1. yada düşdükcə adamı öz özünə utandıran xatirələrdir.

müəllim yanına getdiyim vaxtlardı.coğrafiyaya müəlliməsinin yanına gedirəm bir dostumla.deməli təzə coğrafiya kitabı çıxıb onu da almışıq yanımıza sevinə sevinə gedirik ki müəlliməyə göstərək.getdik çatdıq oturduq.müəllimə də çox gülərüzlü insandı.açdıq göstərdik dedik ki müəllimə bax bu du təzə çıxan kitablar.o da baxdı orasına burasına .dedi he daha yaxşı kitaba oxşuyur.qaytardı mənə.mən də açdım bir səhifəni .sağda və solda boşluqlarda -bilirsinizmi- deyə bir bölmə var.orda ölkələr haqqında maraqlı məlumatlar yazılıb.bir ikisini oxudum müəlliməyə.xoşuna gəldi.sonra birini də oxumağa başladım
-havayidə yol qırağındakı quşlara sataşmaq qadağandır.
bunu oxudum və baxdım müəllimənin üzünə.gördüm bir qəribəlik var .söhbəti hələ özüm də tutmamışam .başladım açıqlamağa ki yəqin yolun qırağındakı papuqayları zad deyir.havayi sonuçta burası.
müəllimənin üzündə hələ də - ne diyo amınakoduğumun salağı- kimi bir həfif acı gülümsəmə var idi.
məsələnin gerisi necə olmuşdu yadımda deyil.amk zaten söhbəti bir iki il sonra köhnə xatirələri düşünərkən tutdum.ürəyim elə ağrıdıki az qalsın özümü balkonna atmaq istədim.ne salaklık.
o bilirsinizmi bölməsini o kitaba qoyanlara and dağları girsin.bir məktəb şagirdinə o məlumat nəyə lazımdı insan bi düşünür.bizim neçəmiz gedib havayidə bir quşa söz atmışıq hə.sonra da bu təhsil niyə belə gündədi