sol framedə görməyə ən çox nifrət edilən başlıqlar

Filan şey edən qızlar, behman şey edən qızlar, qızlar elə, qızlar belə. Bezdik day seksizminizdən. Belə başlıqlara niyə icazə var anlamıram bləd. Əks reaksiya olaraq belə başlıqlardakı entrylərin hamsın umbaylayıram, amma nə fayda? Əjdahalar baş alır gedir baxırsan ki bu entrylərdə. Özümüzü sözlük əhli olaraq intellektual, fərdli, hətta bəzilərimiz yadlaşmış şəxslər adlandırıb cəmiyyəti bəyənmirik, amma hələ də öz daxilimizdəki mizagoniyadan, patriarxın zibillərindən qurtula bilmirik.
Sözlük hər kəs üçün safe zona olmalıdır, vse! istər lgbtqa fərdləri, istər qadınlar, istər istənilən azlıqlar. Bəsdirin sikdiz beynimizi. Sitatın sonu,
Təşəkkürlər.

hyper independence

həddən artıq müstəqil olmaq mənasına gəlir.
travmadan yaranan müdafiə mexanizmidir. daha doğrusu ingilis dilində overcorrection , yəni "lazımından çox düzəltmək", "düzəltməyin poxun çıxarmaq" deyirlər bu tip cavablara. (baxma: trauma response). düzəltmək dedikdə nə nəzərdə tutulur? emosional zərbə alır fərd və güvəni sarsılır. yaxud uşaqlıqda və ya erkən gənclikdə lazımi emosional dəstəyi görmür və bütün bu dövrlərdə məsuliyyət fərdin özündə olur. bəlkə 1-2 dəfə kontrolu əldən verməyə çalışır və onda da uğursuzluqla nəticələnirsə, yəni kontrolu alan adam mənfi nəsə edir, zərbə vuru yaxud sadəcə olaraq o işi yarıtmırsa, hyperindepence daha da güclənir.

əlamətləri:
hər şeyi özün etmək istəyi və bu istəyi doğrudan də izləyib hər işi özün görmək.
kömək istəməkdə çətinlik çəkmək və ya ümumiyyətlə kömək istəməmək/istəyə bilməmək
digər insanların yarıtmayacağını düşündüyün üçün iş bölgüsü etməyi rədd edib öz öhdəliyinə götürmək
həyati qərarları alarkən heç kimlə məsləhətləşməmək
çox zaman bu hal olan insanlar həm də işkolik olur (baxma: workaholic)
gördüyü hər işdə tələb olunandan daha yaxşı olmaq, daha çox uğur qazanmaq (baxma: overachiever)

əsla müstəqil, məsuliyyətli olmaqla qarışdırılmamalıdır. hyperindependence özünü sabotaj xarakterli bir reaksiyadır travmaya. kömək ala bilməyi bacarmaq, kömək istəyə bilmək önəmli bacarıqlardır. bu insanlar həyati problemlərlə qarşılaşdıqda belə kömək almırlar sifarişi verən: timidus

sofia coppola

amerikalı rejissor və aktrisa. francis ford coppolanın gül balası. çox adam "papasına görə adam oldu bu da" deyir, amma onlar the virgin suicidesa baxmayan adamlardı. çox fikir vermək lazım deyil.
digər bəzi filmləri üçün həmçinin (bax: lost in translation)
(bax: Marie Antoinette)
sifarişi verən: sonra dedilər ki alınmadı

tangerines

1 saat 30 dəqiqəlik, güclü bir dram filmidir. film abxaziya müharibəsi zamanı bağında qalıb mandalinlərini (filmin adı) yetişdirməyində olan yaşlı kişidən bəhs edir. müharibənin 2 tərəfini də təmsil edən yaralı 2 əsgər kişinin evinə gəlir və film boyu 3lü söhbətlərinə şahid oluruq. əsgərlər bir-birlərilə didişir, kişi isə öz mövqeni göstərir. spoiler verməyim deyə burda dayanıram. baxılası kinodur, sonra da seviləsi kinodur, ondan sonra da sevdiriləsi

