289. indi yazacağım şey real həyatda hər şeyə soyuqqanlı yanaşmağımın səbəbidir. Bilmirəm hamıda olur ya yox. Başıma pis ya da yaxşı bir olay gələndə o olayı yaşadığım an hiss etdiyim dərin hisləri beynimdə xəyal şəklində canlandırıram. Xəyaldan ayılanda da olaya sakit bir şəkildə tək sözdən ibarət cümlə ilə cavab verirəm ya da üz ifadələrim ilə yola verirəm.

Məsələn pozitiv bir örnək verim. Deyək ki istədiyim universitetə qəbul olmuşam və bunun xəbərini alıram. Çox sevinirəm o an və xəyalımda sevincdən atılıb düşürəm, oynayıram nə bilim hər cürə dəliliyi edirəm. Bunların hamısını bir neçə saniyə içərisində fikirləşirəm və o xəyaldan ayılanda, real həyata dönəndə heç nə olmamış kimi yoluma davam edirəm. Ən yaxşı halda sakit və həmişəki səs tonum ilə evdəkilərə uniyə qəbul oldum deyirəm.

Eyni halə neqativ şeylərdə də yaşayıram. Məsələn sevdiyim bir tanışımın ölməsi, imtahandan keçə bilməmək, arzuladığım bir şeyin olmaması və s.

Bu halları çox yaşayıram deyə mənə başına gələn olayları danışan dostlarımın həvəsi çox vaxt ölür. Onların yaşadıqlarını özüm yaşayırmışam kimi xəyal edib xəyalımda reaksiya verib xəyalı bitirdikdə heç nə olmamış kimi hər şeyi boş verib "aha" "hə" kimi cavablar verirəm. Onlar da gedib eyni əhvalatı başqalarına danışıb istədikləri reaksiyanı alırlar.

Bax buna görə yazışmağa danışmaqdan çox üstünlük verirəm

Nəsə məntiq xətaları olsa keçin gedin çünki gözlərim axa-axa yazıram bunları