1. latıncadan servitus, servitutis yəni köləlik, tabeçilik mənasını verən əşya hüququnun xüsusi növü. müəyyən olunmuş həddə özgəsinin əşyasından istifadə etmək, yaxud onun mülkiyyətçisini müəyyən dərəcədə məhdudlaşdırmaq hüququndan ibarətdir. servitut ilk dəfə roma hüququnda formalaşıb. romada torpaq (başqasının sahəsindən keçmək hüququ) şəxsi (ömürlük olaraq başqasının əşyasından istifadə etmək hüququ-bu uzurfukt adı ilə də ifadə olunur) servitutlar məlum idi. diplomatik praktikada və beynəlxalq hüquq sahəsində servitut sözündən bir dövlətin ərazi hüquqlarının başqa dövlətin xeyrinə məhdudlaşdırmasını bildirmək üçün istifadə olunur.