2. itkin düşmüş əsgər atasına baxanda təsəllisi daha çox olan atadır.

axşamçağı şəhidlər xiyabanına getmişdim, bütün günü xoşbəxt hiss etməyimə səbəb olan qəhrəmanlara bir baş çəkməyə. getməz olaydım, ürəyim param-parça oldu, qayıtdım.
xiyabanın sonunda təzə gələn şəhidləri dəfn edirdilər, analarının üzünə baxmağa cəsarətim çatmadı, çöndüm başqa tərəfə. nə görsəm yaxşıdı? itkin düşmüş əsgərlərin siyahısı həkk olunmuş daşın üstündə bir adın üstünü yumruqlayır yaşlı bir dayı. çarəsizcəsinə ağlayaraq, ehmalca, səssiz. üz ifadəsi elə idi ki, görən kimi dünyayla əlaqəm kəsildi elə bil. sən demə səssiz ağlamırmış həmin dayı. içindəki hayqırıq səslərini eşidər oldum, eşidən kimi də qulaqlarım tutuldu. içimi parçaladı çəkdiyi nalələr, qışqırtılar. bir anlıq ağlımdan keçdi gedib ayaqları altına düşüm, qucaqlayım, təsəlli verim, nəsə bir söz deyim.. söz də ki, nə söz e? hansı sözün gücü çatar həyatın belini büküb 2 qat etdiyi adama təsir etməyə? şəhid valideynlərinə "torpaqlar alınır, oğlunun qanı yerdə qalmır, ruhu şaddır" demək olur ən azından. bəs bu? heç bilmir oğlu sağdı, ölüdü. sağdırsa hardadı? necədi? kimlədi? nə edir? nə işlə məşğuldu? ölübsə hardadı? basdırıblarmı heç olmasa, yoxsa elə itlərə yem ediblər, ya da yandırıb külünü havaya sovurublar nəşinin?.. bilmir, heç nə bilmir oğlunun müharibədən sonrakı müqəddəratı haqqında..

bu yerdə süleyman rüstəmin həmin misraları düşür yadıma:
Sorurdu: – “Balam hanı?” – Hər cəbhədən gələndən
Ondan xəbər gəlməyir, xəbər gəlir öləndən.
Yerəmi batdı oğlum, göyəmi çıxdı oğlum?
Bəlkə mən yanılmışam, əzəldən yoxdu oğlum?!
El bilir, uşaqlıqdan o naxələf olmayıb.
Ürəyimə damıb ki, oğlum tələf olmayıb…