nazim hikmet və necip fazıl
əjdahalar googllanecip fazıl lise dövründə, yaşadığım şəhərdəki türk məktəbini imtahanla qazanmağımla, digər türk şair və yazarlarını tanıdığım təbii bir prosesdə qarşıma çıxmışdı. doğrusu, onu tanımağımla təsirlənməyim arasında uzun bir zaman keçmişdi.
onu qəbul eləməyimdə mərhum prezidentimiz, idealist və düşüncə insanı olan əbülfəz elçibəyin təsiri böyükdür. öz içdən gələn səsiylə oxuduğu " sakarya türküsü`ylə" millətimin/millətimizin qədərini rəsm edirdi sanki. güclü ikən zəyif hala düşürülən, coşğun bir çay ikən bənd atılıb kanala həbsedilən, belinə hambal palanı qoylan, keçmişi şanlı bu günü içlər acısı konkret anadolu`nun, bütöv baxdığımızda türk müsəlman millətlərinin qədərini foto əsərlər kimi sanki gözlərimizin önünə sərmişdi bu dərinlərdən gələn səslə. "benimse alın yazım, yokuşlarda susamak" bütün mübariz ruhların qədəri idi bu. qiyməti bilinməmək, yoxuşlarda tərləmək, bir qurtum suya möhtac buraxılmaq amma vaz keçməmək... eynən imam hüseyn kimi...
nəticəyə gəlsək, ikisi də dəyərimizdir, yaşanmış tariximizdir, qazancımız və itkimizdir. başqaları üçün məsumca "hərşeyə rəğmən yanma, kül olma amma aydınlatma" idealını " vicdân azâbına eş, kayna kayna sakarya,öz yurdunda garipsin, öz vatanında parya" ilə yan yana gətirdiyimizdə içtən gələn səsləri eşidə bilərik.
üzv ol