annem babama nasıl verdi acaba neler hissetti

internet mühitində rastlaşdığım ən yaxşı hekayələrdən biridir. Mənə Qoqolun bir hekayəsini xatırlatdı. oxumaq istəyənlər üçün spoiler ola bilər deyə adını deməyəcəm.
Hekayə adı ilə harmoniya içində başlasa da, irəlilədircə bu harmoniya pozulur və sonda tamamilə başlıqdan qopur. Yeri gəldikdə güldürən, yeri gəldikdə zəkasına və hadisələri əlaqələndirmə şəklinə, ən çox isə yaradıcığına heyran buraxan, bizlərdən biri kimi olan bir inci sözlük yazarının hekayəsidir.

bütöv bir şəkildə oxumaq istəyənlər üçün: wattpad

the pickwick papers

az öncə fernando pessoanın huzursuzluğun kitabını vərəqləyərkən qeydlərim arasında rast gəldim kitabın. pessoa kitab haqqında yazır:
the pickwick papersi oxumuş olmaq həyatımdakı ən böyük tragediyalardan biridir. çünki onu bir də əsla ilk dəfə oxuya bilməyəcəm.
sözlər maraq oyandırdı.
charles dickens tərəfindən, pikaresk tərzdə yazılmış romandır. ona ən yaxın nümunə kimi don kixotu göstərmək olar.

p.s: kitabı oxusam daha ətraflı yazacam, lakin 900 səhifə olduğunu öyrəndikdən sonra həvəsim öldü biraz. janrına görə çox uzundur məncə.

hemofobik qadın

(baxma: allahın bədbəxt insanı)
(baxma: hemophobia)
(baxma: blood phobia )
(baxma: qan tutması)

july on the sound

Bir anda həyatıma girən və məni jbm ilə tanış edən mahnı. Möhtəşəm ifadır. saatlardır dayanmadan dinləyirəm.

lyrics:
Cover up your hands and tuck in your feet
Sunniest day that I have ever seen
All of your friends will come out to the sea tonight
They' re coming out to say goodbye
I looked away, I looked at the ground
Holding your arm I could feel your heart pound
But like the waves that rolled into the sound you died
And now never will we see your eyes
I ran away from the pain but I still see your face
I can still see your face

All our lives are weights on a string

(youtube: )

sözaltı günlük

son zamanlar eyni sözləri eşidirəm sözlük. Fikirlərim ayaqlanıb, başqa insanlara səpələnib, və indi də sözə çevrilərək geri qayıdırlar bir-bir. əlimi atdığım hər bir işdə istisnasız olaraq eyni sözlər çıxır qabağıma: qorxursan və bacarmayacaqsan. Dirənirəm sözlük, lakin yoruluram, hər söz ip olub həvəsimin boğazına keçir.

Əlimi qaldırmağı belə mənasız saymağa başladığım bir abu hava hökm sürür, indi. Günlər bir birini izləyir, hər yeni günə "bugün plandakı bu bu və bunu edəcəm" deyərək başlayıb, hər dəfə həmin planı yadına salıb özünə başqa şeylərlə məşğul olmağı rəva görməmək, lakin günün sonunda planın toxunulmamış qaldığı və digər məşğuliyyətlərdən də olduğunu görəndə daha böyük vicdan əzabı çəkmək. Sadəcə olaraq dünəni, srağagünü, ondan öncəki günü yenidən yaşayırsan. Dəhşətli vaxt itkisi isə dözülməz ağırlığı ilə ürəyinin başında yer edir, sözlük. Günlər gedir, sözlük, ömür gedir, xəyallar gedir, ümid gedir.

(youtube: )