rejissor üçün (baxma: Zaza Urushadze)
sifarişi verən: cornelius fudge

sözaltı günlük

--- günlüyümdən copy paste ---

27 aprel, 2020. imtahana hazırlaşmalıyam. saat 21:49. elə qəribə hiss edirəm ki. 2 mart 2020dən bəri evdəyik, təxminən 2 aydı. coronavirus, ev karantini, maskalar, əlcəklər. həyat tərzim çox da dəyişmədi. əksinə, nə qədər yalnız olduğumu dərk etdim biraz.
nəysə. saat 8 radələri idi. x-lə yazışır, bir tərəfdən də kurs işininin son halını səliqəyə salırdım. pəncərə açıq idi. içəri daxil olan hava adamı üşüdürdü, amma soyuq deyildi. apreldə nə qədər soyuq ola bilər ki onsuz. pərdələr çəkilməmişdi, pəncərənin qabağında idi. amma yenə də axşamın o iç sıxan göy rəngə büründüyünü hiss edirdim. get gedə tündləşən səmanın rəngi. əvvəl açıq göy olur, sonra daha da tündləşir. içəri daxil olan havadan hiss etmək olurdu bunu. elə pis hiss edirdim ki. “elə pis hiss etdim ki birdən” demirəm ha. pis hiss edirdim. sanki bugünkü o iç qaraldan hava sadəcə mənim hislərimlə ahəng yaratsın deyə yaranmışdı. hava nəyinsə səbəbi deyildi, nəticəsiydi sanki. təbii ki, önəmsiz varlığım və hava şəraiti arasında xüsusi bir qanunauyğunluq ya da səbəb-nəticə əlaqəsi yox idi. hadisələr sadəcə baş verir, ya da baş vermirdi. insanlarsa nələrsə düşünür, hiss edirdi. paralel, eyni vaxtda, amma bir-birinə toxunmadan.
dediyim kimi, pis hiss edirdim. uzun müddətdi. bunları yazarkən düşündüm nə qədər müddət olduğunu. elə bilirdim ki, 2-3 gündü. 2-3 ilmiş sən demə. çünki, bu hiss tanış hisdi. pis hiss etmək yox ha. hər hissin çoxlu çaları var. məhz bu xüsusi çalar. 2-3 ildən də çoxdu bəlkə də. pis hiss etsəm də, o qədər rahat idim ki. narahatlığa səbəb olan bir pislik deyildi. narahat etmirdi, amma yenə də xoş deyildi. hətta bir qədər doğma hiss etdirirdi. o adamın ən sevdiyi koftası olur ha, yağış yağanda geyinirsən. həm yumuşaq, həm isti, həm də rahatdı. ama yağış yağır, par-palçıq götürüb hər yeri. var ümumiyyətlə belə söz? “par-palçıq” yəni. hər nə isə. elə hiss idi. sırf bundan bildim bu hissin köhnə hiss olduğunu. tanış və yaxın idi çünki.
yuxarıda təxmini bir neçə ilə bərabər olan rəqəmlərlə ifadə etdiyim, amma əslində nə vaxt başladığını bilmədiyim, xatırlamadığım bir hisdi bu hiss. olur e, çox yaxşı etdiyin nəsə var. kimsə maraqlanır soruşur görsün nə vaxt, harda, kimdən öyrənmisən. sonra sən də cavab vermək üçün ilk dəfə bu haqda düşünürsən. amma çaşbaş qalırsan. nə vaxt və necə öyrənildiyi bilinməyən, yəqin ki, yaddaşdan silinən, amma özünü biləndən bəri bacardığın hansısa bir şey. edəndə xüsusi nəsə düşünmədiyin, su kimimi deyim, yağ kimimi, bax eləcə etdiyin nəysə bir şey. sən demə o “şey”lərə “müəyyən bir şəkildə hiss etmək” də daxil imiş. * to feel in a certain way
dediyim kimi, bu hissin nə zaman başladığını heç vaxt bilməmişəm. nə vaxt gəldi? ya ümumiyyətlə hardansa gəldimi? ya elə həmişə orda idi və sadəcə kəşf olundu? bilmirəm. amma heç önəmi də yoxdu yəqin bu sualların cavabının. ümid edirəm ki, yoxdu.
