2. müharibənin ortasında yaşamaqdır. şəhərdə kişi xeylağı qalmadığı üçün qızların 6-dan, 9-dan hətta 12-dən sonra eve gələ bildiyi, bayıra çıxanda ananın "ehtiyalı ol başına bomba düşməsin", "diqqətli ol, diyirlər mixaylo şəhərdədir" kimi narahatlığının eşidildiyi, qailərinin içkili tank sürməyə görə tankı ştrafnoya apardığı zamanlardır. dərsdən sonra uşaqların bilyarda, pes-ə yox, fabriklərə silah, güllə düzəltməyə ya da tirə getdiyi vaxtlardır. uşaqların bazar gününü ataları ilə gəzməyə getmək üçün gözləmədiyi vaxtlardır, çünki ata cəbhədə deyilsə bazar günü də mütləq neft mədənindədir ya da silah zavodunda. axşamlar şəhər bombardmançı təyyarələr tərəfindən görünməməsi üçün elektrikin verilmədiyi, buna görə də anaların feriha ilə emirin, bihter ilə behlülün axırını öyrənə bilmədiyi, bacıların axşam şamın ışığı görünməsin deyə pəncərələrə qara pərdə çəkdiyi illərdir. o vaxt uşaq olmaq tuxta şey idi, o vaxt uşaq olanın 60-larda, 70-lərdə cavan olub-olmayacağına ümidlərinin olmadığı illər idi.