bir nedeni yok yalnızca öptüm

dudaklarım gerisin geriye çekildi; ağdalı bir sıvının ağır ağır örttüğü, korkunun biçim kazanıp ayağa kalktığı ve ‘hey bana bir şeyler söylemenin vakti geldi’ dediği zamanlarda bekledim seni; gözlerimi kapadım. bekledim. beklerken, özlemenin hangi geçitleri geçilmez kıldığını, hangi duyguların insanı hayata kazandırdığını, basite indirgenmiş hüzünlerin geceleri dinlenmeye müsait şarkılarla şahlandığını anlatamadım. evet, bilmiyordum. bilmiyordum, kelimelerden arınmış bir cümle kurar gibi sevişmeyi. sevişirken sözlük kullanıyordum hala. ama, seni seviyordum. ve sevdiğimi, sevgimi anlatma telaşıyla hata üstüne hata yapıyordum sana. sana yaklaşamıyordum. yasaklanmıştın adeta. çiğnemeye çalıştığım yasak olsan da, uzak dursan da, o korkunç şeklini korusan da, farketmiyordu hiçbir şey. küçük bir ateş. küçücük bir ateştin sen. sönmekten ürken bir ateş. bir su damlasıyla bütün görkemini kaybedebilecek bir ateş. aşkın mecali kalmamıştı. sessizce sokuldum yanına. acıyla irkildin. gülümsedim. gülümsememe anlam veremedin elbette. kimdi bu? ne istiyordu? tanımadığın biri. hatıralarını darmadağın etmeyi planlamış bir yabancı. fuzuli bir beden, karşındaki. usulca uzandım,

bir nedeni yok. yalnızca öptüm.

kimi geceler penceremden uzayı seyrederim. uzayın adını ben koymadım. uzayın adını yıldızlar, gezegenler kendi aralarında kararlaştırmışlar. rahatlatır beni o. bütün yağmurlar, uzayın derinliklerinden gelip yağar diye düşünürüm. yağmurlar başka galaksilerden gelip yağar. romantizme uyum sağlamak için de değil. öyle. işin gerçeği budur. yağmurlar, bu dünyaya ait sanma. bembeyaz bir yalnızlığın olmalı senin de. lekesiz bir yalnızlık. lekelenmeye müsait bir yalnızlık. tedirginliğini buna bağlıyorum seni seyrederken. pişmansın. pişmansın kapıp koyveremediğin için sanki. elinde olsa, avaz avaz bağıracaksın sokaklarda. ‘neyim ben? ! ’ diye haykıracaksın. olmuyor tabii. olmuyor. sıyrılır gibi lüzumsuz bir yerden, sıyrılıp kendi affına sığınıyorsun. beni anlayacağın günler gelecek. beni de göreceksin. benimle tamamlanacak bir şeye benziyorsun çünkü. korkma lütfen,

bir nedeni yok. yalnızca öptüm.

çocukluğumdan söz etmek isterim sana, eğer sıkılmazsan. bir gün otururuz evde, ben sana hayatımı anlatırım dakika dakika. kaç yaşımdaysam, o kadar yıl sürer konuşmam. çay pişiririz. çaydanlığa su yerine votka koyarız sen dilersen. sonra da sen anlatırsın: sevdiğin filmleri, sevdiğin parçaları, sevdiğin canlıları, sevdiğin... hep sevdiğin şeylerden konu açarsın. ben sıkılmam. ben seninle sıkılmamayı seni ararken öğrendim. seni hayal ederken keşfettim sıkılmamanın azametini. bir insan, bir insanı sıkamaz. bir insan canı isterse sıkılır. hacimler açarım sana içimde, dolman için, oraya akman için. hacimler açarsın bana; çağlayarak gelirim. endişelenmen gereksiz,

bir nedeni yok. yalnızca öptüm.

olması gerektiği kadar fedakar biriyim aslında; daha fazlasını umma açıkçası. endişelerim, ideallerim, halletmeye çalıştığım meselelerim var. başkalaşmaya çalışıyorum. gözardı edilmiş tutumlar edinmek hoş. değişmek, hiç de zor değil. yalnızca özgür olabilsem, sorun kalmayacakmış gibi sanki. anlaşılmak istiyorum: sevdiğim bir şarkıyı herhangi biriyle paylaşırken aynı duyguları hissetmek arzusu bu. evet, tıpkı bu. sese, ahenge kapılırken, kendini müziğin ritmine verirken yanında bir diğerinin olabilmesi; görkemli bir anda birlikte sadeleşebilmek. birlikte dansedebilmek gibi. sen hastayken başucunda birinin sabaha kadar oturması gibi. arada bir alnındaki teri silmesi, üstünün açılmamasına dikkat etmesi gibi. bir başkası için hayatta kalma çabası gibi sanki. ölmek için değil, yaşamak için uğraşmak gibi. ummadan, hayal etmeden, sıradan, olduğu gibi.doğal. ve ciddi. ciddi ciddi hayatla mücadele edebilme gücü. bu gücü yanyanayken yaratabilme yeteneği. ben bu yeteneğin bir parçası olarak sokuluyorum sana. masallarla geliyorum. efsanelerle geliyorum. herhangi bir insanın birikimiyle geliyorum aslında. artniyetsizim. inan,

bir nedeni yok. yalnızca öptüm.

