1. Mənim atamdı. Uşaq olanda məni artıq ət parçası olaraq görürdü. Qohum evliliyinin məhsulu olduğuma görə daim arıq olurdum. Təbii ki düşülən kollektivlərdə hamı öz gücünü göstərmək üçün zəifi sıxışdırır. Nəticədə stresli bir uşaqlıq dövrü keçirdirdim. Təbii ki əsəb sarsıntıları keçiren uşaqlarda görülən yerini islatma dildə qüsurlar dərslərdə davamiyətsizlik məndən yan keçməmişdi. Birgün səhər oturub televizora baxırdıq və televizorda "9 yaşlı gənc futbolcu indidən filan uğura imza atıb" deyə xəbər göstərdilər. Təbi ki bunu görən atam evindəki pox parçasına televizordakini misal çəkərək " camaatın uşağına bax e 9 yaşında nələr eliyir mənim də oğlum(təbi ki iyrənərək) hələ yerinə işiyir. Dərs desən onu da yarıtmır". Təbii ki cavab qaytara bilməzdim yoxsa yağlı şillə gəlirdi qərar verdim ki mən də futbolçu olacam. Səhər günorta axşam sadəcə futbol oynayırdım. Bacarmadım bacara bilmədim. Heç 1 dəqiqə belə qaça bilmirdim yorulurdum. Birgün yenə məşq eliyəndə bir xiyar tərəfindən ayağım qırıldı. Futbol xəyallarım başlamadan bitdi. Bəlkə indiki vəziyyətdə intihar edərdim amma o vaxt uşaq olduğumdan ya nəyəsə görə etmədim. Belə müqayisələrlə böyüyən uşaqlarda gələcəkdə özlərini izlədiyi film/serial qəhrəmanlarına oxşatmaq kimi bir xasiyyət yaranır. Çünki onlar üçün ideal olan o obrazlardı.