sanki mən özümdən ayrılıram, heç yerə getmədən, sadəcə yanımda duraraq varlığımı görür və sezirəm. ordayam, həmişə etdiyim şeyləri edirəm, nəfəs alıb insan olmağın gətirdiyi vərdişləri, hərəkətləri icra edirəm. amma eyni anda bütün bunları edən şüurdan azad başqa bir şüur da mövcud olur orda. və bu hissi o şüurun dilindən gələn düşüncələr formalaşdırır. şüurun dili – nə qəribə ifadə oldu belə. nəysə, özüm-özümdən çəkinir, utanır və sanki özümə qarşı günah işləmiş kimi hiss edirəm. çaşbaş qalmış, kədərli, yaralı, bəzən isə sadəcə pis olaraq adlandıra biləcəyimiz insanların özünü incitmələri illər boyu baş vermiş adi bir haldı. düzü sonuncu kateqoriyaya aid olanlar çox vaxt başqalarını incitməyə üstünlük verirlər. nəysə, mövzudan uzaqlaşmayaq. bunun fərqinə varan və özünə qarşı az da olsa mərhəməti olan bu kəslər özlərinə qarşı günahkar da hiss edirlər hərdən. amma mənim hiss etdiyim bundan çox uzaq bir hisdi. mənim hiss etdiyim insanın özünə qarşı yönəlmiş bir duyğu deyil. başqasına pislik etmiş yaxşı bir insanın keçirdiyi günahkarlıq hissidi. demişdim axı, iki ayrı şüur eyni anda mövcud olur. bax o işləri daha da maraqlılaşdırır, bu hissi adi bir günahkarlıq hissi olmaqdan uzağa aparır.
yazdıqca düşünür, düşündükcə görürəm ki, bu hiss mənim fərqində olmadığım vaxtlarda belə mövcud olub və hərəkətlərimə nə qədər təsir edibmiş. sən demə, iç sıxan havalar olmayanda da, günəş çıxanda da orda imiş.
özüm öz yanımda durur (təbii ki, sözün həqiqi mənasında yox) və günahkar hiss edirəm. elə bir günahkarlıq ki... necə izah edim? bir uşaq... ya da yox, içində hələ də uşaq saflığı qalmış bir böyük digər bir böyüyün nəyinəsə zərər yetirir. və qarşı tərəf də bunu bilir, amma pis və ya yaxşı heç nə etmir, belə bir şey yoxmuş kimi davranır. uşaq saflığı qalmış bu böyük də qarşı tərəfin bunun fərqində olduğunu bildiyi üçün (onun) günahkarlığına mənasız bir çəkingənlik və ağırlıq də əlavə olunur ha. bax elə. qarşı tərəfin susması altında əzilirsən ha. ondan. həə, əslində bu qədər uzadılmasına ehtiyac olmadan da izah edilə bilən bir hisdi. uzatdım, çünki içimdən uzun uzadı danışmaq, təsvir etmək gəldi. özüm üçün maraqlı idi. uzun sözün qısası, şüurum məni çox incidir. yaxşı, bir qədər şişirtdim. çox yox, sadəcə incidir. şüurum məni incidir... bir insanın özünün özündən çəkinməsi və utanması, özünə etdiyi günah qarşısında özünün əzilməsi, buna susduğu üçün də bu əzici hissin ağırlığı altında qalması gülüncdü bəlkə də. amma heç xoş deyil. heç yaxşı hiss deyil. iç sıxan tünd göy səma kimidi elə. qaranlıq, çirkin daxili küçələri var e bakının. ya da hər hansı bir şəhərin. o küçələrdən birinə çəkilmiş, amma işıqlandırmağa gücü çatmayan çirkin sarı işıq kimi hisdi e. niyə buna bənzədirəm bilmirəm. çünki belə havalarda elə küçələrdə gəzəndə də özümü pis hiss edirəm. bəlkə də oxşatmaq istəyərkən pis hissləri qarışdırdım. eybiyoxdur. nə önəmi var ki guya? ahahah sanki hislərin izahlı lüğətini yazıram. lazımından artıq ciddiyə aldım yəqin ki yenə.
dediyim kimi, bu hislə o qədər birləşmişəm ki. təəssüf ki. illər boyu bu hissin nə demək istədiyini başa düşmürdüm. 4-5 cümlə əvvəl etdiyim uğursuz bənzətməyə qayıdası olsaq, bu hissin aydınlatmağa çalışdığı küçədə nələr var bilmirdim. bir dəfə niyəsini başa düşdüm. instagramda vaxt öldürürdüm. həmin an necə hiss edirdim yadımda deyil. heç belə baxanda mövzuya o qədər əhəmiyyət də qatmayacaqdı yadımda olsa da. nəysə. “ laurance anyways” filmindən paylaşılan bir sitatı oxuyanda o dediyim küçədən ön işıqları yanan maşın keçmiş qədər oldu. maşının ağ işıqları sayəsində hər yer göründü də konkret. deyirdi ki:
“ - özümdən iyrənirəm. 35 ildir mən belə yaşayıram. bu cinayətdir. mən əclafam. çünki, bu insanın həyatını oğurlamışam.
- hansı insanın?
- olmalı olduğum insanın!”