bazı sorulara cevap bulamadım; kuşkusuz gerekli de değildi bu. soruyu soru halinde bırakıp sahici yanını korumaya çalışmam, cehalet mi sanıldı acaba? ! bedenlerin bedenlerden istedikleri, ruhların, ruhlardan çıkarttıkları, karşılıklı acıların birbirlerinin etkisini arttırdıkları vakitlerde düştün aklıma. aklıma yayıldın. ne kaybedebilir, ne kazanabilirdim ki artık: ortadaydım işte! bir başkasının mal varlığına dönüşmeden yaşayabilmenin yalnızlığıydı bu. hayır! melankoli diye adlandırma bu durumu; ortak bir açı yakalayamama sorunu galiba. her kadın gibi doğurmak hevesi, her erkek gibi dağların doruklarında biraz gözden ırak hüzünlenme denemeleri aslında. kusura bakma, kafam biraz dağınık,

bir nedeni yok. yalnızca öptüm.

insan inandığı şeyler uğruna muhteşem hatalar da yapabilir. kızmamalısın. darılmamalısın eğer bir kardeşlik varsa aranızda. sevgi, hoşgörü takıntıları da değil. bir elmanın kırmızı olması, bir gülün öyle kokması, bir derdin halledilmesinin ardından gelen ferahlık kadar sıradan ve güzeldir hata yapmak da. aşka çılgınlığın yakıştığı çağları neden unutalım? neden tarihin çuvalına tıkalım tatlı serseriliği, az biraz sergüzeşt olmayı? ! ilımlılık mı kurtaracak insanlığı? alttan alma mı örtecek bunca çirkefi, zorluğu, belayı? demokrasi, senin saçlarından güzel olamaz. senin yüzünden daha güzel olamaz krediler, faizler, repolar, tahviller. dünyanın en uzun gecesi 21 aralık değil, beni terkettiğin gecedir. beni üzdüğün, yorduğun, yıprattığın gecedir. bir kabahat mi gerçekten kendi dışında birine hayranlık beslemek? ! gerçekten kırıyorsun beni,

bir nedeni yok. yalnızca öptüm.

birinin peşindeyim ben; tanımsız bıraktığım birinin. sessizliğin doyurduğu, biçimli ve endişeli birinin. düşüncelerimi zapteden, kelimelerimi korkutan birinin. yanında huzurlu uyuduğum, mutlu uyandığım birinin. onunla olmakla, onunla birlikte yaşamakla gizli bir gurur duyduğum, asla kıskançlığa ya da sahiplenmeye dönüşmeyen bir tutkuyla bağlandığım birinin. onu arıyorum göğe her baktığımda; bir melek gibi uzanıp yüzüme dokunacağını tasarlıyorum. bütün aşkların payına düşen şiddetten arınmış, başkalarına aynı/ birbirimize farklı koktuğumuz bir sevginin yolu bu. cesaretimi ondan alıyorum pervasızca ve yine ona ben cesaret veriyorum mücadele ruhunda. bir sır gibi saklıyoruz misafirliğimizi. hüzün bitince geri döneceğiz çağımıza. insanlığa karışmaya hazır yapışık kalpler taşıyoruz aşkımızda. bizim aşkımız hakikaten beden gücü gerektiriyor akıl kadar. yapacak çok işimiz var. dövüşecek çok düşmanımız var. kucaklayacak çok arkadaşımız var. bizim sebebimiz bu. bizim fazlalığımız bu. belki de iksirimiz. kanayan yüzlerle çevrili bir gezegende, fırtınaya karışan bellek tozlarımızla, erdemlerimizle, ideallerimizle ayaktayız. yalan söylemiyorum

bir nedeni yok. yalnızca öptüm.

evet, sen de isterdin sanırım huzurlu yaşayabileceğin bir hayatın planlarını yapabilmeyi; kolaya indirgenmiş, biraz fazlayı aşırılıkta aramayan, ölçülü bir heyecanla kritersiz bir maceraya aday kahraman olmayı. “rüzgara dur, yağmura yağma, mevsime değiş” demeyi; doğru, hepimizde biraz tanrıyı kıskanmak var galiba. bütün günahlar da buradan kaynaklanıyor adeta. hırslarımızın, çekincelerimizin odağı burası. kazanmaktan çok, kaybetmeyi göze alabiliyoruz. çikolata bile kurtlanabilir. dondurma erir. çiçek solar. galiba önemli olan, onları yerinde yaşamak, yerinde korumak! birer hatıraya dönüşseler bile! kaç ölüme kaç doğuma şahit olduğunu hatırlayabiliyor musun? sevmek, ifade edebilmek kadar, ifadeyi unutmamaktır da.

