşağı filankəs belə elədi, sən yox" və s. indi də tutublar, filankəs, masterə girdi, ama sən yox. əziz valideyn. sənə bir söz deyim, mənim vecimə deyil. mən onlara baxıb maksimum "kaş mənim də olardı" deyib, 2 dəq sonra başımı yellədib öz işimlə məşğul oluram. bəli, kamu spotu, uşaqlara heç vaxt özünü başqaları ilə müqayisə etdirməyin, nə də siz etməyin. sonra mənim kimi, hamıya baxıb özü-özünə durduq yerdə yazığı gələn, 2 dəq sonra da özünü hər formada yıxıb sürüyən, öz həyatını sikmək istəyən bədbəxt tiplər ortalıqda dolaşmağa başlayır.
bəzən insan öz həyatı üzərində söz sahibi olmalıdır şüarını necə də gözəl başa düşürəm. mənə elə gəlir ki, sadəcə və sadəcə insan özü öz həyatını sikə bilməlidir. məsələn, valideynlər, dostlar, sevgili, universitet, üzündən zəhrimar yağan müdir, adminstrator, dövlət, o, bu etməməlidir. o vaxt tam azadlığa çatırsan bax. əsl, özü ilə, həmişə dediyim o ağrıları, əzabları gətirən azadlıq. çünki bu vaxta qədər nə yaşamışamsa, təməlində valideynlərin göstərdikləri yolla getdikdən sonra başıma gəlib. mən hələ də atama izah edə bilmirəm ki, mən saçımı yığanda əslində petux olmuram. anama izah edə bilmirəm ki, universitet diplomunu almasam da iş tapa bilərəm. qardaşıma izah edə bilmirəm ki, bala sənin oxuduğun bu gic gic kitabları mən də oxumuşam, bir sikə dərmna deyil, otur adam balası kimi bir sənət öyrən. fərqi yoxdur, bu musiqi də ola bilər, nə bilim ala proqramlaşdırma da ola bilər. adamın üstündə allah var, bu dünyada bəlkə də insanı(daha doğrusu məni, səni bilmirəm) gitar çalmaq qədər rahatlaşdıran şey çox azdır. haçan əlimə götürürəm bu poxu, elə bil bütün dünyadan qopuram. cırcırama səsimlə nə gəldi oxuyub camaatın beynini sikirəm bəlkə də. bax burda deyiblər, bir insanın azadlığının bitdiyi yer, başqasının azadlığının başladığı yerə qədərdir, halbuki o yetimlər mənim bu cırıq səsimi eşitmə məcburiyyətində belə deyillər.
mən ki, dərdli idim, niyə kiməsə ağıl vermə çabasındayam. diamond temanın bir yaxşı sözü vardı, insanlar mal, mal olmayanlar da var, ama çoğu mal. biz də buna daxilik.
bu aralar, bu aralar dediyim bəlkə də son bir ildə tək həyat motivasiyam, bu həyatdan bir dəfəlik rədd olub getmək idi, amma necə deyim, bir türlü ya götüm çatmadı, ya da alınmadı. bilmirəm, son günlərimi yaşayıram bəlkə də, beynimdə dərdini çəkə-çəkə gəzdiyim o qədər şeylər var ki. insanın bəzən özünü öldürməsi belə heç işdən deyil. məni bir neçə şey həyatda saxladı, amma artıq onları da mənə bəzən çox görürlər.
əgər mənim yenidən bir seçimim olsaydı bu həyata gəlməklə bağlı, yəqin ki, əqli çatışmazlığı olan biri kimi gəlmək istərdim. bəlkə də hazırda da eləyəm. mən axı hər gecə səhər oyanmamağı, öldükdən sonra mənim arxamdan nələrin olacağını, bəzən də, mənə o biri tərəfdə nələrin olub olmayacağını düşünürəm. yəni qısacası bu bilinməzlik. bilirəm ki, elə də bir şey olmayacaq. amma tam əmin deyilsən axı, bəlkə sənin dalınca biri söyər, o biri ağlayar. kimliklər o bu derken, deyirsən əşi sikdirsine. bax insanı bəlkə də həyatda tutan şeylərdən birisidir bu bilinməzlik. bəzən sən də özünü o bilinməzliyin içərisinə atmaq istəyirsən, amma nə olacağını bilməməyin, burda da əslində vəziyyətinin tək səndən asılı olması gerçəyi səni bundan çəkindirir. qorxu hər şeydir bu dünyada. qorxu bəlkə də həyatın təməllərini atır. qorxu olmasa, mən də bəlkə 1 ay əvvəl evdən atılanda gecə küçədə üstümə bıçaq çəkən o içkili "dəliqanlı" qaqaş tərəfindən sikdir olub getmişdim. amma bir anlıq fikirləşirsən axı, aqresiya nədir göstərirsən hər şeyə. o an hiss edirsən ki, əslində elə sən bu deyilmişsən ki. ya hər şeyi yanlış anlamısan, ya da sənin nəzərdə tutduğun şeylə olduğun şey bu deyil. bəs belədir mi, görəsən, hamımız nəzərdə tutduğumuz adamıq mı. bunun nə önəmi var ki, amınakoyim. bilmirəm sözlük, həyatda qalmalı olduğumdan əmin deyiləm. hər kəs mənim əsəblərimi pozacaq şəkildə özünü mənə proqramlayır, heç kəsə anlata bilmədiyim dərdim var, içimi o qədər sıxır. gözəl saçlarım var, amma vidalaşmalı olacağam, çox gözəl natiqlik qabiliyyətim var, amma çoxları mənə hər yerdə nifrət etdikləri üçün, heç vaxt kiminsə ürəyində sözlərimlə taxt qura bilməmişəm. hər şey məndən asılıdır, amma mən belə asılılığı istəmirəm. düz mütənasibliklə, tərs mütənasibliyin ortasında ilişib qalmışam, hansı ki, böyüdükcə dərdin artıq deyirdilər, amma böyüdükcə ölümün möhtəşəmliyi mənim gözlərimi qamaşdırır. yəqin ki, bir gün mən də o absurd zirvədə özümü bədbəxt edərəm. absurd bir entri. sənə bir mahnı daha yadigar qoyuram, əziz günlük...
(youtube: )
)hansı ki, ən qaranlıq günlərimdən xatirəydi...
içmək mənə heç yaxşı təsir etmir, bu sözü də kimin dediyini unutmuşam, yəqin ki, çox sevdiyim bir character olub həyatda. hər şeyə rəğmən gülümsəməyə də lənət, çünki heç kəs gerçəyi görmür, əslində var olan sadəcə reklamlardır.
(youtube: )
)+21 əjdaha
265. sorgulayıram insanların necə bu qədər qəhbə, necə bu qədər iyrənc ola bildiyini. diksinirəm onlara baxdıqca, necə ikiüzlü olduqlarını gördükcə. mən çox saf olmuşam ya onlar həddindən artıq iyrəncdir? məgər bu qədər asandır vicdanını susdurub egonu şişirmək? qarşındakının sənə qoyduğu hörməti, yaxşılıqları tapdayıb lağ etmək? belə asandır vicdansızlıq?son zamanlar elə yaxşı gördüm ki insanların iç üzünü, elə diksindim ki, heç var olmaq istəmirəm. siktir olub yox olmaq istəyirəm. ölmək istəyi deyil bu qətiyyən, sadəcə varoluş ağrısıdır, kindir. insanlara qarşı olan nifrətdir, boğur məni. mən də çox yaxşı insan deyiləm, qüsurlarım çoxdur. amma, heç vaxt vicdanımı tapdayıb başqalarından istifadə etməyə çalışmamışam, kimisə alçaltmağa çalışmamışam. səhvlərim üzərində düşünüb yeri gələndə üzr istəməyi bacarmışam. mənə qarşı edilən qəhbəliklərdən keçib ehtiyacı olana kömək etməyə çalışmışam. kimsə pis vəziyyətə düşməsin deyə gərəkdiyində qürurumdan keçmişəm.