23 noyabr 2021 əli məlikovun bullinqə məruz qalması haqda postu

#340502 nömrəli entry yazarı "qozumaki" baxını verir, deyir öz problemlərim özümə bəs edir.
sistematik problemlərə belə biganə yanaşma da problemin həll olmama səbəblərindən biridi. belə məsələlər şəxsi məsələlər deyil. burda bizim qozumuza olan əli, vəli deyil. mövcud cəmiyyət strukturu və təhsil sistemidir. və illərdi davam edən bullinqi görüb soxub içinə oturanlardı. mənə də bullinq ediblər və ona görə neçə ilim sikdirib. mənim o gücüm, yaxud səsim olmayıb ki, bunu ictimailəşdirim.
indi isə bu şəxs bunu açıq-açıq deyir və bunu etməsi belə onun başını nə qədər ağdıracaq və bullinqi artıracaq. bunla belə camaat gəlir "sikiməki " deyir gedir. maraqlıdır bu ölkədə insanların sikinə olmaq üçün daha nə etmək lazımdı? deyəsən ölmək.
və mənim ətimi tökən ikiüzlülük isə hələ sağ ikən problemlərini işıqlandırıb dəstək, kömək istəyən insanları qozlamayan marjinal tayfanın ( orta statiksik azərbaycanlıları nəzərə almıram heç), o insanlar intihar edəndə yaxud öldürüləndi tumanların başına çəkib filankəs üçün ədalət deməsi, hashtaglar açmasıdı. o adam day ölübsə, sikdirdi ədalət.
belə sikik yanaşma ölkədə baş alıb gedir, amma sözlük nisbətdə ölkənin daha tolerant və intellektli nümayəndələrinin toplaşdığı yerdi. burda da belə rəftar görəndə deyirəm soxum belə yaşayışa da, ölkəyə də, cəmiyyətə də. bullinqə məruz qalan o çevrədən qaçıb sözlüyə, guya düşünən təbəqənin içinə gəlir və burda da onu marjinallaşdırıb sikləmirlərsə, elə bunu edənlər də ilkin aqressor qədər günahkar və qəddardı

23 noyabr 2021 əli məlikovun bullinqə məruz qalması haqda postu

Əli Məlikov həm də sözlüyümüzün üzvüdür (bax: elimelikov06)

23 noyabr 2021 əli məlikovun bullinqə məruz qalması haqda postu

Hadisədən xəbərdar olmayanlar postun orijinal kontenti ilə aşağıdakı mətni oxuyaraq tanış ola bilərlər.

