7. bir müddətdən sonra özünüzü yavaş- yavaş da olsa qəbul etmə prossesi başlayır. həmişə sizə çətin gələn,ama özünüzü etməyə məcbur hissetdiyiniz cəmiyyətə çıxmağa artıq ehtiyac duymursuz,çünki onların bir hissəsi ola bilməyəcəksiniz reallığını dərk edirsiniz. heç vaxt 10 metr qarşınızda gedən oglan qədər özünə inamlı addım atmayacaq ,dayanacaqda oturan kişi qədər ətrafı vecinə almayan biri ola bilməyəcəyinizi anlayırsınız. ətrafda hamı sizə baxır,və ya bunun belə olduğuna inanırsınız. əslində ikisinin arasənda fərq yoxdur,çünki reallığın nə olduğundan asılı olmayaraq hər insanın öz reallığı var və hərdən bunun səhv olduğunu bilsəniz belə beyninizi yeyən bu fikirdən qurtula bilmirsiniz. bu hemin o fikirdirki sizə rahat addım atmağa,qollarınızı sərbəst buraxmağa,danışmağa imkan vermir. əvvəllər,bunları etmək üçün özümü məcbur edirdimsə də son vaxtlar alınmadığının,edilənlərin ancaq özümü aldatmaq olduğunun fərqindəyəm. ünsiyyət prossesindəki saxta jestler,mimikalar,cümlələr artıq məni iyrəndirir,və etmeyə məcbur hiss etdiyim bu şeylər nələrisə yoluna qoymaq yerinə olduğum insana nifrət oyadır.

bu teatrı ömrünüzün axırına kimi,hər gün davam etdirməli olduğunuz fikri sizi daha da dibə aparır.