hərdən düşünürəm ki, axı layiq deyiləm mənə qarşı edilən bu qədər qəhbəliyə. sonra deyirəm əcəb olur, məsafə qoy insanlarla arana. niyə güvənirsən ki kiməsə? yetmir yaşadığın travmalar? dərs çıxarmırsan onlardan? sonra özümü anlayıram, çünki bəzən mən də anlayışa möhtac ola bilirəm.
yastığı qucaqlayıb ağladığım gecələri istəmirəm, gülümsəyərək rahat yuxuya getmək istəyirəm. boş-boş tavana baxıb intihar planları qurmaq istəmirəm, hissiyyatımı itirib robotlaşmaq istəmirəm, sırf nəsə hiss edim deyə duşda buz kimi soyuq suyun altında dayanmaq istəmirəm, hönkürməkdən ağciyərlərimin ağrımasını istəmirəm. çünki bunları çox yaşamışam, yorucudur. bəzən tək ehtiyacım olan sadəcə anlayışdır, anlayış.
son vaxtlar hər şey əladır, uzunmüddətli depressiyadan çıxıb gülümsəməyi bacarıram. arada yenə keçirəm depressiv tərəfə, tez qayıdıram amma. sanki varlığımda 3 şəxsiyyət var, biri hamını siktir edib öz dünyasına çəkilməyə çalışır, hamıyla arasına məsafə qoyub tənha qalmaq istəyir. digəri başqalarıyla əylənib onlara sevgi, anlayış göstətmək istəyir, qayğılarını çəkir. və üçüncüsü də bunlar arasında ilişib qalır, bilmir neynəsin. çünki hər iki tərəf haqlıdır, hər iki tərəf yaxşıdır. qalıram dəngəsər.
yenə qatmaqarışıq cümlələrlə tökdüm ağlımdakıları. insanların qəhbəliyindən, ikiüzülü olmasından iyrənirəm. həmişə hamıya empatiya qurmağa çalışmışam, anlayış göstərmişəm. amma ikiüzlü, istifadəçi insanlar heç bir anlayışa layiq deyil!
mən isə, bu gecəlik özümü kədərin qoynuna atıram. gözyaşlarımı yastığa silib yatacam birazdan, sabah isə yenidən savaşacam blət!
(youtube: )
)+21 əjdaha
637. Bu gün axırıncı saat sevmədiyim müəllimin dərsində deyib-gülürdüm, nə bilim dərsin sakitliyini pozurmuşam deyəsən. O müəllim ki Keçən semestr də dərs demişdi, təsadüfdən yenə bizə düşüb. Keçən sem ilk dərsinə gecikmişdim, qayıb yazmışdı, şüvənlik qoparmışdım. Çünki dizboyu idi qayıblar, nadirən dərsə girərdim, gələndə də qayıb almaq istəməzdim. Hətta overreact idi hərəkətim, iş o yerə çatdı ki, starostaya qışqırdım, o da mesajımı görməyib filan dedi, elə müəllim eşidə eşidə az artislik elə filan dedidmfmfm, sonra əsəbdən ağladım, bütün bədənim əsirdi, elə həmin günün sonuna kimi də əsəbi olduğumu xatırlayıram. Özümü onda lap yaprak tökümündəki qız kimi hiss etmişdim, adını xatırlamıram ama deyəsən əri xəyanət etmişdi, o da reaksiya verməyib qolu qapıya dəyəndə hönkür-hönkür ağlamışdı. Eyni o qayıb qapı rolunu oynamışdı məndə -* Nəysə, qısaca mən küsdüm və semestr sonuna kimi aktivlik göstərmədim, hamı yüksək bal almaq üçün tədbirdə iştirak edib şeir monoloq səhnəciklər və s hazırlamışdı qrupda, mən xaric. Tək imtahan çatanda müəllim eşitdi nitqimi, orda da müəllimin acığına hüseyn cavidin allah yoxdur monoloqunu oxuyub getdim ki, sinir olsun kdjdkc. Amma nitqimi təriflədi və a ilə keçdim və sBu gün də Müəllim hər dəfə qələmlə stola daha bərk vurur, məni xəbərdarlıq edir, görməzlikdən gəlirəm, ağzım qızışmışdı engel olamadım. Nəysə axırda dözmədi, dedi qalx ayağa qızım.
Mən: bir dəq müəllim, stilettonu soyunmuşam, geyinim qalxacam
Müəllim(gülərək) : yaxşı
(danlanmağımı gözləyərək ayağa qalxıram) müəllim: keçən semestr elə bədbin idin ki. Elə bil hər şeydən küsmüşdün, həyata küsmüşdün, kimsədən və ya hansısa hadisədən incinmişdin, həmişə əsəbi ifadə ilə dərsə girərdin.." müəllim danışdıqca qrup yoldaşlarım qıraqdan təsdiqləyir və mən keçmişə qayıdıram anidən. Bütün kədərli anlarım fraqment kimi tez tez keçir gözümün önündən və artıq sinifdə heç kimi eşitmirdim, qulağım zingildədi, utandım, sonra sevindim.
Sən demə, həmişə belə pozitiv qalmağımı istəyirmiş, üzümün gülməyini. Düzü heç pozitiv deyiləm şu sıralar, amma keçən illə müqayisədə ən azından yaşadığımı hiss edirəm. Hələ də bilmirəm, başa düşmürəm nə olduğunu, niyə elə olduğumu. Sözaltı günlüyə ilk yazanda, 2 ci 10 cu dəfə yazanda necə bərbad hiss etdiyimi xatırlayıram. indi silmişəm o entriləri, düzü hələ də qalır arxivdə, gedib oxumaq istəmirəm. Sadəcə ananı sikeyim 2022, mənə tanıtdırdıqlarına yaşatdıqlarına görə. Hə çətin ki əvvəlkitək olum, saf xoşbəxtlik yaşayım, amma kədərli də olmayacam. Bilmirəm bəlkə də yeniyetməliyimi o ildə keçirdim, baxmayaraq ki yeniyetmə yaşı deyildi. Sanki ondan sonra həyatın sıxıcılığı, iyrəncliyi üzümə şillə kimi dəydi amma hər nə idisə bu baş verdi, mən yox oldum və yenidən yaşamağa davam edirəm. Şükür edərək və sevinərək. Hətta yaxşı ki belə olub. Bəzən adi verdiyin nəfəs alışını, ağrısız günlər keçirməyinin qədrini belə bilməlisən. Yaxşı ki sabaha sağ çıxmayım dualarım qəbul olmayıb -* artıq özümü və sevdiklərimin xoşbəxtliyini görmək, onlarla həyat sürmək, onları görmək səsini eşitmək saatlarla danışmaq sevmək və sevilməyimi görməyi istəyirəm, nə qədər şablon səslənsə də. Budur gecədir, mən isə kədərli deyiləm ahahaha.
+23 əjdaha
539. Bu entry böyük sevinc hissi ilə yazılmışdır -*Vəə uzun müddətdən sonra yenə günlükdə, amma bu dəfə fərqli hislərlə.
son bir neçə gündür özümü çox yaxşı hiss edirəm, hamıya bu enerjini ötürürəm, əvvəl məşğul olduğum, sevdiyim fəaliyyətləri davam etdirirəm, necə deyərlər produkiv olmağa çalışıram (dərdimin dərmanı bu imiş) gələn-keçən:-filankəs, yaxşısan? Deyir-* bilirəm bu halım da bir müddətlikdir-*
Son bir ay ərzində bioloji olaraq böyüdüm sanki, həmin həftələr çox çətin keçdi mənim üçün, intahar etmək istəyi belə ağlımdan keçdi, amma edəcək nə cəsarətim, nə də düşdüyüm vəziyətimin son olmadığını anladım.
#361899 bu entrydə yazıldığı kimi," sözlükdəki bəzi yazarlar, sənin çətin günündə, yazdığın hər hansı yazıdan sənin necə olduğunu soruşub, ən azından sənə tək olmadığını xatırladar. " həmin yazarlara isə nə desəm az-*. Bu ağır dönəmdə isə deyəsən öz yolumu tutuğumu, lazım olan nəticələri çıxartdığımı düşünürəm.
