pinhani

bu mahnılarında öz-özümə triplərə girib, 'nə yadıma salırsınız, lan?!' deyə əsəbləşdirən

(youtube: )

(youtube: )

(youtube: )

(youtube: )

(youtube: )

dahilərin başına gələn maraqlı əhvalatlar

təzəlikcə hansısa bir türk saytda oxuduğum əhvalatlardır. biri belə idi:

"bir gün einstein öz sürücüsü ilə bir konfransa gedərkən sürücü deyir:
- siz nitqinizi söylərkən mən həmişə arxada oturub sizin dediklərinizə qulaq asıram və demək olar ki, dediklərinizi artıq əzbərləmişəm.
einstein cavab verir:
- gedəcəyim konfransda məni tanımırlar. o halda paltarlarımızı dəyişək və siz mən kimi çıxış edin, mən sizi arxa sıralarda oturub dinləyim.

dedikləri kimi də edirlər. sürücü einstein kimi rol apararkən, eintein onun sürücüsü kimi arxa sıralarda oturub onu müşahidə edir. sürücü müvəffəqiyyətlə öz nitqini başa vurur, ona ünvanlanan sualları düzgün şəkildə cavablandırır. yerinə keçərkən daha əvvəl heç bir konfransda verilməmiş və çox ağır bir fizika sualı verilir. sürücü özünü itirmədən cavablandırır:
- bu nə asan sualdır, - arxalara boylanır, - sürücümü buraya dəvət edirəm. sizin bu sualınıza hətta o belə cavab verər."

deməli, olanda olurmuş.

wattpad

1 ildir ki, azərbaycan dilində yazmağa başladığım, azdan-çoxdan oxuyucu kütləsi yığdığım, oradaki insanları maarifləndirmək adına tənqidlər etdikcə, özüm də tənqidlərdən pay alaraq qrammatika və yazı, danışıq tərzimə böyük qatqılar etdiyim sayt. aramızda hələ də sevgidən yazanlar yoxdurmu? əlbəttə, var. bəs daha fərqli şeylər yazıb dəyər görənlər? onları izləyirsən və görmək istədiyin maraqlı, özünəməxsus yazıları dərhal görüb oxuyursan. oradakiların yaşları, əsasən, 12-22 arasında dəyişir ki mən də o qrupa daxiləm. 30-35 yaşında olub yazanları da görmüşük, amma nadir hallarda. hərhalda wattpad'ın russiya, fransa, türkiyə, italiya vs. vb. kimi belə deyim 'virtual filiallar'ı açılırsa, davam etməkdə yarar var. niyə də bir təsdiqlənmiş wattpad azərbaycan profili olmasın? bekarıq, çünki.
bəzən insanın həvəsi ölür. oxuyuculara görə. ya oxuyurlar, başa düşmürlər, ya başa düşürlər, səni əzməyə çalışırlar. qarışıqdır. amma adamı yazmağa sövq edir deyə oranın aurasını sevirəm.

ııı qrup

ən ən ən lazımsız qrup. niyə?

tarix.
tarix insanlara mütləq lazım olan bir fənn deyil, öyrənmək və dünya görüşünü artırmaq istəyən onsuz da bunları oxuyub öyrənəcək. kiminsə önünə 13-14 dənə tarix kitabı atıb hər cümləni əzbərləməyə məcbur eləmək kiməsə xeyir-zad verməyəcək. hələ bu qrupda tarix 8 bal verir. sualların hamısı da ürəkbulandırıcı. sınaqları hələ demirəm. "niyə bu siyasəti seçiblər?". mən nəbilim, ay qurban olduğum, 16-cı əsrdə nə işim var axı mənim.

ədəbiyyat.
kəlimə-kəliməsinə tarixə yanaşdığım kimi yanaşıram. ilk öncə, ədəbiyyat bir elmdir və nəzəriyyəsi var, terminləri var. sən götür abituriyentə sual ver ki, nizami neçənci əsrdə yaşayıb, mirzə fətəli axundzadənin öldüyü il hansı əsər yazılıb. tqdk'nın artıq bu işlərin suyunun çıxardığının sübutudur. tqdk özü 500-600 səhifəlik ədəbiyyat nəzəriyyəsi kitabı çap edib, oradan hazırlaşırıq, gəl görəsən ki, sadəcə 50-60 səhifə nəzəriyyə ilə bağlıdır. bəlkə də daha az. yenə deyirəm, bu və bu kimi humanitar fənnlərə sadəcə həvəsi olan adamın yanaşması yaxşıdır, nəinki sadəcə əzbərləyərək özünü də, bütün klassikləri də təhqir edən və universitedi bitirəndə 0(sıfır) təhsillə ortada qalan bir insan.

azərbaycan dili.
digər qruplarda 4 bal verir, sadəcə iii qrupda 8 ballıqdır. indi nədir bu, yəni? ya bütün qruplarda bunu 4 bal elə, ya da hamısında 8. dildir bu. danışdığımız dil. ən azından ölkənin 99%'i virtual həyatla iç-içədir, məcbur edəcəksəniz, bunları edin ki, bu gün sabah 'slm, ncsn' yaxud 'nağaraxx', 'gersiz?' kimi yazılışları görməyək.
ingilis dili və riyaziyyata bir şey deməyəcəyəm.

