yazarların həyatındakı ən epik an
əjdahalar googllabu il olub. Qatardan düşürdüm, telefonda idim həmişəki kimi. Birdən arxadan adımı eşitdim, düşündüm yəqin tanışdı da, Sumqayıtda daşı atırsan, tanışa dəyir. Çöndüm arxada adımı çəkəni axtararaq getməyə davam etdim. Və bu an üzümlə önümdəki dirəyə girdim. Gözümdəki eynək də mənə girdi. Mənlə dirəyin qarşılaşma səsi ordakı ən möhkəm səs idi. Deyəsən arxada iki çaqqal gülüşü də eşitdim. Həmin an ordan qatara geri minib vağzaldan birbaşa başqa ölkəyə qaçmağı düşünürdüm. Evə gələndə üzümün yarısı şişmişdi, gözümün altında eynəyin açdığı yara var idi. Çapığı qalıb "xarizmatik" üzümü daha da bəzəmədi yaxşı ki.
üzv ol