Bu gün isə filankəs, bir içkiyi hak etdin deyib, nə qədər şey atlatdığımı düşünərək içdim. Evə qayıdanda isə yaşadığım yerin dayanacağından 2-3 dayanacaq qabaq düşüb piyada gələrək heç nə düşünmədim, sadəcə bu dəfə beynimdəki dumanıqlıq yerinə havadakı çiskin, içimdəki səslər yerinə qulaqcıqdakı mahnılar idi, sevgi ilə qalın..
(youtube: )
)+20 əjdaha
43. günlük,dünən luna parka gedə bilmədik. qar yağdı, yağışa çevrildi, nəsə alınmadı. getdik ən sevdiyim kafeyə balatda naftalin kafe var (meslehetdi) orda 1-2 saat oturduq. evə tez qayıtmalı olduq. gecə saat 12:30 falan idi film izlədikdən sonra çıxmişdıq qartopu oynamağa. babat əyləndik.
bu sabah onu yunanıstana yola saldım. bayramı sevgilisi ilə orada qeyd edəcəklər. görüşüb vidalaşdıq, geri döndüm, elə gündəyməzimi yenicə metro oturacağına qoymuşdum ki, səbəbsiz bir gülümsəmə yarandı üzümdə. əla zaman keçirdik. kim bilir bir də nə vaxt qarşılaşacıq. metro tuneldən çıxan kimi whatsapp'a bir mesaj gəldi.
'sağ ol hər şeyə görə, ama bil ki getmək mənim üçün çox çətindi. yaxşı bax özünə'
31.12.2015
+26 əjdaha
537. Salam. Yenə mən gəldim.Neçə vaxtdır, bəlkə də aydır uğramıram sənə, lakin sənlə mən fikrimcə çox köhnə və ap-ayrı bir dostuq. Neçə müddətdir yazmırdım, nələr dəyişilib? Çox şey. Sən hamısını bilirsən. Bu müddət ərzində bəzi şeyləri atlatdıq, yanımızda kimlərsə olduğunu varsayaraq. Halbuki orda deyildilər, o parkda pivələmədilər, o divara yumruq atmadılar, o siqaret onların gözünü yaşartmadı, amma olsun. Hamı düşündüyü qədər əlindən gələni etdi. Problem deyil.
Bu gün hava yağışlıdır, mən də yağışa baxaraq siqaret çəkirəm. Bir də sənə yazıram, bir az da üşüyürəm. Bir şeyləri yola qoymaq üçün silkələnməliyəm deyirdim, bunun üçün də dibə vurmağa çalışırdım. istədiyim oldu -* artıq alkoqolikəm, məhlədəki alkaş qaqaş da demək olar -*
O qədər dibə vurdum ki, içmədən yata bilmirəm, bədənim öyrəşib artıq. Siqaretdən sonra ikinci bir asılılığım yarandı, amma olsun. Öz aləmimdə ayağa durmağa çalışıram. Zafer uğruna seks mübahtır, raquel. Keçmişi deşib özümü qaralamaqdan çox xoşum gəlir. Hər dəfə ipsiz-sapsız olmadığımla bağlı danışıram. indi düşünürəm, bəlkə gələcəkdə ipli-saplı oldum(kiçik bir ehtimal), ee, Sonra? So what nigga?
Başa düşürəm ki, (əslində çoxdan düşmüşəm) hər şey boşdur olum, mənim sevindiyim anlar da, kədərlənməyim də, kimləsə mübahisə də, uje belə baxıram hər şey. Bildiyin hər şey. Özüm üçün yaşamıram çünki moruk, bacarmıram yaşamağı. Bardağı aşağı əydikcə içindən su tökülür, nə qədər çox əyilsən o qədər çox tökülür. O qədər əyildim ki, elə o qədər də çox şey töküldü məndən. Hissizləşmə prosesi tamamlanmışdır, lakin tam olaraq yox. Artıq heyvanlara daha çox üzülürdüm, sonra gördüm anlamı yoxdur. Ona görə küçədəki it-pişikləri yemləməyə davam etdim, at almaqla bağlı xəyallar qurdum. 100 metr uzaqdan maşının qapısının rəngi orijinal yoxsa şkatur olduğunu bilən birisiyçün, at çox uzaq bir istək olacaqdı, amma nə deyim, həyatımı gijdıllaq kimi yaşamaq istəyirəm. Bir mənası yoxdusa, heç olmasa gijdıllaqcasına olsun.
Dəxlisiz və sevmədiyim bir yerdə işləyirəm yenə, amma bir kursa yazılmışam zordu. Elə bil ki, dibdən çıxmağa çalışıram, prosda nəyə lazımdı da bləd. Söhbət yenə eyni nöqtəyə gəlib çıxır, "her şey anlamsız" zad, ama elə deyil dostum. Yenə də çox şey boşdur, ha istədim içini doldurum, olmadı. Bu qədər.
Yaddaşımdan silinməsini istədiyim çox şey var, bu da məni sıradan bir insan edər. Gələcəyə artıq ümid işarmağa başlayıb gözümdə, bu da beni sıradan insan yapar. Yalnızlıqla yaşamağa öyrəşmişəm, artıq bitməsinin,ya da uzun sürməsinin önəmi qalmayıb. Əslində bu da məni sıradan edər. (baxma: olm, biz nası fark atıcaz peki millete?)
intiharı yoxladım olmadı, qalxmağa çalışdım olmadı, bu dəfə amma rulu hara gəldi qoymuşam, məncə yaxşı yerlərə doğru gedir. Heç bir anlayışımın olmadığı 3 sahəyə eyni anda girişmişəm, yəni yolu tanımıram, ama yol nası güzel. Sadəcə gecələr yata bilməmək və bu sonu görünməz yalnızlıq durumu olmasa zor olardı.
Gecələr niyə yata bilmirəm aq? Nəyin kədərini yaşayıram aq? Niyə belə sıradandır hər şey aq? Babam böyle pasta yapmayı nerden öğrendi aq?
Rahatlığı önə sürərək acıların üstünü bağlamağa çalışırıq, olsun.
Bu da son çırpınışlar, ya da ilk addımlar olsun.
Bu səfər olsun.
Olsun.
(youtube: )
)(youtube: )
)+19 əjdaha
316. artıq ağlaya da bilmirəm...Artıq gözümdən yaş gəlmir. Neçə dəfə sad mahnı fonunda da ağlamağa çalışdım, olmadı. Edə bilmədim. Bəlkə ağlayası qədər pis halda deyiləm?
Axı, eləyəm. Çox pisəm, yuxu dərmanlarımı axtardım. Hamısını birdən atacaqdım. Kağıza da "ölümümdə heç kim günahkar deyil" yazmışdım. indi nə edim? Kağızı aparıb atım zibil qabına? Kağız boşa getdi. Yox, saxlayacağam. Sabah edərəm bəlkə, bəlkə başqa bir gün.
Getsəm, təqsirkar odur sözlük. Məni neçə illər özüm belə fərqində olmadan "sömürən", bütün sevgimi sovuran, həyatdan soyudan, ələlxüsus da son zamanlar artıq zibilini çıxartmış həmin o şəxsdir. istəmirəm onu. Nə görmək, nə mesajını almaq, nə şəklini görmək, nə hesabının qarşıma çıxması.
Amma əlləri.. əllərini tutmaq üçün nələri verməzdim? Əllər önəmlidir. Əllər hər şeyin toplusudur. Əlləri tutmadan, nəyisə bildiyinizi düşünmək axmaqlıqdır.
Mənim əllərimi heç tutan olmadı. Buna layiq deyildim? Bəlkə o qədər çirkinəm ki, əllərimi tutmağa iyrənir insanlar?
