105. ikinci vətən müharibəsində birlikdə döyüşmək şərəfinə layiq olduğum komandirim olan şəxsdir.

uşaqlıqdan bəri atam mənim kumirim olub, balacalıqdan hərbçi olmaq istəmişəm onun kimi.işi ilə bağlı hər zaman ölümlə üzbəüz olan insan olub, neçə dəfə ölüb bəlkə də. Buna görə uşaq vaxtı atadan aylarla xəbər ala bilməyəndə hər zaman ağlayardım ki, mən niyə atanın yanında deyiləm?
səkkizinci sinifə çatdım.o dövrdə atam yaralandı, həmin il də hərbi liseyə imtahana girəcəkdim.imtahana girdim, çıxanda telefonuma atamın yaralı olduğu, qospitala gətirildiyini dedilər.
getdim, ata əməliyyat edildi falan,filan.ata evə çıxan günü mənim hərbi liseyə birinciliklə qəbul olduğum xəbərim gəldi.
ata mənə bir şey dedi :
mən səni böyütməmişəm, anan böyüdüb.bu gündən sənə nə ana, nə mən böyüdəcəm.bu gündən səni həyat böyüdəcək, yoldaş kursant!
həmin gün hönkürtü ilə ağladım, saçım keçəlləndi, səhər liseyə gedəcəm, ilk dəfə evdən uzaq olacam.

andiçməm günü məni arxada bir yerə çəkdi.bir siqaret yandırdı.mənə dedi ki, burada mənim şəhid xəbərimi alsan nə edərsən?
mən də dedim ki, bəs sən mənim yanında şəhid olduğumu görsən gələcəkdə nə edərsən, cənab xxx?

o mənə dedi ki, babasil, mən yüzlərlə oğlumu itirmişəm.

sonra mən hərbi akademiyaya qəbul oldum,oxudum,gəldim. bu illərdə yenə komandir-kursant münasibəti vardı aramızda.

müharibədə isə artıq mən də, o da zabit idik.və mən atamın tabeçiliyində döyüşə girmişdim.hamıdan çox məsuliyyət vardı üstümdə.

atamı neçə dəfə ölümlə qarşılaşdığı an gördüm, mən yaralananda belə atam mənim yanımda idi, atam özü mənə kömək etmədi amma.o qarşıdakı övladlarının qayğısına qalırdı.bir uşaq yıxılanda "ata,ata" qışqırır ha.mən "ata,ata" yox "komandir,qabağa!!!" Deyə qışqırdım.

indi isə artıq mən də, o da kontuziya almış zabitlərik.və mən artıq xx yaşda tərxisini əlində saxlayan bir zabitəm.

ata, indi də yanımdasan.nə qədər uzaqda olsan da, leytenant babasil yanındadır!

sağol mənə verdiyin tərbiyə üçün, cənab xxx!