5. qısa olub-olmadığını deyə bilmərəm, amma bu hekayədə yazılanlar mənim ilk qələm təcrübəm olubdur və bəzi istisnaları nəzərə almasaq, based on true story də deyə bilərik. bir sayta göndərmişdim hərf səhvləri ilə dolu başdansovdu formada. saytdan geri məktub gəldi 2 gün sonra - hərf səhvlərini düzəldin və word documentdə göndərin. mən heç birini etmədim, amma 1 həftə sonra səhvlər düzəldilmiş formada saytda gördüm.

daşlaşan sevgim

onu ilk dəfə 6 ay bundan əvvəl görmüşdüm. gözləri yamyaşıl idi. o da mənə baxdı. mehriban-mehriban gülümsəyirdi. həkk oldu yaddaşıma gözləri o vaxtdan bəri. hər gün onu gördüyüm yerə gedirdim. sanki sehrləmişdi məni. fikrimdən çıxmırdı. hər dəfə ora getməyə hazırlaşanda uzun-uzadı nitqlər hazırlayardım. ona danışmalıydım axı ürəyimdəkiləri. bəlkə "səni sevirəm" desəm inanmazdı. ilk baxışdan məhəbbətə çox insan inanmır. amma deyəcəkdim sevdiyimi. inanar-inanmaz, öz işidir. təki mən bu yükdən xilas olum. ürəyimi didib-parçalayan hər nədirsə, o, bunu bilməlidir.

deyirlər, "məhəbbət ürəyin içində olan diş ağrısıdır". gülərdim bu sözə. amma indi o ağrını çəkirəm. amma mənim ağrım daha dəhşətlidir. dişi çəkib çıxartsan, ağrıdan canını qurtara bilərsən. sevgini ürəyindən çəkib çıxara bilmirsən, səni həmişə ağrıdır, bu ağrını çəkməyə səni vadar edir.

onu gördüyüm yerə sonradan nə qədər getsəm də, onunla rastlaşmadım. saatlarla gözlədim. yox idi. sanki yer yarılıb yerə girmişdi. artıq o civarda yaşayan əksəriyyət insanları tanıyırdım. amma onu tapa bilmirdim. hər dəfə dilxor halda evə qayıdırdım. öz otağıma çəkilərək saatlarla ordan çıxmırdım. heç nəyə marağım qalmamışdı. artıq evdəkilər də hiss etmişdi. anam son günlər başımın üstündən ayrılmırdı. israrla nə olduğunu soruşurdu. mən isə hər dəfə ağlıma gələn bir cavab verərək narahat olmamasını deyirdim. həqiqəti deyə bilməzdim. utanırdım...

axır bu gün son qərarımı vermişdim.yenə gedəcəkdim, bir qədər gözləyəcəkdim. əgər yenə görməsəydim, o həyətdə yaşayan kiməsə yaxınlaşıb soruşacaqdım. bəlkə də həyasız qərardır. amma etməliydim, başqa yolum qalmamışdı.
dediyim kimi də etdim. həyətdə həmişəki yerimi tutdum. bir az gözlədim. lakin yenə görünmürdü. birdən blokdan çıxan bir qız gördüm. sürətlə həyətdən çıxaraq yolu keçdi. tez arxasınca getdim. bir qədər də getdikdən sonra yaxınlaşdım.
- sizi bir dəqiqəlik olarmı?
səsim çox titrək idi. həyəcan özünü biruzə verirdi.
qız arxaya döndü. yəqin məni ilk dəfə gördüyündən diksinən kimi oldu, iki addım arxaya çəkildi.
- nə lazımdır?
nə deyəcəkdim? bu barədə doğru-düzgün fikirləşməmişdim. amma soruşmalıydım.
- bilmirəm necə deyim. üzr istəyirəm sizi narahat etdiyimçün. mən sizin həyətdə bir qız görmüşdüm. bilmirəm məni başa düşəcəksiniz ya yox...mən ona vurulmuşam. ancaq o vaxtdan onu görə bilmirəm.
- bundan mənə nə? məndən nə istəyirsiz?
- mənə kömək edin. siz bir həyətdə qalırsınız. yəqin tanıyarsınız.
- sizə niyə kömək etməliyəm?
- çünki sevirəm.
qız mənə sınayıcı nəzərlərlə baxdı. deyəsən inandı. səsim titrək çıxırdı. yəqin gözlərim də mərhəmət umurdu. bu, hər insana təsir edər.
- onu təsvir edin, bəlkə tanıdım.
- gözləri yamyaşıl, saçı sarı, mən gördüyüm vaxt açıq idi. çiyninə tökmüşdü.
birdən qızın sifətinin dəyişdiyini, gözlərinin mənə daha diqqətlə baxdığını hiss etdim.
- bir dəqiqə. gözləri yaşıl dediniz?
- bəli.
bir neçə saniyə keçdi. bu nədir? gözləri dolmuşdu. nəsə pis bir şey baş vermişdi. ürəyimin səsini eşidirdim. udqunmaqda çətinlik çəkirdim.
- siz yəqin sevinci deyirsiz. bilirsiniz o...
indi onun da səsi mənimki kimi titrək idi.
- nə baş verib, deyin.
- o, maşın qəzasına uğrayıb. xəstəxanada yatır.
- vəziyyəti necədir?
- ağırdır.

