1. mənə həddən artıq çətin gəlir. həyata verə bilmirəm özümü. hərşeyə "barmaqarası" baxıram. məsələn kiminsə ölüm xəbərinə gülüşlə reaksiya verə bilərəm. ağlamaq deyilən şey mənə yaddır. ağlamağım gələndə, ağlamağıma baxıb gülməyim tutur. həyatı ciddi qəbul edə bilmirəm. əlimdən gəlmir. bunu edə bilmirəm heç cürə.

kiminsə xəstəlik, ölüm qorxusu mənə həzz verir. içimdə kam alıram sanki. ciddi ola bilmədiyimə görə başıma çox pis hadisələr gəlib. bəzən həmin pis hadisələri yadıma salıb şaqqanaq çəkib gülürəm. ölümlə mübarizə aparmağın iki yolu var: ya onu tamam unutmaq ya da onu ələ salmaq. məsələn carpe-diem anlayışının məğzi 1ci bənddə dediyim fikri- sabahı və dolayısilə ölümü unutmağı təbliğ edir. məncə bu da bir seçimdir amma elə də asan deyil. bəzən gecə yatarkən insanın ağlına gəlir və dəli olmaq həddinə çatır. bundan yeganə çıxış yolu ələ salmaq, məzələnmək və söyməkdir. bununla içindəki hirsi azad edirsən. insanlarla məzələnin. amma bu birtərəfli olmasın, qoyun onlar da sizinlə məzələnsin. bu bir növ terapiyadır. həyatı ələ salın, heçnə vecinizə olmasın. bugünlə yaşamayın. carpe diem çıxış yolu ola bilməz, yaxşısı budu ki xəyal qurun. məsələn sabah hər şeyin daha pis olacağını xəyal edin, və buna gülün. buna inanın və gülün. məsələn küçədə bir nəfərə diqqətlə baxın, və onun öləcəyini bütün bədəninizlə dərk edin. inanın bu eqonu öldürür. eqonu öldürün. sifətiniz yaxşı mənada padoş olsun. ürəyiniz istəyən bir şey varsa, ürəyinizin xətrinə dəyməyin. sabah atmayacaq çünkü