Amma mən çox əllər tutdum. Hamısı da fərqli idi. Bəlkə mən çox dar insanam? Əllərin hamısını fərqli görürəm. Bütün insanları bir birindən ayıran özəllikləri olduğuna inanıram. Məsələn, məni hər kəsdən ayıran özəlliyim var. Nədir? Onu bilmirəm, ən azından şəxsiyyət vəsiqəmdə, xarici pasportumda oxşarlarımın sayı 0 olaraq yazılmışdı. Xarici olaraq dünyadakı hər kəsdən fərqliyəm. Daxili isə bilmirəm. Hamını tanımıram, hamı da məni tanımır. Qıraqdan görünən qədərəm, içəridə hansı zəlzələlərin baş verdiyini kimsə bilmir.
Sözlüyə gələndə, buralara düşəcəyimi heç zənn etmirdim. Düşdüm amma. Elə düşdüm ki, çıxa da bilmirəm. Nə edəcəyim doğrultusunda çaş-baş qalmışam.
Bu vəziyyətdən çıxmağın yolunu da tapmalıyam. Tapmışam onsuz da, ya da tapdığımı düşünürəm.
Elə hey başını qat, bir işlə məşğul ol. 1 həftədir gecə-gündüz kurslar izləyirəm, gitarda nəyisə oxumağa çalışıram, hətta #sözaltı music başlığına ifalarımı atmağı düşünürdüm.
Bu gecə, amma elə bil içimdə yatmış vulkanlar püskürdü. Ağlayıb çölə atmağa çalışdım, olmadı. Od püskürə bildim sadəcə. Sadəcə balkondan əlimdə siqaretlə, özünü ağlamağa məcbur edirmiş kimi bir hiss yaşadım. Ağlaya bilmədim amma. Nə edim? Başqa necə ata bilərəm bu sıxıntını, bu dərdi?
Kimlə danışsam, bilirəm ki, axır-əvvəl "ya bi siktir git" deyə qovacaq. Öz aləmimdə amma çox şey yaşadım sözlük. Mənə elə gəlməyi, ya həqiqətən elə olmağını sikdir edin, atın qırağa. Mənə bu qədəri çoxdur.
Yaşamadığımı hiss etdim. Yaşamadıqlarımı gördüm. Daha doğrusu yaşatmadıqlarını. Mənə yetərincə sarılan da olmadı. Sarılıb möhkəm qucaqlayan da olmadı. Əzik biri olduğum üçün deyildi bunlar. Əsla əzik birisi də olmamışam.
Bunlar yanlış bir insana uzun müddət bağlanmış, sonda gözləri açılmış, amma açılan kimi də diblərə düşmüş birinin ağzından çıxır. Bəlkə düzələr deyə neçə gecə tavanla saatlarla baxışdığımı, neçə gecə yata bilmədiyimi bilirəm mən. Bəlkə sabah nə isə olar, sabah olmasa da bir həftə də, bir ay da, bir il də vaxt verim. Bəlkə düzələr. Bəlkə günəş və ay eyni anda üzümə gülər? Nə vaxtsa bəlkə mən də hiss edərəm sevildiyimi? Deyə-deyə günlərimi, aylarımı verdiyimi də bilirəm mən..
bunlar hər içəndə intihar etməyi düşünən bir yazar tərəfindən yazılmışdır. Bir gün intihar etsə, günahkar sadəcə pivə şüşələridir. Necə deyərlər, "sərxoşdur, nə dediyini bilmir"...
+18 əjdaha
153. əziz sözaltı günlük, bu gecə biraz sən, biraz da özüm haqda yazacam.Əslində bu entryni çoxdan yazmaq istəyirdim, amma yazıb yazmamaq haqqında tərəddüd edirdim. bu gecə yazacam dedim özümə. Oxuyacaqsızsa, sıxılmayın deyə sizinlə bunu yazarkən dinlədiyim musiqini də paylaşacam.
(youtube: )
)özümü və insanları tanıdığım vaxtdan müşahidə etməyi çox sevirəm. real həyatda çox söhbəcil və danışan biri olmasam da, ətrafa və insanlara qarşı çox diqqətliyəm və heç nə gözümdən qaçmır. müşahidə etmək bir növ hobbimdir artıq, insanların xəbəri olmadan onların xarakterini, sevinclərini, qorxularını, kədərlərini görürəm. düşünürəm ki, söz6 günlük də insanları müşahidə etmək üçün olduqca idealdır. insanlar anonimliyin verdiyi rahatlıq hissi ilə duyğularını, fikirlərini, gündəlik həyatlarında baş verənləri paylaşırlar. əslində çox insan "əşi nə yazıb yazıb daa" deyib keçir, necə ki, bu entryni keçirlər. amma mənə görə elə deyil, insanları kəşf etməyi sevirəm.
təxmin edə bilirəm, söz6 günlüyə entry yazan birisi kimsə oxumayacaq, umbaylacaq deyə narahat ola bilər. amma eyni zamanda, kiminsə yazdığı entrsini oxuduğunu bilmək onu rahat hiss etdirir. bəli, dəftər günlüyə yaza bilər, hətta günlük funksiyalı proqramlar var ki, mən də istifadə edirəm. lakin kimsə oxumasa belə belə, insanlar duyğularını başqalarıyla paylaşmağı sevirlər. bəzən tanımadığın, tamamilə yad biriylə danışmaq, dərdləşmək daha asan olur.
bu başlığa yazılan çox entrydən həyat dərsi çıxarmaq olar. insanları tanımadan yarğılamağın səhv olduğunu, əslində gülən birinin necə ağrılar çəkdiyini xatırladan neçə-neçə entry var. bunları oxuyub dərk etməklə, tanımadığım, mənə tamamilə yad olan yazarların iç dünyasını görürəm sanki.
yeri gəlmişkən, bir etiraf da edim. çox yazarın entrylərinə, favori seçdiklərinə, profil şəkillərinə baxaraq şəxsiyyət analizi edirəm. əgər yazarla mesajda danışığım olursa, hər dəfə doğru düşündüyümü anlayıram. Çoxlarının bəlkə də, özlərinə belə etiraf etmək istəmədikləri yanlarını, fikirlərini sezirəm. əslində yazarlar fərqində olmadan özləri haqda çox şey deyirlər, hətta bir neçə yazarın digər profillərini, bəzilərinin kimliyi də deşifrə etmişəm, xəbərləri yox.
yazarların nick6na baxdıqda fərqli fikirlər çox görmək olar, çox insan sırf 1 entry üçün həmin yazarı qınayır, tənqid atəşinə tutur. Sakin ol şampiyon. insanları tanımadan,nə yaşadıqlarını bilmədən qınamaqdan asan nə var ki? Nə bilirik nifrət dolu, ya da bizə görə lazımsız entry yazanın nələr yaşadığını? Bəlkə həyatdan aldığı travmalar onu belə edib? Amma düşünmək istəmirik, çünki ego, öz sevgimiz icazə vermir. Başqasını qınamaq çox asandır, beləcə özümüzü üstün görmək daha rahat olur.
Çox istəyərdim ki, insanlar empatiya qurmağı, başqalarını anlamağı bacarsın. Yoxsa tanımadan, nə yaşadığını bilmədən tənqid və təhqir etməyi yox.
Düşünürəm ki, müşahidə etmək bacarığım çox vəziyyətlərdə doğru qərar verməyə kömək edib mənə. Bəzən özümü heç nəyi anlamırmış kimi apara bilirəm, çünki bəzən bu ən yaxşı qərardır. Amma pisanthrophobiamın da səbəblərindən biri bu olsa gərək. Gördüklərim, yaşadıqların, insanların etdikləri məndə onlara qarşı olan güvəni itirir. Amma ümid edək bi, bir gün hər şey çox daha yaxşı olar...
Bax belə, əziz günlük. Ağlımdan keçən bir neçə qırıq-qırıq, bir-birinə qarışmış fikirlər.
Sevgiylə qalın.