şimdi sessizce uzaklaşmalıyım. çünkü beni anlamadığını, anlamak için uğraşmadığını, hatta bunu önemsemediğini biliyorum. aynı otobandaydık ve birimiz birimizin yanından geçip gitti. hafızasızlığı, gurur saymanın adil yanı! . hangimiz süratliydik; önemi kalmadı. hangimiz daha özveriliydik; bunun da.. umarım mutlu olursun. bunu bir çöküntü anında da söylemiyorum. hiç kimse aldatmadı ötekini; yalnızca böyleydik işte! . yüzüme öyle bakma nefretle,

bir nedeni yok. yalnızca öptüm.

benden uzaklaştıkça, bana ait olandan yakanı sıyırdıkça rahatlayacağını, herşeye yeniden başlayabileceğini sanıyorsun. kimbilir, doğrudur belki de! . adımın yaşamadığı, adımın özlemle anılmadığı yerlerde kime umut verebilirim ki zaten? romantizmin tehlikesi büyük! romantizmin tehlikesi büyük! romantizmin esrarı büyüleyici! romantizmin kanına girdiği insanlar bencil ve hırslı!
ben seninle birlikte yaşlanabilecek kadar erken yola çıkmayı istemiştim; maceramız uzundu çünkü. maceramızın tahakküm altına alınamayacak kadar mükemmel olması, donanımımızla ilişkiliydi. ynni, sen ne kadar sevecensen, ben ne kadar yıpratıcıysam.. o da o kadar mükemmeldi. özveri denebilir buna. evet, buna özveri demek beni mutlu ediyor. insan, özverinin çocuklara ad olarak verilebileceği bir dünyada tanımını kaybediyor. bu kaybedişteki kaosun ritmiyle çekiliyorum sana. sen bir mıknatıssın şeffaf ve ben, çekilirken sana içimdeki alelade metal parçalarıyla, kan şekerim düşüyor, ağzım düşüyor, ellerim.. en çok da ellerim düşüyor! . sakın ha üstüne alınma,

bir nedeni yok. yalnızca öptüm.

ben seni kırmak için yaratılmadım. uzun zamandır seni planlıyorum haksızca; cezalandırılacak kadar mı yabancı, tanınmaz ve suç yüklüydüm? ! belki; seni çok yıprattığımın, bıraktığımın elbette farkına vardım, ama herşey mi benim aleyhte varoluşumla açıklanabilir? ! beni, başta sana olmak üzere kimliklere karşı saldırganlaştıran koşulları tek başıma ben mi oluşturdum? seni kaybettim. bunu biliyorum. seni kaybettiğimi sen çekip gitmeden önce de biliyordum. ortadaydı. bedel ve kefalet ortadaydı.. senin hakkında bir satır yazmamaya çalışmamın nedenini hiç düşündün mü? ! sana ait olanları içten içe koruma uğraşı mıydı sanki bu: kuşkusuz. hala da saygıyla ağlıyorum. büyük bir tesadüfe yenildim, büyük bir eksen kaymasıyla, sihirbazın şapkasında sıkışıp kalan tavşan gibi,

bir nedeni yok. yalnızca öptüm.

elbette kızıyorsun bana; belki en çok da bu zayıflığıma kızıyorsun: tedirginliğime, seni kaybetme endişeme, telaşıma, şaşkınlığıma, titreyişime, ürpermem, anlamlarını anlamamış kelimelerle yetinmeme, müzakerelerde bulunmama, buhranların yorduğu bir gençlik yaşamama, bilincimi sana yönlendirmeme, sürekli sürekli içmeme, kelimlerin kifayetsiz olma durumuna, vesaireye vesaireye.. inadıma öfkeleniyorsun. seni bırakmama, seni özgürlüğüne salmama hiddetleniyorsun. bu da aşk işte! bu da entrika! bu da soysuzlaşmanın, aşkın getirdiği dalaveralarla kendine kilitlenmenin başka bir çeşidi! peki anahtar nerede sevgilim? ! peki anahtarın üzerindeki yivler kimin eseri? ! dur, dur, bağırma,

bir nedeni yok. yalnızca öptüm.

