+7 əjdaha
4. Anam pəncərədən həyətdə oynayan uşaqlara baxıb ağlayırdı.Niyəsini soruşanda "daha uşaq olmayacam" demişdi. Nə dediyini başa düşmədiyimi isə çox gözəl bilirdi. Gözünü silib "düş həyətə, mənə fikir vermə" deməyindən başa düşmüşdüm ki, izah edilməyən nəsə var. 7 illik mən üçün bu hadisə kifayət qədər ağır və anlaşılmaz olaraq qalmışdı. "Nə oldu axı"? deyirdim öz-özümə.
Artıq sualımın cavabını tapmışam. Artıq mən də uşaq görəndə həm sevinib, həm kövrəlirəm. Necə rahat olduqlarını görüb sevinirəm və necə rahat olduqlarını görüb üzülürəm. Çox şey yaşamadıqlarına, olanları başa düşmədiklərinə eyni anda həm xoşbəxt, həm "bədbəxt" oluram. Başa düşməmək üçün darıxıram.
Düzdür, mən heç vaxt tam başa düşməyən uşaq olmamışam. Ən azından bilmişəm ki, burda nəsə çatmır, burda xoşagəlməz şeylər yaşanır və mən nələrisə başa düşmürəm.
Başa düşməyə çalışa-çalışa gəlib mən oldum onsuz. Olmasaydım.
Doğrudan ağır keçən uşaqlığım üçün belə dəhşət çox darıxıram. Daha doğrusu, darıxdığım və istədiyim şey daha az qayğılı olmaqdır. Mən bu yükün altında əzilirəm. Üzərimdə qaldıra bilməyəcəyim, təkbaşına həll olunmaqları şübhə altında olan yüklər var. Olanları şişirtmirəm. Hər şeyi düz görürəm və bilirəm ki, belədir.
Bəlkə də yaşadığım həyat "genetik həyat"dır. Depressiyam anamdan keçib, məsələn. Onsuz da depressiya genetik ola bilirdi.
Bəlkə də bunları bilirəm deyə anamı düzəltməyə çaba göstərirəm. içimdəki hansısa mən elə bilir ki, anam düzəlsə, o da düzələcək.
Mən artıq uşaqlarla vaxt keçirəndə ağlımdan öz uşaqlığımı keçirib üzülmək, amma məcbur gülmək istəmirəm.
Genetika sonradan dəyişə, havadan keçə bilsin artıq. Çünki artıq doğulmuşam.
Və o qədər qarışığam ki, entri yazanda belə sıraya düzə bilmədim.