+21 əjdaha
484. Neçə gündür o qədər "payız gəlsin, nolar" deyə dua edib günləri saydıqdan sonra bu gün, hətta bayaq yağan yağışın altına çıxıb islanaraq sevincdən haykırdım. Hələ ki günəş çıxana qədər xoşbəxtəm.+18 əjdaha
650. 1 ay həbsxana, 2 ay da özümü evə təcrid etməmin ardından bu gün nəhayət ki, göy üzü ilə barışdıq. 2 gün əvvəl vizam təsdiqləndi və bu gün artıq polşadayam. 2 ay əvvəl türkiyədəki hava limanında giriş qadağımın olduğunu öyrəndim və 3 gün heçkimlə əlaqə saxlaya bilmədən geri göndərmə mərkəzində qaldım. ona görə də, varşavaya daxil olana qədər hələ də eyni şeyləri yaşaya biləcəyimə dair qırıq hiss var idi içimdə. passport kontroldan tezliklə keçib hava limanından çölə çıxdıqda rahat nəfəs aldım artıq. aylar çəkən əziyyət, sıxıntılar, dilxorçuluq, əzab, təzyiq geridə qaldı. iləridə daha çətin, daha əziyyətli yol var. 1 il sonra bu vaxtlarda ümid edirəm ki, universität bielefeld- soziologie qəbul olduğumu yazaram bu başlıq altında.+22 əjdaha
328. neçə ay sonra ilk dəfə bu dəfə içəndə özümü öldürmə planları qurmadım.ciddən la, bu barədə bir az söhbət etdim, lakin ağlımdan bunu öz üstümdə yoxlamağa dair heç nə keçmədi. bəlkə də tək içmirdim deyə beləydi, no idea.
içib küçələri fırlandıq, söhbət etdik, nə bilim, mahnı da oxuduq, yüksək səslə black metal dinlədik,
(youtube: )
, )(youtube: )
, )(youtube: )
və başqaları. qonşu gəldi qapını döydü ki, səs-küy edirsiniz filan. fəxr etmirəm, amma etdik bunu da amk.)ənivey tək deyildim deyə beləydi, ya nə bilmirəm. sadəcə bu gün yadımdan çıxmayacaq.
deyəsən yavaş-yavaş səni də unuduram, nazlı nigar. ilk dəfə biri ilə tanış olmaq istəyi hiss etdim özümdə, haradasa 3 ay keçib. uzun, ya qısa müddətdir heç bilmirəm, sadəcə birdən-birə ağlımdan keçdi. hər nəysə, məsələ də o deyil.
düzəlirəm lan, gərək hailluciferin köməyi, gərək grammar.nazinin dayaq durması, gərək nellie crainin dəstəyi, heçözüdəbilmirlə ağlamaq, barracudanın beynini aparmaq(!), beynimdəki dereklə gülmək adını çəkmədiyim yazarların mənim üçün etdikləri və s.
bilmirəm, bunlar olsa-olmasa necə olardı deyə düşünürəm, bəlkə də yox idim. heç indi də tam əvvəlki derek deyiləm, lakin əvvəlki qədər olmasa da, əvvəlkindən sonrakından daha yaxşıyam(?).
bildiyin kişisel gelişim şeysini yazıram, hər nəysə aq, gedim şkafdakı ketileptin o biri yarısını da atım, içki ilə necə olur bilmirəm, yatmağı umuram. olmadı, qusacam, ayıq başla da yəqin o biri dərmanı içərəm, adını da bilmirəm heç. 17 manat almışdı cındır aptek. səhiyyə sisteminin də içinə nallayım.
möhtəşəmsiniz uşaqlar -*
(youtube: )
)+22 əjdaha
556. gör neçə ay keçib. nə sənə uğramışam, nə sənə yazmışam. bacardıqca iqnor etdim, bu gecə amma qaça bilmirəm. gözlərim elə bu başlığa tərəf gəlir.mən özümü çox aldatdım, yaxşısan, zorsan, bombasan deyə deyə bir neçə ayı yola vermişəm. uje üzü yeni ilə gəlir, hiss edirəm ki, olmur uje belə getmir. mənimki bura qədər deyil, sadəcə burdan sonrası mənasızdır. bundan əvvəli kimi.
yeni ilə ümidlə girmək istərdim, di gəl ki, ümidlə mi çıxdım ki, girəndə də ümidim olsun?
nə deyim əşi, o qədər şey yazmışam ki, uje daha da yazmaq mənasız gəlir e bildiyin. bildiyin nifrət edirəm, yazmaq istəmirəm, prosda yazıram. whatever it happens, it happens.
son vaxtlar elə də yaxşı getmirdi düzü, yenə komfort zonam göt gününə düşüb, qoyduğum heç nəyi tapa bilmirəm. nə rahatçılıq var, nə evdə, nə bayırda. elə hiss eləyirsən ki, elə bil olmaz da. o nöqtə ilə səni görünməz bir gijdıllaq ayırır, amma tapıb deyə bilmirsən, "ala qaqaş, nağarsane, başıva dönüm?"
bayaq küçədə düşünürdüm, simulyasiyalarla bağlı teoriyanı səhv çıxartdım çaşıb. bu pox çünki düz olsa idi, nə qədər qolsuz olasan ki, bir personajı bu qədər göt-baş idarə edəsən? söhbət bizdən gedir bəli. məni oynayan hansı xiyardırsa ona səslənirəm, özüvə gəl ay brat. oyunda belə olsan, adam bu qədər gijdıllağ olmaz. bu qədər göt-baş heç kim oynamaz aq. nə yaşıyırsan ala?
bu aralar nəsə çox düşünürəm. çoxluca qorxulu yuxular görürəm. hər şeydən tətmin olmuş kimi hiss edirəm. baxıram ki, qozuma deyil. danışıram, amma havaya danışıram, ağzımdan çıxanlar belə qozuma deyil, məndən olsa ancaq susaram.
xəstələnmişəm, öskürəkdən boğuluram, qızdırmanın içində yatıram. yatmaq da demişkən, yuxu desən haradasa 4 aydır ərşə çəkilib. yatmıram a kişi. yata bilmirəm. bu gün də düz 4 gecənin yuxusuzluğu var üstümdə. gözlərim yerindən çıxır.
yaddaşım itir, gözlərim korlanıb. özümə 4 ay vaxt vermişəm. 4 aydan sonra ya buralardan sikdirəcəm, ya da ki, bilmirəm. mənə tutunacaq bir pox lazım idi, onu da tapa bilmədim deyə yəqin ki, amansızca yenə zırlayıb axtarışa çıxaram. axtarışlardan yoruldum. intihar mənlik deyilmiş, götüm çatmadı ona. amma indi hiss edirəm ki, kaş vaxtında etsə idim, çünki etməyib də bir xeyrin görmədik. bunlar yaxşı zamanlar imiş.
hər şeyə rəğmən həyat davam edir. qozuma olmayan şeylərin içində yaxşıya doğru gedənlər də var. karyera planları zırt-pırt bunları yazmaq istəmirəm, açığı ləzət eləmir. amma və lakin 2023-cü il ərzində ölkədən sikdirib getmək arzum var. sadəcə önümdə aşılması son dərəcə(mənim üçün) çətin olan, bütün ömrümü sikən, məni intihar etməyə belə vadar etmiş, həyatımı qaraldan bir neçə nüansı həll etdikdən sonra. bunu da yazarların 2023-cü ildən gözlədikləri başlığına yazmaq istərdim, prosda dedim birdən oxuyub edən olar, 1 il sonra gəlib deməsin, noldu, naptın reis zad. buranı amma bilirəm ki, oxuyan yoxdur.
bir də darıxdığım bir neçə nəfər var, burnumun ucu göynəyir sizin üçün, kaş ki, qucaqlaşa bilsə idik. ən azından oturub bir tum da çırtlasaq bəs edərdi. amma bu aralar full olmasa da, müəyyən dərəcədə işlərə fokuslanmışam deyə, alınmır. necə deyərlər, həyat davam edir.
(youtube: )
)nə gözəl duyğudur, heç kəsin sikində-daşşağında olmamaq və hamının yalandan osdurağa basması. ən azından bu qədər poxun içində rahat ilənə bilirsən.
