2. nə qədər introvert olduğumuzu göstərən hadisədir. bir də buna paralel özgüvən problemi meydana çıxır. özgüvən problemi+introvertlik=public speaking disaster. yəni nə edirsən et, nə qədər super hazırlaşırsan hazırlaş ən lazımlı məqamda o boğaz düyünlənəcək, səs xırıtlılı çıxacaq (maskulin xırıtlı deyil/baraton səs, tam tərsi sanki səs telləri yanır). səbəbləri çox müxtəlifdir, amma ən təməlində yatan uşaqlıqdan gələn basqıdır, fikrimcə. həmişə səsimizi çıxarıb, fikrimizi bildirəndə elə ailə ortamında susdurulmuşuq. doğmalarımız belə edirsə, gör kənar nə edər fikri şüurumuzda zamanla yer edir. ona görə içəqapanıq oluruq get-gedə, danışanda utanırıq, üz qızarır. bu üz qızarma, ağlımızdakı "doğru zaman" alqısı eynilə hər hansı davadakı üz qızarma ilə uzlasir. "nəsə" bizə maneə olur, o "nəsə"yə qalib gələn adam davada da, istənilən adi söhbətdə də, diskusiyada da daha ötkəm danışır, cəld hərəkət edir. digər məqam isə iç səsimizdir. o real səsimizdən həmişə daha şux, daha qəşəng, axıcı olur. danışanda eyni effekti vermədiyi üçün istər-istəməz məyus oluruq. və bu məyusluq o qədər gündəlik həyatımıza təsir edir ki, gözləntilərimiz ilə reallıq arasında uçurum getdikcə açılır. Nəticədə nolur? heçnə. Münəvvər xalanın "ay bala, qabaqdakı marketdə saxlayarsan. al burdan da, iki nəfər çıx!" dediyi yerdə düşüb, 2-3 dayanacaq da piyada geri getməli oluruq.
bioloji olaraq da qalxanabənzər vəzi pozulması ola bilər. onun təsir eləmidiyi orqan demək olar ki yoxdur, amma iç orqanlara, ələxsus da səs tellərinə də biganə qalmır. azərbaycanda yod çatışmazlığı böyük problem olduğundan çox adam əslində bu xəstəlikdən əziyyət çəkir, sadəcə fərqində deyilik. arada həkimə gedib, qalxanabənzər vəziləri yoxlatdırmaqda fayda var.