10. mən elə bir yerə transportasiya oldum ki, sanki bu yerdə indiyə qədər dəfələrlə olmuşam. qarşımda üzünü görmədiyim biri var idi. o mənə müəllim kimi gəlirdi və sanki üstümdə hakimiyyəti vardı və məni əmin etməyə çalışırdı ki, bu reallığı "onlar" yaradıb. və o məni bu reallığı qəbul etməyimi istəyirdi. bu reallıq onlar tərəfindən hələ də qurulur və biz bunu kontrol edə bilmərik və onlar xarici bir güclü qüvvə tərəfindən idarə olunur. baxmayaraq ki, mən reallıqdan bütünlüklə ayrılmışdım, mən hələ də skeptik yanaşırdım. amma hörmət xatirinə o naməlum üzü görsənməyən insana diqqətlə qulaq asırdım və dediklərinə etiraz etmirdim. amma onların kim olduğunu da bilmirdim.
harda olduğumu bilmirdim. amma material bir üzə rast gəldim. o üz hələ də yadımdan çıxmır. formasız, dərinləşib qabarlaşan, eybəcər, eyni zamanda vahiməli. hətta qoxusunu hiss edirdim. heç xoş qoxu deyildi. onun əlində kağız var idi və mənə yuxularımdan şəkillər göstərirdi. onun əlində başqa şəkillər də var idi. formasız, özü kimi naməlum, əlində dağılıb yığılan şəkil. öz oğlu olduğunu fəxrlə deyirdi. mənsə ürəkdən onun oğluna olan sevgisinə görə sevinmək istəyirdim, amma heç cürə öz sevgimi ifadə edə bilmirdim. bu isə məndə dəhşətli dərəcədə vicdan əzabı yaşadırdı, utandırırdı. özüm-özümdən utanırdım buna görə.
sonra o mənim əlimdən tuta işıqlı tunelə doğru aparırdı. lakin mən bayaqkı vəziyyətə görə özümü günahkar hesab edirdim. bu elə bir hiss idi ki, sanki mən ona sevgimi ifadə edə bilməmişəm, amma mütləq ifadə etməli idim və ifadə edə bilmədiyim üçün özümü günahkar hiss edirdim və bu hiss məni boğurdu. ağ tulenlin içində keçib qara bir boşluğa düşdüm. formasız, heç nə anlaya bilməyəcəyim bir boşluq, otaq kimi bir yer. mənə elə gəlirdi ki, bu artıq bir neçə dəfə təkrarlanıb, lakin bu ilk dəfə idi. yanımda iki ayaqlı naməlum məxluq gəzməyə başlamışdı. onun insanlarla oxşarlığı var idi xaricən. mən ona yaxınlaşanda, düz gözlərimin içinə baxırdı. humanoid formasında olan bu məxluq mənə çox təəccüb və maraqla baxırdı. bu məxluq məni qucaqlayır. sonra oturdum dizi üstə və o məni sığallamağa başladı. bu sığalda çox böyük sevgi və doğmalıq gördüm. mən özümü bu məxluqun qucağında hiss edirdim. bütün içim titrəyirdi. üzümdəki gülüş sanki bütün məkanı yenidən qururdu. mənim gülüşüm onun formasına qarışa bütünlüklə məni ağuşuna almışdı.
mən mahnı eşidirdim. həm də bu mahnının qoxusunu, dadını belə hiss edirdim. o an dərk etmişdim ki, biz mahnını təkcə qulaqlarımızla eşitmirik və yaxud mahnını eşitmək üçün qulağa ehtiyac yoxdur. bunu dərk etdiyim an sanki içimdə boşluq yaranmağa başlamışdı, özümü sərbəst düşüşdə hiss edirdim, lakin mən heç yerə düşmürdüm.
tezliklə özümü böyüdüyüm evdə tapdım. lakin evimi kənardan yuxarıda izləyirdim. musiqi daha da güclənir və mən artıq evdəyəm düşüncəsində əminlik, sevinc hissim pik həddə çatmışdı. evə qayıtma hissim o qədər güclü idi ki, indiyə qədər belə bir sevinc, əminlik hissi keçirməmişdim.
boşluğa necə qayıtdığımı xatırlamıram. orda heç bir görüntü, rəng yox idi. içimdə elə bir hiss vardı ki, sanki mən ölmüşəm və bu sondur. ayıla bilməyəcəm. heç bir hadisə ardıcılı olaraq baş vermirdi və hətta fikirlərim belə zamansız axırdı bu boşluqda. içimdə getdikcə güclənən tənhalıq və utanc hissi var idi. və bu hisslər getdikcə daha da çoxalırdı. anidən mənə elə gəlirdi ki, əslində mən sağam, amma buna layiq olmadığım düşüncəsi məni əlinə almışdı. anidən bu qaranlıq formasız mühitdə işıq görməyə başladım və o zaman dərk etməyə başladım ki, əslində mən ölməmişəm, sadəcə tam sakitlik halındayam. tam hərəkətsizlik və mən yenidən doğulmağa başlayıram.
