12. həyata keçirdiyim şey.
bu barədə uzun-uzadı danışmaq olar. rədd olub getməyə qədərki vəziyyət haqqında bəzi entrylərim var idi, ancaq yekəbaşlıq edib sildim, indi yenidən yazmağa ərinirəm. indi danışmaq istədiyim, rədd olub getdikdən sonrakı vəziyyət ilə bağlıdır. yaxşı oxuyun beynim atıb bunu da silmək ehtimalım güclüdür.

getdikdən sonrakı psixoloji durum bir çox amildən asılıdır. geridə buraxdığınız insanların miqdarı və dəyəri ilə, adaptasiya olunmaq bacarığına nə dərəcədə sahib olduğunuzla, insanlarla münasibət yaratmaq qabiliyyətinizlə, çalışqanlıq dərəcəsiylə və sair.
yuxarıda yazdığım bütün amillərdə bəxtiniz gətiribsə (adaptasiyanız yüksəksə, azərbaycanda qoyub getdiyiniz dəyərli insan sayı bir əlin barmaqlarını keçmirsə, insanlarla bomba münasibət qura bilirsinizsə) rədd olub getdikdən sonrakı 1-2 ay hər şey super görünür, sanki bambaşqa bir dünyadasan və cənnətdə kimi hiss edirsən özünü. artıq bütün problemləri geridə qoymusanmış kimi gəlir.
əsas məsələlər bundan sonra başlayır. artıq yavaş-yavaş başqa bir ölkədə olduğunu, inteqrasiya olunmaq, qayda-qanunları öyrənməkçün necə uzun bir yol qət etmən gərəkdiyini (xüsusən də mənim rədd olub gəldiyim ölkədə isəniz), xarakterlərinə bələd olduqdan sonra, səmimiyyət ilə xalaxətrin qalmasın deyə yaxşı rəftar etmək arasındakı incə çizgini görəndən sonra hər şey daha da dərinləşir. bu müddət sonrası bəzən azərbaycana geri rədd olub getmək barəsində düşünməyə başlayırsan. əgər orada hələ də edəcək bir şeylərin qalıbsa o zaman 90 faiz hallarda geriyə dönürsən. üzgünüm leyla. belədir həqiqət.
ancaq mənim kimi şanslısansa və azərbaycanda edəcək artıq heç bir şeyin qalmayıbsa, qayıdandan sonra acından öləcəksənsə onda daha da zorlu bir dövr başlayır. gəldiyin yeri vətən olaraq qəbul etmək, tam anlamı ilə yenidən doğulmaq. bu qədər illər boyu yaratdığın ruhu öldürüb təzə bir ruh yaratmaq. ana dilini uşaq kimi heca-heca, səhv-düz danışa danışa öyrənmək, sevəcəyin yeməklər, insanlar, oyunlar və bir sürü şey kəşf etmək, öyrəndikcə öyrənmək, öyrəndikcə addım-addım böyüdüyünü izləmək. indiyə qədərki özünlə yanaşı, uşaq kimi özünü böyütmək yəni. və yenə bir müddət keçir, indiyə qədərki sən təzədən doğulmuş və böyüyən sənə baxaraq əlaqəsiz bir insan olduğunu dərk edir. şizofrenlər kimi danışdım lap. qəliz oldu amma idarə edin. bu qədər danışa bildiyim üçün hələ şanslıyam.
qısacası, bütün bu proseslər başlamaq üçün ilk növbədə cəsarət, arxasınca isə güclü iradə və dözüm, ən nəhayətində şans tələb edir.
bu yazını azərbaycandan çıxıb yenə də azərbaycanlı kimi davranacaq olan mallar üçün yox, özünü və çevrəsini dəyişdirmək, əsl mənada gözəl yaşam sürməyi məqsəd edinmiş insanlar üçün yazdım. mallar heç azərbaycandan çölə çıxmasın mümkündürsə.
uğurlar.