2. dadını bilmirəm ama son olduğu danılmazdır. kim ki deyir ölümdən qorxmuram boş söhbətdi. ölümün qorxusu baş verdiyi an hiss edilmir, atlatdqıdan sonra fəna qoyur adama. şimdi şöyle anlatıyım, bakıdan qonağlarım gəlmişdi. biri götünü cırırdı ki maşın tap sürək. axırda beynmi sikdi məndə dostuma dedim ki maşınını ver bir iki günlük lazımdı, etiraz etmədi. maşını aldıq ,sağa sola,o küçə sənin bu prospekt mənim gəzirik. yanımdakı gijdılağ dedi ki ver mən sürüm. maşını buna verdim,saldı bir çınqıl yolu olan küçəyə plus sürəti artırmağa başladı, mən buna yavaş sür dedikcə bu sürəti qaldırırdı. 110-120 km saat sürət hədində əyləcə basdı. maşın başladı oynamağa,arxası sola sağa axmağa başladı. maşının oynamasından sükanı əlindən buraxmışdı maşın içindən hardasa 5-10 ədəd armatur çıxmış bloka doğru gedirdi. son anda hardansa müqqədəs əl peyda oldu* tək müqəddəs mən olduğumçün təbii ki mənim əlimiydi sükanı düzəltdi maşının arxası ağaca dəydi və təhlükə sovuşdu. danışdıqlarımın hamısı bir an içində oldu,nəysə sözüm onda deyil. maşın diyandı hamı xorla "az qalsın ölmüşdük" dedi,gic gülmək tutdu üçümüzü də. maşından düşdüm,söykəndim maşına baş verənlər lent kimi gözümün öznündə təkrarlandı,nəfəsim gec- gec gedib gəlirdi ama dərində nəfəs alırdım. yanımdakılara baxmaq istədim, yanımdakılar nə gəzir hamının rəngi ağappaq olmuşdu məndən beş betər. 1 həftə qəza anı gözümn önündən getmirdi,sözlə anlatıla bilməyəcək qədər heycanlanırdım. nə bilim ala, düşünəndə ki, o blokla touşsaydıq indi ölmüş olacaqdım sevincimdən orgasm oluram. elə hisslər varki sözlə anlatmaq çətindi, buda olardan biridi. nəticə budu ki adam balası kimi sürün maşını,yaşamaq gözəldi!