6. məyusluq cümləsi.
amma ayrı ləzzəti vardı onun. ailəlikcə lampanın "nööt"ünü doldurub oturardıq. bizim işıq sönəndə həmdəmimiz tum idi. yerə sərilmiş süfrə, padnos dolusu tum, atamın baməzə söhbətdəri...
bəzən bir otağda lampa, o birində şam olardı. onda anlamırdım. amma, indi görürəm ki, əslində işığların sönməsi ailəni sosiallaşdırırmış. tv yox, yalnız özümüz. indiki zəmanədə isə hətta, uşağıların da bu həzzi yaşamayacağını düşünürəm. çünki dövr dəyişib daha. adi işıq sönəndə zaryadkasız qalmaq adamın halının neqativ olmasına bəsdi. necə deyərlər: hər şey öz vaxtında gözəldir.