mənim sənlə doğmalığım ikiqatdır, qardaşım. insanı formalaşdıran şeyin keçmişi olduğunu nəzərə alsaq, ortaq keçmişimizin sənlə məni bənzər formaya saldığını da görə bilərik. biz sənlə həm eyni ölkədə * bəlkə eyni şəhərdə böyümüşük, eyni tərbiyəni görmüşük, eyni uşaqlığı keçirmişik, eyni tv kanallarında eyni cizgi filmlərinə baxmışıq, eyni məktəbə getmişik, eyni zir-zibili soxublar beynimizə, eyni şeylər paz olub ömrümüzə; həm də eyni fikirləri, hissləri, kədərləri, arzuları, xəyalları paylaşırıq. yəni, iki cəhətdən də eyni dildə danışırıq. sən mənim ikiqat doğma qardaşımsan.
doğmalıq hissi ən çox doğma olandan uzaq qaldıqda biruzə verir özünü; darıxır adam; ailəsindən uzaq qaldıqda ailəsi üçün, yad bir ölkədə öz xalqı, öz dili üçün, yad adamların arasında özüylə eyni hissləri bölüşən “ruh ekizi” üçün. uzaq qalmaq söhbət eləmək ehtiyacını çıxardır üzə; doğma insanla bir qurtum çay içib, iki kəlmə kəsmək istəyir adam. sənlə də ayrı düşdüyümüz üçün söhbət eləməyə ehtiyacımız var. bəzi mövzularda insan tək fikirləşərək də bir nəticəyə nail ola bilər bəlkə, lakin bəzi mövzularda alınmır bu. bəzi şeylər var ki, onları ancaq sənlə söhbət edərək başa düşə bilərik ikimiz də: ortaq keçmiş kimi, bu keçmişlə formalaşan fikirlər kimi, xəyallar, arzular kimi. buna görə də söhbət eləməyə məcburuq, söhbət eləməyimiz şərtdir, zəruridir – söhbət edərək dərdimizə çarə tapacağımızı düşünürəm. söhbətimizin yarımçıq qaldığını, yarıda kəsildiyini düşünürəm.
məcburuq, çünki sənə olan bağlılığım qeyri-iradidir, doğmalıq hissi mənim iradəmə məhəl qoymur. sözlük konseptini çox da sevmirəm. elə bu sözlüyü də, həmçinin. burda yazmağa çalışmağımın səbəbi isə sənə başqa bir çıxışımın olmamağıdır. bəlkə burdan çatar sözlərim sənə, ya da sənin sözlərin mənə. buranı heç sevmədiyim üçün hər dəfə bir bəhanə tapıb qaçıram burdan, amma hər dəfə də bu doğmalıq dartır gətirir məni bura. indi yenə burda sənə səslənməyə çalışıram, yəqin sabah yenə bezib gedəcəyəm, sonra yenə, sonra yenidən... sən dartarkən məni bura, digərləri də burdan itələyir.
boşboğazlığımı səmimi qəbul edib-etməyəcəyini bilmirəm; bir insanın hərflərin düzülüşünü müəyyənləşdirmək üçün klaviaturadakı düymələrə toxunmaq sırasına görə səmimiyyətini anlamaq çətindir. yalnız bundan sonra yazsam əgər nə isə, yazacaqlarımı birbaşa sənə xitab edərək yazacağımı bilməyini istəyirəm. adını, üzünü bilmirəm bəlkə, amma kim olduğunu yaxşı bilirəm, özümdən bilirəm. yazacağım şeylərin başqaları tərəfindən necə qiymətləndiriləcəyi heç zərrə qədər belə vecimə deyil inan ki. başqa heç bir məqsəd güdmürəm burda yazmaqla. tək ümidim sənin səsimi eşitməyindir. heç kəsin inanmasa da buna, hər-hansı bir əhəmiyyət kəsb etmir mənim üçün; sənin inanmağın kafidir. bəlkə artıq xəbərin var sözlükdən, bəlkə məni izləyirsən, bəlkə çox sonra rastına çıxacaq cümlələrim, amma bir ehtimalın belə mövcud olmağı kifayət edir ki, ümid edim.
sənə xitab edərək yazacağım sözlərim bəzən ağır gələ bilər sənə; incimə, hamıdan çox özümə qarşı sərtəm. ya da bəzən məzələnə, səni dolaya bilərəm - bunu da ən çox özümə qarşı edirəm. yəni, özümə rəva bilmədiyimi sənə rəva bilmirəm.
biz eyni dərdin müztəribiyik sənlə; eyni zəhəri daşıyırıq ikimiz də. həyatımıza qəsd edənlər səni məndən ayırmayıb; sən də ayırma özünü məndən. otur, bir nəfəsini dər, bir qurtum iç çayından; söhbətimiz uzundur, söhbətimiz uzanır.
(youtube: 
)
)