4. bəzən qibtə edilən insandır. əgər problemlər canını boğazına yığıbsa, məsuliyyətlərin, qayğıların problem halına gəlibsə, bunların əlindən rahatlığın əldən gedibsə, bu problemləri düşünərək bitirdiyin günün axşamı, yatağına yatmağa uzandığın vaxt içindən belə bir istək keçə bilər. yatım və oyanmayım. ancaq bunu deyərkən belə, bu işin mümkün olmadığının şüurundasan. ağrıların azmış kimi bu da əlavə bir ağrı olur. zira, səhər duran kimi yenə o qayğıların başlayacağının fərqindəsən.
yatıb, oyanmamaq! bəli, oyanmamaq, dünyaya gəldiyimiz ilk saniyələrdən bəri ona doğru hərəkət etməyə başladığımız ölümün minlərlə versiyasından biri amma ən ləzzətlisi. ölmüsən və artıq nə o məsuliyyətlər, nə onlardan qaynaqlanan problemlər yoxdur. boyun olduğun işlərə görə səni hərgün `nə oldu hələ hazır deyil?!` deyə beyninlə qayrışan o adam(lar) da yoxdur, o işə boyun olmağına səbəb olan məsuliyyətlərin və onları niyə yerinə yetirmədin deyə soruşanlar, mühakimələri ilə səni hər gün öldürənlər də yoxdur. sonuncu dəfə ölmüsən. hər gün ölməkdən bezmək də artıq yoxdur. ölmüsən, özü də, intihar etmədən, biixtiyari olaraq. ölmüsən, ağrısız-acısız və intihardaki ağrıların ən acısı olan öləcəyini bilmək ağrısından belə azadsan. sən sadəcə rahatlamağın ən yaxşı üsullarından biri olan yatmaq feilini icra etmisən. nəticədə, rahatlığının üstünə bir rahatlıq daha gəlib! yatmaq və ölüm rahatlığı. almadığın lotereyadan cek potu qazanmısan. almadığın lotereyadan cek pot necə qazanılar sualına da cavab axtarıb, bunun mümkünsüzlüyünü isbat edərək yenə özünə əlavə ağrı qazandırmırsan. çünki sən ölmüsən, qəmlərinin mənbəyi olan ağlını yatarkən təhvil verdin! mən ölsəm bəs filankəs(lər) mənsiz neynəyəcəklər sualı da sənə ağrı vermir. ölmədən əvvəl təhvil verdiyin sadəcə ağıl deyil, həmçinin də baçqa ələmlərin qaynağı olan vicdandır. vicdan səni öldüyün halda da tərk etməyibsə yenə də sızlamağa haqqı yoxdur. tanrı belə səni buna görə mühakimə edə bilməz. çünki sən ölmüsən, ölümü seçmədən ölmüsən!