109. ümidin də tükənə bildiyini praktiki olaraq mənə öyrədən insan.

nə olur olsun həmişə gözləntim olub ona qarşı, uşaq vaxtı "bu gün içməyib gələcək" arzum təsadüfən reallaşanda özlüyümdə "mən istədim deyə içmədi" deyərək haqq qazandırıb sevməyə çalışırdım. o qədər istəyirdim ki xoş məqamları olsun, mən də şişirdib edim taa dağ boyda, hər yerdə fəxrlə "atam" deyim. amma olmurdu, qursağımda qalırdı. o qədər möhtac idim ki bir xoş sözünə, rəftarına, ya nə bilim dəxlisiz hər hansı müsbət xüsusiyyətinə. yox idi və özümdən yaratmağa çalışırdım, aramızda nəsə olsun istəyirdim, üzünə baxanda sevinim istəyirdim, heç olmasa evin içində salam-sağ olumuz olsun istəyirdim, amma elə siz bilən kimi, olmadı. indi də yoxdur.
pulu olan kimi içib gəldi, səhəri gün içməyəndə, kimsə içizdirib ehtimalına sığınıb atamı süddən çıxmış ağ qaşıq elədim, barışdım. anamı incitdi, sözləriylə az qala ağlatdı, kül bu başıma ki, barışdım. hətta tərəddüdə düşdüm bəlkə atamı daha çox sevirəm? deyə. keçdim, heç nə olmaz dedim. tipik azərbaycan kişilərinin ortaq "dəyər"i olan "arvad saxlamaq" məsələsini eşitdim, özümü boğub barışdım. üstünü örtməyə çalışdım, eşitməmişəm, özüm görməmişəm deyə hətta inanmadım. gün gəldi evdə özünü tək bilən vaxt, həmin qadınla danışanda qıraq otaqdan eşitdim, amma bu dəfə əlimdən heç nə gəlmədi. çox təəssüf ki gerçək imiş və bu gerçəkliyi bir topa tikanlı məftil udurmuş kimisindən işgəncəylə həzm elədim. evə adam gələnə qədər cıqqırımı çıxarmadım, bilirdim "a" eləsəm ürəyim gedəcək, özümü boğdum. panik attakını da keçirdim, az qala sudurqasını da. vecinə oldu? götünün qırağına belə almadı. heç vaxt da almayıb zaten, bunu başa düşdüm və bu dəfə barışmadım, barışa bilmədim. yer yox idi çünki, ümidim tamam tükənmişdi.

danışıram sizə 2018 qışından. evə təzə köçmüşük, yolda 1 işıq yox, mən də dərsdən gec çıxıram, düşürəm qaranlığa və çox qorxuram. lap çox. zəng edirəm ki, ata, bikarsan bilirəm, gəl yolun başındakı mağazadan evə qədər apar məni, təkəm, qorxuram getməyə. orda da azğın kişilər, potensial təcavüzçülər nə qədər desən. avtobusdan düşdüm gözlədim, dedim gələr indi. 2 dəq, 3 dəq, 5 dəq, istədim zəng edəm, konturum yox. yanımdakı kişilərdən birinin telefonuyla yığmaq keçdi ağlımdan, dedim lənət şeytana, bu qədər rahat kimisə gözlədiyimi, onun da gəlmədiyini bilsələr mən sağ çıxmayacam bu gecə. 5 oldu 10, 10 oldu 15. qaranlıq bir yandan, təklik bir yandam, oğraşların baxışı bir yandan, az qalıram qorxudan altıma batıram. gördüm indi bu qızmışlar yavaş-yavaş yaxınlaşır, təzə də köçmüşük yoldan keçənləri tanımıram ki, kömək istəyəm, qoydum üstünə qaçdım evə. gözümün suyunu axıda-axıda. qorxunun gözyaşı deyildi o, ümid qırıqlığının göz yaşı idi. atam belə etməməli idi, gözləmirdim. həyatımın içinə edən də mənim bir zibilə dəyməz adamlara bəslədiyim gözləntilərim olub. yenə elə. bu dəfəsində daha yaxşı hiss edirdim ki, bu vaxta qədər atamdan nə gözləmişəmsə hamısı çox boş idi və ziyanı mənə dəyib. o bu, atamdam 1 çöp də istəməmişəm. onsuz istəmirəm heç nə. yəni əlinin altındakı pultu belə istəməmişəm, ən xırda şeyə qədər, hamısını özüm.

sözüm də uzandı, amma əsas yeri hələ indi gəlir: işə başlamışam, günümün 14 saatı işə və onunla bağlı şeylərə həsr olunur. yol, səhər dur lənət makyaj, çünki tələb edirlər, axşam gəl sil, həngamə zad. yerdə qalır 10 saatım, o da 5-ini yat, 3-ünə evdə yemək ye, evdəkilərin üzünü gör, 2-si də harasa uçur.. nəysə ki, o gün işdən çıxmışam gecə 11-ə işləmiş, 20 yanvarda taksi tapıb birtəhər gəlmişəm sumqayıta və avtobus işləmir. pulum da az, taksi sifariş eləmədim, dedim anam gəlib götürər gəzə-gəzə gedərik, çox uzaq deyil. sadəcə yolda təkzib olunmaqdam, sataşılmaqdan, ya təcavüz olunub kəsilib zibilliyə atılmaqdan çox qorxuram, başqa heç nə. amma sonra yadıma düşdü ki, bəs anam yorğundu, səhər işə gedəcək, cəhənnəmə olsun 3 il sonra atadan bir şey istəyim, onsuz bikardı, gəlsin məni götürsün. haha, sizcə nə oldu? yeas! dedi gəlmirəm. nəsə üzümə adını qoya bilmədiyim gülüş qondu. onsuz bilirdim belə olacaq gülüşü idi, deyəsən. yoluma məcbur anam gəldi, yanında da xəstə bacım. yaxşı ki bacım gəzmək istəyirmiş, yoxsa vicdan əzabından pərəm-pərəm olacaqdım.
beləliklə mənim ata deyilən varlıqdan ümidim tam kökündən kəsildi. illərdir yox kimi yaşayıram, bundan belə onsuz da yoxdur. getsin qıraqda arvadlar da saxlasın, pulunu arağa verib içsin, uzun müddətdir heç vecimə olmur. özü üçün yaşasın və bizə dəyməsin. yaxşılığı toxunmur, pisliyi də toxunmasın.
bütün bunları deyirəm, ammaa varlığı belə adamın rifahını pozur, ciddən. səadətin zədəli olur, xoşbəxtliyin yarımçıq. təməldən bədbəxtsən və düzəltmək sənin əlində deyil. nə edirsən et müütləq mənfisi toxunur sənə, heç nə etməsə belə. başqa nə deyim e, eh. atam budur, mənim əlimdən heç nə gəlmir, ancaq həyatım bu deyil. yaşamalı olduğum həyat bu deyil və hələ ki təmir-tikinti işləriylə məşğuluq.
müvəqqəti narahatlıq üçün üzr istəyirik!