1. Dünyanın ən gözəl intiharının sahibi olaraq, Robert C. Wiles tərəfindən çəkilən həm hərfi, həm də məcazi mənada “yıxımın” fotosu ilə ölümsüzləşən bəxtsiz qadın...fotoya baxdığın zaman sanki giorgione və daha sonralar eyni mövzuya müraciət edən digər qərb rəssamlarının “yatmış venera” rəsmindən izlər daşıdığını görürsən... şəkildə evelinin üz ifadəsi hadisənin tragikliyi və ölümün bütün qroteskliyi ilə təzad təşkil edəcək qədər dinc və sakitdir...evelin sanki bir əliyle boyunbağını düzəldir, zərifcə sıxılmış barmaqları ilə digər əlini başının altına qoymağa hazırlaşır; ayaqları isə eyni mükəmməllikdə, estetik şəkildə bir-birinin üzərinə aşırılıb...adama elə gəlir ki, evelin indicə yuxusundan ayılacaq və yavaşça əsnəyərək yerindən qalxacaq… lakin, bütün bunların bir yanıltmaca olduğunu sonra anlayırsan...nə qədər ironik də olsa, heidegger fəlsəfəsindəki qaçınılmaz son olan ölümün insana oynadığı bu son oyunu qəbul etməkdən başqa heç nə gəlmir əldən...