üstdəki musiqinin sədalarında yazılmışdır. dinləyərsən arada, belə də qozuvaki
+19 əjdaha
297. bu gün həyatımdakı ən pis günlərdən biridir. təsadüfən aldadıldığımı öyrəndim sözlük. fiziki bir yaxınlaşma olmasa da, yenə də nəsə var. bu da məni çox yaraladı. Ağlamaq istəyirdim bütün günü, amma uşağa görə ağlaya da bilmirəm. indi uşaq yatıb, çox doluyam amma bayaqdan ağlamaq istəyən mən indi bacarmıram. key kimiyəm, qarnım bərk ağrıyır, ürəyim bulanır. Dərdləşəcək heç kim yoxdur, yanımda olmasını istədiyim hamı çox uzaqdadır. Hər şeyin bir neçə dəqiqə içində yerlə bir olması məni yıxdı. Və ən pisi, heç gözləmədiyim bir anda. Bundan sonra nə edim necə yaşayım bilmirəm.+18 əjdaha
272. bezdiyimi, tükəndiyimi, hər şey olaraq heç nə olmadığımı, ağla gələn tələskən fikirlərin lüzumsuzluğunu hiss etdiyim günlərdən daha biri. artıq fikirlər belə fikrimdə fikir mahiyyətini itirib yadlaşırlar. imtahan, ananın əziyyətini yerə qoymamaq, çalışmaq, qazanmaq, maksimum bal toplamaq səyləri məni postmodern zamanın köləsi edərək cihazları artıq bədənimin üzvü etdi. imtahan stressi çəkməmək üçün düşüncəmi hər şey ilə məşğul edirəm. bu həryerdə olmaq məni yaşama yadlaşdırır, mahiyyətimi itirirəm. arada gələn marksistvari inqilabın çılğın düşüncələri məni burjuaz və kapitalistin imperalizminə olan nifrətinə, arada gələn tənhalıq hissinin tətikləyici qüvvələri sözlüyə, arada gələn anlama səylərim fəlsəfə və pozitiv elmə sürükləyir. bir yerdə qərar tuta bilməyən dəniz dalğasının çırpıldığı qayadan daha aciz hiss edirəm özümü.bitkinlik ölməyin ikinci adıdır.
+17 əjdaha
676. Son vaxtlar içi özüm qarışıq hamıya yazığım gəlir. Baxırsan ki, hərənin özü boyda dərdi var, hamısı bir birindən ağır, hamısı fərqli. Baxırsan hər şeyi yerindədi amma özünü gözəl hiss etmir, özünü gözəl hiss edənin ilişkisi yoxdu, hər ikisinə sahib olanın iqtisadi problemləri var, ya da görürsən bunların heç biri ilə problem yaşamayının psixoloji problemləri var. Həyatı özünə zindan edib. Soruşursan ay bala, nədi dərdin. Başlayır saymağa ki bəs ölkə belə insanlar belə, həkimlər belə getdi, fahişələr belə gəldi. Elə bil dünyanın dərdi səri buna qalıb. Nə özü həyatdan zövq ala bilir, nə sevdiklərinə gün verib işıq verir. Haqsız da deyil, di gəl ki dünya əzəldən belədir. Bu dərd deyilən şey həmişə olub və olacaq. Atıram, heç bir problemi olmayan insan belə bir gün öləcəyindən qorxur. Bitmir də bitməyəcək. Bu o demək deyil ki 50 60 illik, 1 dəfə yaşaya biləcəyin həyatı korlamalısan ya da başqalarının korlamasına izin verməlisən. Yuxudan oyanıb gün boyu başımıza nə gələcəyindən xəbərsiz yaşayırıq, həmin gün çox sevdiyimiz birini itirə bilərik, ya o bizi atıb gedər, ya imtahandan kəsilə bilərsən, birisi ilə dalaşarsan, şərlənə bilərsən, yol getdiyin yerdə biri təpənə ilişdirə də bilər. Yəni hər an nəsə yaşana bilər. Önəmli olan bu geniiiiiş dünyada zövq ala bilməyi, üz əzələlərini tərpədib gülməyi bacarmaqdır. Ən əsası cındır biri olmamaq, yaxşı insan kimi ömrü başa vura bilməyi bacarmaqdır, elə deyil mi? Allah kəssin ki, bu gecə kimlərsə ac yatdı, kimlərsə dava dərman ala bilmir, kimisə elə indi əri uşaqlarının gözü önündə döydü, kimsə xəyanətə uğradı, kimsə tərk edildi, kimisi də aldadıldı. insan olmaq bu deməkdir, Füzuli demiş şairliyin sərmayəsi dərddir. Dərdi olmayan ya da olub görməmək özü də bir dərddir, o ayrı məsələ. Bəzən keçmişində pis günlər keçirən insanları özümə daha yaxın bilirəm ki, o yaşayıb bunları, ağrı acını bilir, yaxşı günlərin də qədrini bilər bəlkə, insanlıqdan anlayar və s. Bu entrni yazma səbəbim məsləhətxanda tez-tez yazılan və çox sıx rastlaşdığımız depressivliyindən əziyyət çəkən gənclərdir. Kim bilir bəlkə də hər şey öz əlindədir, sabah çəkinməyib kimləsə danışsa həmin adam həyatını dəyişəcək, ya da hansısa istedadından xəbərsizdir, ya da sadəcə qara fikirlərə özü özünü sıxır. Məsələn, mən sabah tezdən durub praktikaya getməliyəm, yuxudan erkən oyana bilmirəm, oyananda miqrensayağı ağrı yaranır, başım gicəllənir, səhər yemək yeyə bilmirəm deyə ac yalavac gedirəm, imtahanda istədiyim balı yığa bilməmişəm, istədiyim həyatı yaşamıram, çox az sevdiyim insan var, hələ qabaqda verəcəyim bir sürü imtahan hazırlıq var. Heç bilmirəm sabah məni nə gözləyir, günlərim hamısı demək olar eynidir, elmləri görməkdən gözüm ağrır və s. Axı bundan, kimə nə? Ya mən düşünsəm elə ordan da daha çox problem çıxara bilərəm. Hətta bunlar sadəcə deyilə biləcək, etik dərdlərimdir. Bu o demək deyil ki mən depressiyaya qatlanmalıyam, üzülməliyəm, sabah gözəl görünməməli, insanların qarşısına çıxıb zarafat etməməli, əhli kef gəldi dedirtməməli olduğum anlamına gəlmir bunlar. imtahandı daha yaxşı hazırlaşarsan, sevgidi daha yaxşısın taparsan, tapmasan da olar, ailədir, bir gün ölüb gedərlər ya da dil tapmağa çalış, dostdur əlaqə kəs, işdi, totunə əziyyət verib işləməyə çalış. Hamı çox yaxşı bilir ki həyat dərdlə sevincin qarışığıdır, insafsız olduğu qədər də gözəldir. Yenə qəm dərd eşq şairi Füzuli demiş,"Canı kim cananı üçün sevsə, cananın sevər,
Canı üçün kim ki, cananın sevər, canın sevər."
Yox diyan bu deyildi,
"... Söylərdi ki, ey cəfaçı dünya!
Bildim qəmini sənin ki, çoxdur,
Qəm çəkməyə bir hərif yoxdur.
Gəldim ki, olam qəmin hərifi
Gəl, təcrübə eylə mən zəifi"
Özümə və yazarlara xitabən, son.
