Bu aralar boşluğun dibindəyəm deyə yalnızlıqda dəli ola bilərəm. Yəni bu qədər insanın içində bir insanın özünü yalnız hiss etməsi çox poxdan bir şeydi. Yazarımız Charles Dickens bitərəf biridir nə əzilən xalqın nə də ki, əzən təbəqənin tərəfindədir. Yazarın, maşının üzərindən keçib əzdiyi kəndlinin ölümünə bu qədər qeydsiz qalması "tərəfsiz mi yoxsa ruhsuz mu" sualını özü ilə bərabərində gətirməyi məni çox düşündürdü. Amma yazar, onu əzən təbəqəyə qarşı etirazını bildirməyən və hətta onlara xoş görünmək üçün günahsız insanları onlara təslim edən kəndliləri tənqid edir əslində. düşünün gücü birindən alıb digərinə versəniz və həmin gücü məqsədsiz istifadə etsələr dəyişən heç bir olmayacaq.
Tarixi yaxşı bilənlər fransız-ingilis münasibətlərinin heç yaxşı olmadığını və hətta bir-birilərinə qarşı nifrət etdiklərini əla bilirlər. Yazar 1789'cü illərdə Fransa qiyamını və bundan əvvəlki hadisələrin tendesiyasını göstərir. Xalq o qədər əzilib ki, kin, nifrət doludur. Artıq hər incə nöqtədə bir ədalət axtarışında olan xalq ( məs: sözlük yazarları ) buna tab gətirə bilmir və qiyam başlayır. Lakin arxa planda olan bu hadisələrin təbii olaraq baş rolunda oynayan personajlar da var. Bunlar Charles Darnay və Lucie'dir. 1700'lərin işıqlı günlərindən London və qaranlıq günlərini yaşayan Paris arasında gedib gələn bir hekayədir. Lucie'nin atası Dr. Manette bizim edward'a bənzədirəm. Belə ki, Dr ədalətsiz yerə on səkkiz il qaldığı həbsxanada çıxdıqdan sonra paranoyak olmuş və dəli kimi hərəkətlər edərək hər kəsə hücum etməyə başlamışdır. Amma kitabın ən can alıcı nöqtəsi söhbətə daxil olan advokat Sydney Carton'dur. Carton'un Lucie'yə olan platonik sevgisi və xalqın əzilən siması olması bəlkə də məni özünə çox yaxın hiss etdirdi.
Kitabı oxumayan şəxslər üçün məsləhətim odur ki, Charles Darnay obrazını Charles Dickens kimi görün. Belə ki, yazarımız o vaxt həyat yoldaşı ilə problemləri olduğu C.D obrazını özünə sinxronlaşdırıb.
Yediyi qabağında yemədiyi zibillikdə olan varlı təbəqənin gözündə aclıq və səfillik içində olan xalq o qədər dəyəsizləşib ki, at arabasının altında əzilən o qıza qarşı laqeyd davranmaları mənə həyatınızda hər gün gördüyünüz insanları əslində həqiqətən görürük mü paradoksunu yaratdı.
Carton rəisin dediyi kimi : "Bu günə qədər etdiklərimirin içində ən yaxşısı edirəm və bu günə qədər getdiyim yerlərdən daha gözəl bir yerə gedirəm..."
Bunları yazarkən nə təsadüfdür ki, bu mahnını
(youtube: 
)
dinləyirdim. Düşünürəm ki, ilk dediyim mövzu ilə əlaqəsi var. Siz qərar verin artıq. )" Ustam geldı sırtıma vurdu unut dedı romanları
işçisin sen işçi kal giy dedi tulumları.."
Anlayana...