1. gənc yazarlar arasında ən istedadlılardan biridir. əsasən satirik üslubda yazdığı məqalələri doğrudan oxunmalıdır. bəzən incə - üstüörtülü, bəzən kəskin satirasına görə bir mirzə cəlil üslubu hiss edirəm.

bu məqaləsi demək olar ən qalmaqallısıdır və ənənəvi üslubundan fərqlənir:

bacim bakirə olmasin!

bir həftənin söhbətidir, ucuz bakı
çayxanalarının birində, bir neçə yazar
dost-qardaşla çay süfrəsi arxasında sıx
birləşmişdik. yayda ailə qurmuş bir şair
barədə söhbət düşdü... pah, qələm
əhlimizin ürəyi dolu imiş ki!?
bəlli oldu ki, şairin ailəsi heç də “sağlam
təməllər üzərində pərvəriş” tapmayıbmış.
ayə, nə olub, nə məsələdir? bəs
deməzsənmi, oğlan elə bir qızla ailə
qurubmuş ki, vallah, heç bilmirəm necə
deyim, açığı, utanıram da deməyə, yox
eyy, deyəcəm, deməsəm yazımızın məğzi
açılmaz qalar. qardaş, sən demə oğlanın
sevdiyi, sevib də seçdiyi, ailə həyatı
qurduğu qız bakirə deyilmiş. boooy,
öyümüz yıxıldı, namus-qeyrət harda qaldı?
vaveyla şəriət əldən getdi!!!
bəs bunu yazar dostlarımız hardan bilir?
olmaya bu bakirə olmayan xanım bizim
dişini vaxtı-vaxtında yuya bilməyən
yazarlardan hansı iləsə, vallah deməyə də
utanıram, bəlkə o məsələ...hə? allah sən
saxla!!!!
yox əşi, elə deyil. sadəcə olaraq şairin
arvadı iki-üç il öncə türkiyəli bir rəssamla
vətəndaş nigahında yaşayırmış!
dostlar başladı, nə başladı? gənc ailə
başçısının arxasınca deyilməyən söz
qalmadı:
- biqeyrət!
- gözüylə görən!
- namussuz!
bir siqaret yandırıban arxadaşlara ümumi
bir sual ünvanladım:
- qardaşlar, müharibədə erməniyə əsir
düşən qızlarımız barədə nə bilirsiniz?
şair xalqımın şair oğulları ah çəkib siqaret
yandırdılar. bir də cəhd elədim:
- müharibədə əsir düşən qızlardan,
gəlinlərdən bir xəbəriniz varmı?
elə bil qurbağa gölünə daş atmışdın.
xalqımızın bağrı yaralı şair övladları qəm
dəryasına qərq olmuşdular. sualın
şiddətini artırdım:
- bilirsinizmi ki, ermənilər dərman verib
onları dəliyə döndərir, sonra da atın-
eşşəyin altına yıxıb porno film çəkir?
dostlardan ən şairanə olanının nəfəsi
tıncıxdı:
- mövlud, anamızı ağlatma!
handan-hana bir başqasının səsi çıxdı:
-a, kişi, erməni kimdir? bizi urus uddu
müharibədə urus!!! hə, dədəmin goru
haqqı...
çayçı oğlana daha bir çaynik çay sifariş
edib başladım nə başladım:
- ay mənim qafiyəpərdaz millətimin qələm
adamları! bax, o, bizim müharibədə pis
günə qoyan urus ki, var onlarda qadını
paçasının arası namus sayılmır. namus
torpaq sayılır. namus rus imperiyası
sayılır. o imperiya ki, bir başında günəş
doğulanda, o biri başında gecə düşür. o
imperiya ki, hər seçkidə sənin bakirə
millətinin səs bakirəliyini dağıdıb qayıdır
öz ölkəsinə. sənsə qalırsan burda bacının,
arvadının bakirəliyini qoruya-qoruya. ona
görə də, yer üzündə ən qeyri səmimi
millət sənin millətindir ki, qızların adamla
öpüşərkən ehtirasın zirvəsinə çatanda,
soyunub, yatağa girməliykən, sevdiyi
oğlana təslim olmalıykən, tez-tələsik geri
çəkilib özünü yığışdırır, təngnəfəs halda,
“bəsdir! bəsdir!” deyib köynəyinin yaxasını
düymələyir. ginekoloqlar “bu ay ikicə qız
tiksəm uşağın təhsil haqqını ödəyərdim”
deyir. gənc qızların çoxu bağırsaq
xəstəliyindən əziyyət çəkir...
dostların susduğunu görüb fikrimə
emosional tonda nöqtə qoydum:
-mən razıyam, mənim bacım hələ
məktəbliykən, öz bakirəliyini sevdiyi oğlana
bağışlasın, sonra da sevdiyi oğlandan
ayrılıb başqa biri ilə eşq yaşasın, ondan da
ayrılıb birinə ərə getsin, hələ ürəyi istəsə
ondan da boşansın... şəxsi həyatıdır, özü
bilər. ancaq qoy, o, savadlı bir mütəxəssis
olsun. məsələn, əla bir həkim. millətin
övladlarına vicdanla xidmət etsin. dərman
firmaları ilə şərikli işləyib camaatın
uşaqlarını yazıq eləməsin. hər seçkidə “az-
tv”yə çıxıb yaltaqlıq eləməsin. paçasının
arasını yox, millətinin gələcəyini
qorusun...
dostlar böyümüş gözlərlə mənə baxırdılar.
“pulum yoxdur, çayın pulunu özünüz
verərsiniz”- deyib ayağa qalxdım. heç
kimlə əl sıxmadan çayxanadan çıxdım.
çayxananın qapısını bağlayanda
dostlardan birinin arxamca dediyi söz düz
boynumun arxasından dəydi:
- peysər!!!