2. güvən - güvənmək, güvənməmə - güvənsizlik; böyük sözlərdir. insanlıq tarixi boyunca kütləvi formada böyüdülmüş, bəzi vaxtlarda ucuzlaşdırılmış, iyirmi birinci əsrə güvənməməyə qədər gətirilmişdir. güvənmək inanmağı, güvənsizlik inanmamağı təmsil edir. hər iki hal - inanmaq və ya inanmamaq - bəlkə də keçicidir, amma keçiciliyi üçün tragediyalar şərtdir.

iyirmi birinci əsr və güvənsizlik, şəxsi təcrübələrimə əsasən keçmişlə əlaqəlidir. keçmişdə əldə olunan təcrübələr - bunlar təbii ki neqativ təcrübələrdir -, ailə, cəmiyyət əlaqələrindən yaranır. bəzən də onlardan yox, tanımaqla əlaqəlidir.
fikirimcə mən insanları sevmirəm. bu sevginin yox olmasına, yaranmamasına səbəb güvənsizlikdir. amma hamımız insanıq, istisnalar yaranır. o istisnalara güvənmək istəyi, keçmişdə qarşılaşdığımız acı təcrübələr, bir insanın bu mövzuda dəyişməməsi faktorları ilə üst üstə gəldiyi zaman, ortalığa dağ böyüklüyündə inamsızlıq çıxır. bir insana inanmamaq - sevdiyin halda, dəyər verdiyin halda - qədər, inanmayanı narahat edəcək çox az şey var.
uzun sözün qısası;
güvənsizlik qarışdırılır və ucuzlaşdırılıb. heç kim xoşbəxt deyil, hamı yorğundur. hamının kiçik, amma yorucu, heç kimə inam yeri qoymayan problemləri var. heç kim heç kimi olduğu qədər qəbul edəcək deyil. qəbul edənlər isə bitəcəyinə inanır. qəbul edənlər isə təcrübəyə acdır. hamı, hər şeyi biləcək, öyrədəcək, güvənməyəcək qədər gəncdir. gənc olduqları qədər də, yaşlıdırlar.
indi fikirləşin. çıxılmaz anlarda, başınızı söykəyəcək çiyniniz varmı? yoxsa o çiyin olsa belə, fiziki olaraq yerindən çıxacağınamı inanırsız?
hər şey olur və bitir. bəzi hallarda güvənmək lazımdır. mən tam bacarmıram. heç güvənmədiyim qədər güvənmiş və parçalandığımda olub. amma keçmişi və təcrübələri ara sıra unutmağa çalışıram. yoxsa yaşamaq mümkün deyil.