---sitat---

Oxuduğum Əsəd Ələsgərov adına 244 nömrəli tam orta məktəbdə artıq illərdir LGBTQi olduğuma görə bullinq və zorakılıq görürəm və etdiyim şikayətlərə rəğmən heç bir tədbir görülmür.
Haradasa 8-ci sinifdə məktəbdəki zorakı uşaqlar cinsi orientasiyam haqda məlumat əldə etdi. Daha sonra koridorlarda mənə "petux", "məməzok", "qızbibi" kimi sözlər atılmağa başlandı. Daim olaraq narahatlıqlar böyüdükcə reaksiya da böyüyürdü. Hətta digər məktəblə bu məktəbin zoraklığa meyilli şagirdləri əlaqəlidir deyə digər məktəbdəki uşaqlar məni yolda gedərkən küncə sıxışdırıb üstümə it cumdururdular (uşaq vaxtı itlərdən qorxduğum üçün nevropatoloji tik keçirdiyimi bilirdilər). Onların cibində bıçaq da var idi və mən bilmirəm ki, o gün dostum yanımda olmasa necə olacaqdı.
Növbəti müddətdə sosial mediadan şəkillərim (xüsusən də makiyaj etdiyim bir şəkil) yayılaraq üstünə ev və məktəb adresslərim, "bu petuğu harda görsəniz tutub sikin" tərzi təhdid mesajları yazıldı və məktəblilər tərəfindən sosial media hesablarında paylaşıldı.
Mən ümumiyyətlə 9-cu sinifə qədər koridora çox təhlükə ilə çıxırdım. Bufetə isə qorxaraq, çox təsadüfən gedirdim. Fizika müəllimim dərsdə dəftərimi cırırdı, sepimi qırırdı (baxmayaraq ki, özü də daxil olmaqla digərləri də dərsdə aksesuar taxırdı). Mənə sırf çiynimə şal atdığım üçün "samiraldo", "şəxsiyyətsiz" deyirdi.
10-cu sinifdə pandemiya başladığı üçün dərslər onlayn oldu. Həmin periodda da trans dostumu küçədə daşlayıb alnını qanatmışdılar və "sənlə Əli sedmoyun adını batırırsınız" deyərək təhdidlər edirdilər. Hətta həmin məktəbdə tanıdığım trans qadının tualetdə dəfələrlə cinsi istismara da məruz qaldığını öyrənmişəm (təəssüf hazırda özü bunu danışmayacağını deyir).
Bu il isə çox qəribə bir hadisə oldu və heç kim şikayətlərimə reaksiya vermir - hətta məni məktəbdə sıxışdırırlar. Bir neçə gün əvvəl məktəbdəki oğlanlar koridorda "qızdı əə bu, sumkasına bax" deyərək söz atmağa başladılar. Qeyri-ciddi cavab verərək yola verdim və digər otağa ingilis dili dərsinə getdim. Həmin şagirdlər isə ümumən dərslərə girməyib vaxtlarını koridorda, boş otaqlarda keçirirlər. Giriblər bizim sinfə. Mənim sinfim olduğunu bildikləri üçün də məktəbdə paylaşılan üfunət qoxulu spirti müəllimlər stuluna, qabaq partalara boşaldıblar və sinif otağını tamam dağıdıblar. Bu hadisəni gördüm və mənə görə artıq digərlərinin də reaksiya görməsi təsir etdiyi üçün aşağı düşüb "məktəblinin dostu" (Məktəblinin Dostu) adlı təhsil işçisinə hadisə haqda məlumat verdim. Elə həmin oğlanlar da koridorda idilər və orada da mübahisə yarandı, düz burun-buruna dayanıb üstümə elə təhsil işçisinin yanında qışqırırdılar, "petux" deməyə də çəkinmirdilər.
Hadisə barədə direktor Yəhya Abbasova da məlumat verdim. Hətta 3-4 dəfə valideynim də gəlib. Açıq şəkildə direktora da biseksual olduğumu, buna görə də bullinq, ayrı-seçkilik, zorakılıq gördüyümü dedim. O isə dəfələrlə yanına gəlməyimə rəğmən məsələyə tamamilə barmaqarası baxdı. Daha sonra "mən sənə vaxt verirəm, get dincəl" deməyə başladı. Mən başa sala bilmədim ki, 11-ci sinif şagirdini yola vermək asandır, lakin məsuliyyətini götürdüyünüz məktəbdə tək onlar tərəfindən reaksiya görən mən deyiləm. Mən vəziyyəti təkidlə izah etməyə çalışdıqdan sonra isə valideynimə "10 valideyn Əlidən şikayət etsə məktəbdən atıla bilər" deyib. Yəni təhqir, təhdid olunan mən, reaksiya görən də mən?!