bunlar da geçecek şüphesiz. seni unutmama kaç yüzyıl kaldı ki.. bir küsme, bir burulma biçimiyle gidişinin ardından şehrin gri cephelerine fevkalade ağır bir el bombası gibi düşen bunaltının bıraktığı korkunç acının unutulmasına kaç yüzyıl kaldı ki.. yaralandım. bütün noktalarımdaki nöbetçiler de yaralandı. çığrından çıkmış bir ayaklanma gibi ağlamakta yalnızlığım. bir gerçek aramıyorum felakete. bir bahne göremiyorum arkadaşlarımın beni teselli etmek için söyledikleri kelimelerin hanesinde. ama yokluğunu doldurmuyor sevda siyasetinin hançerleri. ama bilemiyorum yağmurun ardından artık hangimiz suçlanacak.. eğer hissediyorsan,

bir nedeni yok. yalnızca öptüm.

ben sende ardı arkası kesilmeyen bir korku sevdim. ben bir cüce çocuk sevdim sende sıska. şiddetli ve hayret uyandıran manevralarla kendi kanına olan saplantılı aşkını sevdim. o rutubet kokan loş yüzündeki kanalizasyonları, az kelimeyle kurduğun cümlelerdeki gizli soru işaretlerini, barlardan çatlak bardak gibi atılmayı beklemeni, serserice patlamalarını, yuttuğun toplu iğneleri ve bir film hilesi hissi uyandıran utangaç hasret pozlarını sevdim. dokunamadım sana. parmakuçlarım neşterdi çünkü. kırılan bir kemiğin sesiyle veda ederken,

bir nedeni yok. yalnızca öptüm.
küçük iskender

ana olmaq istəməyən qadın

mənəm o. uşaqlara qarşı olan soyuqluqdan irəli gəlmir, əksinə olduqca sevirəm o varlıqları. hətta hər şeydən çox sevdiyimi deyə bilərəm. və ya doğum qorxusu da buna səbəb deyil. hər bir qadın kimi, mənim də istəyim var əslində. amma bundan qaçınıram sadəcə olaraq. özüm başa çıxa bilmədiyim bir dünyaya başqa bir məxluq gətirmək istəmirəm, onun çiyinlərinə bu yükü qoymağa haqqım yoxdur. hər nəsil özündən əvvəlkindən daha artıq olur deyirlər. bunu düşünəndə olmamış uşağıma yazığım gəlir. başına gələcəkləri indidən görürəm çünki. niyə dünyaya gətirim ki?

intihar edəcək insanı fikrindən döndürəcəklər

özüdür. başqa heç bir şey qərara gəlmiş bir insanı fikrindən döndərə bilməz. davamlı şəkildə dilə gətirilən intihar istəklərindən sonra, adətən tam da fikrindən daşındığı düşünüldüyü anda (bunun düşünülməsinə səbəb isə artıq dəqiq qərara gəlmiş olmanın ardından sərgilənən rahatlıqdır) artıq gerçəkləşdirilmiş olur.

lakin mən başqa şeydən bəhs etmək istəyirəm. insanın özü ilə olan mübarizəsindən. bir tərəf dəlicəsinə intihara can atarkən, digər tərəf onu fikrindən daşındırmağa çalışır. hər iki tərəf argumentlərlə çıxış edir, qarşılıqlı olaraq savaş gedir. artıq hal ciddiləşir, qərarlar alınır.

necə gəldi edilməz, intiharlar. bərbadlığın pik nöqtəsindən sonra gözəlliyə ehtiyac duyur insan.
intahara hazırlaşmaq nədir bilirsinizmi? ölüm üçün gözəlləşmək? çirkinləşdirərək məhv edəcəyi bədəni inadına gözəl şəkildə qollarına təslim etmək. öləcəyin üçün yuyunmaq, daranmaq, özünü səliqəyə salmaq, ruhunu çirkinliklərdən arındırmaq. artıq burada tərəflərdən birisi qalib gəlir.
hər intihar təşəbbüsünün ardından (fərqi yoxdur fikri təşəbbüs yoxsa real) mütləq nələrsə intihar edir.

yaşamağa davam edən bir bədən və ruhun geridə buraxdığı gözəgörünməz, kəsilib-atılmış parçacıqlar. yaşamağa davam edə bilmək üçün nələrsə intihar etməli, varlıqlarına son qoymalıdır. bədən yaşasın deyə ruhu ona yem edilməlidir.

