+4 əjdaha
1. 1936-cı ildə ingiltərədə anadan olan rejissorun atası elektrik idi. ken (kenneth) loach oxfordda hüquq fakültəsini bitirir, rejissorluqdan əvvəl ken özünü 2 il aktyor olaraq sınayır, daha sonra bir müddət televiziya səhəsində rejissor olaraq fəalliyyət göstərir, bundan sonra 1969-ci ildə özünün ən əhəmiyyətli filmlərindən olan kes filmini çəkir. 1970- 80-ci illərdə ken filmlərini yayımlama çətinliyi, siyasi senzura və maraq məhdudiyyətliliyi kimi problemlərlə qarşılaşdı. filmlərində sosialist şəxsiyyətini hər zaman ön plana çıxaran loach, adi insanı ələ alaraq onun gündəlik həyatını, yaşadığı ictimai və maddi çətinlikləri bütün çılpaqlığıyla ortaya sərmişdir. 6 dəfə kann film festivalında mükafat alan rejissor, 90-cı illərdən sonra, *hidden agenda*, *raining stones*, *carla's song*, *land and freedom*, *my name is joe*, *navigators* kimi bir-birindən dəyərli filmlər çəkir. rejissorun son filmi 2004-ci ildə nümayişimə girən pakistanlı immiqrant bir ailənin həyatını izah edən *ae fond kiss*-dir.ken loach 2009 iyul ayında avstraliyanın melbourne şəhərində reallaşan film festivalında yarışan `*looking for eric*` filmini israili səbəb göstərərək geri götürür. festivalın sponsorunun israil olduğunu öyrəndiyində, `şiddət yaradan dövlətin kölgəsində sənət olmaz. incəsənət müharibəyə və dağıtmağa deyil, sülhə və insanlığa xidmət edir. israil yaxın şərqdəki siyasətini yenidən gözdən keçirtməlidir” deyir.
2012-ci ildə turin film festivalında fəxri mükafata layiq görülür, ancaq loach festivalı təşkil edən milli kino muzeyində işçilərin podratçı şirkət vasitəsilə işlədilməsini və sığortasız, az maaşlı işə etiraz etdiklərinə görə işdən çıxardılmasını görməməzlikdən gələ bilməyəcəyini açıqlayaraq mükafatı rədd edir.
mükafatı rədd etməsini özü belə izah edir:
“turin film festivalı mükafatını rədd etmək məcburiyyətində qalmağım mənə pis təsir edir. bu mükafat həm mənim üçün, həm də filmlərimizdə çalışanlar üçün böyük bir fəxr olacaqdı. avropada və dünyada film istehsalının inkişafında festivallarn çox böyük rolu var. turin film festivalı da böyük şöhrətə malikdir, kino inkişafı sahəsində də əhəmiyyətli fəaliyyətləri olduğu da göz qabağındadır. bununla yanaşı ciddi bir problem var: xidmətlərin ucuz işçi qüvvəsi tərəfindən verilməsi. bu vəziyyətin ortaya çıxmasının səbəbi puldan qənaət etməkdir. sahibkar bu səbəblə ödənişləri aşağı salır və işçiləri azaldır. bu da qarşıdurmaya gətirib çıxarır. bu vəziyyətin avropanın hər yerində olması həqiqəti, onun qəbul edilməli bir hal olduğu mənasına gəlməməlidir. turin film muzeyinin təmizlik və təhlükəsizlik xidmətləri coop rear adlı podratçı firmaya verilmişdi. ödənişlərin kəsilməsi, mənimsənilməsi və bir sıra xoşagəlməz hallar baş verdi. bir neçə insan işdən atıldı. beləcə ən aşağı maaş alan, ən müdafiəsiz vəziyyətdə işçilər, ödənişin kəsilməsinə qarşı çıxdıqları üçün işlərini itirdilər. iş sahibi olan təşkilat bu vəziyyəti görməməzlikdən gələ bilməz; sahibkar tərəfindən işlədilsələr belə, özünə xidmət edənlərin məsuliyyətini başa düşməlidirlər. bu səbəblə muzey işçilərləri və onların həmkarlar ittifaqları ilə danışacağını, azad edilmiş işçilərin yenidən işə alınmasına söz verəcəyinə və xarici işçi qüvvəsindən istifadə siyasətinə yenidən nəzərdən keçirəcəyini ümid edirəm. onların səbəb olmadığı iqtisadi böhranın cəzasını kasıb işçilərin ödəmək məcburiyyətində qalması ədalətli deyil. tam olaraq da bu mövzuda bir film çəkmişik: bread and roses. öz hüquqları üçün ayağa qalxmış, buna görə də işdən atılmış işçilərin həmrəylik çağırışına necə cavab verməyim? mükafatı qəbul etmək və ya bir neçə tənqidi fikir söyləmək ikiüzlülük olacaqdı. səhnədə bir şey söyləyib, hərəkətlərimizlə o sözə xəyanət edə bilmərik. məhz buna görə kədər hissi keçirməyimə baxmayaraq bu mükafatı rədd etməkdən başqa seçimim yox idi.”