1. Bacarmıram, daha doğrusu bacarmaq istəmirəm. Məndə vəziyyət olduqca qəlizdi. Həyatım boyu 4 məktəb dəyişmişəm, sinif yoldaşlarımın hamısını tanımağım 1 ay çəkib. O da ki, onların təşəbbüsü ilə, mənə qalsa məzun olana qədər tanış olmazdım. Universitetdə o cür, iş yerində eyni cür. söhbətə başlamaq üçün vurucu bir cümlə seçib deyə bilmirəm bəlkə, ya da birinə baxıb "gedib indi bir söz soruşacağam, 2 saat durub boş-boş çərənləyəcək, lazım deyil" deyə ağlımdan keçirdirəm. Gedib danışanda da ya heç kim söhbəti davam etdirmir qırılırıq, ölü səssizliyi və pərdə, ya da o danışır mən qulaq asırmış kimi başımı yelləyirəm, ölüm kimi bir şey olur amma heç kim ölmür.
ancaq yadımdadı uşaq vaxtı əksinə idi, yəqin onda düşünmürdüm, elə nə gəldi deyib keçirdim deyə. harada qırıldı getdi heç mən də bilmədim.
Ətrafımdakı insanların çoxu isə əksinə yeni bir insanla şak deyə tanış olub, danışıb eliyə bilirlər. Amma Yeni bir insanla tanış olmaq barədə master degree atama məxsusdu. Bir insan hər cür vəziyyətdə yeni bir insanla necə belə tez ünsiyyət qura bilər. Həkimə gedir sıraya durur, yanında duran adama dönüb - "sıraya baxe axşama ancaq bizə növbə çatar" yanındakı adam da "girən də çıxmaq bilmir" zad deyir, 20-30 illik dost kimi danışıb, sonda ayrılırlar. Bu adam hər yerdə belədi. deyəsən bütün atalarda var bu, qocaldıqca daha çox insan tanımağa çalışırlar.
Qrup yoldaşları və ailə üzvlərini çıxmaq şərti ilə, 3-4 əlavə adam var kontaktımda. Hətta keçmişdən tanıdığım insanlardan da bezmişəm sanki, eyni mövzunu nə qədər çeynəyib danışasan.
Ərinirəm də tanış olmağa, ya da nə bilim.