1. klassika çox estetik ifadədir və kökü estetikanın güzgüsü olan latıncadan gəlir. “classicus” yunan və latın birləşməsindən yaranan, ədəbiyyatın təməl daşıdır. klassik ədəbiyyatın fəlsəfəsi ağıla, ağıldan məntiqə qədər davam edir. klassik ədəbiyyatın silahları insan, dil və pozulmayan üslubdur. ədəbiyyatda tematika dediyimiz, mövzunun özündən savayı, o mövzunun necə işlənəcəyinə bağlıdır. xarakter analizləri, hekayənin, romanların məntiqi bəlli çərçivələrdən çıxmamalıdır.

klassik ədəbiyyatın pozitiv hissəsi onun bütün zamanlar üçün keçərli olduğudur. mənfi cəhədi isə ən çətin ifadə üslubu olması və qatı prinsiplərinə sadiq qalmasıdır. mənfi cəhədin üstünə düşsəm, bu cərəyanın çətinliyi yeniliyə açıq qalır. yenilik isə öyrəşilənin əksidir. biraz daha açıq ifadə etsəm təməl olan öyrənilmədən, yenilikçilik çox vaxt yadda qalıcı olmayacaq. ona görə də ədəbiyyatın klassika ilə əlaqəsi və yaranışı vacibliyini qoruyur.
qərb tərəfindən yüz illərdir inkişaf etdirilən classicus, ədəbiyyatın atasıdır. bu atalara ad qoysaq, jean de la fontaine, jean racine, pierre corneille, françois de malharbe, moliere, blaise pascal, bossuet, nicolas boileau, francois de la mothe fenelon olaraq sıralamaq, saqqız kimi uzatmaq olar. bu klassiklərin çoxu bəzi ölkələrdə demək olar ki artıq nəşr edilmir. pdf və ya slayt halında internetdən ingilis dilində oxumaq şansınız var.