Hər dolandan sonra çekləri başqa yerə deportasiya edib, yenirən pulqabında yığmağa davam edir və bu hərəkəti təkrarlayırıq. Qıraqda çeklərin olması bizi sevindirir. Bilirik ki, var, nə vaxtsa lazım olsa, orda durub bizi gözləyirlər. Əl atsaq əlimiz boş qayıtmayacaq.
Bu da "lazım olar" deyib saxladığım "zibil"lərdən bəziləri:
Biri 2017-dən qalma biletdir, nokia telefon qabının 10-11 yaşı var, barbie ayağını yerdən tapmışdım, 2 il cibimdə hazırlıqlara aparıb-gətirmişəm, antistress əvəzidir, dizi qatlanır. Qıraqdakılar sınaq bilet kağızlarımdır, altındakı ağlayanda gözümü sildiyim salfetdir, hələ üstündə burnumun qanı da var, yanındakı məktəb fizika laboratoriyasından götürdüyüm bir hissəsi qırılmış 100 qramlıq çəki daşı, digəri də saqqız kağızı. Bilirəm, lazım olmayacaq, amma ola da bilər.
Evdə 1 yekə polka ailəmin təbirincə desək mənim "zibilxana"mdır, podvalı da zəbt etmişəm, məktəb, universitet kitab-dəftərlərim qalır, evdə heç kimin geyinmədiyi paltarlar qalır, atmağa qoymuram, nə bilim, evdə istifadə etdiyimiz hər hansı məhsulun karobkası, ağlınıza nə gəlirsə artıq. Sıradan dispozofobdan fərqli olaraq, mən bacardığım qədər çalışıram ki, onlara "zibil" statusunu qondurmayım, yenidən istifadə edim. Məsələn, paltarları tikib nəsə düzəldirəm, karobkaların içinə o biri zibillərimi qoyuram filan :d
Belə yəni, əskiklik çox çəkmişik deyə, artıq ən dəxlisiz şeyin belə korluğunu çəkmək istəmir və lazımsız şeyləri saxlayırıq. Var olması bizi həqiqətən rahatladır, bir az özgüvənimizi də artırır deyə bilərəm hətta.
Müalicəsinə gəlincə, sırf bu fobiya üzərindən müalicə almamışam, ancaq bir müddət sonra bunun normal davranış olmadığını görüb dəf etməyə çalışmışam, hələ də çalışıram. Keçən dəfə qurtarmış dəftərlərin bir hissəsini, 3-cü sinifdən qalan yararsız qələmləri atdım. Təzə sezon paltarlarını ayıranda, köhnələri atırdılar, heç nə demədim. Çeklər də olan elə şəkildəki qədərdir, qalanını tullamışam-*
Birdəfəlik çətindir, yavaş-yavaş çalışırıq, görək nə olur...