1. (bax: tofiq bayram)

vətən mənim bu günüm,
sabahkı toy-düyünüm.
haqqım var ki, öyünüm
azərbaycan deyəndə.
ürəklərdə döyünüm,
azərbaycan deyəndə.

“hər ölkəyə, hər elə,
olsun hörmət”, deyirəm.
“vətənindir, vətənin,
ilk məhəbbət”, deyirəm.
“onun şöhrət tacıdır,
şe’r-sənət” deyirəm.
mən vətənə, “füzuli,
abbas səhhət” deyirəm!
mən vətənə, “sabiri
doğan qeyrət”, deyirəm!
mən vətənə, “üzeyir,
müşfiq, səməd”, deyirəm!
“günəş kimi müqəddəs
bir həqiqət”, deyirəm,
azərbaycan deyəndə.
“dünya məni dinləsin,
– diqqət, diqqət!”,
deyirəm.
azərbaycan deyəndə!

azərbaycan deyəndə,
ləpələr şairləşir.
anaların bətnində,
qara gözlü körpələr
pələngləşir şirləşir.
azərbaycan deyəndə,
müdrik qocalar kimi
dağlar da fikirləşir.
azərbaycan deyəndə
“haralısan?” sualı,
verənlərə ar olur.
qeyrətlilər birləşir,
qeyrətsizlər xar olur
azərbaycan deyəndə!

dostdan sovqat, muştuluq,
düşməndən bac alaram,
azərbaycan deyəndə!
işıq sütunu kimi
sabaha ucalaram,
azərbaycan deyəndə!
körpüləri, səddləri
sinəmlə parçalaram.
sərhəd məftillərində,
bu kobud əllərimlə
bir muğamat çalaram,
azərbaycan deyəndə!

azərbaycan! – bu nida
qayaları silkələr.
sal daşların köksündə
çiçək bitər, gül bitər.
azərbaycan deyəndə,
təbim coşar, sel gələr,
sanma şöhrət pərdəsi,
ürəyimi kölgələr,
azərbaycan deyəndə.
gözümdə doğmalaşar
bütün xalqlar, ölkələr,
azərbaycan deyəndə!