34. freydə görə eşq, libidonun sevgi obyektinə axması ilə başlayır və qucaqlayıb əldə edilən həmin obyektin daxili dünyaya köçürülməsi,qısaca buna içə almaq deyir.libido ilə əldə edilən obyekti zehnimizdə bir hörümçəyin ovunu torları ilə tutması kimi canlandıraq.
"yemə" deyilən fəaliyyət də içə alma mexanizmiylə işə düşür.ve yemək üçün də əvvəl həmin obyektə yemə məsafəsinə(əldə edəbiləcək ) qədər yaxın olmaq lazımdı.hörümçək bunu öz toru ilə edir, yırtıcı bir heyvan ani və sürətli bir qaçışla obyektlə arasındakı məsafəni kiçildir.eynilə eşqdə, aşiqin sevgilisini gözləri ilə təqibə alıb, tutması kimi .bu fəaliyyətə instiktiv bir refleks gözüylə baxa bilərik. .freyd də, şopenhauer kimi eşqi çoxalma,artma instinktinə bağlamışdı.beyində dopamin miqdarında kı artış marağın bəlli bir şeyə fokuslanmasına və
məqsədə yönlü davranışlara səbəb olur.motivasiya, mükafat, enerji
halı,yuxusuzluq,nəfəs alıb vermədə artma,iştah azalması,diqqət vəz həzz sistemləri ilə əlaqəsi olan dopaminin bu təsirləri aşiq olduğunu deyən birində də eynilə baş verir.dopamin çoxluğu ey zamanda testesteron artımına da səbəb olur.həm qadın ,həm kişidə seks arzusuna səbəb olan testesteron dopamin artımı ilə əlaqəlidirsə,eşqin dopaminə,dopaminin testesteronda artıma təkan verdiyini və buna görədə eşqin sadəcə cinsi istək olduğunu demək olar.bəlkə buna görədə sevilən biriylə seks təcrübəsi yaşadıqdan sonra,digərlərindən fərqli daha dərin və ağılda qalan həzzlər yaşadığımızı hiss edirik.yemə fəaliyyəti isə qidalanma yəni orqanizmin güclənməsi deməkdi.yeyilen obyekt içə alındıqdan sonra sahib olduğu kimyəvi xüsusiyyətlər bədənə qarışır.ilkəl qövmlərdə görülən kannibalizmdəki məqsəd də budu.ölən bir şəxsi yeyərək gücünü, təcrübəsini, döyüş bacarığını, ruhunu əldə
etdiklərinə inanırlar.misal üçün bizim ölkədə daha təmtəraqla keçirilən cənazə evi yeməyini kannibalistik bir vərdişə,inanca bağlamaq olar.hüzn,təvazökarlıq içində yasa gələn hərkəs simvolik olaraq ölən şexsin bədənini yeyir.bütün bunların tamamilə mənfi bir şey olduğunu demirəm.bu praktika sayəsində insan sosyal və romantik əlaqələr
qurur.qaynaşma mexanizmi olmadan mədəniyyət qurmağımız da, bu gün olduğumuz kimi bir insan olmağımız da yəqin ki,mümkün olmazdı.bizdən asılı olmayaraq təəssüf ki,insan sosyal bir varlıqdı.amma məncə bununda bir ölçüsü olmalıdı.bir bulanıqlıq
yaşamayan eqo başqa bir eqo ilə asanca iç içə keçməyə, yəni onu içə almağa cazə verməz.çünkü həmin eqo öz sərhədlərini bəlli edir.yaxşı bilgim olmasada,diqqətimi çəkən biologiyadakı hüceyrə membranı funksiyalarını misal götürürəm.membranda kobud şəkildə desəm bir problem olduğu an necə hüceyrə içərisindəki tarazlıq pozulacaq şəkildə molekulyar keçişlər mümkün olursa ,sərhədlərini bəlli etməyən bir
ego da uyğun olmayan obyektlərin keçişinə icazə verir,bir sözlə onları içəri alır.obyekt aclığı, əksikliyi o qədər çoxdu ki, filtirləmə funksiyasına icazə vermir.təcili ehtiyac qalib gəlir, bir anlıq rahatlama yaşanır ancaq ardından daha böyük problemlər baş verir.