+18 əjdaha
301. bu aralar çox stressliyəm...universitetə qəbul prosesi başlayıb və mən konsultantıma olan güvənimi artıq itirməyə başlayıram. göndərdiyimiz ilk universitet hacettepe idi və bu gün oradan qəbul almadığımı öyrəndim. düzdür, bu hələ ilkdir, ancaq yenə də artıq odtu/ boğaziçi/ituyə girməyimə olan inamım öz mütləqliyini itirir, şübhələr dənizinə baş vurmağa başlayır. buna görə də, dünəndən özüm motivation letter yazmağa başlamışam ki, özəl universitetlərə göndərərək ailə vəziyyətimi izah edib scholarship istəyim. motivation letterdə ailə vəziyyətimlə bağlı yazdığım bütün hər şey doğrudur: təkcə anamın quru maaşı məni orada oxutmağa çatmır. işi gücü ortastatistik azərbaycanlı olmaq olan və məndən 120 bal aşağı yığan şəxsin koç universitetindən qəbul almağı məni qıcıqlandırır. ailəsinin külli miqdarda sərvəti var deyə niyə o insan orada oxumağa layiq görülməlidir? orada aldığı təhsil ona sadəcə sistemin tələb etdiyi işlərdə işləmək üçünmü lazım olacaq yoxsa öyrənmə şəhvəti ilə alışıb-yanır? ikincinin olmasına heç inanmıram.
mən onsuz da, hacettepedə oxuma arzusunda olmamışam. oxumaq istədiyim universitet əsasən boğaziçi və odtüdür. ancaq oradan reject almaq adama qoyur...
nəysə, bu gün adadan da cavab gəldi. deadline keçəndən sonra göndərdiyimə görə qəbul olmayacaqlarımı demişdilər, ancaq bu gün emaildə mənə istisna edərək 20 iyula kimi vaxt verdiklərini dedilər. ballarımı collegeboard rush sending ilə ada və dimə göndərib, adanın saytında yenidən apply etməli imişəm. ancaq yenə də deyəsən motivation letteri seçdiyim ikinci ixtisasa əsasən yazdım, birincinə yox. beynim itib təmiz.
son 1-2 aydır əşyaların, insanların adlarını unuduram. dənizə gedirəm, buranın nə olduğunu yadıma sala bilmirəm- dəniz sözü ağlıma gəlmir. stolda otururam, yadımdan çıxır bunun adı nədir. anama deyirəm ki, mama o olure adam üstündə oturur, ona nə deyirlər? o dedikdən sonra yadıma düşür. bacımı çağırmaq istəyirəm, adı yadımdan çıxır.
emosional istismar kimi də çıxa bilər, ancaq mən buranı xaricə istiqamətlənmiş şəkildə yazmıram, içimdəkiləri yazıya tökmək içimdəkilərin halını dəyişməsinə səbəb olur deyə yazıram. sözlük, yalnızam. hər zaman yanımda olan, fikir alış-verişi edə biləcəyim birinə çox ehtiyac duyuram. tək yaxınım anam günün 12-13 saatını işlədiyi üçün onunla da çox vaxt keçirə bilmirəm. yanına gedib nəsə danışmaq istəyəndə o saat zəng gəlir ki, bu ödənişə bax və s. axşam 11-12 arası işini bitirdikdən sonra yorğun halı ilə danışma imkanım olur, o da ki, ancaq ya məsləhət verir, ya da əsəbiləşir.
"in order to live alone one must either be an animal or a god"- aristotle
+16 əjdaha
655. 5 il, düz 5 il sonra ilk oxuyucum bakıya qayıdıb... Yola saldığım günü dünən kimi xatırlayıram.illər, illər əvvəl hələ instagram təzə-təzə azərbaycanda trend olmağa başlayarkən orada yazılar yazırdım. Bəziləri sözlükdə yazdığım subyektiv entrilərim kimi bir şeylər idi. Əsas da ki o zamanlar inancımı təzə-təzə itirmişdim deyə araşdırdığım dini mövzulardan yazılar vardı. Amma hesaba real həyatda tanıdığım və "bezbaş" olmayan tanışlarım xaric heç kimi qəbul etməmişdim. Aradabir kimsə də istək atanda belə şeylər yazıb paylaşdığımı, dini inanclı birisidirsə, xoşuna gəlməyəcəyini bildirirdim. Zatən az idi follow atanlar, bunu öyrənəndən sonra da sağollaşırdıq.
Hətta o günü də dəqiq xatırlayıram. Qeyd etdiyim son doğum günüm o olub. Günorta bir qızdan follow istəyi gəldi. hələ məclis başlamağına vardı deyə yenə hər zamankı bildirişimi etdim ki, bəs belə-belə postlar paylaşıram, uyğundursa, qəbul edim, yoxsa izləyici toplamaq kimi bir niyyətim yoxdu. Gözəl də olsa, xeyri yox idi e, düşüncəm uymurdusa heç kimi qəbul etmirdim. Qız da qayıtdı ki, "nə gözəl. elə mənə də x səhifənin altına o cürə comment yazan birinin düşüncələri maraqlı gəlmişdi". Elə ordan da ünsiyyətimiz başladı. Qıza da baxırsan həm gözəldi, həm yaradıcılıq fışkırır: həm piano ilə məşğuldur, həm rəsm ilə. Üstünə də gəl rus sektor (rus sektor simpatiyam o vaxtdan var :d).
Nə paylaşsam hər zaman axıra kimi oxuyur, bəzən fikirlərini, bəzən də komplimentini bildirirdi. Ən önəmlisi də, dialoqumuz birtərəfli olmayıb. Yəni əksər hallarda olduğu kimi "mən soruşum, qarşımdakı danışsın, amma o özü mənə sual verməsin, mən özüm söhbəti açmaq məcburiyyətində olum" şeysi çox az olurdu, çünki özü o dəqiqə mövzuya fikrimi soruşurdu. Ona görə də mənə olan marağı illər əvvəl instagram, facebook'da, elə burada - sözlüyün özündə də yazılarımı oxuyan və ya real həyatda olduğum mühitlərdə dediklərimi eşidən və mənə diqqət göstərənlərdən fərqli olub. Fərqi də bu idi ki, gördüyüm diqqət və marağın 90%-i heç də şəxsi iradə və sağlam düşüncə ilə olan davranış olmayıb * sözlükdəkilərlə də xoş ünsiyyətim olduğu halda belə, sosial media və ya real həyatda görüşməkdən qaçmağımın təməli budur əslində . Çox vaxtı sırf kütlə psixologiyasının məhsulu idi, şəxslərin özü özlüklərində əsaslandığı şey deyildi. Təzə terminlərlə desəm, hype'ma görə idi. Ona görə də hörmət çərçivəsində qarşılıq verib çox da ciddiyə almamışam.
Nəysə e, gəl zaman, git zaman qızımız başqa ölkəyə köçməli oldu. Demişdim ki, getmədən öncə vaxt eləsin, görüşək. O günü də dəqiq xatırlayıram. Bərk depressiyada olduğumdan yemək belə yemir, ancaq siqaretlə qidalanırdım deyə məcbur salmışdı məni indiki "chaplin" kofeşopunun altındakı restorana ki, yemək yeyim. Çıxanda da yanında siqaret çəkməyimə söz atırdı ki, yaraşmır və s.
iş elə gətirdi ki, sosial media hesablarımı silib hər şeydən uzaqlaşdığımdan onla da əlaqəm itdi. Əsgər getməmişdən öncə birtəhər tapıb bakıdadırsa görüşmək istəyəcəyimi demişdim. Deyildi. söhbətimiz də görüntülü danışıqdan o tərəfə keçmədi. Elə o vaxtdan söhbətimiz qaldı.
Bir neçə ildir elə həmin o köhnə məntiqlə açıb hələ də saxladığım, 5-6 nəfərin olduğu insta hesabımın izləməsində qalmışdı. O dəfə təsadüfən o hesabıma girəndə storidə gördüm Bakıda yaradıcı işinə uyğun fotoqraf axtarır, mən də götürüb bir neçə fotoqraf önərdim (yep. Gördüyüm işi kommersiya məqsədli görmədiyim üçün özümü önərməmişdim. O da cəhənnəm, könlümdən gəlmədiyi halda heç vaxt ürəyimə yatmayan kiməsə şəklini çəkmək istəyəcəyimi demirəm, xüsusilə də qızlara və kommersiya tiplidirsə). O da qısa dialoqun sonunda Bakıya qayıtdığını, görüşmək istədiyini dedi. Dedim yəqin ponyatka xətrinə deyir, nə də olsa çox uzun zamandır heç salam-sağoıumuz olmayıb. ona görə topu ona atdım ki, özü məndən daha məşğul adamdır, vaxt eləsə deyər, görüşərik.