2 il sonra gələn edit: başlıq üstümə qalıb.

həyatın nə qədər cındır olduğunun anlaşıldığı anlar

bu başlığa entry yazarkən yaşadığım anlardır. yazacam ki, tutalım məcburən yuxudan oyadılanda bunu hiss edirəm, olmaz. yazacam sevmədiyim və başıma gələn bir neçə hadisəni, olmaz. niyə olmaz? çünki həyatın ən belə bərk cındırlıq elədiyi insanlar bu gün başlarına gələnləri bura yaza bilməzlər. necə varlı və xoşbəxt bir ailəsi var ikən, bu gün uşaqlar evində qalan bir uşaq bu başlığa həyatını yazmaz, yaza bilməz. çox savadlı və dünya üçün gərəkli olan bir tarix müəllimi, maaşı azdır deyə çöllərdə qalıb, üstü-başı yırtıq geyimlərlə həyatını yola verirsə, o, bu başlığa həyatını yazmaz, yaza bilməz. ömrünü uşaqlarına həsr etmiş, fəqət yaşlandıqca unudulan və hörmət görməyən bir ana bu başlığa həyatını yazmaz, yaza bilməz. bunlara oxşar nəsə yaşayıb sözlükdə olan bir insan bu entry'yə əjdaha verər, lakin bu başlığa həyatını yazmaz, yaza bilməz. bu həyatlardan çox fərqli şeylər yaşayıb, bu entry'yə bir 'polyanna entyrisi' deyən bir insan umbaylayar, öz həyatının ona etdiyi cındırlıqlardan yazar, yaza bilər. mən də bu başlığı görəndə ağlıma gələnlər üzündən öz həyatımda olan əhəmiyyətsiz şeyləri yazmaram, yaza bilmərəm. həyatın cındırlığı da buradan başlayır. bəli.

acı uşaqlıq xatirələri

uşaqlıqda yadımdadı qohum-əqraba yığışıb yay tətili üçün nabrana getmişdik. atam onsuz da heç bakıda deyildi, anamı da bir yerə qoymurdu deyə nənəmlə getmişdim. normal ailə problemləri, yəni.
orada da mən yaşda qohum uşaqları çox idi. yaşım da olardı 6, yaxud 7-8 belə bir şey. axşam oldu getdik bir restorana. hamı yığışıb, deyib-gülürlər. ofisiantı çağırdılar ki, bəs gəl şəklimizi çək. mən yaşda olan bütün uşaqlar da analarıyla atalarının yanında diyandı-elədi. mən şəkil çəkdirmək istəmədim, qaçdım onların yanından. getdim ağacların altında bir yerə gizləndim. qaranlıq idi deyə dedim yəqin heç kim tapmaz məni, 10-15 dəqiqəyə özüm çıxaram. elə olmadı, təəssüf. həmin mən yaşda olan qohum uşaqları gəldilər-elədilər. onları da anaları göndərib ki, baxın görün adelchist hanı. nəysə, getdim yenə bunların yanına. pullu bir qohumumuz var idi, keçib başda oturub, bunun sözü keçir-filan, nəysə. yanına çağırdı məni. soruşdu ki, bəs hara qaçdın, niyə şəkil çəkdirmədin. mən də susuram ki, bezdirməsin. yoxe nə bezdirməsin, kişi dirəşib ki, suallarıma cavab ver. nənəmə baxıram ki, qurtarsın məni, gülür sifətimə. ümumiyyətlə, fikir verəndə masa ətrafındaki hamı gülürdü. (baxma: komik mi)
birdən o faciəvi sual gəldi: "anan üçün darıxdın?"
sonra mənim ağlıma atam gəldi, atamın bizdən uzaq olduğu gəldi, anam gəldi, ağlamağa başladım. kişi də təsəlli verir guya öz ağlınca:
"burda sənin yaşda uşaqlar var."
"sənin atanın da xasiyyəti elədir də, nə olsun."
"darıxma, nənən buradadır."
"filankəs xala da sənin bir anan."
çox qıcıq olmuşdum o adama və sözlərinə. dünən kimi yadımdadır, mən qaçmağa çalışıram, bu tutub məni hamı da bizə baxır. arada qadınlardan bir-ikisi də sözə qoşulur ki, bəs ağlama-zad zud.
bununla da bitmədi.
kişi götürdü atama zəng elədi, zarafatyana danışmağa başladı ki, "ə, niyə qoymursan adelchistin maması gəlsin, uşaq anası üçün darıxıb."
baxın, tam bu vaxt. bu vaxt hiss etdiyim təəssüf unudulacaq tipdə deyil. bunu atama başqa birinin deməsi və nəbilim hələ 6-7 yaşındaykən o qədər insanın içində ağlamağım, özü də anam üçün darıxdığıma görə, bu qədər bütöv ailə fərdlərinin içində tək qaldığıma görə hiss etdiyim yalnızlıq dəhşət idi. uşağıydım mən.