ağlımın sağ tərəfində mavi bir materiya görürdüm. bu saysız hesabsız qatlardan təşkil olunmuş üz formasında idi. bu üz çoxlu sayda gemometrik fiqurlar və kristallar formasında yaranıb itirdi. bu mavi rəng məni bütünlüklə əhatə etməyə başladı və mən bunun içində idim və o an öz ağlımdan sanki ona keçid etməyə başladım və bu məni əhatə edən mavi torbadan çıxmağa başladım. o an bu aminotik mavi torbanın içində açıq yaşıldan sarıya keçid edən rəngli kütlə görürdüm onun içində qalan. hiss edirdim ki, əslində o mənim bədənimdir. içəridə necə sakit titrədiyimi, döyündüyümü, vibrasiya verdiyimi hiss edirdim. bu an mavi kütlə kristallaşır və gözümün içinə girir. həmin an sanki məndə özümüdərk anı olur.
həmin nəsnəni ifadə etmək çox çətindir. amma bu inklərin, asteklərin hansısa bir arixtektur tikilisinin təsirini bağışlayırdı. bu forma kubik rubik kimi fırlana, yerlərini dəyişə. mən bu 3ölçülü məkanda tüstü formasında dağıla üzürdüm və bu an hansısa yerdənkənar bir sivilizasiyaya məxsus məxluqlar tərəfindən tapıldığımı dərk etdim. onlar mənə dedi ki, onlar insanları sevirlər və insanların yüksək sürətlə inkişaf etməsinə kömək edirlər. onlar mənə də nəsə öyrətmək istədiyini hiss edirdim. humanoid formasında olan bu məxluqlardan biri əlini alnıma qoydu və mən sanki mənim öz təkamül keçirməm üçün lazım olan ən yaxşı şeyləri dərk etdirməyə çalışırdılar. daha çox qorxularımdan azad olmağıma üstünlük verirdilər. hansı ki, bu qorxular məni qabağa getməyə qoymadığını demək istəyirdilər. bundan əlavə, o mənim zəifliyimi bilirdi və sanki bunu bilmələri üçün şüurumdan bu zəifliyimi özüm azad edib onlara göstərməyə çalışırdım. bu mənim üçün müsbət bir təcrübə kimi gəlirdi. həmçinin mən bildim ki, bu məxluqlardan əlavə başqa növ məxluqlar da var. bunlar bir-birinə bənzəməsə də, aralarında düşmənçilik, müharibə etmək fikirləri olmayıb. onlar hər zaman bir-birinə hörmətlə yanaşıb. səbəb kimi isə problemlərə baş qoşmağı vaxt itkisi hesab edirdilər. onlar nə istədiklərini çox yaxşı bilirdilər.
sonra anidən mən özümü çox sürətlə hərəkət edən gördüm. bu elə bir sürət idi ki, sözlə ifadə edə bilmirəm. sanki bir proton hiperməkanda bir kollayderin içində fırlanır. bu sürətdən aldığım ekstaz, həzzi, bütün bədənimdə yaşadığım hisslər məni bütünlüklə asılı etmişdi. anidən dayandım və qarşımda meduzaya oxşar bir disk gördüm. bu diskdən nazik saplaqlar sallanırdı və bu saplaqlar qısa zamanda zəif yanıb sönürdü. özündən ultrabənövşəyi aura buraxa, mənim ətrafımda fırlanmağa və məni ağuşuna almağa başladı. ətrafımə əhatə etdikcə tünd göy rəng almağa başlayırdı. mən dərk edirdim ki, tamamilə hipnoz olunmuşam və mən yerimdən tərpənmək istəmirdim. onun mənə yaxınlıq hissi, eyni zamanda həm içində xoş həyəcan, qorxu yaradan, parlayan canlı forması. bu an özümü elə hiss edirdim ki, sanki tanrı mənəm. sanki hər şey kristallaşmış gemoetrik fiqurları da mən yaratmışam, sanki bütün bunları da. özümü elə hesab edirdim ki, sanki mənim 5 hiss orqanlarım bir yerə qarışıb və hər şey tünd bənövşəyi rəngə çevrilir.
anidən özümü otaqda hiss edirəm. iki yaşlı insan, qadın və kişi görürəm. mən özümü dolğun, tamamlanmış hiss edirəm və bu hisslər sanki onların ətrafında axır, onların içindən axa keçir. sanki günəş kimi parlaya, öz tamamlanma hisslərimlə onları isidirdim. mən onlar belinə qədər aşağıdan yaxşı baxırdım və üzünə baxmağı özümə layiq görmürdüm. elə bir hisslər yaşayırdım ki, indiyə kimi bu doğmalığı və sevgini heç yerdə görməmişəm, eyni zamanda bu doğmalıq, sevgiyə layiq olmadığım üçün üzlərinə baxmaq istəmirdim. mən bu iki nəfərdən soruşuram ki, mən niyə burdayam? və bu an mənə oyuncaq uzadırlar. mən bu oyuncağa baxıram və bu oyuncaq müxtəlif geometrik bloklardan təşkil olunub. o getdikcə işıqlanır və bütün enerjisini mənə verir. hisslər məni bütünlüklə içimi doldurur və mən özümü səmavi bir varlıq kimi hiss edirəm. bu əsl sevgi hissidir. çünki bu sevgini nə vaxtsa yaşadığımı xatırlayıram.
gözlərimi yumanda qarşımda böyük bir idarəetmə otağında hiss etdim. həmin otağı sanki torlu bir yerdən görürdüm. orda iki ayaqlı insana bənzər canlılar var idi. içimdə elə bir hiss vardı ki, sanki onlar mənim orda olduğumu bilirlər, amma fikir vermirlər. mənə elə gəlirdi ki, sanki bu otaq idarəetmə mərkəzidir və bu mərkəzdən bütün kainat idarə olunur. #braingasm