4. köhnə entrylərimdən birində 9-13 yaş aralıqlarında ailəmin (nəinki ailəmin, hətta qohumlarımızın bir çoxunun da) dadandığı bir nabran var idi. hələ onda bakıda yaşayanlar ora axın etməmişdi, "atlant" adlı o ilk inqilabi resort yerinin təmiri gedirdi, açılmamışdı və "xodla maşını nabrana sür" mahnısı hələ çıxmamışdı.

bax hələ o vaxtlar gün səhər saat 7-dən başlayıedı bizim üçün. əslində, mənim üçün yox, çünki uşaqlığın gətirdiyi kayfullalıqla saat 11-də oyanırdım və dolayı yolla olduğumuz motelin səhər yeməyini qaçırdırdım, mamam mənim üçün sıyıq gətirirdi qaldığımız evə. ondan sonra havaların isti olması və bizim 1 dənə maşın yolu adlayıb (nabrandakı çıraq qalada qalmış olan varsa, biləcək nə deyirəm) dənizə çatmağımız səbəbilə dənizdən başqa əyləncəmiz yox idi. elə bir az yemək yeyən kimi mən və mən yaşda olan digər qohum uşaqları dənizə qaçıb görməmişcəsinə üzürdük və bu səbəbdən də xeyli duzlu dəniz suyu içirdik. saat 4-ə qədər bu görməmişlik davam etdikdən və biz günorta yeməyini qaçırandan sonra növbəti ritual valideynlərimizin başını xarab edib bizə atışdırmalıq nəsə aldırmaq, ya da əlavə yemək bişirtdirmək, ya da özləri bişirsinlər deyə təzyiqlər göstərmək idi.

sonra yanmış çiynimizin ağrısından qıvrılanda sakitcə evin arxa tərəfində oturub valeybol meydançasına baxırdıq. çox vaxt da ya semiçka çırtlayırdıq, ya da vafli yeyirdik. dəniz havasının verdiyi aclıq başımıza vurmuşdu, bir sözlə.

nəysə, bu da kənara, o voleybol meydançasında voleybol oynayan 20-22 yaşlı qızlara, oğlanlara baxırdıq. hərbçi və çox ağır atanın övladı olmağın gətirdiyi "atasının balası" ədasıyla oğlanlarla bu qədər səmimi olan qızları qınayırdım və öz içimdə də paxıllıqla fikirləşirdim ki, bunların dədəsi necə icazə verir bunlara? düşünürdüm ki, mən onların yaşında bu sərbəstliyə (dəhşət sərbəstlikdi axı) sahib ola bilməyəcəm, heç olmazsa, öz içimdə bu hərəkətlərini gözümdən salım.

həmin voleybol meydançasının bir az yanında isə böyük çinar ağacı var idi. altında hər cürə bör-böcək tapmaq olardı. ilk qırxayaq müşahidələrimi orada həyata keçirmişəm. hətta o qədər qırxayaq olurdu ki, onları yığırdıq bir yarpağa və oyuncaqla oynayırmış kimi onları obrazlaşdırıb oyunlarımıza daxil edirdik.

uzun müddət bu nabran macəralarımız belə davam etdi. çıraq qala, qohumlarımız, yarım-yamalaq ailəm, daim mənlə müqayisə olunan yaşıdım qohumum, bizdən böyük qəşəng qızlar və yaraşıqlı qaqaşlar.

bu qəşəng qızlar və yaraşıqlı qaqaşlar üzündən isə hər gecə saat 1-2 radələrində mütləq nəsə maşın qəzası baş verirdi. yuxarıdan gələn yol reski sola doğru dönürdü deyə bir az sürət, bir az alkoqol, bir az da yolu tam tanımamaq nəticəsində gözümüzün qabağında neçə-neçə maşın maşın yolundan çıxıb sahilə tullanırdı. heç bir ölüm-itim hadisəsinə şahid olmadığımız üçün o da bizim alternativ əyləncəmiz idi.

bir neçə il əvvəl yenə yayda nabrana getdik, bu səfər qohumlar olmadan, sadəcə ailəmlə. heç nə eyni deyildi. dənizə çıxan maşın yolu, daşlar, illərdi sahildə qalan o çürükfason ağac kötüyü, qara qumu eyni idi e, amma hissiyat eyni deyildi. kənd əvvəlkitək parıldamırdı, insanlar da day bizim həmişə yaşadığımız yerlərə gəlmirdilər. onların daha bahalı istirahət mərkəzləri var idi, hovuzlu mərkəzləri. utanmırlar da sənöl 2 metr o yana dənizdi, gedib hovuza girirlər.