hər intihardan geri dönüş yenidən doğuluşdur, simurq kimi küllərindən yenidən doğulmaq, dircəlmək. yenidən həyata qayıtmaq və dörd əllə ona sarılmaqdır. və bunu sadəcə insanın özü edə bilər. başqa heç kəs, heç kəs bu qüdrətdə deyil.

mark rothko

yəhudi əsilli rəssam. abstrakt ekspressionizmin əsas nümayəndələrindən biri olub.
1923-cü ildə new-yorka gəlir və burada incəsənət məktəbinə yazılır. ona ilk təsir edən insan müəllimlərindən biri olan arshile gorky olmuşdur. sənətin səssiz bir dillə bir çox şey anlata biləcəyini ilk dəfə onun rəsmlərində görən rothko, bir mənada əlindəki gücün fərqinə varır.
rəssamın metro rəsmləri qabiliyyətinin üzə çıxdığı ilk işləridir.

sonradan müasir amerikan rəsm sənətinin öldüyündən qorxaraq yenilik axtarmağa başladı. bu axtarışda ona nietzsche və tragediyanın doğuşu yoldaşlıq edirdi. mifologiyadan və psixoloji düşüncələrdən də təsirlənən rəssam artıq fərqli yolla irəliləyirdi. həmin dövrdə dönəminə damğasını vuran aşağıdakı sözləri deyir:
"gerçəkdə bütün mövzular içində hər zaman ən çox diqqət çəkənlər tragik olanlardır. sonsuz tragik təcrübə sənətin bəsləndiyi əsas qaynaqdır. tragediyalar və böyük əzablar olmasaydı bugün sitayiş etdiyimiz bir çox rəssam bildiyimiz əsərlərilə mövcud olmazdı."

həyatı boyunca bir çox cərəyandan təsirləndi və heç birinə bənzəməyən rəsmlər yaratdı.
rəsmləri içində daşıdığı narahatlığın simvolları idi. onu bəlkə də ən çox qorxudan şey rəsmlərinin gözəl qəbul edilməsi idi. əgər gözəl olaraq qəbul edilərdilərsə, varlıların evlərində dekorativ əşya halına gələcəkdilər.

1958-ci ildə bir restoranın dekorasiyası üçün ona külli miqdarda pul təklif edilir. uzun çək-çevirdən sonra maddi çətinliklər ucbatından təklifi qəbul etmək məcburiyyətində qalır və restorana asılacaq rəsmlərinin bura gələcək müştərilərin iştahlarını qaçırmasını diləyir. bir yandan da öz məqsədini həyata keçirmək üçün xalqla birbaşa təmasa keçmə şansı əldə etmiş olur. onun fikrincə, rəsmləri restorana gələcək müştərilərə hər tərəfi bağlı otaqda tələyə düşmə hissini verəcəkdi. rəsmlərini tamamlayır və bir gün arvadı ilə bu restorana şam yeməyə gedir. həyatı boyu yeməyə bir-iki dollardan artıq verməyən rəssam üçün gördükləri xəyal qırıqlığı yaradır. bir yeməyə bu qədər pul verən insanların onun rəsmlərinə baxmayacağını anlayır. restoran ilə müqaviləni ləğv edir və rəsmlərini geri alır.

1970-ci ildə biləklərini kəsərək intihar edir.

yazarların ən pis pərt olduğu an

Çox gərgin və stressli bir dönəmə aiddir bu an. Pərt olduğum anların ən pisidirmi, əmin deyiləm, fəqət yaddaşımda özünə məxsus bir yerə sahibdir. Bilmirəm vecsizlikdənmi yoxsa sadəcə olaraq nəsə etmək adına mı etdim. Özümdə deyildim və yolda hər zamankı kimi öz aləmimə dalmış yeriyirdim. Bir tərəfdən də beynimdə rahatlama ehtiyacına dair düşüncələr dolaşırdı. Stress tükətmişdi məni. önümə çıxan ilk aptekə girdim, qıza yaxınlaşıb doping istədim. elə beləcə, mənə doping verin xanım dedim. qızın mənə elə baxışı vardı ki, gəl görəsən.* glş o baxış qarşısında hər şey birdən aydınlaşdı, nə etdiyimin fərqinə vardım. dərhal çıxdım ordan və ondan sonra bir daha o aptekə girməmişəm. hələ də yadıma düşəndə qızarıram.

(youtube: )