daha dura bilməzdim. hansı xəstəxanada olduğunu öyrəndim. həmin an yalnız bir şey arzulayırdım. kaş elə bu saniyə onun yanında olaydım. möcüzə olaydı... amma həyatda belə möcüzələr olmur.

taksiyə minərək xəstəxanaya getdim. ilahi, bayaq möcüzə axtarırdım. bəlkə də möcüzə indi baş verir. onu cəmi bircə dəfə görmüşdüm, amma onun yerinə canımı verməyə hazırdım. onun yerinə ölmək istəyirdim. allaha yalvarırdım. bele fikirləşməyə məcbur edən sevgi idi, hansı ki, allah onu mənə bəxş etmişdi.
xəstəxanada onun ağır vəziyyətdə reanimasiyada yatdığını öyrəndim. artıq bir həftə idi burda yatırmış. onu vuran maşın qaçıbmış. bir müddət köməksiz vəziyyətdə qaldığından xeyli qan itiribmiş. təcili qan lazım imiş. lakin o zaman nə valideynlərin, nə da qohumların qan qrupu uyğun gəlməmişdi. bəlkə mənim qanım - deyə tez fikirləşdim. dərhal müraciət etdim. bir neçə dəqiqə sonra şad xəbər gəldi. qan qrupum uyğun gəlirdi. məndən qan götürdülər.
sevincimdən ağlamaq istəyirdim. o mənim qanımla yaşayacaq. əgər istəsələr bütün qanımı verərdim. bilirəm, mən də bəzilərinə ədalətsizlik edirəm. axı məni də sevənlər var...
onu görmək istəyirdim. otağın qarşısına gəldim. həkimlərin dediyinə görə, qan hələ bir müddət vurulmayacaqdı. qapını aralayaraq baxdm. saçları yatağın üstünə səpələnmişdi. yumulu olduğundan yaşıl gözlərimi görə bilmirdim, ürəyim parçalanırdı. nə yaxınlaşa bilirdim, nə də uzaqlaşa.
birdən çiynimə bir əl toxundu. geri qanrıldıqda bir qadın gördüm. ətrafı qırışlı olan yaşıl gözlərindən hər şeyi anladım. anası idi.
- mənim balama qan verən sizsiniz?
- bəli.

o, daha heç nə demədi. gözlərimə elə baxırdı ki... birdən hönkürtü ilə ağladı. təsəlli etməyə söz tapmırdım. qolundan tutaraq dəhlizdə qoyulan divana tərəf apardım. hər ikimiz oturduq. bir müddət sonra dəhlizdə canlanma yarandığıni hiss etdik. nəsə baş vermişdi. həkim sürətlə reanimasiya otağına getdi. bizi təbii ki, içəri buraxmadılar. onun halı pisləşmişdi. qapının arxasından həkimim təlaşlı səsini eşidirdik. yoxsa? yoxsa?!...
anası ağlayırdı. mən isə alnımı divara dayamışdım. deyəsən, heç nə alınmırdı. anasının səsi getdikcə yüksəlirdi. bir qədər özümə gəlib onun yanına yaxınlaşdım. bu vaxt həkim çıxdı.
- nə? həkim, nə oldu?
- o... o, daha dözə bilmədi.
- nəəə?
anasının halı pisləşdi.özümdə deyildim, qadına kömək edə bilmədim. birtəhər özümü divana çatdırdım.

külək əsir. qəbiristanlıqdayam. məni tanımayan birinin qəbri üstündə. mən onun başdaşından mənə baxan şəklinə baxıram. yenə həmin gözlər… bəzən xeyli müddət gözlərimi çəkmirəm. hətta sevinirəm ki, o da mənə baxır. məni özümə göz yaşlarımın çənəmi, boğazımı islatması gətirir. niyə belə oldu? şübhələr məni didib-parçalayır. bəlkə də bir az tez getsəydim hər şey başqa cür olardı. bəlkə də…