qaldığım şəhərdə bu dəqiqə sözün əsl mənasında lopa-lopa qar yağır. işə gedəndə binanın qırağına çəkilib üfüqə baxırdım, qulağımda da yuxu'nun xəyalpərəsti oxuyurdu. filmlərdəki kimi musiqinin səsi yavaş-yavaş artdı, yerin özünə çəkdiyi qar dənəcəkləri xaotik mükəmməlliklə slowmotionda yağırdı. belə anlarda xəyalında yaratdığın filmin premyerasına ilk sırada oturub baxırsan sanki. xəyallara qapılmaq deyilən şey baş verir. beyin proyektora dönür və səhnədə də netflix stilində çəkilən və azərbaycanın 80-90-ci illərindən danışan bir melodramanın sujeti canlanır. həqiqətən də məhz indidə yaşamaq çox çətin işdir, həyatımızın çoxu ya keçmiş ya da gələcəyə yönəlik keçir və ironik olsa da çox az indidə yaşamağı bacaran insan var. mən isə belə anları tutanda buraxmaq istəmirəm.
entrini musiqi müşayiətində oxumaq məsləhətdir:
(youtube: 
)
)