ağır söhbətlər var. gəl ki ölüm ağır deyil də ən ümidverici söhbət mövzusudur. insanı qorxutmaq əvəzinə həvəsləndirir hər şeyin dayanması və heçliyi qucaqlama düşüncəsi. sinən sanki heç qovuşmadığın o sevgilinin qoxusunu alır. sondakı uşaqları daha da bəyəndim. sonda olmaları da ayrı bi ironi. yaş sayı artıb azaldıqca həyatın ağırlığının kəlimələrdən ziyadə mimiklərə necə oturduğu aydın hiss olunur. çəkim olaraq isə bir fikir gəldi ağlıma ki bəzi fərqli səhnələr/söhbətlərdə ayrı color grading istifadə etmək də maraqlı ola bilərdi. ama belə də zordu.
rejissordan alıntı:
"Close Up Death" [Yakın Planda Ölüm]
Fransız dokumentalist və sosioloq Jean Rouch, 1961-ci ildə "Chronicle of a Summer" (Bir yayın xronikası) adı altında sənədli film çəkir. Mövzu insanın fundamental arzusu xoşbəxtlik haqqındadır. Jean Rouch Parisin hərarətli günəşi altında küçələri arşınlayan insanlara ehtiyacları olan tək sualı verir: "Xoşbəxtsiniz?"
Kieslowski, iyirmi il sonra, 1980-də, "Talking Heads" (Danışan başlar) adı altında qısa, sadə və poetik sənədli film çəkir. Cəmiyyət kateqoriyalaşmadır. Cəmiyyət iearxiyadır. Krzystof, kamerası ilə uşaqlıqdan yaşlılığa üç sual ötürür: "Kimsiniz?", "Kim olmaq istəyirdiniz", "Kim oldunuz?"
Jung bütün qorxuların (gizli) mənbəyini ölüm olaraq təyin edirdi. 2016 həyatımın ən ağır periyodu idi və ölüm, üstünə dayanmadan düşündüyüm, relativ olaraq təcrübə etdiyim akt olaraq, mənə bu kiçik sənədli filmi çəkdirmişdi. il sonunda "Documentary" dərsinin bitirmə praktikası. Doku - azadlıqdan sonradır. Orada sonsuz fəzada - ev duyğusu ilə yaşadığım üçün, bu filmin hər anını zövq və məsuliyyətlə işlədiyimi düşünürəm.
Filmin ilk kadrından sonunadək yanımda olan Guler Cebrayil-a, və adları filmin finalında sadalanan digər dostlara təşəkkür edərək, filmi bir daha Samira Asref-in şeirsəl təkidləri ilə paylaşıram.
Qış. istanbul. insan üzləri. Sual belədir: "Ölüm. Onun haqqında nə fikirdəsiz?"
(youtube: 
)
)