Keçən dəfə planlamışdım ki, səhəri gün çıxıb bir neçə qalereya/rəsm sərgisi gəzim. son söhbətimizdən də 2-3 həftə keçmişdi. Axşam kəlləmi atıb yatacağım yerdə mesaj atdı ki, səhəri gün vxadnoydu, bəlkə görüşək?
Gün oldu ertəsi, vaxtı danışdıq, Hər zamankı kimi də gecikmişdim. -* Çatanda artıq əvvəlki yaxınlığımız olmayacağını düşünüb dədə-baba üsulunda toqquşdurmaq üçün yumruğumu uzatmağı düşünürdüm ki, gördüm ala qolların açıb qucaqladı. indi oturub 5 ili 5 saata necə sığışdırasan axı? Danış, danış, mövzu bitmir, söhbət söhbəti açır. Amma məsələnin məğzi bu deyil...
Nə yalan deyim, bəzən doğum günlərini qeyd etdiyim, bayramlarda sevindiyim, fikir eləmədiyim, peşmanlıq duymadığım, yas tutmadığım o köhnə günlər üçün çox darıxıram. Bu qız da məni 1-2 nəfər xaric heç kimlə danışmadığım və bütün yaşama sevincimi itirdiyim o hadisələrin öncəsindən tanıyan və əlaqəm qalan 6ca nəfərdən biri, yeganə qızdı. O vaxtlar da çox yaxın səmimiyyətimiz vardı. indi - yetkin halımızla belə səmimiyyətin qalması o qədər xoş hiss etdirdi ki.. Söhbət əsnasında diaqnozlarımızın eyni olmasını öyrənəndə lap doğma hiss elədim. Mental problemlərdən əziyyət çəkən, dərmanlarla boğuşan adamlar yaxşı başa düşər insanın özü ilə eyni diaqnoza sahib birini tapması, üstəlik bunun da keçmiş bir dost olması necə sevindirici haldır. Üstəlik, bizdən 2 məhlə uzaqda qalır deyə vxadnoy olmasa da görüşmək alınacaqdı...
Dünən 6 saat yuxu ilə yola çıxıb yolboyu dayanıb allahın bir çayını da içmədən birbaşa 250km yol gəlmişəm ki, atam gedəsi yerə çatdırsın. Planlamışdım ki, axşam onla görüşərik. icazəli olduğum halda yolda müdir zəng elədi ki, axşam da olsa gəlim, iş axsayıb, kömək lazımdı. Mən də guya planlamışdım ki, axşan boş olaram, görüşərdik. Bu da yazdı ki, 3 gün birində, 4 gün də birində olmaqla 2 işdə işləyir ki, zehnini, özünü məşğul saxlasın, "düşməsin", işdən 12 də çıxacaq, ondan sonra alındırmaq olar. "Kakraz" mənə də uyğun idi. Məndən olsa, hamı ilə gecə görüşərəm, özümü gecələr daha çox özüm kimi və rahat hiss edirəm, amma çox insana uyğun olmur. Ünsiyyətim, ən əsası səmimiyyətim olan qızların əksəriyyəti də gecə çıxa bilmir deyə həmişə o cəhətdən özünü şanssız hiss edirəm (baxma: yalnızlığın ən çox anlaşıldığı anlar/-323872). Ona görə də şansı qaçırmaq istəmədən yorğun-arğın özümü çatdırdım. Nə də olsa bir-birimizi çox əvvəldən tanıyırıq axı. Zəifliklərimi, problemlərimi, narahat edən fikirlərimi bilən, mənə başqalarının deyil də, öz gözü ilə baxan, öz dediyi kimi "big picture" olaraq görməyə çalışan biridir, necə bu şansı qaçıra bilərəm?
2018 ya da 2019 idi. bir dəfəsində gecədən xeyli keçmiş yenə içərişəhər tərəfdə fırlananda sabir parkında 3 oğlan, 3 qızın palaz sərib piknik etdiyini görmüşdüm. Elə qibtə eləmişdim onlara ki necə də səmimi ortamdadırlar, görəsən mənə nə vaxt qismət olacaq? Bu şey o vaxtdan ürəyimdə arzu kimi qalmışdı...
Dünən elə bu vaxtlar gəzəndə qəfil gülməli bir tema oldu, gülüşümüz sakit küçənin hər tinini bürüyəndə bir anlıq o gecə ağlıma gəldi və gördüm ki, tam da istədiyim andayam - içimi xoşbəxtlik bürüdü.
Belə... Dünən qruz, nostalgiya, keçmiş günlər, gələcək planlar, indiki vəziyyət, çəkdiyi rəsmlər, bəstələdiyi musiqilər, mənim heç yerdə paylaşmayıb özümə və yaxın insanlara saxladığım fotolar ilə dolu bir gecə keçdi. Ən ironik şey isə bir zamanlar mənə siqaret çəkməməyimi deyən qızın oturub mənlə bir siqaret çəkməsi idi. Özünün də dediyi kimi: "doğrudan elə eləmişəm? -* anyway, həyatdı da, hamımızı dəyişir". Doğrusu, oturub son illəri fikirləşəndə görürəm ki, elə mən də heç gözləmədiyim yöndə çox dəyişilmişəm. il sonuna yaxınlaşdıqca 2022 başlığına yazdıqlarım da yadıma düşür. Bu yaxınlarda elə sözlükdən bir nəfərlə görüşəndən sonra "sənə həqiqətən içkidən, nikotindən daha çox yaxşı mənada təsiri altına alan insanlarla birlikdə olmağı arzu edirəm" demişdi. Son bir neçə ayda həyatım həqiqətən də bir düzənə oturmağa doğru gedir hər nə qədər çoxlu dalğalanmalar olsa da. Lazımsız insanlardan uzaq, keyfiyyətli, mənə yaxşı təsir edən insanlarla ünsiyyətdə bir həyat yaşamağa başlamışam. 'Sevgili günlük', çox uzun zamandır heç olmadığım qədər rahat və dinc olduğum dönəmlərdəyəm, bacardığım qədər elə bu cür salxmağa çalışacam, görüm başıma nə işlər gələcək. Xeyirlisi..
+17 əjdaha
555. Artıq mahnılar, söhbətlər, rəsm, kitab oxumalar, açıq havada gəzmək heç biri zövq verməməyə başlayıb. Onsuz da təkcə bunlar sayəsində başımı qatmağı bacarırdım. Boğuluram sanki eyni şeyləri yaşamaqdan, metroda fərqli simaları görməkdən( bu entryni də metroda yazıram), olduğum ortamda eyni şeylərin dönüb dolanmasından, saatlarca sözlükdə təsadüfi hissəni qarışdırmaqdan.Boğazım düyünlənir. Özüm özümdən qaçmaq istəyirəm, öz düşüncələrimdən, hansı ki, içimi yeyib bitirən. Olduğum yerdə, olduğum zamanda donmaq istəyirəm. No landın üzümə bax mahnısında belə bir cümlə keçir-" yollar artıqca yolsuzlaşıram mən" bu cümləni iliklərimə qədər hiss edirəm. Yolumu itirmişəm sanki, ipin ucunu hardasa buraxmışam. Vaxt keçdikcə axan boş vaxtım, gələn ümidsiz gələcək məni narahat edir.
(youtube: )
)+17 əjdaha
374. mensturasiyada məcburi nəsə eləməkdən acığım gəlir. nolardı ki hər ayın 3-4 günü sərbəst olardım, yorğanın altına girib qaynar çay içməklə yola verərdim ağrıları? yaxşı, qeyri-realdı. bir də açığı fərqinə vardım ki, hər nə qədər ağrılı keçirdiyim üçün dayanmadan şikəyətlənsəm də, əksini istəməzdim. bədənim hələ də doğmadığım üçün mənə işgəncə versə də, bu toksik münasibətimizi rəngləndirməyi öyrənmişəm -*hamısını göstər