77. dəmiryolçu qıza

gəncə şəhərinin dəmiryolçular qəsəbəsində doğulub, böyümüş şairin ozon qoxulu romantikası.

heç kim bilməyəcək
o kobud əllərinin incə toxunuşlarını,
heç kim dadmayacaq
qalın dodaqlarının dəri üstündəki utanmaz rəqsini,
heç kim eşitməyəcək
lokomotivin ikinci qarajındakı səssiz hıçqırıqlarını,
dəmiryolçu qız...
bir mənəm səni tanıyan,
təsəvvür edən,
yazan.
sən olmasan da...

bu şeir səni sığallasın deyədir, dəmiryolçu qız,
sənə yumşaq olsun deyədir.
mənim didərgin olduğum şəhərə aparan polad relslər
sənin sərt əməyinin nəticəsidir.
o şəhər ki, sənin sərtliyinə biganə,
mənim yumşaq sətirlərimə yad.

sən nə acı mənzərələr görmüsən, dəmiryolçu qız,
o yollarda nə qədər nikbinliyin yıxılıb qatar altda.
o qatarlar ki, vağzalda dayananda
altından keçən məktəblilərin ağ köynəyini mazutlar.
sənin bir vaxtlar ağ olan əllərin kimi.

o şəhərdən sonra yaza bilmirəm, dəmiryolçu qız,
avaralığımı orda qoyub gəlmişəm.
lokomotivin üçüncü qarajında.
tap ordan,
özünə bir şeir götür,
mən daha yaza bilmirəm.
aşığın "dalay" ı qurtaranda "dəmir-dəmir" deyərmiş.