1. bu sifarişi verən: daxili heyecan
ilk dəfə yasa getmişdim. dostumun anası rəhmətə getmişdi. mən dostumu fikirləşib, çox pis olurdum. yazıq qız nə edəcək anasız. sonra ordakı mənzərəni görəndə donub qaldım. deməli dəfn günündən sonra 40 deyilən bir şey var. mən getdim onlara. hamı sakit dinməz oturub, mən guya köməyə gedəcəkdim, amma gecikdim. qadınlar yemək yeyən zaman ora çatdım.
ilahi...
yemək verilən an, qadınlar sanki zombiləşdilər. yasda küftə verirdilər. xalalar onu gətir, bunu gətir, tez ol, bu azdı, o yaxşı deyil, bu nədi ? deyə deyə süfrədəki yeməkləri yeyib, qurtardılar. sonra çay verildi. çay elə yeməkdən geri qalmırdı. halva, qoğal, qənd, limon, konfet. bunu da üyütdülər və sonra dağılışdılar. bilmirəm ora öləni anmaq üçün gəlmişdilər. yoxsa qarın doyuzdurmaq üçün. kişilər də sağlıq deyərlər yəqin.

bu hadisədən sonra mən yaslara getmirəm və bu mənim üçün insanlıq adına qara ləkədir.

dostumgil yeməyə, mollaya, başdaşına və s. xərcələrə minlərlə azn xərcləmişdi.
hələ bir biabırçılıq var. pul yazmaq. bu yəqin əvvəllər kömək məqsədilə edilirmiş, indi bu göstəriş və borc dəftərindən bir şey deyil.

şəxsən o qəbirə, o başdaşına və s. xərclərə verəcəyələri pullara, ölən adam yaşadığı müddətdə xərcələsə heç heyfslənmərəm.