2. Demək, 1-ci kursdayam. Mən də starosta idim o ili. Mühazirəyə gəlmişik, birinci dərsdir. Özü də çöldə yağış yağır əməlli. Bilən bilir bizim mühazirə zallarını. O kinolarda göstərilən amfiteatrlar kimi mərtəbəlidir, həm də mühazirələrdə çox adam olur. Yalan olmasın 100 adam olur mühazirələrdə. 90 dəqiqəlik mühazirələrdə 5-10 dəqiqəlik fasilə olur, o arada da davamiyyət yoxlanır, starostaların jurnalları imzalanır. Nə isə. Dərs başlayıb, yağışdır deyə adamlar gecikir. Bir qız girdi tələsik. Bizdə də bilmirəm niyə, o zalın döşəməsi bir az sürüşkəndir. Qız oturma yerinə az qalmış ayağı sürüşdü, guppultuyla yerə dəydi. Mənim də içimdən qız yıxılanda "mən də yıxılmasam, yaxşıdır" keçdi. Sevgilim yazmışdı. Buna dedim ki, qız yıxıldı, mən də yıxılmasam, yaxşıdı. Öz kapasitasiyama bələdəm çünki. Əldən kütələyəm. Yıxılıram tez-tez həm də. indi fasilə gəlib çatdı, mən də o günü nəsə bir az hündürdaban botumu geymişdim, biz də zalın üst hissəsində oturmuşduq. indi düşdüm aşağı, özü də havalı-havalı. Tam müəllimin masasına çatıb jurnalı qoyurdum ki, ayağım sürüşdü, əlimlə özümü saxladım ki, yerə yapışmayım. Qalxmaq istəyəndə ayağım bir də sürüşdü. indi zaldakılar bilmir gülsün, ya gəlib qaldırsın. O momentdə də özümü gülmək tutdu deyə zal da başladı gülməyə. Adımız kimya mühazirəsində yıxılan 2 qız qaldı o qızla birgə. Mənim 100 adamın qabağında yıxılmağımla yıxılma tarixcəmin ən parlaq gününü yaşadım.