3. istənilən halda mitinq daha doğrusu inqilabı yolla dəyişiklik ən düzgünüdür. Əvvəla, bu rejim avtoritar rejimdi, yəni diktator birindən nə dərəcədə demokratik seçki ab-havası gözləyə bilərsən ki? Realçılar deyir ki, yoxee sən get dayan yeşiyin üstündə qoyma səsini oğurlasınlar. Özüm şəxsən 2010-cu ildə seçkilərdə müşahidəçi qismində iştirak eləmişəm. Müdaxilə olunur, qaçınılmazdı. Şikayət də etmək istəyəndə bayıra çıxardırlar. Xub. Tutaq ki, ilqar deyən oldu, parlament seçkilərinə xalq olaraq getdik. 125 namizəd, seçkicilik qabiliyyətinə malik əhali 2-3 milyon 125 məntəqə 500 namizəd falan. iri şəhərlərdə ola bilsin, əhali biraz diri davransın, müdaxilələri çəksin, paylaşsın sosial şəbəkələrdə, bəs rayonlar? Ordakı qohumluq, tanışlıq münasibətləri daha dərindi, müdaxiləsiz də tapşırılmış adamlar seçiləcək. Həm məqsəd sistemi dəyişmək deyil? Sistemdə yer alsan nolacaq? Təsəvvür elə, maşın uçuruma gedir, biz istiqaməti dəyişmək istəyirik. Bunun üçün gərək şoferi maşından vurub tullayasan, sonra sükanı istədiyin yönə çevirə biləsən. Maşında otursan, nə dəyişəcək ki? Bu proses inanın prezident seçkilərində də davam edəcək. 500 minə yaxın dövlət işcisi var elə bunlar prezidentə səs versə bəs edir. Ən optimal variantda belə ilqar, Əli Kərimli və digərləri hətta koalisiyan yaradıb tək namizədlə getsələr belə yenə ilham qazanacaq. Parlament seçkiləri ciddidən mənasızdır bundan sonra. Çünki istənilən halda, prezident parlamenti buraxa bilər və onun qərarlarıni ləğv etmək səlahiyyəti var.
Gələk inqilabı yolla çevrilişə. Bu halda uğurlu ola bilər ki, bütün müxalifət tutduğu mövqeyindən asılı olmayaraq camaatı meydana səsləsinlər və 2003-dən fərqli olaraq isa Qəmbər kimi atıb qaçmasınlar, dişə-dişə, gözə-göz. Hakimiyyət əlbəttə idarəni xoşluqla verməyəcək, silahlı müdaxilə də olma ehtimalı var. Əsas polisi və hərbini ələ almaqdır ki, bir lider çıxıb inandırmalıdır ki, "iman silahı götür keç, biz tərəfə". Uğurlu çevrilişdən sonra keçid höküməti qurulmalıdır ki, zurnanın zırt dediyi məhz buradır. Səbəb isə sadə:Hər kəs, özü prezident olmaq istəyir. Məhz ona görə, müxalif qüvvələr birləşmir. Realçılar ümumiyyətlə soft keçid istəyir, bir növ qurbansız, bu utopiyadır, gərək gözləyəsən, hakimiyyətdəkilər hamsı qırılsın. "Tələsən yerimiz yoxdur" sözü ona işarədir. Birdəki, Erkin qədirli özü də demişdi ki, hələ təcrübə toplamalıyıq. Deyilmək istənilən fikir burda təcrübə deyil, ona qalsa heç kim prezidentlik praktikası keçmir. idarəetmə bənzərsiz bir şeydir, eynisinin təkrarı olsaydı, hər kəs idarə edə bilərdi. Sadəcə, realın qüvvəsi azdır ola bilsin. Tam səmimi Realdan nəsə gözləmək bugünün şərtləri altında şirin xülyadan başqa bir şey deyil. O şəxslərin hər biri ilə rəsmi dövlət tədbirlərində olmuşam, fərdi insan olaraq, əlbəttə ki, gözəl insandırlar, amma türklər demiş liderlik vasfı yok. Qaldı ki, Əli Kərimliyə, gözəl bir məsəlimiz var bir kobud səslənsə də "hürən it qapmaz". Əli Kərimli hələ mitinqə icazə ala bilmir. Sadəcə çıxır bağır var elə. Çıxın milləti tökün Azadlıq meydanına- ya vəlvədən ya zəlzələdən. Müxalifətin ən böyük problemi vahid ideologiyaya sahib olmamaqdır. Əvvəl ideologiya olmalıdır ki, insanlar nə üçün və niyə mübarizə apardıqlarını bilsinlər.