267. Eləməli olduğum şeyləri etməyə həvəsim yoxdu, eləmək istədiklərim də məni poxa sala bilər. Sən de, nə edim sözlük?
Bayram bəhanəsi ilə idmanı da saxladım, niyə saxladım bilmirəm Allah bəlamı versin. yoqa desən günü günə satıram, bu gün də doğru düzgün eləyə bilmədim. Sərbəst işlərin vaxtı keçib, təhvil verməmişəm. Mama narahatdı, mən də bir stəkan götürən zibil deyiləm. Neçə gündü sabahı gözləyirəm, planlarım var idi. Sabah da heç olacaq bu gedişlə. Onsuz da həmişə elə olmurdu? Mübahisə eləməyə də həvəsim yoxdu, istəyirəm ki, deyib gülək, könül xoşluğu olsun. indi yadıma düşür ki, bayaq qardaşımla anama da qışqırmışam, Allah buna görə də bəlamı versin.
Evdə sıxılıram, şəhərdə gəzib dolaşa, iki kəlmə söhbət edib ruhumu dincəldə biləcəyim heç kim yoxdu. Camaatın tez-tez görüşdüyü "best-friend"i zadı var, arada deyirəm bir dostum olaydı, ikimiz də başqa biri ilə söhbət eləməyə, danışmağa ehtiyac duymayaydıq. Lazımdı mənə bu həqiqətən? Bilmirəm ki.
Arada paranoyalarım artır. Beynimin bir yerində ssenarilər yazıb onlara inanmaq məni yorur, bəzən deyirəm kaş doğru çıxa, daha az pis hiss eləyərəm özümü.
insanlarla dialoq qurmaq məni yorur, həm də vaxt itkisi olduğunu düşünürəm. Bilmirəm bunun adı nədi, amma insanlara yaxın olmaq artıq mənim üçün günaha yaxın olmaq halına gəlib.
Hər cür yumor, zarafat mənasız gəlir bəzən. Amma tamamilə uzaqlaşa da bilmirəm.
indicə bir mesaj gəldi, gülümsədim. Bəlkə, hələ də dinlənməyə ümid etdiyim tək insandan gəldiyinə görə-*.