1. Kartıma adətən aylıq balans vururam ki, hər gün kart doldurmalı olmayım. Buna görə də avtobusa hər dəfə minəndə düşənə qədər kimin karta ehtiyacı olsa verməli olduğumu düşünür, həvəslə kiminsə balansında məbləğ olmamasını gözləyirəm. Kim üçünsə bir növ xəstəlik kimi düşünülə bilər. Ancaq mən həqiqətən kart basmağı sonra arxamca kiminsə qaçıb qəpiyi cibimə basmaq istəməsini, pulu almayacağımı anlayıb səmimiyyətlə təşəkkür etməsini sevirəm.sanki ən adi bir yolla heç tanımadığım bir insanla kiçicik bir bağ yaratmağı bacarıram bu səmimi təşəkkür və gülümsəmə ilə. Adətən "tələbəsən bala ehtiyacın olar" deyən insanlara "bir gün mənim də kartımda bitərsə kimsə basar" deyib gülümsəyirəm. Və məlum məsələdi mənə qəribə baxan gözlər düşünür " axı sən mənim üçün kart basdın başqa biri üçün basmadın ki, əvəzində gəlib basacağını düşünürsən" amma yəqin o anda ağıllarına da gəlmir- biz kainata nə veririksə onu da alırıq, qəribə bir düzəni olan bu dünya ədaləti qəribə şəkildə tarazlayır...