4. bu anlardan birini uniyə təzə qəbul olduğum zamanlarda, cin olmadan insan çarpmağa çalışanda yaşamışdım.Belə ki,hələ birinci kursdayam və yuxarı kurs bir tanış sayəsində özümü kafedrada bir elmi iş götürmüşkən tapdım.Əslində elmi işi də sırımışdılar,hətta yaza bilmirsənsə özümüz yazaq da dedilər ancaq mən qəbul etməmişdim.Hansı ağılla qəbul etməmişdim hələdə bilmirəm,Qazaxıstan 1946-60-cı illər sosial-iqtisadi vəziyyəti barədə nə bilirdim ki mən,nəysə dedim yazarıq.Üstündən keçdi 2 ay və artıq elmi rəhbərim material atmalıydı,göndərdi materialı 3 gün üzərində işlədim,slayd hazırladım və bir neçə ədəbiyyatı birləşdirib bir şey ortaya çıxmarmağa çalışdım gördüm ki məndə heçnə alınmır məndə etmədim tənbəllik və mənə göndərilən və bu mövzunu tam əhatə etdiyini düşündüyüm materialı istifadə edim dedim.Gəldi çatdı tec iclası,çıxdım yazdıqlarımı oxumağa birdə nə görsəm yaxşıdı hər kəs gülür,hər kəs dediyim kafedranın müəllimləridi.o an kürsüdəyəm və düşünürəm ki görən nə dedim belə oldu.oxudum bitirdim və kafedra müdiri müəllimlərə çevirilib kimin nə sualı var dedi.O an soyuq tərlər axıdırdım,heç kəs sual vermədi yalnız bir müəllimimiz gülümsəyərək bunu dəqiq özün yazmısan dedi..məndə əlbəttə,deyib tezcə uzaqlaşdım ordan.Üzərindən bir müddət keçdi gəldim 2 ci kurs oldum və bir gün dərsdə mənim yazdığım elmi işin mühazirədə oxunduğunu görəndə o anki bütün gülüşmələrin,baxışların mənasını anlamışdım.
yenə tec iclası ilə bağlı bir epik anım var.1ci kursda tec konfransı açıq elan ediləndə bir çox fəal tələbənin,fakültənin zəkalarının fotoları vardı.Onların içində olmağı arzulamışdım həmin gün,gün oldu 2-ci kursda həmin iclas yenidən oldu həmin gün universiteti təmsil edirdim hansısa yarışda amma qrup yoldaşlarım vardı,şəklimi çəkib mesaj atmışdılar sağolsunlar özüm olmasamda fotom varmış