6. 3cü dekadın başlarında iken bele, indiden artıq ömrüm boyu 'sahib olacağıma' emin olduğum özümemexsus xüsusi bacarıqlarımdan biridi. her yerde, her zaman, her şeraitde bunu peşekarlıqla bir göz qırpımında hiss eletdirmeden ele yaşayıram ki, herden bu qavramı götünün açarını itirməklə qarışdırıram.

uşaqlıqdan paltarlarım, oyuncaqlarım, şekillerim, böyüdükce defterlerim, kitablarım, kiçik deyerli eşyalarım, sonralar texnoloji aletlerim, her cür şexsiyyet vesiqem, pasportum ve bir çox kiçik eşyalarım. eynek ve qol saatı kimi eşyalarla heyat yolumu çoxdan ayırmışam onsuz. xülase, itirmek menim işimdi. bunu öyrenmişem artıq ve alın yazımdan qaçmağa heç bir vechle cehd elemirem artıq.

keçen günlerin birinde bir ekstrim nümune daha yaşadım. telefonumu itirdim, amma nece. tebii ki, bu ilk deyikdi telefonla bağlı. üst paltarımı deyişmek isteyerken, telefonum kilsenin qravitasiyadan güc alan azacıq yana meyilli nezir qutusu hissesine yuvarlanmışdı. budur, daha da ince telefon erseye getirmek üçün elinden geleni esirgemeyen şirketlerin başıma açdığı hengame. 1 gün sonra qutunun açılmasını gözleyib, telefonumu elde eledim tezeden. tebii ki, çox heyecanlanmadım, bütün paltar, pul, pul/sened qabını itiren biri bu anda en çox ne qeder soyuqqanlı ola bilerse o qederini sergiledim.

düzü bunlar keçib gedir, böyüdükce, iller keçdikce daha çox insanları, xüsusile bezi deyerli insanları itirmekden qorxuram. hem de çox. her adamla son defe danışırmış kimi münasibet qurmağa alışırsan yavaş-yavaş, xatireleri saxlamağa, onun yoxluğunda nece davranacağını, heyatını ona göre yeniden yola salacağını düşünürsen. ağır gelir. gerek fikirleşmeyesen?

onun evezine, yerini doldurmasa da, her dostluq quracağın, sene özel olacaq yeni insanlar daha gözel olmazmı? bu barede düşünmekden zerer gelmez. ya gerek düşünmeyesen?