Hətta müdir müavini də həmin oğlanlar haqda mənə deyir ki, "onlar padoşdur, düzəlməyəcəklər". Bu zaman mənim təhlükəsizliyim təhdid altında olmalıdır?! Müdir müavini həm də məni də zorakılığa təşviq edərək deyir ki, "sən də cüssəlisən, vur onları". Təhsil işçisi açıq şəkildə dava-dava etməyimizi istəyir?
Feysbukda yazdığım kiçik posta görə məktəblinin dostu layihəsindən psixoloq gəldi. Gələn şəxs dirəşmişdi ki, "propaqanda etmə, çalış yola ver, onlar dəyişməyəcək". Həqiqətən də siz bunun üçün varsınız?! Onların dəyişməsi vecimə deyil, bu məktəbdə yaradacağınız təhlükəsiz mühitdən danışıram mən. Davamlı olaraq deyirlər ki, "sən nə etsən də o uşaqları atdıra bilmərsən". Anamın dediyinə görə məktəb işçilərindən kimsə hətta ona "Əıi homoseksualdır, özü yalandan biseksualam deyir" deyib. Məktəblinin dostu isə Azərbaycan Respublikası Təhsil Nazirliyi-nə şikayət etmək istədiyimi dedikdə mənə "şikayət etmək asandır, arxasında durmaq çətindir" deyir. Reaksiyaları bir kənara, bu təhsil işçiləri artıq şəxsi həyatıma müdaxilə edib bəyanlarımı belə tanımırlar.
Daha sonra təhsil nazirliyindən də psixoloq gəldi. Ona isə ümumiyyətlə məsələnin LGBTQi ilə əlaqəli olduğunu deməyiblər. Sadəcə deyiblər ki, "Məktəbdə Əli adlı uşağın problemləri var, gör alınırsa, onlayn təhsilə keçsin". Başa düşmədim ki, niyə mənim valideynimin stresslə dəfələrlə məktəbə gəlməsinə rəğmən bu şəxslər hələ də koridorda zorakılıqlarına davam edə bilirlər. Hamısı da zorakılığa meyilli şəxslərdir. Biri mənim köhnə sinif yoldaşım olub və dərsə Gürcüstandan gətirtdikləri 5 barmağı gətirirdi.
Dəfələrlə danışdım, dəfələrlə reaksiya göstərdim, aldığım reaksiyalar isə sadəcə "danışma, yazma" idi. Yəni mənim travmalar toplusu ilə yüklənən həyatım yerinə məktəbin adı daha vacibdir. Elə direktor da deyir bunu: "məktəbin adını batıracaqsan". Müəllim "kişi belə pinlər taxmamalıdır, mənim oğlum belə olsa...." deyə danışır.
Davamlı deyilir ki, biz uşaqlarla danışmışıq. Mənə uşaqlara acıqlanmağınız lazım deyil (hərçənd bunu belə görməmişəm). Yaxud da onları tutub şillələməyiniz mənə lazım deyil. Hətta siz - təhlükəsizliyimizdən cavabdeh olan təhsil işçiləri sosial varlıq olan şagirdi keçdim, hətta sinif otağının dağıdılmasına belə sırf LGBTQi məsələsidir deyə reaksiya vermirsinizsə, sizin humanistliyinizi sorğulayıram. Mənim anam artıq 2 dəfə stresslərdən huşunu itirb yıxılıb. Təkrar valideynimin çağırılması və əhəmiyyətsiz iddialar mənə maraqlı deyil. Ümidvaram bu yazdıqlarım lazımi qurumlara və şəxslərə çatacaq. Ətrafımdaki demək olar bütün insanların təhsil sistemindəki zorakılıqla bağlı dərin travmaları var. Elə indi də bu mətni yazıb bitirdiyimi düşünmüşdüm ki, koridora çıxanda yenə məktəbli dostu və o cinayətkarlığa meyilli qrupun söhbətini eşitdim. Hansısa sinif otağında bıçaq qoyublarmış (və ya bıçaqla tutulublarmış). Bax belə.
Əgər bu yazını görürsünüzsə, deməli mən şəxsi təhlükəsizliyim üçün məktəbə getməkdən imtina edirəm. Fiziki olaraq özümə zərər verməməyim psixoloji olaraq da etməməyim mənasına gəlmir. Bu məktəb indiki vəziyyəti ilə mənim üçün çox destruktivdir. Verilən reaksiyalar istisnaedici və gücsüzləşdiricidir. istənilən şəkildə hadisəni danışmağa hazıram. Təhsil sistemində, məktəblərdə LGBTQi şagirdlər, müəllimlər və digər təhsil işçiləri var. Kimliklərimiz məktəbə daxil edilib bullinqə məruz qoyula bilmərik.
Hadisə ilə bağlı Təhsil Nazirliyinə, Ailə, Qadın və Uşaq Problemləri üzrə Dövlət Komitəsi, Azərbaycan Respublikasının insan Hüquqları üzrə Müvəkkili - Ombudsman-a şikayət ərizəsi göndərmişəm.

---sitat---